ΑΝ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΤΙΚΗ ΝΥΧΤΑ στρέψουμε το βλέμμα μας στον ουρανό, θα έχουμε την εντύπωση ότι όλα τ' αστέρια βρίσκονται τοποθετημένα στην εσωτερική επιφάνεια μιας τεράστιας σφαίρας, της ουράνιας σφαίρας, που έχει ως κέντρο της τη Γη...
• Μετάπτωση του άξονα γής.
....την ανακάλυψε ο Ίππαρχος (2ος π.Χ. αιώνας). Η μετάπτωση προκαλεί την αργή, αλλά σταθερή μετακίνηση του βόρειου πόλου του ουρανού, με αποτέλεσμα, μέσα στις χιλιετίες, να παίζουν τον ρόλο του πολικού αστέρα διαφορετικά αστέρια. Έτσι, ενώ σήμερα, και μέχρι το 3000 μ.Χ. περίπου, τον ρόλο του πολικού αστέρα παίζει το α της Μικρής Άρκτου, πριν από 5000 χρόνια πολικός αστέρας ήταν το α του Δράκοντα. Μετά το 3000, και μέχρι το 5000 μ.Χ., πολικός αστέρας θα είναι το αστέρι α του Κηφέα, και μετά 12.000 χρόνια ο Βέγας, το λαμπρότερο άστρο του βόρειου ουρανού, που δεν είναι παρά το αστέρι α του αστερισμού της Λύρας.
• Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Αστρονομίας
Eγκυκλοπεδικό λεξικό «ΗΛΙΟΥ»
Αξίοσημείωτον είναι το γεγονός ότι ουδείς εκ των ανατολικών λαών ησχολήθη εις την ερμηνείαν των αστρονομικών φαινομένων και την εμβάθυνσιν προς ανεύρεσιν των αιτίων εις τα οποία ταύτα οφείλονται. Η τιμή της επιστημονικής ερεύνης των αιτίων τούτων προς διατύπωσιν των διεπόντων τα ουράνια φαινόμενα νόμων οφείλεται εις τους Έλληνας, οι όποιοι, παραλαβόντες από τους ανατολικούς λαούς, ιδία δια των Φοινίκων, μαζί με τα σπέρματα του πολιτισμού των και τας πρώτας αστρονομικάς γνώσεις, διεμόρφωσαν την αστρονομίαν εις επιστήμην και εδωκαν εις αυτήν τοιαύτην ανάπτυξιν ώστε δικαίως και. η αστρονομία θεωρείται ως κατ' εξοχήν Ελληνική επιστήμη. Επί 22 αιώνας ήτοι από της 6ης π.Χ. εκατονταετηρίδος μέχρι της εποχής του Κοπερνίκου (1600 περίπου), η σπουδή των άστρων φέρει έκδηλον την σφραγίδα του Ελληνικού πνεύματος, πάν ό,τι δε και μέχρι σήμερον αποτελεί το θεμέλιον της αστρονομίας, έχει αναμφισβητήτως ελληνικήν την καταγωγήν. Περί της συμβολής των Ελλήνων σοφών εις την ερμηνείαν των ουρανίων φαινομένων θα ηδύνατο να λεχθή χωρίς φόβον υπερβολής ότι ούτοι ανεκάλυψαν σχεδόν πάν ό,τι θα ήτο ανθρωπίνως δυνατόν να αχθή εις το φως της γνώσεως δια του γυμνού οφθαλμού, της διαισθήσεως και της λογικής. Αναμφιβόλως οι Έλληνες της αρχαιότητος, όπως και οι σοφοί όλων των μεταγενεστέρων αιώνιον, υπέπεσαν εις πλάνας εκεί όπου δεν είχον την βοήθειαν των τεχνικών μέσων και ως εκ τούτου δεν ηδύναντο να εξασφαλίσουν την δια την λύσιν ωρισμένων προβλημάτων απαραίτητον ακρίβειαν εις τα δεδομένα της παρατηρήσεως. Είναι όμως αναντίρρητον το γεγονός ότι δια της διαισθήσεως και της λογικής έδωκαν εις την ανθρωπότητα την λύσιν των βασικών, όσον και πολυπλοκωτάτων, εκ των διαφόρων προβλημάτων του περί ημάς αστρικού κόσμου.
• Αντιλήψεις για την κίνηση της γης στην αρχαία ελληνική αστρονομία.
Κώστας Γαβρόγλου, Δημήτρης Διαλέτης, Γιάννης Χριστιανίδης. Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα ΜΙΘΕ.
Ο Αρίσταρχος αντιμετωπίστηκε και μελετήθηκε συστηματικά με αναφορά στο ιστοριογραφικό πλαίσιο που δημιούργησε η κατοπινή δημοσίευση του έργου του Κοπέρνικου (1473-1543) και όχι στο ιστορικό περίγραμμα της αρχαίας ελληνικής αστρονομίας των πρώιμων ελληνιστικών χρόνων. Ήταν ο «αρχαίος Κοπέρνικος», όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρεται ακόμα και στον τίτλο του έργου του T.L. Heath. Φυσικό επακόλουθο μίας τέτοιας προσέγγισης ήταν να αντιμετωπισθεί ευθύς εξαρχής το θέμα «Αρίσταρχος» ως ένα «ανώμαλο σημείο», ως μία ειδική, ιδιοφυής αλλά, τελικά, μη επιδεχόμενη ερμηνείας περίπτωση στην ιστορία της ελληνικής επιστήμης.
• Από τους Πυθαγορείους στον Αρίσταρχο τον Σάμιο: Η ιστορία των αντιλήψεων για την κίνηση της γης στην αρχαία ελληνική αστρονομία.
Κώστας Γαβρόγλου, Δημήτρης Διαλέτης, Γιάννης Χριστιανίδης. Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης.
Περιεχόμενα:
1. Εισαγωγή 1.1 Το ιστοριογραφικό πρόβληµα 1.2 Ορισµένες µεθοδολογικές επισηµάνσεις 1.3 Μια πολύ παλιά ιδέα: η κίνηση της γης 1.4 Οι διαφορετικές περίοδοι της αρχαίας ελληνικής αστρονοµίας
2. Οι αντιλήψεις των Πυθαγορείων για την κίνηση της γης 2.1 Η θέση της γης στα πυθαγόρεια µοντέλα του κόσµου
3. Η ελληνική αστρονοµία στην κλασική περίοδο – Τα νέα χαρακτηριστικά
4. Οι απόψεις του Πλάτωνα για την κίνηση της γης 4.1. Το ιστοριογραφικό πρόβληµα 4.2 Η κίνηση της γης στον Πλάτωνα 4.3 Ορισµένα συµπεράσµατα
5. Ο ρόλος του Ευδόξου στη µαθηµατικοποίηση της ελληνικής αστρονοµίας
6. Οι αριστοτελικές θέσεις για την ακινησία της γης. H ένταξη της αστρονοµίας στη φυσική
7. Ηρακλείδης ο Ποντικός
8. Αρίσταρχος ο Σάµιος και ηλιοκεντρισµός 8.1. Ο Αρχιµήδης για τον Αρίσταρχο: πρώτη προσέγγιση 8.2 Ο Αρχιµήδης για τον Αρίσταρχο: δεύτερη προσέγγιση 8.3 Άλλες µαρτυρίες για την ηλιοκεντρική υπόθεση του Αρίσταρχου
9. Οι φορείς του νέου λόγου 9.1 Φυσικοί και αστρονόµοι στην ελληνιστική περίοδο
10. Επίλογος
• Ebook Αρίσταρχος ο Σάμιος.
Δ' Πανελλήνιο Συνεδρίο µε Διεθνή Συµµετοχή (Πρακτικά)
http://rapidshare.com/files/76853555/Aristarxos.rar
• Ebook T.Heath - Aristarchus_of_Samos 1920.
http://rapidshare.com/files/103858006/The_Copernicus_of_Antiquity__Aristarchus_of_Samos___Heath__1920_.pdf
• Θεωρία ομοκέντρων σφαιρών του Ευδόξου και η ιπποπέδη καμπύλη.
Ο Εύδοξος επηρεασμένος από τη φιλοσοφία των πυθαγορείων μέσω του δασκάλου του Αρχύτα του Ταραντίνου ανέπτυξε ένα σύστημα βασισμένο στις ομόκεντρες σφαίρες, «Πυθαγόρεια πεποίθηση ότι η σφαίρα ήταν η τελειότερη μορφή» δια να ερμηνεύση την φαινομένη κίνησιν των πλανήτων επί της ουρανίου σφαίρας ως προς τους απλανείς. Η φράση «σώζειν τα φαινόμενα» και οι παραλλαγές της αποδίδονται σύμφωνα με την παράδοση στον μεγάλο φιλόσοφο Πλάτωνα, ο οποίος υποδείκνυε να ερμηνεύονται οι τροχιές των πλανητών με βάση το αξίωμα ότι η μόνη επιτρεπτή κίνηση στον ουρανό είναι η ομαλή κυκλική.Το πλανητικό σύστημα του Ευδόξου περιγράφεται από Αριστοτέλη και το πλήρες σύστημα περιέχει 27 σφαίρες. Αντιπροσωπεύει ένα θαυμάσιο γεωμετρικό επίτευγμα.
• The homocentric spheres of eudoxus.
J.L.E DREYER "A HISTORY OF ASTRONOMY FROM THALES TO KEPLER"
The examination of the astronomical doctrines of Plato has shown us that philosophers in the first half of the fourth century before the Christian era possessed some knowledge of the motions of the planets. No doubt astronomical instruments, even of the crudest kind, cannot be said to have existed, except the gnomon for following the course of the sun; but all the same the complicated movements of the planets through the constellations must have been traced for many years previously...
http://grmath4.phpnet.us/astronomia.htm