(Μέρος δεύτερο)
Μια εμπεριστατωμένη επιστημονική έρευνα για την Ελληνική προϊστορία με πολύ καλές κριτικές.
Του Ευάγγελου Καμβίσιου
Το ηφαίστειο της Θήρας
Το ηφαίστειο της Θήρας ή Σαντορίνης είναι ένα από τα επτά ηφαίστεια που διασχίζουν το Αιγαίο σχηματίζοντας ένα τόξο. Τα άλλα έξι από δυτικά προς τα ανατολικά είναι του Σουσακίου στους Αγίους Θεοδώρους Αττικής, η Αίγινα, ο Πόρος, τα Μέθανα, η Μήλος και η Νίσυρος.
Η ηφαιστειακή δράση στη Θήρα άρχισε πριν από περίπου 1.600.000 χρόνια. Το τοπίο που υπάρχει σήμερα είναι αποτέλεσμα έξι μεγάλων εκρήξεων 1.600.000, 500.000, 200.000, 60.000, 22.000 και 3650 χρόνια προ σήμερα (π.Σ.).
Κατά την 2η χιλιετία ανοίγει σεισμικός κύκλος στο Αιγαίο με αποκορύφωμα την τρομερή έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας 1654 π.Χ. Τεράστια κύματα σαρώνουν τις παραθαλάσσιες πόλεις όχι μόνο του Αιγαίου, αλλά μέχρι την Αίγυπτο.
Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι οι επιπτώσεις για τη Μινωική Κρήτη υπήρξαν άμεσες, αλλά και έμμεσες. Το παλιρροϊκό κύμα που χτύπησε τη βόρεια ακτή της Κρήτης είχε ύψος 15 μέτρων, κατέστρεψε τις υποδομές στα λιμάνια, πλήττοντας ανεπανόρθωτα την τοπική ναυτική οικονομία.
Η πυκνή στάχτη και το φαινόμενο της θερμοκρασιακής μεταβολής που ακολούθησε την εξάπλωση του νέφους προκάλεσε εκτεταμένες ζημιές στην αγροτική παραγωγή ολόκληρης της ανατολικής Μεσογείου, που με τη σειρά τους οδήγησαν σε πολιτική αναταραχή, με αποτέλεσμα την πτώση φιλικών καθεστώτων της περιοχής με εμπορικές σχέσεις με τους Μινωίτες.
Τέφρα σκοτείνιασε τον ουρανό για αρκετό χρονικό διάστημα προκαλώντας παγετό, και οι υδρατμοί που σηκώθηκαν μετατράπηκαν σε ακατάπαυστες βροχοπτώσεις, οι οποίες κατέκλυζαν με όξινα ύδατα την γη (λόγω του θειικού οξέως), επιφέροντας τον θάνατο της χλωρίδας.
Οι μέχρι τώρα αρχαιολογικές έρευνες δείχνουν ότι οι άνθρωποι πρόλαβαν να εγκαταλείψουν το νησί πριν από την μεγάλη έκρηξη. Αυτό πιστοποιούν η μη εύρεση ανθρώπινων σκελετών, κοσμημάτων, σκευών καθημερινής χρήσης, όπλων κτλ.
Σύμφωνα με το βιβλίο «Έξοδος» της Παλαιάς Διαθήκης, ο Θεός έστειλε δέκα συμφορές στο βασίλειο της Αιγύπτου για να πείσει τον Φαραώ να αφήσει ελεύθερο τον λαό του Ισραήλ να επιστρέψει στην Παλαιστίνη. Στην ελληνική μετάφραση της Εξόδου από τους εβδομήντα σοφούς της πτολεμαϊκής εποχής οι συμφορές αυτές αποκαλούνται «πληγές». Φαίνεται ότι ο όρος αυτός δεν είναι τυχαίος.
Μια νέα θεωρία, που βασίζεται στην αποκρυπτογράφηση έξι αιγυπτιακών παπύρων, υποστηρίζει ότι οι περισσότερες από τις 10 πληγές μπορούν να ερμηνευθούν ως αποτέλεσμα της όξινης στάχτης και βροχής που έπεσαν στην Αίγυπτο μετά τη γιγαντιαία έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης και προκάλεσαν, μεταξύ άλλων, χημικά εγκαύματα σε ανθρώπους και ζώα.
Η κοκκινωπή τέφρα της πρώτης φάσης της έκρηξης, που έπεσε στον Νείλο, έβαψε το ποτάμι κόκκινο, ενώ το διοξείδιο του θείου διαλύθηκε στο νερό και έδωσε θειώδες οξύ. Οι βάτραχοι βγήκαν στη στεριά ακριβώς για να αποφύγουν το μολυσμένο νερό. Το νέφος της τέφρας κάλυψε τον ουρανό, εμποδίζοντας τις ακτίνες του ήλιου να φτάσουν στη γη. Τα ακραία καιρικά φαινόμενα που καταγράφηκαν σε ολόκληρη τη Γη είχαν μεγαλύτερη ένταση στην Αίγυπτο. Έπεσε χαλάζι και οι έντονες βροχές προκάλεσαν τον αφύσικο πολλαπλασιασμό πολλών ειδών εντόμων. Τέλος, η όξινη βροχή και η ηφαιστειακή τέφρα γέμισαν με πληγές το δέρμα των ανθρώπων και προκάλεσαν τον θάνατο των οικόσιτων ζώων.
Με άλλων λόγια
Ο αρχιερέας και λόγιος Μανέθων, ο μεγαλύτερος Αιγύπτιος ιστορικός, περί τον 3ο αιώνα π.Χ. κατέγραψε στα "Αιγυπτιακά" όλες τις δυναστείες των Φαραώ. Τοποθετεί πρώτη την Δυναστεία των "Θεών", από το 30.544 π.Χ. έως το 16.544 π.Χ., τότε αρχίζει η Δυναστεία των "Ημιθέων", η οποία διαρκεί έως το 15.389 π.Χ. Ίσως σε αυτή την περίοδο πρέπει να τοποθετηθεί ο κατακλυσμός του Ωγύγου. Το 15.389 π.Χ. αρχίζει η Δυναστεία των "Βασιλέων", η οποία διακόπτεται από αυτήν των "Πνευμάτων των Νεκρών" 9.564 π.Χ. (πιθανώς εννοείται ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνος,). Ακολουθεί καταβαράθρωσης του πολιτισμού και μετά αργή ανάπτυξη, μέχρι τον ιδρυτή της Α' Δυναστείας Μίν ή Μένες ή Μηνά (Μίνωα), 3.110 π.Χ. κατά τον Μανέθωνα, ίσως και παλαιότερα κατ' άλλους.
Σημειωτέον εδώ, ότι ενώ όλα τα βιβλία και οι εγκυκλοπαίδειες παραθέτουν αναλυτικά τον κατάλογο των Φαραώ με βασική πηγή τον Μανέθωνα, τον λογοκρίνουν αγρίως, διαγράφοντας και αποκρύπτοντας εντελώς τις προ του Μηνά-Μίνωος παρατιθέμενες υπ' αυτού δυναστείες των προκατακλυσμιαίων Ελληνοαιγυπτίων θεών και ηρώων (Ηλίου, Ηφαίστου, Ερμού, Οσίριδος, Ώρου κ.λπ.)!
Προκατακλυσμιαίες μνήμες
Συγκριτικά με τις γνώσεις του παρελθόντος, τα μυστήρια, την διατύπωση φιλοσοφικών και επιστημονικών θεωριών (όσον αφορά την αρχή του κόσμου), που έμειναν ανεξίτηλες στο πέρασμα των χιλιετηρίδων, ο κόσμος του σήμερα βρίσκεται σε πλήρη λήθη και πνευματικό σκοτάδι.
Όλη η γνώση του μεγάλου προκατακλυσμιαίου πολιτισμού της χρυσής εποχής, διαφυλάχτηκε στα μαντεία σαν κόρη οφθαλμού από γενεά σε γενεά από τους ιερείς. Προστάτευαν δε την γνώση αυτή με τον φόβο του αγνώστου και της θεϊκής τιμωρίας.
Ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί: ο βάρβαρος στρατός του Ξέρξη, αφού ερήμωνε τις περιοχές της Φωκίδος στο διάβα του, πορευόταν προς τους Δελφούς, γιατί είχε ακούσει για τα ιερά κειμήλια, τα οποία φυλάσσονταν στο μαντείο. Ο θεός όμως δεν επέτρεψε να μετακινήσουν τα ιερά κειμήλια και τους ειδοποίησε ότι ο ίδιος είναι ικανός να προστατεύσει ό,τι του ανήκει…
Όταν προχωρούντες οι βάρβαροι έφτασαν εις το ιερό της Προναίας Αθηνάς, τους ευρήκαν παράξενα θαύματα. Άρχισαν να πέφτουν κεραυνοί από τον ουρανό, και από τον Παρνασσό ξέκοψαν δυο κορυφές που κυλούσαν ορμητικά με πάταγο επάνω τους συντρίβοντας αρκετούς απ’ αυτούς. Μέσα απ’ το ιερόν της Προναίας ακούονταν βοή και αλαλαγμός…
Όσοι απ’ τους βαρβάρους αυτούς γύρισαν από την εκστρατεία, διηγούντο εκτός των θαυμάτων αυτών, πως και άλλα ακόμα έβλεπαν πράγματα του θεού. Δύο οπλίτες με υπερφυσικό ανάστημα, τους κυνηγούσαν και τους σκότωναν…
Πολλοί θα πουν ότι πρόκειται για επιστημονική φαντασία. Ίσως και να ’ναι γέννημα της φαντασίας των ιερέων, από την άλλη, ίσως να θέλησαν να κατασκευάσουν μια ιστορία, για να αποκρύψουν την αλήθεια και να αποφύγουν με τον τρόπο αυτό την περιέργεια των συμπολιτών τους. Αυτή η εκδοχή φαντάζει ως πιο πιθανή, δεδομένου ότι οι πρόγονοί μας, μας κληροδότησαν ένα σωρό αινίγματα, με αποτέλεσμα να έχουμε άγνοια μπροστά σε αυτά που εκείνοι ανακάλυψαν.
Πως είχαν γνώσεις γεωδαισίας; Πως κατάφερναν να μελετούν το σύμπαν και να το περιγράφουν χωρίς τα σύγχρονα διαστημικά μέσα;
Το μυστηριώδες «Ε» που στεκόταν μεταξύ των επιγραφών «ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ» και «ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ», ο ομφάλιος λίθος και τα υπερφυσικά φαινόμενα που περιγράφει ο Ηρόδοτος, οδηγούνε στην γνώση του μεγάλου προκατακλυσμιαίου πολιτισμού (προ του 9.564 π.Χ.) που διατηρήθηκε όπως είπαμε πιο πριν, από τους θεματοφύλακες ιερείς.
Καταλυτικός υπήρξε ο ρόλος του μαντείου των Δελφών κατά την αρχαιότητα. Δεν ήταν απλά ένα μαντείο στο οποίο κατέφευγαν οι δεισιδαίμονες πρόγονοί μας για να μάθουν το μέλλον τους. Υπήρξε το κεκαλυμμένο αρχηγείο της Ελλάδος, υπό τις εντολές του οποίου κυβερνάτο ολόκληρη η Ελλάς, αφού κάτω από τις εντολές του ιδρύεται το πολιτικό σύστημα της Σπάρτης, κάτω από τις εντολές του επαναδιεξάγονται οι Ολυμπιακοί αγώνες και τέλος σ’ αυτό οφείλεται η εξάπλωση των Ελευσινίων μυστηρίων στην Ελλάδα, καθώς και η λατρεία του Διονύσου.
Ας γυρίσουμε όμως πολλές χιλιετίες πίσω στο χρόνο, κι ας πάμε στην προκατακλυσμιαία εποχή, την λεγομένη «χρυσή εποχή», κατά την οποία βασίλευαν οι θεοί και οι άνθρωποι απολάμβαναν ειρηνικά την ζωή τους σύμφωνα με τα «Έργα και Ημέραι» του Ησιόδου, στο Οικουμενικό κράτος.
Οι Ουρανίωνες είχαν έδρα τις Ελευθερές, στην Πιερία. Ο Δίας την μετέφερε, κατά τον μύθο θέλοντας να επιλέξει τον τόπο για την νέα πρωτεύουσα, άφησε δυο αετούς να πετάξουν, τον ένα προς την ανατολή, τον άλλο προς την δύση. Οι αετοί συναντήθηκαν τελικώς στην Πυθώ, όπου και επελέγη για έδρα του κεντρικού ηγεμόνα (αυτό δείχνει πως γνώριζαν την σφαιρικότητα της γης).
«Πύθοι, εν ηγαθέη γνάλοις υπό Παρνασσοίο εμεν εξοπίσω θαύμα θνητοίσι βροτοίς» (Θεογονία 499-500). Είναι το ιερό που την προστασία του αναλαμβάνει ο γιος του Διός Απόλλων. «Φοίβου Απόλλωνος Πυθοί ένι πετρηέσση» (Ομήρου Ιλιάς 405). Η Πυθώ η «πετρήεσσα» αναδεικνύεται σε ομφή εξ ου και ομφαλός της γης.
Ο εκάστοτε κεντρικός ηγεμών, είχε τον τίτλο «Δίας» και εγκατεστημένος στην Πυθώ, διοικούσε ως εκπρόσωπος των εκεί ιερέων δηλαδή των σοφών και εμπείρων ανδρών που φύλαγαν και συνέχιζαν τις γνώσεις και παραδόσεις. Το «μαντείο» δεν ήταν παρά ένα κέντρο πληροφοριών, βάσει των οποίων δίνονταν οδηγίες και διατυπώνονταν προβλέψεις.
Αργότερα ο γιος του Δία Απόλλωνας πραγματοποίησε μεταρρυθμίσεις. Ο φόνος του Πύθωνος απ’ τον Απόλλωνα συμβολίζει την αλλαγή. Η παιδεία βγαίνει από το ιερατείο και διαχέεται ευρύτατα. Ιδρύονται παντού «Μουσεία». Η Πυθώ μετονομάζεται σε Δελφούς, από το δελφύς (μήτρα) του πολιτισμού και ως διάδοχοί της, παραμένουν το κέντρο του κόσμου με νέα μορφή.
Στους Δελφούς έρεαν οι πληροφορίες από παντού ούτως ώστε το ιερατείο δηλαδή το επιτελείο των σοφών, να μαντεύουν δηλαδή να προβλέπουν βάσει δεδομένων, τα επερχόμενα και να δίνουν τις κατάλληλες για την αντιμετώπισή τους οδηγίες, τους χρησμούς.
Κατά τον Στράβωνα (Θ. 442), σκοπός της πολιτικής των Δελφών ήταν να οδηγεί τους ανθρώπους εις ημερότητα, να τους σωφρονίζει «τοις μεν χρηστιάζον και τα μεν προστάττων τα δε απαγορεύων». Η Πυθώ – Δελφοί ήταν μέγα πολιτικό και διοικητικό κέντρο «ταύτα διοικείν νομίζουσι».
Μετά τον κατακλυσμό του 9.564 π.Χ. η Οικουμενική Συμπολιτεία που είχε «ομφαλό» της τους Δελφούς, διαλύθηκε αφού ο πολιτισμός καταστράφηκε. Η μνήμη όμως του ρόλου των Δελφών επέζησε, γι’ αυτό επί χιλιάδες χρόνια εξακολουθούσαν να έρχονται εκεί άνθρωποι από όλες τις χώρες, ζητώντας οδηγίες (χρησμούς). Όταν αποκαταστάθηκε κάπως ο πολιτισμός, οι πληροφορίες ξανάρχισαν να συρρέουν από παντού, έτσι οι ιερείς ήταν σε θέση να προβλέπουν (μαντεύουν) και πάλι.
Από τους Δελφούς ξεκίνησαν και οι Αμφικτιονικές Δίκες δηλαδή εκεί επελύοντο «όσαι πόλεσι προς πόλεις εισί» (Στράβων Θ. 420).
Οι Έλληνες είχαν βαθιά συνείδηση της προκατακλυσμιαίας καταγωγής τους, πιστεύοντας ότι ήσαν απόγονοι των Διογενών θεών. Αυτούς θεωρούσαν γενάρχες τους. Οι Αργείοι τον Ίναχο που έζησε μια γενεά πριν τον κατακλυσμό του Ωγύγου, οι Μυκηναίοι τον Περσέα, οι Αθηναίοι τον Ώγυγο, οι Σπαρτιάτες τον Λέλεγα.
Στις μετακλυσμιαίες εποχές με τις συγκρούσεις του «χάλκινου γέννους» αναπτύχθηκε ένας ανταγωνισμός μεταξύ Δελφών και Δωδώνης (μαντείο αφιερωμένο στον Δία). Και τα δύο ιερά ισχυρίζονταν ότι ήταν ο τόπος που προσάραξε η Λάρνακα του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. Φαίνεται ότι μια βασική αιτία του ανταγωνισμού ήταν οι διαμάχες των διαφόρων Ελληνικών φύλων (Αχαιών, Πελασγών, Δωριέων, Ιώνων κτλ) για την πρωτοκαθεδρία.