Ισχύει για σένα ο αφορισμός του Oscar Wild πως «η ομορφιά υπάρχει στο βλέμμα εκείνου που κοιτάει»;
Θα μπορούσε να είναι έτσι, ναι. Έχω υπάρξει με γυναίκες που είχαν το σχήμα της πολύ όμορφης, απ’ αυτές που αποθεώνονται με τους κανόνες της εποχής, και έπειτα από λίγο, μετά τον εντυπωσιασμό, δεν μου έλεγαν τίποτα και έβλεπα την ασχήμια στην ουσία της, μέσα απ’ την πλήξη, το ανούσιο, το ναρκισσισμό. Δεν υπήρχε αρμονία σ’ αυτά τα όμορφα πρόσωπα. Μόνο συμμετρία.
Τι βλέπουν σε σένα οι γυναίκες, πέρα απ’ τα προφανή, της αρμονίας ή έστω της συμμετρίας;
Να ρωτήσεις αυτές. Εγώ δεν είμαι ο κατάλληλος.
Έχεις μείνει μόνος σου για μεγάλο διάστημα;
Τώρα, στην Αμερική. Όσο ήμουν στην Ελλάδα, ήμουν πάντα σε σχέσεις. Ένιωθα μισός αν έμενα μόνος έστω και για λίγο. Στην Αμερική βρέθηκα μόνος, κοίταξα ποιος είμαι. Σαν να είχε πολύ θόρυβο και ξαφνικά βρέθηκα στην ησυχία, όπου μπορούσα να ακούσω πια εμένα τον ίδιο. Και δεν τον μπορώ το θόρυβο. Ούτε πριν τον μπορούσα. Κάποτε πέταξα την τηλεόραση έξω απ’ το σπίτι. Μην έχοντας ανοιχτή σαν θόρυβο και μόνο τη συσκευή, έμαθα κιθάρα. Τώρα στην Αμερική, γνωρίζω εμένα και γράφω. Γράφω πολύ.
Δουλεύεις για παραγωγές και ετοιμάζεις σενάρια, ναι;
Ναι, και άσχετα με το αποτέλεσμα, για μένα είναι κέρδος.
Νιώθεις νοσταλγία ποτέ;
Νιώθω, ναι. Το καλοκαίρι ειδικά την άκουσα για τα καλά. Μιλούσα με φίλους εδώ και μου έλεγαν πως πάνε στα νησιά. Κι εγώ σκεφτόμουν τη θάλασσα, τις παραλίες, τον ήλιο, τον ουρανό, τα καράβια να φεύγουν. Χάλια. Το καλοκαίρι, λοιπόν, πήγα σε ένα τουριστικό πάρκο, πολύ έξω απ’ το Λος Άντζελες, και είχε πολλούς Γιαπωνέζους. Μιλώντας μαζί τους, με ρώτησαν από πού είμαι και απάντησα «απ’ την Ελλάδα». «Γιατί δεν πληρώνετε τους φόρους σας;» με ρώτησαν με επικριτικό ύφος και με εκείνη την ένρινη σπαστή προφορά τους. Φοβερό;
zougla.gr