Στις 11 Δεκεμβρίου 2008, η Γωγώ έχοντας στην αγκαλιά της, την μόλις 4 ημερών κορούλα της, διαπιστώνει ότι πρέπει να δώσει τη δική της μάχη με την επάρατη νόσο. Τον καρκίνο. Έκλεγε ασταμάτητα κι έλεγε τότε: »Πόσο με τρομάζει, Θεέ μου, το ένστικτό μου κάποιες φορές. Θέλω απαντήσεις. Έχω ανάγκη από απαντήσεις.»
Ώσπου μια μέρα, στάθηκε μπροστά από έναν καθρέφτη και είπε: »Όσο κι αν φοβάμαι, θα μάθω να ζω μ’ αυτό το πράγμα. Έχω άλλωστε δίπλα μου, την κόρη μου και τον Τραϊανό, τον δικό μου άγγελο. Στην αγκαλιά του μπορώ να βρω την δύναμη να αρχίσω τον αγώνα μου!»
Μάλιστα, είχε πει πως δεν θέλει δώρα για τον γάμο ή τη βάφτιση της μικρής, αλλά άνοιξε έναν λογαριασμό προκειμένου το ποσό που θα μαζευόταν να διατεθεί στην »Ελπίδα». Είχε πει χαρακτηριστικά: »Τα παιδιά μας είναι το αύριο. Έτσι δεν είναι;» Αυτό που την ενόχλησε από την αρρώστια της, ήταν η μικροψυχία και η μικρότητα κάποιων ανθρώπων. »Πόσο ψεύτικος είναι ο κόσμος μας;» αναλογιζόταν.
Σήμερα είναι καλά, αισιόδοξη και κάθε μέρα είναι μια καινούργια αρχή για την Γωγώ. Γι’ αυτό κι αν δεν της το επιτρέψουν οι γιατροί να κυοφορήσει το δεύτερο παιδί της, θα επιλέξει μια παρένθετη μητέρα για να το φέρει στον κόσμο. Όπως έχει παραδεχτεί, θέλει το δεύτερο να είναι γιος, ολόιδιος με τον άντρα της ζωής της, για να έχει δύο Τραϊανούς μέσα στο σπίτι.
http://toblogtonkirion.gr