Η αντίληψη αυτή...
είναι αληθινή όσο αληθινά είναι τα 600 δισ. δολάρια που έχει συγκεντρώσει η ομογένεια του εξωτερικού προκειμένου να βοηθήσει την χώρα να αποπληρώσει το χρέος της και να συνεχίσει το επίπεδο της ευημερίας με δανεικά των τελευταίων δεκαετιών.
Ο πλούτος της Γερμανίας δεν κρύβεται στην ελεημοσύνη των Γερμανών του εξωτερικού ή του εσωτερικού, ούτε σε αμύθητους ορυκτούς θησαυρούς, αλλά στην οργάνωση της κοινωνίας με βάση το κράτος δικαίου, την πειθαρχία στις κοινές δεσμεύσεις όπως τις επιβάλει ο νόμος, την παιδεία που παράγει υψηλή ειδίκευση, την ιδιωτική επιχειρηματική δραστηριότητα, την μη ανοχή στη διαφθορά...
Στη Γερμανία τα ασφαλιστικά ταμεία δεν έχουν καταληστευτεί για τις ανάγκες του πελατειακού κράτους, παραμένουν υγιή και δυναμικά και εγγυώνται τις απολαβές αυτών που έχουν εισφέρει. Παρ’ όλα αυτά το όριο συνταξιοδότησης έχει ανέβει στα 67 έτη, καθώς οι άνθρωποι βλέπουν τις μελλοντικές ανάγκες που δημιουργούν οι δημογραφικές εξελίξεις...
Στην Ελλάδα όπου τα ασφαλιστικά ταμεία είναι άδεια, η άνοδος του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 έτη περιγράφεται σαν αποτέλεσμα της δεύτερης εισβολής των «ναζί» στην εθνική μας επικράτεια. Άδεια ασφαλιστικά ταμεία στην Ελλάδα, με βάση το ισχύον καθεστώς σημαίνει πως οι φορολογούμενοι και όσοι έχουν απομείνει να διαθέτουν εργασία πρέπει να πληρώνουν περί τα 40 δισ. το χρόνο για συντάξεις...
Μεταξύ αυτών που έχουν θεμελιώσει ιδίως στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα «παίζουν» συντάξεις 2.000-2.500 ευρώ οι οποίες έχουν ξεκινήσει σε ηλικίες που ξεκινούν και από τα 50 έτη.
Με απλά λόγια, τα παιδιά των 580 κατώτατου βασικού (ή των 1.000) μεταξύ αυτών που «αιμοδοτούν», είτε με υψηλές ασφαλιστικές εισφορές, είτε με υψηλή φορολογία πληρώνουν τις συντάξεις του υπαλλήλου της ΔΕΗ ή της ΕΥΔΑΠ ή των ναυπηγείων ή της ΕΑΒ των 2.500 ευρώ που με τις περικοπές έχουν γίνει 1.800 ευρώ και έχουν σηκώσει την κοινωνία στο πόδι για το μνημόνιο της Μέρκελ.
Όλοι αυτοί, των προνομιούχων συντεχνιών που σαν κοινό παρανομαστή έχουν το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος, είτε επειδή όντως δεν είναι σε θέση να το αντιληφθούν λόγω χρόνιας, μεταξύ των άλλων νοητικής «αργίας» στο δημόσιο, είτε επειδή δεν τους συμφέρει να το καταλάβουν, ακολουθούν διάφορους τυχάρπαστους πολιτικούς και οικονομολόγους που δημαγωγούν πως την ευθύνη για το πώς μας ήρθαν τα πράγματα την έχει η Μέρκελ...
Η Ελλάδα είναι στο μνημόνιο γιατί χρεοκόπησε. Δεν χρεοκόπησε επειδή μπήκε στο μνημόνιο. Το 2009 ο κρατικός προϋπολογισμός είχε έλλειμμα 36,6 δισ. ευρώ από τα οποία τα 24,3 δισ. ευρώ ήταν πρωτογενές έλλειμμα, δηλαδή χωρίς τόκους για το χρέος. Για την ελληνική οικονομία της οποίας τα κρατικά έσοδα είναι δεν είναι 50 δισ. ευρώ, αυτό είναι τεράστιο ποσό.
Επιπλέον το 2009 η Ελλάδα είχε εμπορικό έλλειμμα 44 δισ. ευρώ. Αν δεν μπαίναμε στο μνημόνιο το 2010 αυτά που επιχειρούμε να περικόψουμε τρία χρόνια τώρα, θα είχαν κοπεί με το «μαχαίρι» από το 2010. Επειδή το κράτος μας είναι διαλυμένο από την πελατειακή διάρθρωσή του η κατάρρευση θα ήταν ολοσχερής. Δηλαδή, νοσοκομεία, σχολεία, αστυνομία θα υπολειτουργούσαν δραστικά. Τα ράφια των σούπερ μάρκετ θα ήταν άδεια και οι καταθέσεις στις τράπεζες άφαντες... Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους δημαγωγούς που φέρνουν παραδείγματα από την Αργεντινή και τον Ισημερινό που λόγω απόστασης ο μέσος πολίτης χειραγωγείται ευκολότερα κατά το δοκούν. Γιατί δεν μιλάνε για τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία τα θύματα των οποίων κυκλοφορούν στους δρόμους μας;
Όσοι έχουν ζήσει τέτοιες εμπειρίες στην κατάρρευση της Ανατολικής Ευρώπης λένε πως πρέπει να αποφύγουμε την κατάρρευση με οποιοδήποτε κόστος. Υπάρχουν διάφοροι "περίεργοι" εν γένει, που πιστεύουν στο δόγμα το Μάο, «Μεγάλη αναταραχή ίσον υπέροχη κατάσταση...» γιατί πιστεύουν πως εν μέσω χάους θα μπορούσαν να κάνουν τις ιδέες τους πειστικότερες. Ιδέες ακραίες που ομνύουν σε κάποιο αφηρημένο εθνικισμό ή κάποιο αποτυχημένο κομμουνισμό.
Πολλοί θεωρούν την πολιτική του μνημονίου αδιέξοδη και εγκληματική, γιατί η μείωση των δαπανών οδηγεί σε ύφεση και αυτό δημιουργεί ένα αρνητικό σπιράλ.
Η περίπτωση της Ελλάδα είναι ιδιαίτερη. Η χώρα δεν διαθέτει παραγωγικό ιστό και εισάγει μέχρι και το μεγαλύτερο μέρος του κρέατος και των οσπρίων που καταναλώνει. Αν κόψεις λεφτά για την Ελλάδα θα δημιουργήσεις θέσεις εργασίας στην Κίνα και τη Γερμανία...
Για να στηριχθεί η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας τα λεφτά πρέπει να μοιραστούν στη Γερμανία και τις άλλες χώρες που εισάγουν ελληνικά προϊόντα ή μας στέλνουν τουρίστες.
Όταν υπάρχει εμπορικό έλλειμμα 44 δισ. ευρώ σημαίνει πως οι εισαγωγές είναι τριπλάσιες από τις εξαγωγές. Για να μηδενιστεί αυτό εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα πρέπει να αλλάξουν δουλειά, να φύγουν από τις εισαγωγές και να βρούνε εργασία αλλού. Το ίδιο θα γίνει με το κρατικό έλλειμμα.
Η Ελλάδα θα αρχίσει να ισορροπεί πάλι όταν περί το 1 εκατ. εργαζόμενοι θα αλλάξουν δουλειά. Θα αναγκαστούν να φύγουν από το παρασιτικό δημόσιο και το εισαγωγικό εμπόριο και θα πάνε σε τομείς εξαγωγών ή υποκατάστασης εισαγωγών.
Αυτό είναι επώδυνο. Σε αυτή τη φάση βρισκόμαστε τώρα. Μόνο που αυτό γίνεται με άδικο τρόπο καθώς το κόστος το πληρώνει μόνο ο ιδιωτικός τομέας. Χρειάζεται και το δημόσιο να μειωθεί, αλλά κυρίως να αναδιαρθρωθεί με αξιολόγηση και κίνητρα γι’ αυτούς που προσπαθούν και ποινές και απομάκρυνση για τους άλλους...
Αυτά όλα έχουν πολιτικό και κοινωνικό κόστος και όσοι δεν τολμούν να το αναλάβουν βρίσκουν την εύκολη λύση να «μπαρουφολογούν» για τους ναζί, τη Μέρκελ, τη συνωμοσία των τραπεζών... και ιδίως τη συνωμοσία των πολιτικών που δεν δέχονται τα 600 δισ. των ομογενών να απελευθερώσουν τη χώρα από τους δανειστές.
2) Υπάρχει κράτος τελικά;
Η απαγόρευση σήμερα των διαδηλώσεων στην ακτίνα του κύκλου των επισκέψεων της Καγκελαρίου αν και λογική είναι παρακινδυνευμένη απόφαση.
Κάποτε το κράτος πρέπει να αποδείξει πως λειτουργεί και δεν μπορεί ο κάθε πικραμένος να εισβάλει στο πεντάγωνο, να κλείνει το κέντρο επί ώρες κλπ.
Από την άλλη πλευρά αν δεν καταφέρει να κρατήσει τη ζώνη «ηρεμίας» ανέπαφη το κράτος ολοκληρώνει την εικόνα απαξίωσης που μας έχει συνηθίσει.
Είναι ρίσκο για την κυβέρνηση, αλλά αποτελεί και μια πρόκληση για την αντιπολίτευση που υιοθετεί οποιαδήποτε αυθαιρεσία από οποιονδήποτε.
Αν δεν καταφέρει να διατηρήσει την τάξη η κυβέρνηση ας προκληθεί χάος, να έρθει η αντιπολίτευση, να αποκαταστήσει τις συντάξεις, τις θέσεις εργασίας και ολάκερη την ευημερία με δανεικά.
Επειδή αυτά δεν τα πιστεύουν ούτε αυτοί που τα λένε θα έχει ενδιαφέρον να δούμε την απάντηση σε αυτή την τολμηρή απόφαση.
Η χώρα υποφέρει από τις κινητοποιήσεις και τις οχλαγωγίες οι οποίες αν δεν περιοριστούν δεν πρόκειται να ανακάμψει οικονομικά ποτέ. Απλά το ερώτημα είναι αν ήταν η κατάλληλη μέρα για να αποδείξει η κυβέρνηση πως υπάρχει κράτος.
3) Παραμένει το ανοδικό σενάριο...
Το βασικό μοτίβο της αγοράς όπως έχει δρομολογηθεί από το καλοκαίρι και μετά δεν έχει αλλάξει.
Κινδυνεύει να ανατραπεί μόνο αν υπάρξει κάποιο κοινωνικό ή πολιτικό «ατύχημα» και ανατραπεί η κυβέρνηση. Αυτό ούτε η αντιπολίτευση το επιθυμεί σε αυτή την φάση.
Αν δεν συμβεί το «ατύχημα» η έγκριση της δόσης είναι το ορόσημο που θα αλλάξει τα ποιοτικά δεδομένα της αγοράς, προς το ακόμη θετικότερο.
Προς το παρόν οι ξένοι παραμένουν απόντες, όταν δεν βγαίνουν πωλητές. Οι πρωταγωνιστές της ανόδου όπως έχουμε ξαναπεί παραμένουν οι φίλιες δυνάμεις των βασικών μετόχων, μια ομάδα εφοπλιστών, οι Έλληνες θεσμικοί και η μαρίδα των ημιαπασχολούμενων με βραχυχρόνιες συναλλαγές...
Χαρακτηριστικό της φάσης είναι πως ακόμη δεν έχουν κινητοποιηθεί μακροπρόθεσμα κεφάλαια ιδιωτών. Αυτά θα κινητοποιηθούν όταν διασφαλιστεί η παραμονή στο ευρώ, η επιβίωση του ευρώ και η έξοδος από την κρίση χρεοκοπίας. Το πρώτο σημάδι προς αυτή την κατεύθυνση θα είναι η υποχώρηση της επιρροής των πολιτικών άκρων.