Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Μέσα σε όλη αυτή την καταστροφή που βλέπουμε για δεύτερη εβδομάδα στην Ιαπωνία , παρακολουθούμε και διάφορα γεγονότα τα οποία μας αφήνουν άφωνους.
30 παιδιά κάθονται στην τάξη τους ήσυχα σε μια γωνιά στο δάπεδο και
περιμένουν υπομονετικά να έρθουν οι γονείς τους να τα πάρουν. Δυστυχώς όμως για εκείνα , δεν γνωρίζουν ότι οι γονείς τους είναι ανάμεσα στους αγνοούμενους της πόλης Ishinomaki.
Οι δάσκαλοι πιστεύουν ότι κάποια από τα αγόρια και τα κορίτσια, ηλικίας μεταξύ οκτώ και δώδεκα, γνωρίζουν ότι οι γονείς τους είναι μεταξύ των αγνοουμένων και ποτέ δεν θα ξαναεμφανιστούν μπροστά στις πύλες του σχολείου στα ανατολικά προάστια της πόλης, αλλά δεν λένε τίποτα .
Οι αρχές έχουν απαγορεύσει στους δημοσιογράφους να πλησιάσουν τους μαθητές και τις μαθήτριες, επειδή δεν θέλουν να δώσουν δικαίωμα στα παιδιά να έχουν έστω και την παραμικρή ψεύτικη ελπίδα.
Οι υπάλληλοι φοβούνται ότι ακόμη και ο ήχος της συρόμενης πόρτας ενδέχεται να δημιουργήσει ψεύτικες ελπίδες στα παιδιά ότι ένας γονέας έχει έρθει να τα παραλάβει. Η σιωπή τους βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με άλλα παιδιά που παίζουν στους διαδρόμους του τετραώροφου κτιρίου, των οποίων οι γονείς επέζησαν.
Το σχολείο, το οποίο είναι γεμάτο με ζωγραφιές των παιδιών στους τοίχους, δεν έχει τρεχούμενο νερό, ηλεκτρικό ρεύμα και θέρμανση, και φιλοξενεί στους διαδρόμους του 657 ανθρώπους .Το σχολείο βρίσκεται ένα μίλι από το θαλάσσιο τείχος που είχε φτιαχτεί με σκοπό να προστατεύσει την πόλη Ishinomaki.
Όταν χτύπησε το τσουνάμι, ζούσαν 160.000 άνθρωποι στην πόλη, η οποία είναι περίπου 50 μίλια βόρειο-ανατολικά του Σεντάι. Μέχρι στιγμής, 425 έχουν επιβεβαιωθεί επίσημα νεκροί ενώ 1.693, συμπεριλαμβανομένων και των γονέων των 30 μαθητών, αναφέρονται ως αγνοούμενοι.
Οι αρχές όμως φοβούνται ότι ο αριθμός θα αυξηθεί δραματικά καθώς πιστεύουν ότι οι νεκροί θα είναι μεταξύ 10 με 25 χιλιάδες.