Αρκετά παραμύθια έχουμε ακούσει περί της δήθεν μη υπαρκτής προσωπικότητας του Ιησού Χριστού. Πολλά ιστορικά πρόσωπα έχουν πολύ λιγότερες πηγές (π.χ. Μ. Αλέξανδρος, Σωκράτης κ.α.) και όμως είναι εκτός αμφισβήτησης!
ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ; (Συνοπτικά)
- Ο Κορνήλιος Τάκιτος Ρωμαίος ιστορικός που έζησε στη διάρκεια του τελευταίου μέρους του πρώτου αιώνα μ.Χ.
- Ο Σουετώνιος, σύγχρονος του ιστορικού Τάκιτου, σπουδαίος Ρωμαίος ιστορικός.
- Ο Πλίνιος είναι σύγχρονος των δύο προηγούμενων ιστορικών.
- Ο Ιώσηπος ο Εβραίος.
- Ταλμούδ, το ιερό βιβλίο των Εβραίων.
- Αρχαιολογικά ευρήματα.
- Η εύρεση του Τιμίου Σταυρού.
- Η Συριακή Ιστορία.
ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΑΥΤΕΣ
Πλήθος απόψεων υπάρχουν, όσες και τα βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει για το πρόσωπο του Ιησού απ' τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα. Ο αριθμός των βιβλίων που έχουν γραφτεί για τον Χριστό υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 2000. Όμως οι αμφιβολίες για την ιστορική ύπαρξη του Ιησού εμφανίστηκαν από τους διανοητές μετά τον 17 αι. μ.Χ.! Τυχαίο; Αν πράγματι ο Ιησούς δεν υπήρχε σαν ιστορική προσωπικότητα, τότε τι συνέβηκε και το θυμήθηκαν μερικοί μετά από 17 αιώνες; Είναι βέβαιο ότι σκόπιμα κάποιοι αμφισβήτησαν την ύπαρξη του ιστορικού Ιησού για να πλανήσουν τους αδαείς.
1) Πρώτη πηγή: Κορνήλιος Τάκιτος.
Ιστορικός που έζησε στη διάρκεια του τελευταίου μέρους του πρώτου αιώνα μ.Χ. Ο ιστορικός αυτός έγραψε : «Ο Κρίστους (όπως είναι στα Λατινικά ο «Χριστός», από τον οποίο προήλθε το όνομα χριστιανός), υπέστη την εσχάτη των ποινών στη διάρκεια της βασιλείας του Τιβέριου από έναν από τους επιτρόπους μας, τον Πόντιο Πιλάτο». -The Complete Works of Tacitus (New York, 1942), «The Annales», Βιβλίο 15, παρ. 44. Επιπρόσθετα αναφέρει τις ιδιαίτερες τιμωρίες που υπέβαλλε ο Νέρων τους «Χριστιανούς», οι οποίοι όπως προσθέτει ήταν πολυάριθμοι. Από τη μαρτυρία του Τάκιτου μπορεί κανείς να διακρίνει τα εξής βασικά στοιχεία:
α) Δίνεται συγκεκριμένος χρόνος και τόπος δράσεως «επί Τιβερίου βασιλέως και διοικητού της Ιουδαίας Ποντίου Πιλάτου». β) Πιστοποιείται η ύπαρξη του Ιησού Χριστού και μιλά για το θάνατό του ως «κακοποιού» από τον Πιλάτο. γ) Μιλά για τον Ιησού με απλότητα χωρίς να φαίνεται ότι αμφισβητεί την ύπαρξή Του. Ο Τάκιτος είναι τελείως αντίθετος στο Χριστιανισμό. Δεν αμφισβητεί ούτε ότι υπήρξε ο Χριστός, ούτε ότι ο χριστιανισμός εξαπλώθηκε παρά τους διωγμούς. Αν ο ιστορικός είχε τη παραμικρή αμφιβολία για την ύπαρξη Του θα το έγραφε στο έργο; Ασφαλώς, με κάποιο τρόπο θα σημείωνε αυτή του την αμφιβολία... Δεν αμφιβάλλει λοιπόν καθόλου για την ύπαρξη του Χριστού.
2) Δεύτερη πηγή: Σουετώνιος, σύγχρονος του Τάκιτου, σπουδαίος Ρωμαίος ιστορικός.
Στο έργο του, καταγράφει τον βίο του αυτοκράτορα Κλαύδιου, μιλάει για την έξωση των Ιουδαίων από τη Ρώμη το 53 μ.Χ. με την αιτιολογία πως "με την υποκίνηση του Χριστού προκαλούσαν φασαρίες". Η μαρτυρία του Σουετώνιου για το διάταγμα του Κλαυδίου διασταυρώνεται με τις «Πράξεις των Αποστόλων» όπου αναφέρεται ότι ο απόστολος Παύλος ερχόμενος στην Κόρινθο συνάντησε τους Ιουδαίους Ακύλα και Πρίσκιλλα οι οποίοι ζούσαν στη Ρώμη και είχαν εκδιωχθεί από κει «δια το διατεταχέναι Κλαύδιον χωρίζεσθαι πάντας τους Ιουδαίους από της Ρώμης» (Πραξ. ιή,2). Δηλ. “είχε διατάξει ο Κλαύδιος να απομακρυνθούν οι Ιουδαίοι από την Ρώμη”. Οι χριστιανοί ήταν ήδη γνωστοί στη Ρώμη επί Νέρωνα αλλά και η νέα πίστη (δεισιδαιμονία κατά τον Σουετώνιο). Επίσης αναφέρεται και αυτός στις ειδικές τιμωρίες που υπέβαλλε ο Νέρων στους χριστιανούς της εποχής. Αν λοιπόν δεν υπήρχε ο Χριστός σαν πρόσωπο, τότε ποιος ήταν αυτός ο Χριστός που “υποκινούσε φασαρίες”;
3) Τρίτη πηγή: Ο Πλίνιος είναι σύγχρονος των δύο προηγούμενων ιστορικών.
Τα λεγόμενά του έχουν μεγάλη αξία και η μαρτυρία του ανάγεται στο 111 μ.Χ πολύ κοντά δηλαδή στην εποχή που έζησε ο Χριστός. Ο αυτοκράτορας Τραϊανός έστειλε τον Πλίνιο στη Βιθυνία της Μικράς Ασίας ως legatus Caesaris. Έγραψε λοιπόν σε επιστολή του προς τον Τραϊανό: «Το μίασμα της δεισιδαιμονίας των Χριστιανών εκτείνεται όχι μόνο στις πόλεις αλλά και στους αγρούς και στα χωριά». Επιπρόσθετα αναφέρει (Επιστολή Χ,96): «Οι Χριστιανοί συνηθίζουν να συνέρχονται μια τακτή ημέρα πριν την ανατολή του ήλιου, και να αναπέμπουν ύμνους στον Χριστό, σαν να μιλούν σε Θεό». Η τακτή αυτή ημέρα ήταν και είναι η Κυριακή. Στη συνέχεια ανέκρινε προσωπικά πολλούς Χριστιανούς και συγκέντρωσε πολλές πληροφορίες για τη ζωή και την πίστη τους. Ο ίδιος ήθελε να προστατέψει την ειδωλολατρική θρησκεία και γι’ αυτό επικοινώνησε με τον αυτοκράτορα, προκειμένου να εμποδίσουν εξάπλωση της νέας θρησκείας. Ο Πλίνιος έχει υποψίες ότι πρόκειται για έναν μύθο; Δεν φαίνεται ούτε καν να έχει την υποψία ότι ο Χριστός είναι μυθικό πρόσωπο. Αν είχε την παραμικρή υποψία σίγουρα θα υποστήριζε πως οι χριστιανοί πιστεύουν σε έναν μύθο. Ο Πλίνιος κάνει λόγο για ''τον Χριστό'' και όχι για ''κάποιο Χριστό''. Ενοχλείται γιατί τον υμνούν ''σαν Θεό''.
4) Τέταρτη πηγή: Ιώσηπος, ο Εβραίος.
Γεννήθηκε το 37 μ.Χ. στην Ιερουσαλήμ. Φαρισαίος ο ίδιος, είχε στενό σύνδεσμο με τις οικογένειες των αρχιερέων Άννα και Καϊάφα (αυτό δείχνει ότι σε καμιά περίπτωση δεν ήταν διατεθειμένος να κινηθεί ευνοϊκά υπέρ του Χριστού). Στο έργο του ''Ιουδαϊκή αρχαιολογία'' που έγραψε στα Ελληνικά, αναφέρονται τα εξής: «Ο αρχιερέας Άνανος καθίζει συνέδριο κριτών και παραγαγών εις αυτόν τον αδελφόν Ιησού τον λεγόμενον Χριστόν (Ιάκωβος το όνομα αυτού) και τινας εταίρους, ως παρανομησάντων κατηγορίαν ποιησάμενος παρέδωσε λευθησομένους (για να λιθοβοληθούν)». Σε ένα άλλο σημείο στην Ιουδαϊκή αρχαιολογία και συγκεκριμένα στο ΧVIII 3,3 γράφει:
«Γίγνεται δε κατά τούτον τον χρόνον Ιησούς, σοφός ανήρ, ει γε άνδρα αυτόν λέγειν χρη. Ην γαρ παραδόξων έργων ποιητής, διδάσκαλος ανθρώπων των ηδονή ταληθή δεχομένων. Και πολλούς δε και του Ελληνικού επηγάγετο, ο Χριστός ούτος ήν και αυτόν ενδείξει των πρώτων ανδρών, παρ' ημίν, σταυρώ επιτετιμηκότος Πιλάτου, ουκ επαύσαντο οι το πρώτον αυτόν αγαπήσαντες, εφάνη γαρ αυτοίς τρίτην έχων ημέραν πάλιν ζων των θείων προφητών ταύτα τε και άλλα μύρια θαυμάσια περί αυτού ειρηκότων.»
Σύμφωνα με το παραπάνω απόσπασμα, ο Ιώσηπος μαρτυρεί ότι την εποχή της ηγεμονίας του Πιλάτου εμφανίστηκε ο Ιησούς που ήταν άνδρας σοφός αν μπορεί να τον πει κανείς άνθρωπο!! Και γιατί λέει κάτι τέτοιο; διότι ο «άνθρωπος» αυτός, όπως υποστηρίζει ο ιστορικός έκανε παράδοξα έργα, δίδασκε στους ανθρώπους την αλήθεια και προσείλκυσε πολλούς Ιουδαίους και εθνικούς. Ακόμη μας πληροφορεί για τον τρόπο θανάτωσης του Ιησού, στον σταυρό. Τέλος, μας μαρτυρεί την ανάσταση του Κυρίου 3 μέρες μετά τη ταφή του. Πρόκειται για τη σημαντικότερη μαρτυρία ιστορικού, ο οποίος δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ήταν Εβραίος και επομένως δεν είχε κανένα λόγο να υποστηρίξει την ιστορικότητα του Ιησού το αντίθετο μάλιστα. Αλήθεια, γιατί ένας Φαρισαίος δεν αγνόησε τελείως τον Ιησού; Μήπως ο Χριστιανισμός είχε εξαπλωθεί σε βαθμό που ήταν πλέον αδύνατο κάποιος ιστορικός να αποσιωπήσει τα γεγονότα;
5) Πέμπτη πηγή: Ταλμούδ, το ιερό βιβλίο των Εβραίων.
Το Ταλμούδ αποτελείται από τα βιβλία της Mishnah και της Gemara. Η Mishnah (ο προφορικός νόμος) είναι η παράδοση των πρεσβυτέρων. Η Gemara είναι σχόλια των Ραβίνων πάνω σε ότι περιέχει η Mishnah. Τα ιερά βιβλία των Εβραίων μιλούν με βεβαιότητα για την ύπαρξη του Ιησού Χριστού. Δεν παραδέχονται φυσικά τη θεότητά του, παραδέχονται όμως χωρίς καμιά αμφιβολία την ύπαρξή του. Όπως είναι φυσικό, προσπαθούν να τον υποτιμήσουν. Έτσι γράφεται ''κατά την εσπέρα του Εβραϊκού Πάσχα κρέμασαν τον Ιησού από τη Ναζαρέτ''. Τονίζουν μάλιστα ότι ο Ιησούς ήταν καρπός πορνείας, έκανε δε θεραπείες που βασίζονταν σε μαγεία. Σύμφωνα με τον Εβραίο καθηγητή J. Klausner, στο βιβλίο του ''Ιησούς της Ναζαρέτ'': «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ήταν προδότης του Ισραήλ, ο οποίος ασκούσε μαγεία, περιφρονούσε τους λόγους της σοφίας, οδήγησε το λαό στην πλάνη και έλεγε ότι δεν ήρθε για να καταλύσει τον Μωσαϊκό νόμο αλλά να τον συμπληρώσει. Κρεμάστηκε την παραμονή του Πάσχα σαν αιρετικός και πλάνος του λαού. Οι μαθητές του έκαναν τα ίδια έργα στο όνομά του».
ΑΛΛΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
- Υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα που αποδεικνύουν την ύπαρξη Του; Αν και η δημόσια δράση του Ιησού διήρκησε μόνο 3 χρόνια και όπως είναι φυσικό μέσα σε τόσο σύντομο διάστημα είναι δύσκολο να δημιουργηθεί αρχαιολογικό υλικό, παρόλα αυτά υπάρχουν λίγα στοιχεία που μαρτυρούν την ιστορικότητα του. Το 1945 ο E.L. Sukenik (καθηγητής του εβραϊκού πανεπιστημίου) ανακάλυψε σε ανασκαφή αυτό που αργότερα ονόμασε ως το «αρχαιότερο έγγραφο του χριστιανισμού». Ανακάλυψε λοιπόν κοντά στην Ιερουσαλήμ, δύο τάφους οι οποίοι περιείχαν από μια σκαλιστή επιγραφή. Η πρώτη επιγραφή περιείχε μια προσευχή προς τον Ιησού για βοήθεια και η δεύτερη ήταν μια ικεσία που απευθύνονταν πάλι στον Ιησού και ζητούσε την ανάσταση εκ νεκρών. Η τελευταία επιγραφή ίσως αναφέρεται στην Β΄ παρουσία Του. Πόσο κοντά βρίσκονται στην εποχή που έζησε ο Χριστός; Σύμφωνα με τους επιστήμονες οι επιγραφές αυτές έχουν χαραχθεί περίπου στο 50 μ.Χ. Είναι δηλαδή αρχαιότατες, μόλις 15 χρόνια από το θάνατο του Ιησού και αποκαλύπτουν από τη μια την επίδραση που άσκησε ο Χριστός, και από την άλλη πως δεν ήταν δυνατόν να πλανήθηκαν ακόμη και οι άνθρωποι που έζησαν τόσο κοντά ιστορικά. Επιπρόσθετα οι πάπυροι της Οξυρρύγχου (πρόκειται για συλλογή ελληνικών παπύρων οι οποίοι γράφτηκαν μέχρι το 140 μ.Χ) αποδεικνύουν την ιστορικότητα του Ιησού. Πιο συγκεκριμένα ορισμένοι από αυτούς αναφέρουν λόγια του Ιησού που θυμίζουν πάρα πολύ το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο.
- Τέλος, η ανακάλυψη του Τιμίου Σταυρού αποτελεί αδιαμφισβήτητο τεκμήριο της υπάρξεως του Κυρίου μας. Είναι γνωστό, ότι για να ανακόψει το μεγάλο κύμα των χριστιανών ο Ανδριανός έκτισε πάνω στον Γολγοθά το ναό της Αφροδίτης. Ωστόσο η Αγία Ελένη το 326μ.Χ. γκρέμισε τον ναό και άρχισαν εργασίες για να βρεθεί το Τίμιο ξύλο. Τελικά βρέθηκαν και οι τρεις σταυροί και για να καταλάβουν ποιος ήταν ο σταυρός του Ιησού έφεραν και τους τρεις σε μια ετοιμοθάνατη άρρωστη γυναίκα. Μόλις η ετοιμοθάνατη ακούμπησε τον Τίμιο Σταυρό σηκώθηκε όρθια απόλυτα υγιής. Από τότε ο σταυρός αυτός ονομάστηκε Τίμιος, αποτελεί κειμήλιο της ανθρωπότητας αλλά και στοιχείο που δεν αποδεικνύει μόνο την ύπαρξη του Ιησού αλλά και την θεότητά Του.
- Ακόμη και στη Συριακή ιστορία, ο Σαραπίων έγραψε (μετά το 73 μ.Χ.) ότι «οι Ιουδαίοι καταστραφέντες εκ της χώρας αυτών, διωχθέντες ζώσιν εν τη διασπορά, ο σοφός βασιλεύς όμως δεν απέθανε χάρις εις τους νέους νόμους που έδωσε. Ένεκα της καταδίκης του σοφού βασιλέως αφαιρέθη από τους Ιουδαίους το βασίλειον». Ο μόνος «σοφός βασιλεύς» που κατεδικάστη, πριν το 73 μ.Χ., ήταν ο Ιησούς Χριστός .
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Από όλα τα ανωτέρω εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι σε καμμία των περιπτώσεων δεν μπορεί να σταθεί σοβαρά η άποψη ότι, δήθεν, ο Ιησούς από την Ναζαρέτ δεν υπήρξε σαν ιστορικό πρόσωπο. Αντίθετα, αυτές είναι στημένες επιθέσεις κατά του Χριστού που σκοπό έχουν να μπερδέψουν και να παραπλανήσουν όσους μπορούν περισσότερους, έστι ώστε να αμφισβητούν με ανύπαρκτα επιχειρήματα το πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού. Ας πούμε τώρα και το τελευταίο επιχείρημα σαν επίλογο. Πώς είναι δυνατόν ένα ανύπαρκτο πρόσωπο, κατ’ αυτούς, να χωρίσει την παγκόσμια ιστορία στη μέση; Αφού πλέον μετά την παρουσία Του στη γη η ιστορία χωρίστηκε στο προ και μετά Χριστόν; Δεν είναι ανόητο να δέχομαι τον χωρισμό της ιστορίας και να μην δέχομαι ότι υπήρχε το πρόσωπο που την χώρισε;
Πηγή: Ιησούς Χριστός ως ιστορική προσωπικότης,
Αρχιμ. Λεωνίδου Διαμαντοπούλου, Εκδόσεις «Ο ΣΩΤΗΡ», 1979
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2010/12/blog-post_3801.html#ixzz17qi6Ssq8