Μονοδέντρι: Το Μονοδένδρι είναι χωριό του Ζαγορίου και ανήκει διοικητικά στον Δήμο Ζαγορίου. Απέχει 41 χλμ. από τα Ιωάννινα.Το χωριό γνώρισε μεγάλη εμπορική και οικονομική ανάπτυξη κατά τον 17ο και 18ο αιώνα. Εκείνη την εποχή ανεγέρθηκαν σχολεία, εκκλησίες και αρχοντικές οικίες που κοσμούν σήμερα τους μαχαλάδες του χωριού. Υπήρξε η γενέτειρα των εθνικών ευεργετών Μάνθου και Γεωργίου Ριζάρη. Είναι κτισμένο σε ύψος 1060 μέτρων και διατηρεί αλώβητη την παραδοσιακή λιθόκτιστη αρχιτεκτονική. Τα τελευταία χρόνια σημειώνεται αξιόλογη τουριστική ανάπτυξη, ιδιαίτερα κατά την χειμερινή περίοδο. Αρκετά δημοφιλή είναι και τα ορειβατικά μονοπάτια που διαπερνούν το χωριό.
Τσεπέλοβο:
Το Τσεπέλοβο είναι κυρίαρχο και αναπόσπαστο μέλος του Ζαγορίου και είναι το μεγαλύτερο από τα 44 χωριά του. Βρίσκεται στο κέντρο του εθνικού πάρκου της βόρειας Πίνδου , έδρα του δήμου Τύμφης Ζαγορίου, απέχει 45 χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο των Ιωαννίνων και 120 χιλιόμετρα από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Απλόχερα η φύση χάρισε στον τόπο αυτό, περίσσεια κάλλη και ομορφιές και οι άνθρωποι που έζησαν εδώ συναγωνίσθηκαν την φύση στην καλλιτεχνία. Το Τσεπέλοβο διαθέτει αξιόλογη τουριστική υποδομή με πολλές δυνατότητες και επιλογές στην διαμονή, στο φαγητό και την διασκέδαση.
Στις δύο ημέρες που είχαμε για να γνωρίσουμε τα Ζαγοροχώρια είδαμε πολύ λίγα πράγματα από αυτά που πρέπει κανείς να δει. Η ομορφιά του τοπίου, η φιλοξενία των κατοίκων και οι μυρωδιές από τις καμινάδες των σπιτιών δεν μπορούν να περιγραφτούν μέσα από τις φωτογραφίες και τις λέξεις. Δεν χάναμε την ευκαιρία να δοκιμάζουμε παντού παραδοσιακές πίτες , γλυκά του κουταλιού και τοπικό τσίπουρο. Θυμηθήκαμε πώς είναι να σου χαμογελούν και να σου λένε καλημέρα στον δρόμο χωρίς να σε ξέρουν. Είδαμε ανθρώπους αυθεντικούς, απλούς, έτοιμους να σου προφέρουν ότι είχε ο καθένας. Κλασσικές φιγούρες ηλικιωμένων καθισμένοι στις αυλές των σπιτιών που σε χαιρετούσαν και ήταν έτοιμοι να σου εκμυστηρευτούν όλα τα μυστικά και τους μύθους του χωριού τους αρκεί να τους έδινες την χαρά να σε κεράσουν κάτι φτιαγμένο από τα χεράκια τους. Και το μόνο που έχεις να κάνεις για να ανταποδόσεις είναι.. λίγη παρέα. Ψάχνοντας για άλογα να κάνουμε ιππασία (δεν βρίσκαμε τίποτα καθώς ήταν όλα κλεισμένα) πετύχαμε στο τηλέφωνο τον Κο Σάκη… δεν είχε οργανωμένη σχολή ιππασίας, 2-3 άλογα μόνο και 1-2 σέλες. Προσφέρθηκε χωρίς να μας γνωρίζει να τον επισκεφτούμε, να μας παραχωρήσει τα άλογα του για όση ώρα θέλαμε χωρίς καμία χρέωση φυσικά και να ανάψει κάρβουνα να φάμε όλοι μαζί το μεσημέρι. Δυστυχώς δεν πήγαμε γιατί δεν θα μας έμενε χρόνος να δούμε τα χωριά. Εύχομαι όμως κάποια στιγμή να ξαναπάμε και να γνωρίσω τον κο Σάκη από κοντά.
Γεμίσαμε εικόνες και φορτώσαμε μπαταρίες για την επιστροφή….!
Μετά από κάθε ταξίδι επιστρέφω με εντελώς διαφορετική διάθεση, γεμάτος εικόνες και συναισθήματα και συγκρίνοντας τους ανθρώπους που γνώρισα, με τους ανθρώπους της πόλης με πιάνει μια μελαγχολία… και μου δημιουργούνται πολλά ερωτήματα…! Το χειρότερο απ όλα είναι ότι κάποιοι έχουν την ικανότητα να σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα με το καλημέρα και το ακόμα χειρότερο ότι προσπαθούν να επιβάλουν και σε εσένα τον τρόπο ζωής που έχουν επιλέξει. Ποιόν? Αυτόν που οι 24 ώρες της ημέρας δεν φτάνουν, που πρέπει να τρέχεις για να προλάβεις (μην με ρωτήσετε τι?) και το ότι αν δεν δουλεύεις 12 – 14 ώρες την ημέρα δεν είσαι καλός υπάλληλος…
Να σαι πάντα καλά κ Σάκη όπου κι αν βρίσκεσαι…!
ΠΗΓΗ: http://shipofools.gr