Από αρχαιότατα χρόνια, οι άνθρωποι τον αγαπούσαν, όχι
μόνο για την υπομονή, που
δείχνει στις πιο βαριές δουλειές, αλλά και για την αντοχή του.
Οι Φαραώ του 40ού αιώνα είχαν γαϊδάρους
εξημερωμένους, που τους
χρησιμοποιούσαν
με τον ίδιο τρόπο που τους χρησιμοποιούμε κι εμείς σήμερα.
Οι αρχαίοι τους θεωρούσαν σαν σύμβολο πολλών αρετών και σαν ιερά ζώα.
Όταν ένας γάιδαρος φώναζε, προτού αρχίσει μια μάχη, νόμιζαν ότι οι θεοί τους
προειδοποιούσαν για τη νίκη.
Κάποτε ο Φωκίωνας ετοιμαζόταν να επιτεθεί στους Μακεδόνες του Φιλίππου, αλλά δεν
ήταν και τόσο βέβαιος για το αποτέλεσμα, επειδή οι στρατιώτες του ήταν λίγοι.
Τότε αποφάσισε ν' αναβάλει για μερικές μέρες τη επίθεση, ώσπου να του στείλουν τις
επικουρίες, που του είχαν υποσχεθεί οι Αθηναίοι.
Πάνω, όμως, που ήταν έτοιμος να διατάξει υποχώρηση, άκουσε ξαφνικά τη φωνή ενός
γαϊδάρου από το στρατόπεδό του.
- Κατά φωνή κι ο γάιδαρος! έκανε ενθουσιασμένος ο Φωκίωνας.
Και διέταξε ν' αρχίσει η επίθεση, με την οποία νίκησε τους Μακεδόνες. Από τότε ο λόγος
έμεινε, και τον λέμε συχνά, όταν βλέπουμε ξαφνικά κάποιο φίλο μας, που δεν τον
περιμέναμε.
source:kipos.pblogs