Αρχίζει αυτή την εβδομάδα η επιστημονική εκταφή μιας σειράς τάφων με τα λείψανα δολοφονηθέντων στο πλαίσιο του βάρβαρου "προγράμματος ευθανασίας" του ναζιστικού Τρίτου Ράιχ, που ανακαλύφθηκαν στις αρχές Ιανουαρίου, κατά την έναρξη των εκσκαφών για τη ανέγερση κτιρίου στον περιβάλλοντα χώρο ψυχιατρικής κλινικής του περιφερειακού νοσοκομείου στην πόλη Χαλ του αυστριακού ομόσπονδου κρατιδίου του Τιρόλου.
Οι εργασίες εκσκαφής είχαν διακοπεί τότε, για να μπορέσει μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων να ασχοληθεί με την επιστημονική εκταφή του νεκροταφείου, τη διερεύνηση των ακριβών αιτίων του θανάτου και την ταυτοποίηση των θυμάτων καθώς και με την αποσαφήνιση νομικών ζητημάτων.
Όπως δήλωσε σήμερα ο αρχαιολόγος Αλεξάντερ Τσανέσκο, επικεφαλής της ομάδας ανασκαφών, οι εργασίες αναμένεται να διαρκέσουν τρεις μήνες και ο ίδιος ελπίζει πως θα είναι δυνατή η ταυτοποίηση όλων των νεκρών.
Ένας από τους στόχους είναι ο ακριβής προσδιορισμός της έκτασης του νεκροταφείου στο οποίο πιθανολογείται ότι έχουν ενταφιαστεί 220 ως 230 άνθρωποι, θύματα της "ευθανασίας".
Σύμφωνα με τον κ. Τσανέσκο, στο χρονικό διάστημα από την ανακάλυψη των τάφων πριν δυόμισι μήνες, κατορθώθηκε να συγκεντρωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες και προσωπικά στοιχεία των θυμάτων, ενώ αρκετά δύσκολος διαγράφεται ο προσδιορισμός της ακριβούς αιτίας θανάτου των θυμάτων.
Ο ίδιος θεωρεί ιδιαίτερα σημαντικό να τηρηθεί η επιστημονική δεοντολογία και ο σεβασμός των νεκρών και για το λόγο αυτό οι εργασίες εκταφής θα γίνουν με αποκλεισμό κάθε δημοσιότητας και Μέσων Ενημέρωσης, τα οποία θα έχουν τις πρώτες πληροφορίες για την πορεία των εκταφών περί τα τέλη Μαρτίου.
Το βάρβαρο αυτό "Διάταγμα" υπήρξε η θανατική καταδίκη για πάνω από 300.000 ψυχικά ασθενείς και σωματικά ανάπηρους που έπεσαν θύματα της συστηματικής ναζιστικής μηχανής εξόντωσης, αφού, στη βάση των προτύπων των ναζιστών ιδεολόγων, ήταν "ανάξιοι ζωής".
Στο αποκορύφωμα του ναζιστικού κυνισμού, αυτή η μαζική εξόντωση έφερε τον εύηχο ελληνικό όρο "ευθανασία" και, πέραν των 300.000 εξοντώσεων, περιέλαβε και πάνω από εξαναγκαστικές στειρώσεις, ενώ για αρκετές δεκαετίες μετά τη συντριβή του Τρίτου Ράιχ το 1945, εξακολουθούσε να αποτελεί θέμα "ταμπού".
Στην Αυστρία, μετά την προσάρτησή της στο γερμανικό ναζιστικό Τρίτο Ράιχ, τον Μάρτιο του 1938, άρχισαν να εφαρμόζονται οι νόμοι των Εθνικοσοσιαλιστών κατά "σωματικά και διανοητικά αναπήρων" και το πλέον διαβόητο κέντρο "ευθανασίας" εγκαταστάθηκε στον Πύργο Χάρτχαιμ, στο μέχρι τότε άσυλο ανιάτων, στην Άνω Αυστρία.
Από το 1940 και μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, πάνω από 30.000 άνθρωποι με ειδικές ανάγκες και κρατούμενοι από το πλησίον ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μαουτχάουζεν, ανάμεσα τους και πολλοί Έλληνες - εκ των οποίων, έπειτα από σχετικές έρευνες, έχουν γίνει γνωστά τα ονόματα 44 - άφησαν την τελευταία τους πνοή στους θαλάμους αερίων και στο κρεματόριο του ναζιστικού κέντρου ευθανασίας στο Χάρτχαιμ.
Αρκετές δεκαετίες μετά το τέλος του πολέμου, έπειτα από πολλές προσπάθειες και με απόφαση των αρχών του ομόσπονδου κρατιδίου της Άνω Αυστρίας, ιδρύθηκε στο Χάρτχαιμ ένα Ινστιτούτο Μνήμης και Μελέτης, και από το 2003 ο Πύργος Χάρτχαιμ λειτουργεί πλέον ως ίδρυμα Μνήμης και Μελέτης, ενώ στεγάζει και τη μόνιμη έκθεση με τίτλο "Η αξία της ζωής" που περιλαμβάνει πέντε θεματικές ενότητες.
Ο επισκέπτης της έκθεσης, μέσα από έγγραφα, τεκμήρια, βιογραφίες θυμάτων, τους θαλάμους των αερίων και το κρεματόριο, έρχεται αντιμέτωπος με τη διαστροφή και τη θηριωδία των ναζιστών, τις ανατριχιαστικές διαστάσεις της μαζικής εξόντωσης και τη βάρβαρη πράξη της ευθανασίας γενικότερα.
Τους Έλληνες που έπεσαν θύματα της ναζιστικής θηριωδίας στο τότε ναζιστικό κέντρο ευθανασίας στο Χάρτχαιμ τίμησε τα τρία προηγούμενα χρόνια ο Ελληνισμός με τελετές μνήμης, έπειτα από πρωτοβουλία της Ελληνοαυστριακής Πολιτιστικής Κοινότητας της πόλης Λιντς.
source:newsit