Ένας Αμερικανός γενετιστής, ο Ντέιβιντ Σενκ, εξηγεί το γιατί στο βιβλίο του «Τhe Genius in all of us» («Η ιδιοφυΐα μέσα σε όλους μας»).
Ο δρ Σενκ πιστεύει, λοιπόν, ότι έχουμε υπερτιμήσει τη γενετική προδιάθεση για τα μεγάλα επιτεύγματα. «Κανένας άνθρωπος δεν είναι εκ γενετής “μέτριος”, ούτε η μετριότητα αποτελεί αμετάκλητη καταδίκη» γράφει. Διότι, όπως άλλωστε προκύπτει από τη σύγκριση με τις μελέτες του Καναδού καθηγητή Κοινωνικής Ψυχολογίας Μάλκολμ Γκλάντγουελ, το DΝΑ δεν είναι ένα στατικό αποτύπωμα, αλλά επηρεάζεται σημαντικά και από εξωγενείς παράγοντες.
«Δεν υπάρχουν γενετικοί παράγοντες που μπορούν να μελετηθούν ανεξάρτητα από το περιβάλλον» συμφωνεί και ο Μάικλ Μίνεϊ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακ Γκιλ στον Καναδά.
Οι ειδικοί έχουν καταλήξει ότι υπάρχει μια αιτιώδης σχέση ανάμεσα στο κληρονομικό και στο επίκτητο, τα οποία βρίσκονται σε μια συνεχή αλληλουχία και αλληλεπίδραση, ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει και ζει ο καθένας μας.
Οι εμπειρίες αφήνουν το αποτύπωμά τους στο γονιδίωμα κάθε ανθρώπου και μεταφέρονται στα παιδιά του, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τον δείκτη της νοημοσύνης μας.
Ο Ντέιβιντ Σενκ ισχυρίζεται ότι, ελέγχοντας τις επιδράσεις του περιβάλλοντος, μπορούμε να ξεπεράσουμε τα όρια που πιστεύουμε ότι μας έχει θέσει η φύση. Ας φέρουμε, για παράδειγμα, το μουσικό ταλέντο. «Πολλοί πιστεύουν ότι δεν είναι προικισμένοι με μουσικό αυτί, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κλίση στη μουσική» γράφει.
Συμπέρασμα; Οι ειδικές δεξιότητες είναι κατά μεγάλο μέρος επίκτητες. Παράδειγμα, οι Κενυάτες δρομείς, που θεωρούνται ασυναγώνιστοι στον μαραθώνιο. Τους έχει προικίσει η φύση με κάποια ειδικά γονίδια; «Κάθε άλλο, η ανάγκη τούς έκανε να τρέχουν τόσο καλά. Στην Κένυα πολλά παιδιά, ακόμη και από την ηλικία των επτά ετών, είναι αναγκασμένα να τρέχουν 8-10 χιλιόμετρα κάθε μέρα για να πάνε στο σχολείο» γράφει ο δρ Σενκ.
zougla.gr