Χιλιάδες φθάνουν σε αυτό κάθε χρόνο για να γνωρίσουν τα μυστικά του, να περπατήσουν στις πλαγιές του και να εξερευνήσουν τις άγνωστες ομορφιές του. Κάθε χρόνο το επισκέπτονται κατά μέσον όρο 18.000 άτομα, εκ των οποίων περισσότεροι ξένοι- κυρίως Γερμανοί.
Ωστόσο το βουνό κρύβει παγίδες και ετησίως σημειώνονται ένα με δύο θανατηφόρα δυστυχήματα. Οπως λένε ορειβάτες και συνοδοί βουνού, «τραυματίζονται όσοι είναι απρόσεκτοι και κινούνται σαν τουρίστες σε παραλίες. Εχουμε δει γυναίκες να σκαρφαλώνουν με τακούνια και άλλοι να περπατάνε στα μονοπάτια με κοστούμια και σκαρπίνια».
Σύμφωνα με στοιχεία που διαθέτει η Ελληνική Ομάδα Διάσωσης από το 1960 ως σήμερα 53 άνθρωποι έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή στον Ολυμπο, ενώ κάθε χρόνο σημειώνονται έξι-επτά ατυχήματα.
Οπως ανέφερε μιλώντας στο «Βήμα» ο πρόεδρος της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης κ. Γιώργος Καλογερόπουλος, «τα περισσότερα ατυχήματα συμβαίνουν σε εκείνους που υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους.
Καταγράφονται ως επί το πλείστον την “υψηλή περίοδο επισκεψιμότητας” του βουνού, δηλαδή λίγο μετά το Πάσχα ως τα τέλη Οκτωβρίου,και θύματα πέφτουν συνήθως όσοι δεν ξέρουν καλά τον ορεινό όγκο.
Επίσης τραυματίζονται άτομα που προτιμούν να μη χρησιμοποιούν τα μονοπάτια με τις κατάλληλες σημάνσεις αλλά επιλέγουν να κινηθούν από σημεία που δεν γνωρίζουν.Ακόμη έχουν ζητήσει τη συνδρομή μας και ορειβάτες ή πεζοπόροι που δεν χρησιμοποίησαν τον σωστό εξοπλισμό για την εξόρμησή τους».
Ενα από τα μεγαλύτερα δυστυχήματα συνέβη το 1976 με απολογισμό έξι νεκρούς ορειβάτες που είχαν καταπλακωθεί από χιονοστιβάδα, ενώ τον Μάρτιο του 1999 ο κ. Καλογερόπουλος θυμάται την επιχείρηση που στήθηκε για την ανάσυρση τριών άτυχων ορειβατών που είχαν πέσει από ύψος 400 μέτρων με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους.
«Περπατούσαν σε μια “μαρκίζα”, δηλαδή σε ένα κομμάτι πυκνού χιονιού “κολλημένο” σε βράχο και το χιόνι υποχώρησε, με αποτέλεσμα να πέσουν μαζί στο κενό επειδή ήταν δεμένοι μεταξύ τους».
Ονειρο κάθε ορειβάτη είναι να πατήσει στον Μύτικα. Θεωρείται «πρόσκληση» αλλά και «πρόκληση». Ωστόσο για να φθάσει κάποιος στην κορυφή, όπως λένε έμπειροι ορειβάτες, πρέπει να ακολουθήσει τους όρους και τις προϋποθέσεις που θέτει το ίδιο το... βουνό.
Οποιος θέλει να κατακτήσει τον Μύτικα πρέπει να έχει στοιχειώδη τεχνική κατάρτιση, πολύ καλές γνώσεις του βουνού και τα κατάλληλα εργαλεία (σχοινιά, κράνη, ασφάλειες κτλ.). Επίσης, πολύ καλή φυσική κατάσταση.
Οσοι έχουν «περπατήσει» τις πλαγιές του λένε ότι «το βουνό κάνει “ζαβολιές” και γι΄ αυτό θα πρέπει όποιος το ανέβει να είναι κατάλληλα προετοιμασμένος και προσεκτικός».
«Η αναρρίχηση είναι μια συμβολική και μια ισχυρότατη πράξη “επικοινωνίας” με το βουνό» λέει χαρακτηριστικά ο επίτιμος πρόεδρος του Αθηναϊκού Ορειβατικού Συλλόγου κ. Κώστας Τζιβελέκας.
Για τους ερασιτέχνες ορειβάτες και όσους τώρα ξεκινούν, η γνωριμία με τις υψηλές κορυφές του είναι σχεδόν ακατόρθωτη. Καλύτερα για όλους είναι να πηγαίνουν με έμπειρους πεζοπόρους ή ορειβάτες, κυρίως με άτομα που ξέρουν πολύ καλά το βουνό, για να μπορεί σε περίπτωση ανάγκης να προσφερθεί άμεσα βοήθεια.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πλευρά του Ολύμπου που «κοιτάζει» το Λιτόχωρο, που αποτελεί την «κεντρική είσοδο» για το βουνό, υπάρχουν πολλά μονοπάτια με κατάλληλες σημάνσεις και έτσι ο επισκέπτης μπορεί εύκολα να περιηγηθεί στους πρόποδες.
Ωστόσο από την «πίσω» πλευρά η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική και ακόμη και οι πιο έμπειροι ορειβάτες χρειάζονται χάρτες για να μη χαθούν.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο του παραρτήματος του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου στο Λιτόχωρο κ. Μπάμπη Μαρινίδη ο Ολυμπος δεν αποτελεί πόλο έλξης μόνο λόγω της ιδιαιτερότητας του ορεινού όγκου αλλά «το ενδιαφέρον προσελκύει κυρίως ο μύθος για τους 12 θεούς».
Επισημαίνει ακόμη ότι «το βουνό κρύβει παγίδες λόγω των καιρικών συνθηκών, ενώ προβλήματα συναντά κανείς και άμα πέσει σε ομίχλη».
ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ