Αίτιον και Αιτιατόν - Ότι δεν γνωρίζατε για την Ελληνική προϊστορία..! Μέρος Γ’

Μια εμπεριστατωμένη επιστημονική έρευνα για την Ελληνική προϊστορία με πολύ καλές κριτικές.

Του Ευάγγελου Καμβίσιου

Γεννήθηκες Έλληνας, γίνε Έλληνας!

Εκείνο που σήμερα προέχει είναι η επανελλήνιση της Ελληνικής κοινωνίας, στο σύνολό της, αλλά ιδιαιτέρως της νεολαίας, την οποία οι παγκοσμιοποιητές της έχουν εκριζώσει ιστορική συνείδηση, πνευματική κληρονομιά, παραδόσεις, ήθη και έθιμα, και την έσπρωξαν σε ξενόφερτες διασκεδάσεις, τρόπο ζωής και στα ναρκωτικά.
Γιατί θα πρέπει δηλαδή όλοι οι άνθρωποι, όλοι οι λαοί, να ντυνόμαστε το ίδιο, να χτενιζόμαστε το ίδιο, να σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, να έχουμε το ίδιο διαιτολόγιο (γρήγορο και πρόχειρο φαγητό), να μιλάμε την ίδια γλώσσα, να έχουμε τις ίδιες παραδόσεις, την ίδια ιστορία, τα ίδια ήθη, τα ίδια έθιμα, την ίδια θρησκεία, να ακούμε την ίδια μουσική, να διασκεδάζουμε με τον ίδιο τρόπο...

Νόμοι κατά της παιδεραστίας
• Να μην επιτρέπεται εις τους έχοντας ηλικίαν ανωτέραν της παιδικής να εισέρχονται εις τα σχολεία, όταν υπάρχουν εντός αυτών παιδιά. Εάν δε κάποιος παρά την απαγόρευσιν ταύτην εισέρχεται εις το σχολείο, να τιμωρείται με την ποινήν του θανάτου.
• Οι επί κεφαλής της παλαίστρας, να μην επιτρέπουν εις κανένα ενήλικον να κάθεται μαζί με τα παιδιά, με καμμίαν δικαιολογίαν. Εάν δε επιτρέπει τούτο εις αυτούς και δεν τους εκδιώκει εκ της παλαίστρας, ο επί κεφαλής της παλαίστρας θα είναι ένοχος παραβάσεως του νόμου περί διαφθοράς των ελευθέρων παίδων.
• Αν κάποιος Αθηναίος προσβάλει ελεύθερον παίδα, να διώκεται ενώπιον των θεσμοθετών από εκείνον ο οποίος έχει την εξουσίαν επί του παιδιού, αφού αναγράψει εις την μήνυσήν του την ποινήν της οποίας θεωρεί τούτον άξιον.
Φυσικά το ίδιο ίσχυε και στην Σπάρτη με νόμο του Λυκούργου: «Ει δε τις παιδός σώματος ορεγόμενος φανείη, αίσχιστον τούτο θείς εποίησεν εν Λακιδαίμονι μηδέν ήττον εραστάς παιδικών απέχθεσθαι ή γονείς παίδων απέχονται».
Πως αντιμετώπιζε η ελληνική κοινωνία την ομοφυλοφιλία;
«Ο Δίας πλάθοντας τους ανθρώπους, έβαλε μέσα τους διάφορες ψυχικές αρετές, αλλά λησμόνησε να βάλει την ντροπή. Γι’ αυτό μην έχοντας άλλο δρόμο να την τοποθετήσει, την πρόσταξε να μπει από τον πισινό των ανθρώπων. Εκείνη αρνήθηκε διαμαρτυρόμενη για προσβολή. Επειδή όμως ο Δίας την ζόρισε πολύ, είπε: “Ας είναι, θα μπω, με τον όρο ότι από εκεί δεν θα μπει ο έρωτας, γιατί αν τύχει και μπει, θα βγω εγώ αμέσως”».
Ο Πλάτων στους «Νόμος», καταδικάζοντας απερίφραστα ως αφύσικο τον σαρκικό έρωτα μεταξύ αρρένων, αναφέρει έναν παλαιό νόμο που τον απαγόρευε, τον οποίο ο Λάιος παραβίασε πρώτος, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν μύρια κακά στον οίκο του.
Ο αποκλεισμός κάποιου που είχε προβεί στον «παρά φύσιν» έρωτα, είτε με τον νόμο, είτε από την κοινή γνώμη, είτε από τον δημόσιο χώρο όπου συναθροίζονταν άνδρες, καθιστούσε αδύνατη την διατήρηση της θέσης του, οδηγώντας τον στην ατίμωση.
Πρέπει τέλος να αναφερθεί, ότι οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις υπήρξαν συνηθισμένα αντικείμενα χλευασμού της Αριστοφανικής σάτιρας. Στο έργο του «Νεφέλες», ο Αριστοφάνης αποκαλεί τους ομοφυλόφιλους «ευρύπρωκτους». Μάλιστα ήταν τέτοια η ντροπή που δεν διστάζει στο ίδιο έργο ο Στρεψιάδης να μαλώσει με τον υιό του αποκαλώντας τον «λακκόπρωκτο».
Αυτά ας βλέπουν οι «κίναιδοι» της εποχής μας, πριν αρχίσουν να θεωρούν το σύνολο των αρχαίων Ελλήνων ως παιδεραστές και ομοφυλόφιλους. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν και αυστηρότατοι νόμοι και προβάλλονταν το ιερό μυστήριο του γάμου.

Φιλοσοφία
Η φιλοσοφία ήταν πάντα ένας τρόπος ζωής για τους ανθρώπους που ήθελαν και θέλουν να νικήσουν την άγνοια. Αυτό δείχνει και η ίδια η λέξη φιλο-σοφία, αγάπη στη Σοφία, που αποδίδεται στον Πυθαγόρα.
Εν μέσω της φιλοσοφίας ο άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει κάθε δογματισμό, φανατισμό και σκοταδισμό, γιατί όλα αυτά είναι παιδιά της άγνοιας, την οποία πάντα πολεμά ο φιλόσοφος με όπλο τη γνώση. Μέσα στην πορεία του χρόνου βρίσκουμε πολλούς φιλόσοφους και φιλοσοφικές σχολές, που με αθάνατα έργα και με αντίστοιχο προς αυτά τρόπο ζωής π.χ. Πυθαγόρας, Σωκράτης, Πλάτωνας, Πλωτίνος και πολλοί άλλοι έδωσαν απαντήσεις σε αιώνια ερωτήματα του ανθρώπου σε σχέση με τον εαυτό του, το Θεό, το Σύμπαν.
Ποιος είμαι, πού βρίσκομαι και πού πάω; είναι ένα τριπλό ερώτημα που ανέκαθεν απασχολούσε τον άνθρωπο. Ποιοι κανόνες καθορίζουν τη σχέση μου με τους άλλους ανθρώπους;
Η φιλοσοφία έδωσε απαντήσεις. Όμως σ' αυτή την προσπάθεια η φιλοσοφία πάντα κυνηγήθηκε από το κατεστημένο κάθε εποχής, που στηρίζεται στην άγνοια της μάζας, την οποία ποδηγετεί και ελέγχει, και αυτή με τη σειρά της είναι ο καλύτερος φίλος και υποστηρικτής του κάθε λογής δογματισμού και κατεστημένου τρόπου σκέψης. Κι αυτό γιατί οι φιλοσοφικές γνώσεις και αξίες προϋποθέτουν τον άνθρωπο άτομο και όχι τον άνθρωπο μάζα. Ο άνθρωπος της μάζας ήταν πάντα υποχείριος της κάθε μορφής εξουσίας και του φανατισμού του. Έτσι κάθε μορφή φιλοσοφικής σκέψης που απελευθέρωνε τον άνθρωπο από τα δεσμά της άγνοιας και της μισαλλοδοξίας κυνηγήθηκε με κάθε τρόπο. Οι φανατικοί πιστοί πάντα ήταν από τους πρωτοπόρους στις διώξεις κατά των φιλοσόφων.

Ένας από τους πρώτους φιλοσόφους της Ιωνίας ήταν ο Θαλής ο Μιλήσιος, που γεννήθηκε γύρω στο 630 π.Χ. Θεώρησε ως αρχή των όντων το νερό. Η πρώτη αρχή νοείται ως φύσις αεί σωζόμενη, φυσική ύπαρξη που διατηρείται αιώνια, χωρίς να παράγεται ή να φθείρεται.
• Το παλαιότερο από τα όντα είναι ο Θεός, διότι είναι αγέννητος.
• Το ωραιότερο δημιούργημα είναι ο κόσμος, διότι είναι έργο Θεού.
• Το μεγαλύτερο ο χώρος, διότι χωράει τα πάντα.
• Tο γρηγορότερο ο νους, διότι τρέχει παντού.
• Το ισχυρότερο η ανάγκη, διότι κυριαρχεί σε όλα.
• Το σοφότερο ο χρόνος, διότι ανακαλύπτει τα πάντα.
• Ό,τι προσφέρεις στους γονείς σου, τα ίδια περίμενε να πάρεις από τα παιδιά σου.
• Ο Θάνατος δεν διαφέρει σε τίποτα από τη ζωή.
• Γνώθι σ' αυτόν.
• Σ' αυτόν που τον ρώτησε τι δημιουργήθηκε πιο μπροστά η μέρα ή η νύχτα, είπε: "Η νύχτα μία μέρα νωρίτερα".
• Σ' αυτόν που τον ρώτησε ποιος είναι πιο ευτυχισμένος είπε "Αυτός που έχει σώμα υγιές, εφευρετικό μυαλό και έμφυτη ικανότητα να δεχτεί τη μόρφωση".
• Σ' αυτόν που τον ρώτησε τι είναι εύκολο είπε: "Το να δίνεις συμβουλές στους άλλους".
Υπήρξε γεωμέτρης και αστρονόμος. Προσπάθησε να ξεκαθαρίσει τον ουρανό από αρχαίες μυθολογικές αντιλήψεις τις οποίες αντικατέστησε με φυσικούς νόμους. Έτσι έγινε ειδικός στο να αναλύει και να μελετάει τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων, άλλωστε προέβλεψε την έκλειψη Ήλίου το 585 π.Χ.
Ο Θαλής διατύπωσε την άποψη ότι η γη στηρίζεται πάνω σε νερό και ότι όλα είναι νερό. Βρήκε ότι ο πολικός αστέρας μπορεί να χρησιμεύσει σαν οδηγός στους ναυτικούς και τους ταξιδιώτες. Ανακάλυψε ότι ο ήλιος στην ετήσια περιφορά του γύρω από την γη δεν έχει την ίδια ταχύτητα. Για την έκλειψη ηλίου ανακάλυψε την ορθή ερμηνεία λέγοντας ότι προέρχεται από την είσοδο της γης στη σκιά την οποία ρίχνει η σελήνη καθώς φωτίζεται από τον ήλιο. Επίσης είναι ο πρώτος που είπε πως η σελήνη δεν έχει δικό της φως αλλά αντανακλά το φως του ήλιου, καθώς και ότι η γη είναι ένα σφαιρικό ουράνιο σώμα. Διάφοροι μαθητές του συνέχισαν την προσπάθεια για τον καθορισμό του σχεδίου του κόσμου.
Ο Αναξίμανδρος με ένα λογικό άλμα συλλαμβάνει την έννοια του απείρου (α + πέρας) ως αρχή του κόσμου. Κάποια στιγμή διαφοροποιείται μέσα σε αυτό μια πύρινη σφαίρα που θα λέγαμε ότι είναι το πρωταρχικό άτομο της θεωρίας του Bing Bang. Αυτή η σφαίρα εκρήγνυται και δημιουργεί στροβίλους. Έτσι δημιουργήθηκαν ο ήλιος, η σελήνη και τα άστρα. Υποστήριζε ότι η ζωή προερχόταν από το νερό, και πως ο άνθρωπος είχε εξελιχθεί από τον καρχαρία. Ως σαν γεωγράφος σχεδίασε ένα χάρτη του τότε γνωστού κόσμου, που είναι εκπληκτική η ακρίβειά του, και πρότεινε μια γεωμετρική εικόνα των ουρανών.
Ο Αναξιμένης διατύπωσε την κυκλική κίνηση του κόσμου μας αλλά και ολόκληρου του σύμπαντος. Διατύπωσε την θεωρία ότι η φύση των άστρων είναι πύρινη. Πίστευε ότι πρωταρχικό στοιχείο του κόσμου ήταν ο αέρας, ο οποίος νοείται ως ύλη λεπτή, έμψυχη, βάση και υπόστρωμα όλων των άλλων. Τα πάντα σχηματίζονται από την πύκνωση, αραίωση, θερμότητα ή ψυχρότητα του αέρα. Ακόμα και η ψυχή του ανθρώπου είναι αέρια (αέρινη) και σύμφυτη με την ζωή.
Ο Ηράκλειτος (560 π.Χ. - 480 π..Χ.) ο λεγόμενος σκοτεινός αλλά με φωτεινό μυαλό έλεγε: «Τα πάντα ρει και ουδέν μένει και Πόλεμος πάντων πατήρ». Στον κόσμο ροής τα πάντα είναι σχετικά θα πει πολύ πριν από τον Αϊνστάιν. Αναφέρει την ύπαρξη της αιώνιας επιστροφής και διαδοχής των πραγμάτων. Η περιοδική γέννηση και καταστροφή των κόσμων με την μετατροπή της ύλης σε ενέργεια και της ενέργειας σε ύλη αποτελεί την αρχή του. Μια αρχή που αποδέχεται και η σημερινή Αστροφυσική.
Η βασική ιδέα της φιλοσοφίας του Ξενοφάνη (570–475 π.Χ.), ήταν ότι υπάρχει ενότητα όλων των όντων, και αυτή την ενότητα την εξασφαλίζει ο ένας θεός, ο οποίος είναι όλος όραση, ακοή, νόηση και κινεί τα πάντα με το νου και την θέλησή του. Ο θεός αυτός δεν είναι αντικείμενο λατρείας, είναι η ουσία της κοσμικής δύναμης. Ο πολιτισμός δεν είναι δώρο του θεού, αλλά μια προοδευτική κατάκτηση του ανθρώπου, αναζητώντας το καλύτερο.
Ο Παρμενίδης ο Ελεάτης (540–470 π.Χ.) υποστήριζε πως η αρχή των πραγμάτων είναι ένα «αδημιούργητο, άφθαρτο, συμπαγές, αιώνιο, με απόλυτη ομοιογένεια και αυτάρκεια ον».
Είναι ο πρώτος που υποστήριζε ότι η γη είναι σφαιρική και πλανήτης.
Ισχυριζόταν επίσης ότι κατά την «άποψη» του βέλους, ο τοξότης είναι αυτός που απομακρύνεται. Αυτό έρχεται σε συμφωνία με τους μετασχηματισμούς του Γαλιλαίου ως προς την κίνηση των σωμάτων και την οριοθέτηση σημείου αναφοράς ως προς τον παρατηρητή.
Για παράδειγμα στον ισημερινό ένας ποδηλάτης κινείται με ταχύτητα 5Km/h προς την δύση δηλαδή αντίρροπα προς την ιδιοπεριστροφή της γης και πίσω του ένα αυτοκίνητο κινείται προς τον ποδηλάτη με ταχύτητα 100Km/h.
Η κοινή λογική λέει ότι το αυτοκίνητο καταδιώκει τον ποδηλάτη. Παρόλα αυτά για έναν παρατηρητή από το διάστημα όπου δεν περιστρέφεται μαζί με την γη, δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Η γραμμική ταχύτητα περιστροφής ενός σημείου στην επιφάνεια της γης στον ισημερινό είναι 1675Km/h περίπου με φορά από την δύση προς ανατολή.
Άρα γι’ αυτόν η ταχύτητα του ποδηλάτη είναι 5 – 1675 = –1670Km/h προς την ανατολή και του αυτοκινήτου 100 – 1675= –1575Km/h προς την ανατολή.
• Διαπίστωση πρώτη: ο παρατηρητής απ’ το διάστημα βλέπει να κινούνται αντίρροπα από ότι βλέπει ένας παρατηρητής πάνω στην γη.
• Διαπίστωση δεύτερη: αφού αλλάξανε φορά κίνησης, ο ποδηλάτης καταδιώκει το αυτοκίνητο.
• Διαπίστωση τρίτη: το ποδήλατο κινείται γρηγορότερα του αυτοκινήτου!!!

Ο Πυθαγόρας γεννήθηκε στη Σάμο τον 6ο αι. π.Χ. Πήρε τις περισσότερες από τις ηθικές του αρχές από την Δελφική ιέρεια Θεμιστόκλεια, που συγχρόνως τον μύησε στις αρχές της αριθμοσοφίας και της γεωμετρίας. Από πολύ νέος μπήκε στα Ιερατεία της Αιγύπτου, όπου μαθήτευσε περί τα 22 συνεχή χρόνια και έφτασε στον ανώτατο Ιερατικό βαθμό του «Προφήτου».
Όταν ο Καμβύσης, βασιλιάς της Περσίας, κατέλαβε την Αίγυπτο πήρε μαζί του τον Πυθαγόρα στην Περσέπολη. Εκεί έμεινε 12 χρόνια κατά την διάρκεια των οποίων ήρθε σε επαφή με τους ιερείς της κι έτσι επεξέτεινε τις γνώσεις του.
Όταν απελευθερώθηκε επέστρεψε στην Σάμο, πήρε την μητέρα του και εγκαταστάθηκαν στον Κρότωνα της κάτω Ιταλίας (της τότε Μεγάλης Ελλάδας). Εκεί ίδρυσε την περίφημη σχολή Ομακοείο. Παντρεύτηκε την μαθήτριά του και κατά 36 χρόνια νεότερή του Θεανώ κόρη του γιατρού Βροντίνου.
Ο Πυθαγόρας ήταν σύγχρονος με την ομάδα των σοφών που παρουσιάστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα σε όλο τον κόσμο: Ζωροάστρη, Βούδα, και Λάο-Τσε.
Ο συνωστισμός αυτών των εγκεφάλων είναι ανεξήγητος. Η άνθιση-αναγέννηση δεν μπορεί να ήταν απλή συγκυρία προσώπων, αλλά πρέπει να ήταν αποτέλεσμα κάποιου αστάθμητου παράγοντα π.χ. της εύρεσης παμπάλαιων αρχείων "των παμπάλαιων χρόνων" (Αριστοτέλης), πηγή γνώσεων που έγινε το έναυσμα ανάπτυξης σημαντικού πολιτισμού.
Ο Πυθαγόρας μίλησε για την αρμονία των σφαιρών. Διαίρεσε τα μαθηματικά σε Αριθμητική - Γεωμετρία - Αστρονομία - Μουσική. Εκτός από τα περίφημα μαθηματικά και γεωμετρικά του θεωρήματα ανακάλυψε και την μουσική κλίμακα και καθόρισε πάνω της τις 7 νότες μα την βοήθεια πάλι των μαθηματικών.
Η διδασκαλία του στο Ομακοείο περιλάμβανε τις εξής επιστήμες: Αριθμολογία, Γεωμετρία, Στερεομετρία, Μουσικολογία, Αστρονομία, Γεωγραφία, Φυσιολογία, Ιατρική, Ηθική, Πολιτική, Αστροφυσική, Πυραμιδολογία Κοσμογονία, Θεοσοφία και άλλες επιστήμες, και γινότανε μυστικά χρησιμοποιώντας κάποιο κώδικα.
Η απόλυτη μυστικότητα ήτανε δικαιολογημένη γιατί μπορούσε να κατηγορηθεί ότι εισάγει «καινά δαιμόνια» και να κινδυνέψει η ζωή όλων, πράγμα που τελικά δεν αποφεύχθηκε. Έτσι το 496 π.Χ. ύστερα από την πυρπόληση του σχολείου και την άγρια δολοφονία των μαθητών και των δασκάλων, πέθανε και ο Πυθαγόρας.
Πίστευε και δίδασκε ότι ο υλικός κόσμος δημιουργήθηκε από αριθμούς και ο σωστός τρόπος να τον κατανοήσουμε, είναι να αποκωδικοποιήσουμε τις σχέσεις των αριθμών όπου έγκειται η ουσία των πραγμάτων.
Σύμφωνα με τις σύγχρονες αντιλήψεις μας για την δομή των ατόμων, των δομικών λίθων της ύλης, των πραγμάτων και του κόσμου γενικότερα,, πίσω της κρύβεται μια μαθηματική σχέση. Κάθε φυσική έννοια ή παρατηρήσιμη ιδιότητα της κλασικής φυσικής έτσι όπως διαμορφώνεται με την κβαντομηχανική, αντικαθίσταται από αριθμούς, τους τελεστές.
Η γνωστή φράση των μαθητών του «αυτός έφα» (αυτός το είπε), υποδηλώνει ότι το πρόσωπο του Πυθαγόρα προέβαλε ως αυθεντία σοφού και διδασκάλου.
Η ανακάλυψη της σχέσης μεταξύ των πλευρών ορθογωνίου τριγώνου, που φέρει το όνομά του (Πυθαγόρειο θεώρημα), είναι ένα δείγμα της ποιότητας των μαθηματικών με τα οποία ασχολήθηκε η σχολή του το Ομακοείο.
Ανάμεσα στα ερωτήματα που τους απασχολούσαν ήταν και αυτό της ανακάλυψης τριάδες πλευρών ορθογωνίων τριγώνων με μήκη ακέραια (Πυθαγόρειες τριάδες).
Οι Πυθαγόρειοι είχαν ανακαλύψει τον ακόλουθο τύπο:
, όπου μ περιττός αριθμός.
Ο Πλάτωνας αναφέρεται ότι ανακάλυψε έναν άλλο τύπο:
, όπου μ άρτιος αριθμός.
Αργότερα ο μαθηματικός Διόφαντος μέσα 3ου αι. μ.Χ. βρήκε όλους τους τύπους που δίνουν πλευρές ορθογωνίων τριγώνων με ακέραιο μήκος, δηλαδή έλυσε την εξίσωση , με χ, ψ, ω ακέραιους αριθμούς, και έτσι ανακάλυψε όλες τις Πυθαγόρειες τριάδες. Η κεντρική ιδέα του Διόφαντου ήταν η αξιοποίηση της ταυτότητας:

Το πρόβλημα της ύπαρξης ορθογωνίων τριγώνων με πλευρές ακέραιες, σχετίζεται με ένα άλλο ερώτημα: Όλα τα ορθογώνια τρίγωνα έχουν πλευρές με μήκος ρητό; Υπάρχουν ορθογώνια τρίγωνα, που η μία τουλάχιστον πλευρά τους έχει μήκος άρρητο αριθμό;
Την απάντηση στο ερώτημα αυτό έδωσε ο ίδιος ο Πυθαγόρας αφού αναγκάστηκε να αναθεωρήσει μια βασική αρχή της φιλοσοφίας του, σύμφωνα με την οποία το υπέρτατο Όν είχε οικοδομήσει το Σύμπαν με τέτοιο τρόπο, ώστε οι σχέσεις των αντικειμένων να εκφράζονται με ακέραιους ή κλασματικούς αριθμούς.
Ο Πυθαγόρας, όπως και οι περισσότεροι σύγχρονοί του, πίστευε ότι η Γη είναι στρογγυλή και πως πρόκειται για ένα ακίνητο σώμα στο κέντρο ενός κόσμου που βρίσκεται σε τροχιά γύρω απ’ αυτή.
Σ’ αυτήν την καθαρή εικόνα, υπήρχε μια καταφανής αντίφαση, οι ανάδρομες πιρουέτες των πλανητών. Ο Πυθαγόρας δεν μπόρεσε να τις εξηγήσει.
Ο μαθητής του Φιλόλαος πρότεινε την λύση, που αργότερα θα αποδεικνυόταν επαναστατική. Η Γη δεν ήταν ακίνητη, είπε, κινιόταν κι αυτή σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Όμως έπρεπε να περάσουν αιώνες μέχρι η παράξενη αυτή ιδέα γίνει αποδεκτή.
Πρώτοι οι Πυθαγόρειοι ονόμασαν το σύμπαν κόσμον (κόσμημα, στολίδι), γιατί έβλεπαν σ’ αυτό να κυριαρχεί το μέτρο και η αρμονία.
Η ψυχή είναι καθαρή ουσία, αλλά εξέπεσε και φυλακίστηκε στο σώμα που την μολύνει με τις αισθηματικές ηδονές και τα διάφορα υλικά πράγματα. Ο εξαγνισμός, μετά από κάποιο κύκλο μετενσαρκώσεων, επιτυγχάνεται με την σωματική δίαιτα και την άσκηση. Γι’ αυτό απέφευγαν την κρεατοφαγία και αθλούνταν συνεχώς. Την δε ψυχή την καλλιεργούσαν με μουσική, επιστήμη και φιλοσοφία.
Το 2.136 π.Χ. σύμφωνα με ένα Κινέζικο μύθο, ο αυτοκράτορας Τσουνγκ Κανγκ τρομοκρατήθηκε μια μέρα όταν πρόωρο σκοτάδι σκέπασε την χώρα. Κοίταξε προς τον ουρανό και είδε τον Ήλιο να μικραίνει και να γίνεται μια μικρή ημισέληνος. Το γεγονός εξηγήθηκε από τους αρχαίους Κινέζους σοφούς ως επίθεση των δράκων στη χρυσή σφαίρα.
Οι Κινέζοι πίστευαν ότι οι επιθέσεις αυτές μπορούσαν να προβλεφθούν από τους βασιλικούς αστρονόμους, ώστε οποιεσδήποτε σοβαρές συνέπειες να αποφευχθούνε με την εκτόξευση βελών προς τον ουρανό ή το χτύπημα των τυμπάνων και γενικά με την δημιουργία πανδαιμόνιου.
Όμως αυτή την φορά οι αστρονόμοι του Τσουνγκ Κανγκ δεν είχαν κάνει καμιά προειδοποίηση. Παρ’ όλο που δεν μπόρεσαν να αντεπιτεθούν, ο Ήλιος έλαμψε πάλι μέσα σε μερικά λεπτά.
Ο Ήλιος είχε σωθεί, όχι όμως και οι αστρονόμοι. Η αποτυχία τους να προειδοποιήσουν για την επίθεση εναντίον του Ήλιου τους οδήγησε στο θάνατο.
«Η μέρα του νέου φεγγαριού τον μήνα Χιγιάρ (Απρίλιος-Μάιος) ντροπιάστηκε… Ο Ήλιος έδυσε κατά την διάρκειά της» γράφει παλιό κείμενο τους 1.375 π.Χ. που αναφέρεται στην παρατήρηση ηλιακής έκλειψης στην Συριακή πόλη Ουγκαρίτ.
Άνθρωποι από όλο τον κόσμο αγωνίστηκαν να καταλάβουν και να εξηγήσουν αν η μυστηριώδης συμπεριφορά του Ήλιου και της Σελήνης συνδέονταν με καταστροφή, θάνατο και δυσαρέσκεια των θεών. Ο Έλληνας ποιητής Πίνδαρος έγραφε: «Είναι ένα σημάδι πολέμου ή ένας οιωνός πείνας».
Οι Χαλδαίοι θεωρούσαν ότι η εξαφάνιση της Σελήνης, συνέβαινε από μια επίθεση εφτά δράκων, η οποία επισήμαινε το τέλος του κόσμου. Με την έναρξη της έκλειψης πραγματοποιούσαν μια τελετουργία ελπίζοντας ότι έτσι θα απομάκρυναν την καταστροφή. Φαίνεται ότι το σύστημα λειτουργούσε, αφού ο Ήλιος ή η Σελήνη (αναλόγως ποια έκλειψη συνέβαινε), ξαναεμφανιζόταν πάντοτε.
Γύρω στο 470 π.Χ. ο φιλόσοφος και αστρονόμος Αναξαγόρας, αποδεχόμενος το ηλιοκεντρικό σύστημα εξήγησε τον λόγο για τον οποίο συμβαίνουν εκλείψεις.
Στο έργο του «Περί φύσεως», προβάλει την εξής εικόνα του κόσμου: Στην αρχή υπάρχουν τρία στοιχεία, το άπειρο, ο νους και μια μάζα από ανακατεμένα και αδιαφοροποίητα πράγματα.
Τότε ο νους έδωσε την πρώτη κίνηση στην άμορφη μάζα και το αποτέλεσμα ήταν η διάκριση των διαφόρων στοιχείων μεταξύ τους και μετά από διάφορες συνενώσεις ο σχηματισμός των όντων.

Ο άνθρωπος πίστευε πως είναι το πιο έξυπνο ον του ζωικού βασιλείου. Διαθέτει τον νου ως βασικό στοιχείο της ύπαρξής του, και βαθμιαία αναπτύσσει την σκέψη του μέσα από τις εμπειρίες της καθημερινής του ζωής.
Κατηγορήθηκε για αθεΐα, στον οποίο ανακοίνωσαν ταυτόχρονα με την καταδίκη του σε θάνατο και την καταδίκη των παιδιών του. Τότε λέγεται ότι είπε: "Πολύ καιρό πριν η φύση έχει καταδικάσει σε θάνατο και εμένα και τους δικαστές μου". Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, για τα παιδιά του είπε: "ήξερα ότι τα γέννησα θνητά".
Ο Εμπεδοκλής από την Κω 5ος αι. π.Χ., αναζητώντας τα βασικά στοιχεία που είναι φτιαγμένος ο κόσμος, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήταν τέσσερα: γη, αέρας, πυρ και ύδωρ. Κάθε σημείο του ζωδιακού, σχετιζόταν με κάποιο από αυτά. Κατά βάση δεν πρωτοτυπεί αλλά συνδυάζει πολλές απόψεις παλαιοτέρων φιλοσόφων. Το μόνο που προσθέτει είναι οι δυνάμεις που προκαλούν την γένεση και φθορά των σωμάτων. Η φιλότης που θα ονομάζαμε σήμερα ελκτική και το νείκος, απωστική δύναμη.
Ο Δημόκριτος γεννήθηκε και έζησε στα Άβδηρα της Θράκης από το 460 έως το 370 π.Χ. όταν ο Αναξαγόρας ήταν γέρος και θεωρείτε πατέρας της σύγχρονης ατομικής θεωρίας.

Ο Δημόκριτος, μαζί με τον Λεύκιππο, είναι οι κυριότεροι εκπρόσωποι των ατομικών φιλοσόφων ως εμπνευστές της ατομικής θεωρίας.
Βασικές αρχές της ατομικής θεωρίας του Δημόκριτου είναι οι εξής:
• Ο κόσμος είναι ένα σύνολο μηχανικών κινήσεων, οι οποίες είναι υλικές ενέργειες. Άρα η κίνηση αποτελεί αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της ύλης.
• Η ύλη δεν είναι συνεχής έτσι η διαίρεση των σωμάτων δεν είναι δυνατόν να προχωρεί επ’ άπειρον. Η διαίρεση ενός σώματος πρέπει να σταματά σε ένα απειροελάχιστο και αδιαίρετο σωματίδιο, το άτομο (α + τομή, δηλαδή αυτό που δεν τέμνεται). Τα άτομα είναι πολύ μικρά, σχεδόν αόρατα σωματίδια, άφθαρτα, άπειρα στο πλήθος και το σχήμα και δεν δημιουργούνται ούτε καταστρέφονται.
• Ο κόσμος στο σύνολό του αποτελείτε από άτομα και κενό.
Ο Δημόκριτος πίστευε πως τίποτα δεν είναι σταθερό αλλά μεταβάλλεται ανάλογα με την κατάσταση του σώματος και την φύση των εξωτερικών και εσωτερικών επιδράσεων. Το μόνο που στην πραγματικότητα είναι σταθερό είναι τα άτομα και το κενό. Το κενόν, αν και αναφέρεται στον Αριστοτέλη ως "μη ον", θεωρείται υπαρκτό και δεν είναι απλά ένας χώρος ή μία περιοχή που βρίσκονται τα άτομα αλλά μία σύνθετη και υπαρκτή οντότητα.
Ο κόσμος μας σύμφωνα με τον Δημόκριτο προκύπτει από την σύγκρουση των ατόμων, όπως ένα βιβλίο προκύπτει από διαφορετικά γράμματα και τους ποικίλους συνδυασμούς τους. Τα άτομα κινούνται αιώνια στο κενό και σε άπειρους συνδυασμούς (σύμφωνα με τις σύγχρονες αντιλήψεις περί κίνησης Brown).
Ωστόσο τα άτομα του Δημόκριτου ξεχάστηκαν για τα επόμενα 2000 χρόνια και πλέον, μέχρις ότου στις αρχές του 19ου αι. ο Άγγλος χημικός Dalton τα επαναφέρει με την ατομική θεωρία.
Επίσης ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε ότι ο Γαλαξίας είναι το φως από μακρινά αστέρια. Ήταν ανάμεσα στους πρώτους που ανέφεραν ότι το σύμπαν έχει και άλλους "κόσμους" και μάλιστα ορισμένους κατοικημένους.
Ενδιαφέρουσα όμως και η ηθική του Δημόκριτου. Πίστευε ότι ο άνθρωπος πρέπει να εφαρμόζει το μέτρο, τόσο στις απολαύσεις της ζωής όσο και στις φιλοδοξίες του. Ακόμη συνιστούσε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την ψυχή, της οποίας οι αρετές αναπληρώνουν τις αδυναμίες ή τις ατέλειες του σώματος.
Φαίνεται ότι πέθανε σε πολύ προχωρημένη ηλικία, αφού κατατασσόταν στους μακροβιότερους Έλληνες στοχαστές. Διάφορες πηγές παραδίδουν ότι έζησε από 90 ως και 109 χρόνια. Δε γνωρίζουμε την ακριβή χρονολογία του θανάτου του, η οποία τοποθετείται συμβατικά στο 370 ή 360 π.Χ. Και για το τέλος του φιλοσόφου υπάρχουν διάφοροι θρύλοι. Σύμφωνα με έναν απ' αυτούς όντας σε βαθιά γεράματα, ήταν οι ημέρες των Θεσμοφορίων και οι γυναίκες της οικογένειας ήθελαν να τις γιορτάσουν, τον παρακάλεσαν να αναβάλλει το θάνατό του για λίγες μέρες. Ζήτησε τότε αυτός να του φέρουν κοντά ένα αγγείο με μέλι (ή ζεστά ψωμιά κατά άλλη εκδοχή) και έζησε, ώσπου να περάσουν οι γιορτές, μόνο με τη μυρωδιά του μελιού. Όταν πέρασαν οι μέρες, παραδόθηκε στο θάνατο.
«Τάδε εγράψατο και αντωμόσατο Μέλητος Μελήτου Πιτθεύς Σωκράτει Σωφρονίσκου Αλωπεκήθεν∙ αδικεί Σωκράτης, ους μεν η πόλις νομίζει θεούς ου νομίζων, έτερα δε καινά δαιμόνια εισηγούμενος∙ αδικεί δε και τους νέους διαφθείρων∙ τίμημα θάνατος» (Διογ. Λαέρτ. 2,40).

Ο Σωκράτης, ενώ μπορούσε να δραπετεύσει από τη φυλακή, δεν το έκανε, ούτε είχε δεχτεί καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του, να έχει δούλους ή άλλες προσφορές από πλούσιους φίλους και μαθητές του. Παρόλα αυτά όμως διώχτηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο, προς μεγάλη απογοήτευση του τότε νεαρού μαθητή του και αργότερα μεγάλου φιλοσόφου, Πλάτωνα.
Ο μαθητής του Πλάτωνας μας δίνει την πληροφορία ότι ο Σωκράτης. πήρε μέρος σε τρεις εκστρατείες: στην Ποτίδαια το 432 π.Χ., στο Δήλιο το 424 π.Χ. και στην Αμφίπολη το 422 π.Χ. και ότι σ' όλες διακρίθηκε για το θάρρος του.

Μέσα στην ιστορία της φιλοσοφίας κατέχει σήμερα μια πολύ σημαντική θέση. Αποτελεί μάλιστα σταθμό για να χωρίζονται οι περίοδοι της φιλοσοφίας, αφού έχουμε ως γνωστόν την προσωκρατική φιλοσοφία, τη σωκρατική και τις σωκρατικές σχολές.
Η ζωή του ήταν ένα υπόδειγμα αφοσίωσης στη φιλοσοφία και τα λόγια του αποτελούν αιώνιες σελίδες ηθικής φιλοσοφίας μέσα στα γραπτά του Πλάτωνα.
Είχε κατανοήσει την ανάγκη να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του, «τι είναι όσιο (ευσεβές), τι ανόσιο (ασεβές), τι ωραίο (καλόν), τι άσχημο (αισχρόν), τι δίκαιο, τι άδικο, τι είναι σωφροσύνη, τι αφροσύνη (μανία), τι ανδρεία, τι δειλία, τι είναι μια πόλη και τι ένας πολιτικός, τι θα πει να άρχεις και τι ένας άρχων» Ξενοφών, Απομνημονεύματα 1.1.16, ζητήματα δηλαδή ηθικής και πολιτικής, με άλλα λόγια καθημερινής ζωής. Τους γνώστες αυτών των εννοιών, τους θεωρούσε καλούς, αγαθούς, ταύτιζε δηλαδή το αγαθό με το χρήσιμο και ωφέλιμο.
Το ζήτημα ήταν πως μπορούσε κανείς να αποκτήσει αυτή την γνώση. Ή μήπως ήταν θέμα αποδοχής μιας ήδη ορισμένης; Ο Σωκράτης απέδειξε ότι η απόκτηση της γνώσης είναι μια εξαιρετικά επίπονη διαδικασία, που προϋποθέτει την απέκδυση από προειλημμένες γνώσεις, την εκ νέου προσέγγιση ζητημάτων με την αθωότητα περίεργου παιδιού, μέσα από την διεξοδική διερεύνηση του ζητήματος και την κατάληξη στην διατύπωση του ορισμού, της υπό εξέτασης έννοιας.
Το μέσο που χρησιμοποιούσε ο Σωκράτης ήταν η συζήτηση (συν-ζήτηση), η από κοινού δηλαδή αναζήτηση ορθών απαντήσεων, μέσα από την διατύπωση κατάλληλων ερωτήσεων,
Όμως πόσο εύκολο είναι να διατυπώνει κανείς το κατάλληλο ερώτημα; Ας σκεφτούμε την αμηχανία μας, όταν μετά από μια διάλεξη, ο ομιλητής θέτει το ερώτημα: Μήπως έχετε κάτι να ρωτήσετε;
Όμως πόσο εύκολο είναι να υποβάλλεται κανείς σε ερωτήσεις; Κάποια στιγμή μπορεί να αντιδράσουμε όπως ο Μένων, και να πούμε: Μη με ρωτάς μόνο, πες εσύ Σωκράτη (Μένων 75b).
Διασκεδαστικό παράδειγμα της μεθόδου του Σωκράτη αποτελεί η συνομιλία του με τον όμορφο νέο Κριτόβουλο, ο οποίος προκάλεσε τον φιλόσοφο να του αποδείξει ότι είναι ομορφότερος από αυτόν. Σημειωτέον ο Σωκράτης ήταν εξαιρετικά άσχημος. Η μύτη του ήταν πλατιά, πλακουτσωτή, γυριστή, τα μάτια του γουρλωτά, τα χείλη του χοντρά και σαρκώδη. Τον παρομοίαζαν με σαλάχι και σάτυρο.
Σ. Νομίζεις λοιπόν ότι μόνο στον άνθρωπο υπάρχει η ομορφιά ή και σε άλλα πράγματα;
Κ. Πιστεύω ότι υπάρχει και στο άλογο και στο βόδι και σε πολλά άψυχα πράγματα. Ξέρω, για παράδειγμα ότι υπάρχει και ασπίδα ωραία και ξίφος ωραίο και δόρυ.
Σ. Και πως είναι δυνατόν όλα αυτά, που είναι εντελώς ανόμοια μεταξύ τους να είναι ωραία;
Κ. Αν είναι καλά φτιαγμένα για τον σκοπό που χρησιμοποιούμε το καθένα από αυτά, ή αν από την φύση τους είναι πλασμένα με τρόπο που να εξυπηρετούν τις ανάγκες μας, τότε είναι ωραία.
Σ. Γιατί λοιπόν χρειαζόμαστε τα μάτια;
Κ. Είναι φανερό, για να βλέπουμε.
Σ. Σε αυτήν την περίπτωση όμως, τα μάτια μου πρέπει να είναι ομορφότερα από τα δικά σου, γιατί τα δικά σου βλέπουν μόνο μπροστά, ενώ τα δικά μου, επειδή είναι τόσο πεταγμένα προς τα έξω, βλέπουν και προς τα πλάγια.
Κ. Θέλεις να πεις ότι ο κάβουρας έχει τα ωραιότερα μάτια από όλα τα ζώα;
Σ. Ασφαλώς, γιατί από την φύση τους τα μάτια του είναι και πολύ δυνατά.
Κ. Εντάξει, αλλά τίνος η μύτη είναι πιο ωραία, η δικιά σου ή η δικιά μου;
Σ. Εγώ νομίζω η δικιά μου, αν βέβαια οι θεοί μας έδωσαν τις μύτες για να μυρίζουμε. Γιατί τα δικά σου ρουθούνια βλέπουν προς την γη, ενώ τα δικά μου γυρίζουν προς τα πάνω, ώστε να δέχονται από παντού τις οσμές.
Κ. Μα πως μπορεί μια σιμή μύτη να είναι ωραιότερη από μια ίσια;
Σ. Μπορεί, γιατί δεν εμποδίζει τα μάτια, αλλά τα αφήνει ελεύθερα να βλέπουν ότι θέλουν, ενώ η μύτη με το κανονικό ύψος τα χωρίζει σαν τείχος, σαν να ήθελε να τα εμποδίσει να βλέπουν.
Κ. Για το στόμα πάντως δεν αντιλέγω, γιατί αν το στόμα έχει γίνει για να δαγκώνει, εσύ θα μπορούσες να δαγκώσεις ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι από ότι εγώ.
Σ. Και επειδή έχω παχιά χείλη, δεν νομίζεις ότι και το φιλί μου είναι τρυφερότερο από το δικό σου;
Κ. Σύμφωνα με τα λόγια σου, φαίνεται ότι το στόμα μου είναι ασχημότερο και από το στόμα γαϊδάρου.
Σ. Κι αυτό δεν είναι τρανή απόδειξη ότι εγώ είμαι πιο όμορφος από εσένα; Ότι δηλαδή και οι Ναϊάδες, που είναι θεές γεννούν τους Σιληνούς, οι οποίοι μοιάζουν περισσότερο με μένα παρά σε σένα.
Κ. Παραιτούμαι. Ας γίνει όμως η ψηφοφορία για να δω το ταχύτερο τι πρόστιμο πρέπει να πληρώσω.
Αλλά αν και ο Σωκράτης οδήγησε τον νέο στον ορισμό του ωραίου ως χρήσιμου, αν και απέδειξε ότι τα δικά του χαρακτηριστικά είναι έτσι διαμορφωμένα, ώστε να του χρησιμεύουν καλύτερα στην καθημερινή ζωή, ωστόσο όλοι οι ψηφοφόροι, μηδενός εξαιρουμένου, ψήφισαν τον Κριτόβουλο ως τον ωραιότερο.
Με έναν μόνο τρόπο μπορούσε ο Σωκράτης να εξηγήσει την κατάφωρη παραβίαση της λογικής: ο Κριτόβουλος είχε δωροδοκήσει τους δικαστές.
Ο Σωκράτης δεν προσέφερε έτοιμες γνώσεις. Εκνεύριζε μάλιστα τους συνομιλητές του και του ζητούσαν να διατυπώσει εκείνος επιτέλους έναν ορισμό για το εξεταζόμενο ζήτημα, αφού νωρίτερα τους είχε οδηγήσει να καταρρίψουν όσους οι ίδιοι είχαν διατυπώσει. Η μαιευτική μέθοδος του Σωκράτη καταπολεμούσε την πνευματική νωθρότητα.
Τελικός σκοπός του Σωκράτη ήταν η γνώση της αρετής, γιατί πίστευε ότι η γνώση του τι είναι δικαιοσύνη, ανδρεία, ευσέβεια…, καθιστούσε τον ειδήμονα αυτόματα δίκαιο, ανδρείο, ευσεβή…
Η θεωρία του Σωκράτη απαιτεί ηθική πειθαρχία χωρίς περιθώρια για αδυναμία θέλησης και έλλειψη αυτοκυριαρχίας. Ο Αθηναίος φιλόσοφος, καθιστώντας την αρετή κλάδο της γνώσης, εξοβέλισε το άλογο μέρος της ψυχής
Ο Σωκράτης παραμένει ένα φωτεινό παράδειγμα στην ιστορία της φιλοσοφίας και της ελεύθερης σκέψης. Ήταν ένας άνθρωπος που πέθανε χωρίς να προδώσει τις ιδέες του και με το θάνατό του τις επιβεβαίωσε ακόμη περισσότερο.
Η δίκη του Σωκράτη ήταν η κορύφωση μιας σειράς δικών ασέβειας (Αναξαγόρας, Πρωταγόρας, Ευριπίδης, Ανδοκίδης), σε μια εποχή κρίσης και σύγχυσης της Αθήνας των Τριάκοντα όπως και μετά την ανατροπή τους, τέλος του 5ου αρχές 4ου αιώνα π.Χ.
«Ζωή χωρίς έλεγχο είναι ανάξια για τον άνθρωπο».
Ο Πλάτωνας ήταν μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος και συγγραφέας (427–347 π.Χ.), ο γνωστότερος μαθητής του Σωκράτη. Ο Πλάτων έγραψε την Απολογία του Σωκράτους, που θεωρείται ως μια σχετικά ακριβής καταγραφή της απολογίας του Σωκράτη στη δίκη που τον καταδίκασε σε θάνατο.

«Αν η πολιτική δύναμη και η φιλοσοφία δεν συμπέσουν, δεν θα υπάρξει τέλος των κακών».
Μετά τη θανάτωση του Σωκράτη για λίγο καιρό κατέφυγε στα Μέγαρα, κοντά στο συμμαθητή του Ευκλείδη. Ύστερα γύρισε στην Αθήνα, όπου για 10 χρόνια ασχολήθηκε με τη συγγραφή φιλοσοφικών έργων, τα οποία φέρουν τη σφραγίδα της σωκρατικής φιλοσοφίας. Στη συνέχεια ταξίδεψε στην Αίγυπτο και στην Κυρήνη, όπου σχετίστηκε με το μαθηματικό Θεόδωρο, και τέλος στον Τάραντα της Ιταλίας, όπου γνώρισε τους πυθαγόρειους, από τη φιλοσοφική σκέψη των οποίων επηρεάστηκε αποφασιστικά. Μετά πέρασε στη Σικελία. Στην αυλή του βασιλιά των Συρακουσών Διονυσίου Α΄ γνώρισε το βασιλικό γυναικάδελφο Δίωνα, με τον οποίο συνδέθηκε φιλικά. Η φιλία όμως αυτή προκάλεσε τις υποψίες του Διονυσίου για συνωμοσία, γι' αυτό έδιωξε τον Πλάτωνα από τη Σικελία. Στην Αίγινα κινδύνεψε να πουληθεί ως δούλος αλλά τον εξαγόρασε ο Κυρηναίος φίλος του Αννίκερης.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα άνοιξε τη φιλοσοφική του σχολή, την Ακαδημία (387 π.Χ.), η πρώτη οργανωμένη σχολή προαγωγής επιστημονικής μελέτης, πρόγονος του μεσαιωνικού και σύγχρονου πανεπιστημίου.
Η προσπάθεια των δύο φίλων να προσηλυτίσουν στις ιδέες τους το νέο ηγεμόνα Διονύσιο Β΄ απέτυχαν. Για τρίτη φορά ήρθε στην αυλή των Συρακουσών το 361 π.Χ., με σκοπό να συμφιλιώσει το Δίωνα με το Διονύσιο. Αυτή τη φορά κινδύνεψε και η ζωή του. Τον έσωσε η επέμβαση του πυθαγόρειου Αρχύτα. Αλλά ο Δίωνας δε γλίτωσε. Δολοφονήθηκε το 353 π.Χ.. Έτσι ο Πλάτωνας έχασε τον άνθρωπο στον οποίο στήριξε τις ελπίδες του για την επιβολή των πολιτικών του ιδεών.
Μέσα στις διώξεις αυτές, με διάφορες προφάσεις διώχτηκε ο Πλάτωνας, ο οποίος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους όλων των εποχών. Ιδιαίτερα χαρακτηρίστηκε για το θάρρος και το ελεύθερο πνεύμα του.
Πίστευε σε ένα γεωκεντρικό σύμπαν, διοικούμενο από μια θεία διάνοια, η οποία εκδήλωνε τις δυνάμεις της μέσω των φυσικών και μαθηματικών νόμων. Αγκάλιασε την αστρική γνώση των ημερών του, και την έφερε στα υψηλότερα επίπεδα μυστικιστικής αφαίρεσης.
Γι’ αυτόν υπήρχε μόνο μία πραγματικότητα, ένα αμετάβλητο ιδανικό βασίλειο θείου πνεύματος, το οποίο έριχνε το φως του σε όλη την δημιουργία. Ο φυσικός κόσμος, όπως τον αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, ήταν απλή αυταπάτη.
Οποιεσδήποτε εξαιρέσεις στο κοσμικό ιδανικό, όπως η ανάδρομη φορά των πλανητών, δεν τον ενδιέφεραν πολύ. Η τελειότητα ήταν το παν, η φυσική κατοικία της αλήθεια και της ομορφιάς. Κάθε ανθρώπινη ψυχή, ήταν μέρος του θείου πνεύματος.
Πολλοί φιλοσοφικοί ορισμοί δόθηκαν για την «ιδέα». Που σημαίνει κίνηση, ενέργεια αυτοδύναμη, ξεχωριστή η οποία δεν επηρεάζεται και δεν κατευθύνεται από πουθενά. Σημαίνει ένα είδος που μένει πάντα το ίδιο. Στο σύστημά του αυτό, η ύψιστη ιδέα του αγαθού, του καλού, γίνεται ένα με το Θεό. Ο Θεός, μας λέει ο Πλάτωνας, δημιούργησε τον κόσμο για να υπάρχουν οι ιδέες ως παραδείγματα. Η ψυχή μας υπήρχε πριν γεννηθούμε, όμως με τη γέννησή μας, αυτή εισήλθε στο σώμα μας και δεσμεύτηκε μέσα του. Το σώμα μας λοιπόν, θεωρείται ο οίκος της ψυχής μας. Εφόσον δηλαδή η ψυχή είδε τις ιδέες επειδή υφίσταντο πριν από το σώμα, τις θυμάται, καθώς βλέπει τον φθαρτό γήινο κόσμο, ο οποίος είναι μια αντανάκλαση, μια λειψή αποτύπωση των ιδεών, ένα απείκασμα.
Η "αλληγορία του σπηλαίου" του Πλάτωνα
Τα αισθητά πράγματα δεν είναι τίποτε άλλο παρά απατηλές εικόνες των αισθήσεών μας, σε αντίθεση με τις ιδέες οι οποίες είναι άυλες οντότητες, που μένουν αναλλοίωτες και αιώνια σταθερές υπάρξεις και συνιστούν την αληθινή πραγματικότητα. Οι ιδέες λοιπόν, είναι τα όντως όντα, τα πραγματικά όντα, που η ύπαρξή τους δε μεταβάλλεται ούτε καν επηρεάζεται από τις μεταβαλλόμενες μέσα στο χρόνο και στο χώρο συνθήκες. Για να μπορέσει όμως να δει τέλεια και ολοκάθαρα η ψυχή μας τις ιδέες, πρέπει να πάψει να ζει το σώμα. Μετά το θάνατο του σώματος η ψυχή περνά από διάφορες φάσεις «μετενσαρκώσεις», ώσπου ν’ απαλλαγεί τελικά από τα σωματικά δεσμά.
Η επίδραση του φιλοσόφου αυτού υπήρξε πάρα πολύ μεγάλη. Η ιστορία της φιλοσοφίας μέχρι τον Κικέρωνα είναι γεμάτη από αυτόν και είτε αμφισβητεί είτε ακολουθεί τη διδασκαλία του. Οι ιδέες του επηρέασαν βαθιά τα δόγματα των μετέπειτα θρησκειών, συμπεριλαμβανομένης και της Χριστιανικής. Οι πατέρες της εκκλησίας από αυτόν δανείζονται ιδέες και επιχειρήματα και τον θεωρούν τον πιο σημαντικό αντιπρόσωπο της ανθρώπινης φιλοσοφίας.
Αλλά και η νεότερη φιλοσοφική σκέψη δεν έμεινε ανεπηρέαστη από τον Πλάτωνα. Τα διάφορα φιλοσοφικά συστήματα ή προσπαθούν να ανατρέψουν τις ιδέες του ή οικοδομούν πάνω σ' αυτές.
Για τον Πλάτωνα, η πολιτεία προκειμένου να επιτύχει την αποστολή της, που είναι η ευτυχία των πολιτών, θα πρέπει να μεριμνά για την απόλυτη ισότητά τους ως προς την παιδεία. Η διάκριση δεν θα πρέπει να υπαγορεύεται από οικονομικά ή κοινωνικά κριτήρια, επομένως δεν μιλάμε για αριστοκρατικά πολιτεύματα της καταγωγής ή για ολιγαρχικά του πλούτου, αλλά θα πρέπει να είναι ανάλογη με τις δυνατότητες του καθενός (αξιοκρατία), δηλαδή αριστοκρατία του πνεύματος.
Η θέση του Πλάτωνας για την γυναίκα μέσα στην Πολιτεία του είναι ισάξια με αυτήν του άντρα. Πίστευε ότι οι γυναίκες μπορούν να κυβερνήσουν εξίσου καλά με τους άντρες, επειδή η σωφροσύνη, η λογική, η ανδρεία, η αρετή δεν είναι θέμα φύλου, αλλά ψυχής, εκπαίδευσης και μόρφωσης. Τόνιζε ότι μία πολιτεία που δεν δίνει παιδεία στις γυναίκες της, «μοιάζει με τον άνθρωπο που δεν εξασκεί και δε γυμνάζει παρά μονάχα το δεξί του χέρι».
Στη σχολή του «Ακαδημία», γνώρισε μεγάλη άνθιση εκτός των άλλων επιστημών και η γεωμετρία. Χαρακτηριστική η επιγραφή που υπήρχε στην είσοδο, «μηδεις αγεωμέτρητος εισίτω». Λειτούργησε ως το 529 μ.Χ. αφού την έκλεισε ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός, μετά από εννέα αιώνες λειτουργίας. Μεγάλοι γεωμέτρες, όπως ο Θεόδωρος της Κυρήνης της βορείου Αφρικής, ο Αρχύτας από τον Τάραντα της κάτω Ιταλίας, ο Εύδοξος από την Κνίδο της Μ. Ασίας και ο Ευκλείδης ο οποίος έζησε στην Αλεξάνδρεια την περίοδο του Πτολεμαίου του Α΄ συνδέθηκαν με την «Ακαδημία».
Ο Ευκλείδης συνέθεσε ένα μεγαλειώδες έργο, στο οποίο συγκέντρωσε και τελειοποίησε ένα μεγάλο μέρος των γεωμετρικών γνώσεων της εποχής του, παρουσιάζοντάς τα με άψογο τρόπο, στα «Στοιχεία», που αποτελούνταν από δεκατρία βιβλία.

Στο 1ο βιβλίο των «Στοιχείων», χρησιμοποίησε για την θεμελίωση της γεωμετρίας πέντε «αιτήματα» και πέντε «κοινές έννοιες», δηλαδή αναπόδεικτες προτάσεις, αντίστοιχες προς τα δικά μας αξιώματα.
Το 5ο αίτημα του Ευκλείδη ήταν το εξής: «Και εάν δύο ευθείες ευθεία εμπίπτουσα τας εντός και επί τα αυτά μέρη γωνίας δύο ορθών ελάσσονας ποιή, εκβαλλομένας τας δύο ευθείας επ’ άπειρον συμπίπτειν, εφ’ α μέρη εισίν αι των δύο ορθών ελάσσονες». (Απόδοση στη νεοελληνική: Αν δύο ευθείες τέμνονται από μια τρίτη, έτσι ώστε οι εντός και επί τα αυτά μέρη γωνίες να έχουν άθροισμα μικρότερο από δύο ορθές, τότε οι δύο ευθείες προεκτεινόμενες στο άπειρο θα συναντηθούν προς το μέρος που βρίσκονται οι γωνίες με άθροισμα μικρότερο από δύο ορθές).
Το αίτημα αυτό έχει την μορφή μιας πρότασης με υπόθεση και συμπέρασμα, το οποίο όμως, δεν είναι καθόλου προφανές, αφού η πραγματοποίησή του ξεφεύγει από τον χώρο της άμεσης εποπτείας μας.
Τα προηγούμενα οδήγησαν ήδη από την αρχαιότητα, σε αλλεπάλληλες προσπάθειες απόδειξης του 5ου αιτήματος του Ευκλείδη. Όλες όμως οι προσπάθειες είχαν την ίδια κατάληξη, αντικαθιστούσαν το 5ο αίτημα με μια άλλη πρόταση πιο προφανή, η οποία παρ’ όλα αυτά δεν μπορούσε να αποδειχθεί.
Επίσης η προσπάθειες απόδειξής του με την απαγωγή εις άτοπο, δεν οδηγούσε σε λογική αντίφαση. Το γεγονός αυτό οδήγησε τους μαθηματικούς σε ένα συμπέρασμα που είχε τεράστια σημασία για την εξέλιξη των μαθηματικών:
«Αφού η άρνηση του 5ου αιτήματος δεν οδηγεί σε λογική αντίφαση, τότε είναι δυνατό να δημιουργήσουμε μια γεωμετρία εξίσου έγκυρη με αυτήν του Ευκλείδη, κατά την οποία το 5ο αίτημα θα έχει αντικατασταθεί από την άρνησή του».
Τέτοιες γεωμετρίες αναπτύχθηκαν πράγματι στις αρχές του 19ου αιώνα και ονομάστηκαν μη-Ευκλείδειες γεωμετρίες.
Έτσι στις μη-Ευκλείδειες γεωμετρίες δεχόμαστε ότι από σημείο εκτός ευθείας διέρχονται δύο παράλληλες προς αυτή (γεωμετρία Lobatchevsky), είτε ότι δεν διέρχεται καμία παράλληλη (γεωμετρία Riemann), οι οποίες βρίσκουν εφαρμογή σε κοίλες και κυρτές επιφάνειες αντίστοιχα.
Ίσως φαίνεται παράδοξο, μέσα στον χώρο της άμεσης εποπτείας μας, αλλά στον χώρο του σύμπαντος, σύμφωνα με την θεωρία της γενικής σχετικότητας του A. Einstein, «ταιριάζει» καλύτερα η γεωμετρία του Riemann.
Η γενική θεωρία της σχετικότητας περιγράφει την σχέση της βαρύτητας με τον χωρόχρονο, επιτρέποντας τους κοσμολόγους να εξάγουν πιθανές απαντήσεις σε ένα διπλό ερώτημα που μέχρι τώρα άνηκε στην σφαίρα της θρησκείας, του μυστικισμού και της φιλοσοφίας. Το σύμπαν θα τελειώσει; Και αν ναι, με ποιον τρόπο;
Οι πιθανές απαντήσεις παίρνουν την μορφή τριών κοσμικών μοντέλων. Όλα αρχίζουν με την παραδοχή ότι το σύμπαν διαστέλλεται, πιθανών από την κοσμική έκρηξη, γνωστή ως Big Bang.
Αν η μέση πυκνότητα ύλης στο σύμπαν είναι 3 άτομα υδρογόνου ανά κυβικό μέτρο, τότε υπάρχει ακριβώς τόση ύλη στον κόσμο, ώστε η βαρύτητα να ισορροπήσει τις δυνάμεις διαστολής. Τότε το τετραδιάστατο σύμπαν είναι επίπεδο και ισχύει η επίπεδη Ευκλείδεια γεωμετρία. Σε ένα τέτοιο σύμπαν η βαρύτητα θα επιβραδύνει συνεχώς την διαστολή αλλά ποτέ δεν θα την σταματήσει.
Αν η μέση πυκνότητα ύλης στο σύμπαν είναι μικρότερη από 3 άτομα υδρογόνου ανά κυβικό μέτρο, το τετραδιάστατο σύμπαν του χωροχρόνου είναι ανοιχτό. Οι βαρυτικές δυνάμεις δεν μπορούν να σταματήσουν την διαστολή. Σε ένα τέτοιο σύμπαν ισχύει η γεωμετρία Lobatchevsky.
Και τέλος αν η μέση πυκνότητα ύλης στο σύμπαν είναι μεγαλύτερη από 3 άτομα υδρογόνου ανά κυβικό μέτρο, το τετραδιάστατο σύμπαν του χωροχρόνου είναι κλειστό. Η βαρυτική έλξη θα σταματήσει την διαστολή και θα προκαλέσει κάποτε την συρρίκνωσή του, «Μεγάλη συμπίεση». Σε ένα τέτοιο σύμπαν ισχύει η γεωμετρία του Riemann και παραλληλίζεται με την εξωτερική επιφάνεια μιας σφαίρας.
Η Ευκλείδεια γεωμετρία, όπως παρουσιάστηκε στα «Στοιχεία», υπήρξε για πολλούς αιώνες η βάση για την ανάπτυξη των μαθηματικών και των εφαρμογών τους σε άλλες επιστήμες. Ο Αρχιμήδης απ’ τις Συρακούσες, ο Απολλώνιος από την Πέργη, ο αστρονόμος Πτολεμαίος, ο μηχανικός Ήρων από την Αλεξάνδρεια και πολλοί άλλοι γνώριζαν σε βάθος την Ευκλείδεια γεωμετρία, και την χρησιμοποιούσαν συστηματικά στα έργα τους.
Την περίοδο του Βυζαντίου οι σχολιαστές και αντιγραφείς της γεωμετρίας διατήρησαν την κληρονομιά της μέχρις ότου αυτή, αρχικά μέσω των Αράβων και κατόπιν απευθείας, μπόρεσε να φτάσει στη Δύση.
Κατά την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση και τους νεώτερους χρόνους, η Ευκλείδεια γεωμετρία πλουτίστηκε με μεγάλο αριθμό νέων θεωρημάτων. Τα έργα αυτά διεύρυναν το περιεχόμενο, τις μεθόδους και τα προβλήματα της γεωμετρίας και οδήγησαν στην ανάγκη δημιουργίας νέων μαθηματικών κλάδων, όπως η άλγεβρα, ο διαφορικός και ολοκληρωτικός λογισμός, αναλυτική γεωμετρία, διαφορική γεωμετρία κλπ.
Η μέθοδος της Ευκλείδειας γεωμετρίας αποτελεί μια πρόκληση για το πνεύμα. Ο συνδυασμός της λογικής συνέπειας που απαιτούν οι αποδείξεις με την εποπτεία των σχημάτων, την ανέδειξαν σε ένα βασικό παιδαγωγικό και διδακτικό εργαλείο που διατηρεί την αξία του μέχρι σήμερα.
Ο Πρόκλος μας αναφέρει, όταν ο βασιλιάς Πτολεμαίος ζήτησε από τον Ευκλείδη έναν συντομότερο τρόπο από τα «Στοιχεία» για να μάθει γεωμετρία, η απάντηση του μεγάλου γεωμέτρη ήταν κατηγορηματική: «Δεν υπάρχει βασιλική οδός για την γεωμετρία».
Ο τετραγωνισμός διαφόρων σχημάτων, δηλαδή η αναγωγή τους σε ισοδύναμα (ίδιου εμβαδού) τετράγωνα, αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα μαθηματικά προβλήματα.
Σε Αιγυπτιακό πάπυρο του 1.650 π.Χ. ένα κυκλικό χωρίο διαμέτρου 9 μονάδων εξισώνεται με ένα τετραγωνικό χωρίο πλευράς 8 μονάδων, απ’ όπου προκύπτει η προσεγγιστική τιμή του π=3,16. Επίσης, σε μια βαβυλωνιακή πινακίδα της ίδιας περιόδου, ο λόγος της περιμέτρου ενός κανονικού εξαγώνου προς το μήκος του περιγεγραμμένου κύκλου δίνεται με την εξηκονταδική προσέγγιση , απ’ αυτό προκύπτει .
Στην Ελλάδα το περίφημο πρόβλημα τετραγωνισμού του κύκλου, απέκτησε θεωρητικό ενδιαφέρον, καθώς συνδέθηκε με την απαίτηση αυστηρής απόδειξης των γεωμετρικών προτάσεων. Ο Ευκλείδης στα «Στοιχεία» βιβλίο XII, πρόταση 2 αποδεικνύει ότι «Οι κύκλοι προς αλλήλους εισίν ως τα από των διαμέτρων τετράγωνα», ενώ ο Αρχιμήδης στο έργο του «Κύκλου μέτρησις», χρησιμοποιώντας εγγεγραμμένα και περιγεγραμμένα κανονικά πολύγωνα αποδεικνύει ότι 3,1408<π<3,1429. Ο τετραγωνισμός του κύκλου συνίσταται στην κατασκευή με κανόνα και διαβήτη ενός τετραγώνου που έχει ίδιο εμβαδόν με δοθέντα κύκλο. Το πρόβλημα αυτό ανάγεται στην κατασκευή τμήματος μήκους π και στην μελέτη της φύσεως του αριθμού αυτού. Το πρόβλημα του τετραγωνισμού του κύκλου αποδείχθηκε μόλις το 1882 ότι είναι αδύνατο να λυθεί με κανόνα και διαβήτη, μιας και ο αριθμός π είναι υπερβατικός, δηλαδή δεν μπορεί να είναι ρίζα πολυωνυμικής εξίσωσης με ακέραιους συντελεστές. Ο αριθμός π είναι ένας άρρητος αριθμός δηλαδή έχει άπειρα μη περιοδικά δεκαδικά ψηφία. Σήμερα γνωρίζουμε περισσότερα από 50 δισεκατομμύρια ψηφία ελέγχοντας με τον τρόπο αυτό την αξιοπιστία νέων υπολογιστών, αφού ο σωστός υπολογισμός ενός μεγάλου αριθμού ψηφίων του π δείχνει ότι ο υπολογιστής έχει εκτελέσει χωρίς σφάλμα δισεκατομμύρια πράξεις. Ο Αριστοτέλης (384–322 π.Χ.), μεγάλος φιλόσοφος από τα Στάγειρα της Χαλκιδικής, ιδρυτής της φιλοσοφικής σχολής του Λυκείου, όπως είναι γνωστό, ήταν δάσκαλος του Μεγάλου Αλέξανδρου. Ο Αριστοτέλης ταλαντεύονταν ανάμεσα στον ιδεαλισμό και τον υλισμό. Κάθε πράγμα, κατ' αυτόν, αποτελείται από ύλη και πνεύμα, που είναι μεταξύ τους αδιάσπαστα ενωμένα. Η ύλη είναι παθητική, είναι η δυνατότητα του πράγματος, ενώ το πνεύμα ενεργητικό, δηλ. η δύναμη που μεταβάλλει τη δυνατότητα σε πραγματικότητα. Αρνιόταν να δεχτεί ότι ο κόσμος μας ήταν κάτι άλλο από πραγματικός. Ο κόσμος, κατά τον Αριστοτέλη, είναι ενιαίος και αιώνιος, ενώ η οικουμένη έχει σχήμα σφαίρας με κέντρο τη γη. Με το να δέχεται την καταγωγή των γνώσεων από τις αισθήσεις, πλησιάζει πολύ τον υλισμό. Όρισε την φιλοσοφία ως προσπάθεια ερμηνείας του φυσικού κόσμου. Εξάλλου ποτέ του δεν είχε κρύψει, ότι δεν δεχόταν όλες τις θεωρίες του Πλάτωνα ανεπιφύλακτα. Είναι γεγονός ότι οι πολιτικές του αντιλήψεις διέφεραν σε πολλά σημεία από τις πολιτικές θεωρήσεις του Πλάτωνος. Σε αντιπαράθεση με την άποψη του Πλάτωνος ότι οι φιλόσοφοι πρέπει να είναι οι βασιλείς, ο Αριστοτέλης σημειώνει: «Δεν είναι απλώς περιττό για ένα βασιλιά να είναι φιλόσοφος, αλλά αποτελεί μειονέκτημα. Καλύτερα ένας βασιλιάς να συμβουλεύεται τους αληθινούς φιλοσόφους. Έτσι θα μπορούσε να γεμίσει τη βασιλική του εξουσία με καλές πράξεις και όχι με καλά λόγια». Στο έργο του «Μετεωρολογικά», για να αποδείξει την ημικυκλική μορφή του ουράνιου τόξου, αναφέρει ότι οι φωτεινές ακτίνες του Ήλιου, από έναν σταθερό παρατηρητή στη Γη, για κάθε σημείο του ουράνιου τόξου, έχουν σταθερό λόγο. Η κίνηση των σωμάτων απασχόλησε τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, οι οποίοι πρότειναν διάφορες θεωρίες για την ερμηνεία τόσο της έναρξης μιας κίνησης, όσο και την παύση της. Από τις διάφορες αυτές θεωρίες σημαντικότερη είναι αυτή του Αριστοτέλη διότι επηρέασε την σκέψη των επόμενων γενεών ως την περίοδο του Νεύτωνα (1642–1727 μ.Χ.), ο οποίος ανέπτυξε την θεωρία που δεχόμαστε σήμερα. Στα πολιτικά Α΄ αναπτύσσει αναλυτικά και με κάθε λεπτομέρεια το είδος της οικονομίας που χρειάζεται ο άνθρωπος για μια άρτια ζωή. Η οικονομία αυτή λειτουργεί στα πλαίσια της οικογένειας και της αυτάρκειας (οικιακή οικονομία), που σκοπό έχει να αποκτήσει τα αναγκαία του βίου πράγματα (τροφή, ένδυση, υπόδηση, σπίτι), γιατί τα όρια μιας καλής υλικής ζωής είναι πεπερασμένα και όχι απεριόριστα. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει σήμερα η ανθρωπότητα, οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό, στην περίφημη οικονομική ανάπτυξη. Η εξουσιαστική καταπίεση που ασκείται από άτομο σε άτομο, από κοινότητα σε κοινότητα, από κράτος σε κράτος και τέλος η νεφελώδης παγκόσμια εξουσία, οφείλονται στον αχαλίνωτο οικονομικό ευδαιμονισμό. Ένα μικρό παράδειγμα: Το εισόδημα κάποιου έστω πως είναι 100 €. Από αυτά καταναλώνει τα 90 € και με τα υπόλοιπα 10 € αγοράζει ένα δίχτυ για ψάρεμα. Την επόμενη ημέρα θα έχει πάλι τα 100 € και τα κέρδη από τα ψάρια που θα πιάσει. Αλλά δεν μπορεί να σταματήσει εδώ, πρέπει να ξοδέψει και το επιπλέον του κέρδος τώρα, γιατί αλλιώς θα γίνει συσσώρευση πλούτου σε αδράνεια, και αφού δεν θα γυρίζει η αγορά θα πέσει πείνα, φτώχια κτλ. Δηλαδή η οικονομική ανάπτυξη ακολουθεί μια σπειροειδή συνεχή πορεία, που χρειάζεται αυτοτροφοδότηση, αλλιώς ο μηχανισμός της οικονομίας θα καταρρεύσει. Δηλαδή ή συνεχώς θα κυνηγάμε το χρήμα και τον πλουτισμό ή θα καταστραφούμε. Μέση λύση δεν υπάρχει. Δηλαδή ανακατεύουμε θάλασσα. Και όπως είπε ο Σόλων, «ο πλούτος δεν έχει όρια». Ο Αριστοτέλης στα πλαίσια του Ελληνικού πνεύματος είπε: «δεν υπάρχει χώρος για πλουτισμό». Ο οικονομισμός δεν είναι προϊόν ελληνικό ή μάλλον είναι αποκηρυγμένο. Η ελληνικότητα είναι το μέτριο και η αρετή. Ο οικονομισμός είναι δόγμα, δουλεία, και έλλειψη ισορροπίας. Από τότε που ο άνθρωπος είπε: «αυτό είναι δικό μου» άρχισαν οι άδικοι πόλεμοι. Από τότε, χιλιάδες χρόνια τώρα, οι άνθρωποι αλληλομάχονται για μάταια ιδιοκτησιακά δικαιώματα, μετατρέποντας ακόμη και τους ανθρώπους σε «πράγματα», δούλους. Αλληλομάχονται για προσωπικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα σε κοινά πράγματα και αγαθά, που πλούσια παρέχει η φύση, όπως το δάσος, οι βοσκές, το νερό, η θάλασσα που ανήκουν σε όλους τους ανθρώπους και τα υπόλοιπα πλάσματα της φύσης. Στην αλλόφρον κοινωνία μας, το ιδιοκτησιακό καθεστώς, έχει αναχθεί σε υπέρτατη ηθική αρχή, πάνω και από την θρησκεία, που και αυτή έχει μετεξελιχθεί σε κερδοσκοπική εταιρία. Ο παραγόμενος σήμερα πλούτος μπορεί να θρέψει διπλάσιο πληθυσμό από αυτόν που κατοικεί στον πλανήτη αν διανεμηθεί με δικαιοσύνη. Δυστυχώς όμως ο πλούτος αυτός βρίσκεται στα χέρια των ολίγων. «Όσα μυθολογικά έχουν προστεθεί στους θεσμούς αποσκοπούν στην δημιουργία υπακοής του όχλου»! «Όλα καθορίζονται από τον άνθρωπο… οι Θεοί δεν φανερώθηκαν σε κανέναν ούτε έταξαν σε βασιλιάδες και ευπατρίδες να κυβερνούν»! (Πρωταγόρας), ω τον άθεο γι αυτό τον έφαγαν τα ψάρια… Έκτοτε κι άλλες μεγάλες προσωπικότητες με κορυφαίο τον Ιησού, τον οποίο υποκριτικά δοξολογούν οι πάντες, έχουν μιλήσει για τα «της ιδιοκτησίας κακά»: «Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς». Ματθαίος 6΄-19. «Πώλησον τα υπάρχοντά σου και ακολούθι μοι». Μάρκος 10΄-2. Και όμως, αν και Θείος ο λόγος του Ιησού, δεν μπόρεσε αιώνες τώρα να πείσει ούτε τους κοινούς θνητούς, ούτε τους επί γης αυτοτιτλοφορούμενους εκπροσώπους της Εκκλησίας του. Ιδιαίτερα αυτούς. Ο Ξενοφών στο περί «Πόρων ή περί Προσόδων», συμπληρώνει τον Αριστοτέλη με τα δημόσια οικονομικά, χωρίς να εγείρει θέμα φορολογικής πολιτικής, επιδοτήσεων, δημοσίων επενδύσεων. Απλώς συνέστησε στην αξιοποίηση των χρυσών και αργυρών αφιερωμάτων των ναών, στην χρηματοδότηση σπουδαίων έργων της πολιτείας. Μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου η κατάσταση οξύνθηκε. Άρχισε ο διωγμός όλων όσων θεωρούνταν αντίπαλοι. Βέβαια ο Αριστοτέλης ήταν αναγνωρισμένος μεγάλος φιλόσοφος με πολλούς μαθητές. Αλλά πάλι βρέθηκε η μαγική συνταγή... κατηγορία "επί ασέβεια". Μετά τον Αναξαγόρα και το Σωκράτη, έφθασε η σειρά του. Σχετικά με τις καινοτομίες των Ιώνων φιλοσόφων... «…ο κόσμος από θεοκεντρικός γίνεται ανθρωπομετρικός. Οι σοφιστές αφαίρεσαν τον μύθο από τα φυσικά φαινόμενα, ξεγύμνωσαν από τα μυστήρια τους ανθρώπινους θεσμούς, την ίδια ανθρώπινη διανόηση και τα δημιουργήματά της, θρησκεία, δίκαιο, νόμους, γλώσσα. Δεν υπάρχουν θεϊκές αποκαλύψεις, δίδασκαν οι γενναίοι ανθρωπιστές εκείνης της εποχής. Τα πάντα είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα…» Χωρίς τη γνώση αυτής της ανηλεούς διελκυστίνδας ανάμεσα στο αρρωστιάρικο κλίμα του 4ου αιώνα που δημιούργησε η άρχουσα τάξη δε θα μπορέσουμε ποτέ να κατανοήσουμε την κατάρρευση του Ελληνικού κόσμου και του πολιτισμού του, που θυσιάστηκε για τη διάσωση και την επιβίωση μιας τάξης. Όλα όσα έγιναν, πόλεμοι, τυραννίες, υποδούλωση σε ξένους ηγεμόνες, ως και η εισβολή του χριστιανισμού, όλα ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας της άρχουσας τάξης για να διατηρήσει τα προνόμιά της. Ένας συνειδητός ταξικός πόλεμος καμουφλαρισμένος κάτω από χίλια προσωπεία και ανάλογα προσχήματα, για να καλυφθεί ο ένας και μοναδικός στόχος: η διατήρηση του λαού στη θέση των υποζυγίων. Παράδειγμα αποτελούν οι κοινωνικοί αγώνες που ξέσπασαν το 376 μ.Χ. στην Θράκη, όπου αγρότες και εργάτες μεταλλείων εξεγέρθηκαν για την ανατροπή του κατεστημένου. Οι μεγαλογαιοκτήμονες, για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, δεν δίστασαν να φέρουν τους Γότθους στην περιοχή, οδηγώντας τον πληθυσμό της σε οικονομική εξαθλίωση. Έτσι, υπό το βάρος των χρεών τους οι αγρότες, προτίμησαν να γίνουν δουλοπάρικοι, και να τεθούν υπό την προστασία των μεγαλογαιοκτημόνων. Αυτό στάθηκε το προπατορικό αμάρτημα των αρχαίων Ελλήνων. Η καθιέρωση της ταξικής μισαλλοδοξίας και η θεμελίωσή της με μια ιδεολογία που βρήκε την ιδανική εφαρμογή της στον εβραιο-χριστιανισμό με την απόλυτη παραβίαση της λογικής. Γιατί ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, αλλά πολιτική ιδεολογία κατοχύρωσης συμφερόντων. Ο χριστιανισμός, η θρησκεία της αγάπης, επιβλήθηκε από τους χωρίς προηγούμενο μηχανισμούς βίας, με στόχο τον αφανισμό κάθε ίχνους κοινωνικής εξέγερσης, για την ανατροπή του ιδιοκτησιακού ή ταξικού κατεστημένου. Ο φιλοσοφικός συλλογισμός του σωρείτου, επινόηση του Ευβουλίδου της Μεγαρικής σχολής ή του Διόδωρου κατ’ άλλους, θεωρία που συμπεριέλαβε ακέραια στο έργο του ο Κάρολος Μαρξ, βγάζει το άτομο από την νάρκωση και την μιζέρια, αφού διαπιστώνει πόσο σημαντική είναι η δύναμη και ενός μόνο ανθρώπου. Αν έχουμε έναν σπόρο σιταριού, αυτό δεν αποτελεί σωρό. Ούτε βέβαια κι ένας δεύτερος σωρό θα μας κάνει, ούτε ένας τρίτος, ένας τέταρτος κτλ. Αν αυτό όμως συνεχιστεί, έπειτα από έναν αριθμό σπόρων σιταριού, θα λέγαμε ότι σχηματίστηκε σωρός. Δηλαδή με έναν κόκκο μείον δεν λέγαμε ότι είχαμε σωρό, ενώ με έναν συν αποδεχθήκαμε ότι σχηματίστηκε σωρός. Αν υποθέσουμε ότι η διαδικασία αυτή γινότανε μέσα σε ένα πλοίο, ρίχνοντας έναν - έναν σπόρους σιταριού, θα φθάναμε κάποτε στο οριακό σημείο όπου το πλοίο βυθίζεται. Με έναν κόκκο μείον το πλοίο έπλεε, με έναν κόκκο συν το πλοίο βυθίζεται. Συμπέρασμα ένας κόκκος βυθίζει το πλοίο. Αν το συμπέρασμα αυτό το μεταφέρουμε στην καθημερινή ζωή, διαπιστώνουμε πως η ουσιαστική και δυναμική συμμετοχή κι ενός μόνο ανθρώπου πολίτου, όταν προστεθεί στην δύναμη των πολλών άλλων συγκεντρωμένων, μπορεί να αλλάξει καταστάσεις, να φέρει τα πάνω κάτω, να πραγματοποιήσει αυτά που εκ πρώτης όψεως φαινόταν ακατόρθωτα στους διάφορους κοινωνικούς αγώνες των λαών. Αυτό αποτελεί και το μεγαλείο της ανθρωποκεντρικής αντιλήψεως των αρχαίων Ελλήνων. Η αναντικατάστατη αξία του ανθρώπου ως ατόμου, και η προσφορά του στο σύνολο, είναι μοναδική. Ας δούμε τι συνέβαινε στην αρχαία Σπάρτη, που κατάφεραν να διασφαλίσουν σταθερότητα του συστήματός τους για τουλάχιστον τέσσερις αιώνες. Στην εποχή τους υπήρξαν αντικείμενο θαυμασμού και φόβου. Ήταν οι πολεμιστές που εφηύραν το κέντρο νεοσυλλέκτων, και την δημόσια εκπαίδευση. Ήταν οι Σπαρτιάτες, η πρώτη στρατιωτική κοινωνία όλων των εποχών. Σήμερα θεωρούμε την Αθήνα λίκνο του πολιτισμού, όμως ήταν η Σπάρτη η πόλη που θαύμαζαν πολλοί Έλληνες της κλασικής εποχής. Την θεωρούσαν ιδεατή πόλη για τον Ελληνικό πολιτισμό. Ήταν ουτοπία, υπό την έννοια πως αποζητούσε την αρετή, την συλλογική ζωή, την αυταπάρνηση και την ενότητα. Κατά τον Πλούταρχο, θεωρητικός πατέρας αυτής της πόλης ήταν ο νομοθέτης Λυκούργος, ο οποίος ταξίδεψε σε Κρήτη, Ιωνία και Αίγυπτο και συνέλεξε ότι στρατιωτικά αρτιότερο. Παράλληλα δέχεται την καθοδήγηση του μαντείου των Δελφών, όπως του μεταβιβάζεται με απάντηση του ίδιου του Απόλλωνα για την θέσπιση της νομοθεσίας. Η κοινωνία τους θεωρητικά είχε την εξής δομή, όλοι ήταν ίσοι, ίση κατανομή του παραγόμενου πλούτου και ίσο λόγο στην εξουσία. Δεν υπήρχαν λεφτά, αγορά, εξαγωγές ή εισαγωγές και εμπόριο. Για να αποσοβήσουν λαχτάρα για πολυτέλεια, όλες οι οικίες είχαν ίδια διαρρύθμιση, οι κάτοικοι φορούσαν τον ίδιο πανομοιότυπο μανδύα και μάθαιναν στην αυτάρκεια. Τα πάντα ανήκανε στο κράτος, άρα στον λαό (κοινοκτημοσύνη) και παραχωρούνταν για χρήση στους πολίτες, ανάλογα με τις ανάγκες, και τις ικανότητες του καθενός (κίνητρο παραγωγικότητας). Το σύστημα διακυβέρνησης ελέγχει τον βίο του κάθε πολίτη από την κούνια ως τον τάφο. Η εξουσία ήταν από τον λαό, για τον λαό. Στην κορυφή είχανε βέβαια μοναρχία, με την εξής ιδιαιτερότητα: κεντρικό σημείο του συντάγματός τους, ήταν η ύπαρξη δύο βασιλιάδων ώστε να αποφεύγεται η συγκέντρωση εξουσίας σε ένα άτομο, καθώς επίσης η γερουσία απαρτιζόμενη από 28 γέροντες άνω των 60 χρονών. Κάτω από την γερουσία ήταν η Απέλλα, όπου συμμετείχαν όλοι οι πολίτες άνω των 30 ετών. Στην κορυφή της πυραμίδας υπήρχε συμβούλιο πέντε ερετών ανδρών, οι Έφοροι, που είχαν δικαίωμα βέτο ακόμα και στις βασιλικές αποφάσεις. Η εξουσία τους ελέγχονταν με την θέσπιση μονοετούς θητείας, έτσι η Απέλλα είχε την δυνατότητα να ελέγχει τις πράξεις τους. Όσοι εκτελούσαν χρέη εφόρου ή άλλων αξιωμάτων, με την λήξη της θητείας τους οδηγούνταν αυτόματα σε δίκη. Η όλη φιλοσοφία του συστήματος ήταν να αποφευχθεί η συγκέντρωση σε ένα πρόσωπο ή ακόμα και σε ένα όργανο υπερβολική εξουσία. Πως λαμβάνεται απόφαση όταν υπάρχουν τόσοι ενδιάμεσοι; Μα το ίδιο το σύστημα οργανώθηκε έτσι ώστε να μην αλλάζει τίποτα. Έτσι για περίπου 400 χρόνια η Σπάρτη είχε το σταθερότερο πολιτικό σύστημα. Το 334 π.Χ. ένας στρατός από τριάντα πέντε χιλιάδες Έλληνες, μια μικρή δύναμη για το έργο που είχαν επιτελέσει, διοικούμενη από τον Μέγα Αλέξανδρο, διέσχισε τον τότε γνωστό κόσμο σε μια φλεγόμενη τροχιά, που έφτασε μέσα από το δέλτα του Νείλου, στην έρημο της Λιβύης, μέσα από την Βαβυλωνία στις χώρες της Περσίας και του Αφγανιστάν και τελικά σταμάτησε στις ζούγκλες της δυτικής Ινδίας. Το πέρασμά του ήταν σύντομο, μέσα σε δέκα χρόνια βρέθηκε να κείτεται ετοιμοθάνατος από πυρετό στην Βαβυλώνα. Αλλά το κληροδότημά του διατηρήθηκε με την μορφή ενός παγκόσμιου πολιτισμού για περισσότερο από πέντε αιώνες. Εξαιρετικά ευρύς για τα δεδομένα της εποχής, ο ελληνιστικός κόσμος από την νότια Ιταλία ως τις παρυφές της Ινδίας, και από τον Εύξεινο Πόντο μέχρι την Αίγυπτο. Περιλαμβάνει πλήθος αστικών κέντρων, λαούς με εντελώς διαφορετικό παρελθόν και πολιτιστικό επίπεδο. Αλλεπάλληλα ρεύματα, πλήθος επιρροών, τάσεις και σχολές διασταυρώνονται και αλληλοεπηρεάζονται. Η οικουμενικότητα του ελληνιστικού κόσμου, έφερε σε επαφή λαούς απομακρυσμένους. Οι μετακινήσεις πληθυσμών και οι μεταναστεύσεις ήταν συχνότερες παρά ποτέ, και τα ταξίδια πολύ ευκολότερα. Ήταν ένας πολιτισμός που συνδύαζε την Ελληνική γνώση με αυτή των ανατολικών χωρών. Αυτό που ήταν άλλοτε η τέχνη της ερμηνείας των μηνυμάτων των θεών, τώρα έπαιρνε το σχήμα μιας επιστημονικής μελέτης βασισμένης στον φυσικό νόμο. Οι πλανήτες και οι αστερισμοί, πήραν ελληνικά ονόματα και οι βαβυλώνιοι θεοί εξομοιώθηκαν με τους αντίστοιχους ελληνικούς. Παρατηρώντας τους πλανήτες (πλανώνται στον ουρανό), να ακολουθούν ανεξάρτητες πορείες στο στερέωμα, οι αρχαίοι λαοί πίστευαν ότι ήταν θεοί. Η εμφάνιση και η συμπεριφορά τους, αντανακλούσε τους θείους ρόλους που τους είχαν αποδώσει. Ο μικρός πλανήτης που τρέχει μπρος και πίσω, αλλά ποτέ δεν φεύγει μακριά από τον δεσποτικό Ήλιο, ο αγγελιοφόρος των θεών, ο Ερμής. Η λάμψη της στον ουρανό καθώς επίσης η εμφάνισή της σε ώρες που οι άνθρωποι επιλέγουν για έρωτα, έδωσε στον πλανήτη το όνομα της θεάς της ομορφιάς, Αφροδίτη. Το χρώμα του το άλικο του έδωσε το όνομα του Άρη, του θεού του πολέμου. Οι χιλιάδες κεραυνοί στην ατμόσφαιρά του (πως το γνώριζαν αυτό οι αρχαίοι;), καθώς επίσης το μέγεθός του το δεσποτικό, χάρισαν στον πλανήτη το όνομα του Δία. Ως σαν τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του, έτσι και ο πλανήτης, όπως ανακαλύφτηκε από το διαστημόπλοιο Voyager, βράχια και χαλίκια, από τα οποία αποτελούνται τα δαχτυλίδια του, συσσωματώνονται και πέφτουν στην επιφάνειά του. (Και πάλι γεννάτε το ερώτημα, πως το γνώριζαν αυτό οι αρχαίοι;) Η αστρολογία έπαψε να αποτελεί μονοπώλιο των βασιλικών μάντεων που προσλαμβάνονταν να διαβάζουν τους οιωνούς στο βασιλιά. Μια νέα ιδέα μπήκε σε εφαρμογή, το ατομικό ωροσκόπιο, που υπολόγιζε τις προοπτικές του πολίτη από την θέση των άστρων την ώρα της γέννησης. Τώρα πια άτομα από όλα τα κοινωνικά στρώματα, ήθελαν να ξέρουν τι τους επιφύλασσε το μέλλον και ήταν πρόθυμα να ακούσουν ακόμα και τα χειρότερα νέα. Λόγω της μεγάλης ζήτησης, ξεπήδησαν πολλές σχολές που ασχολούνταν με τον καινούριο αυτό κλάδο. Μια από τις πρώτες άρχισε στην Βαβυλώνα το 315 π.Χ. από έναν γηγενή ελληνόφωνο, τον Κιδίνο, ο οποίος υπολόγισε την ακριβή διάρκεια του σεληνιακού μήνα, 29 μέρες, 12 ώρες, 44 πρώτα λεπτά και 3,3 δευτερόλεπτα. Εκπληκτικό, έπεσε μόλις έξω κατά 0,6 δευτερόλεπτα. Αρκετές δεκαετίες μετά, ένας ιερέας από την Βαβυλώνα, ο Βηρώσος, ίδρυσε στην Κω την πρώτη τέτοια σχολή της Ευρώπης. Ο Βηρώσος κατέστρωσε ωροσκόπια, κυκλοφόρησε ελληνικές μεταφράσεις των βαβυλωνιακών δέλτων, και ερμήνευσε τις φάσεις της Σελήνης. Απέκτησε τέτοια φήμη, που οι Αθηναίοι ανήγειραν ανδριάντα προς τιμήν του. Τους επόμενους αιώνες η αστρολογία εξαπλώθηκε στα απώτατα σημεία του ελληνιστικού κόσμου. Άνθησε ιδιαίτερα στην Ινδία, η οποία είχε ήδη την δική της ξεχωριστή παράδοση αστρικής θεώρησης. Οι ιερείς προγραμμάτιζαν τις αρχαίες ινδουιστικές τελετές, να συμπίπτουν με την εαρινή και φθινοπωρινή ισημερία. Η νέα αστρολογία ευδοκίμησε σ’ αυτό το τόσο γόνιμο περιβάλλον. Οι Ινδοί υιοθέτησαν το χωρισμένο σε δώδεκα τμήματα ζωδιακό κύκλο καθώς και πολλούς ελληνικούς τεχνικούς όρους. Ακόμη και οι θεοί τους έμαθαν να υπακούουν στα σημάδια των άστρων. Στην άπω ανατολή διατηρούσαν άλλες αστρολογικές παραδόσεις. Στην Κίνα ο αυτοκράτορας είχε παραλληλιστεί με τον πολικό αστέρα, γύρω από τον οποίο περιστρέφονταν ολόκληρο το σύμπαν. Θεωρούσαν ότι τα άστρα επηρέαζαν πολύ τις ανθρώπινες υποθέσεις, προκαλώντας ακόμη και την άνοδο και πτώση δυναστειών που κυβερνούσαν την χώρα. Ο μεγάλος Κινέζος σοφός Κομφούκιος, γύρω στο 500 π.Χ. έλεγε «Ο ουρανός στέλνει τα αγαθά ή κακά σύμβολά του και οι άνθρωποι πράττουν ανάλογα». Ο Ελληνικός στρατός μπορεί να μην έφτασε στην απόμακρη Κίνα, αλλά κοινές ιδέες πέρασαν από την δύση στην Κίνα και αντιστρόφως μέσω των εμπορικών οδών της κεντρικής Ασίας. Τα ατομικά ωροσκόπια μπορεί να ήρθαν στην Κίνα από την δύση, αφού τα χρησιμοποιούσαν μετά του Έλληνες και τους Βαβυλώνιους, αλλά για τους Κινέζους καθοριστική δεν ήταν η στιγμή της γέννησης, αλλά η στιγμή της σύλληψης. Οι βαθιές διαφορές θα παρέμεναν, αφού η Κίνα ήταν πολύ απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Οι Αιγύπτιοι ισχυριζόταν ότι μελετούσαν τους ουρανούς, για περισσότερο από πεντακόσιες χιλιάδες χρόνια. Παρ’ όλα αυτά όμως στον τομέα της αστρολογίας είχε γίνει πολύ λίγη δουλειά πριν τον ερχομό των Ελλήνων. Οι ιερείς τους, ταύτιζαν τους θεούς με διάφορα ουράνια σώματα. Η Σελήνη ήταν ο Όσιρις, ο Ήλιος ήταν ο Ρα, η γήινη ενσάρκωσή του ήταν οι Φαραώ. Οι Αιγύπτιοι προέβλεπαν το μέλλον, ερμηνεύοντας τα όνειρά τους. Κανένας δεν σκέφτηκε να συμβουλευτεί τον ουρανό. Υπήρχε μόνο μια εξαίρεση. Η κυριότερη πηγή ευημερίας στην Αίγυπτο ήταν ο ποταμός Νείλος, που οι ετήσιες πλημμύρες του έφερναν υγρασία και γονιμότητα στο έδαφος. Επομένως ήταν πολύ σημαντικό για τον καθένα να γνωρίζει πότε ακριβώς θα έρθουν αυτές οι πλημμύρες. Και ο καλύτερος τρόπος για να το μάθουν ήταν τα άστρα. Περίπου μια βδομάδα πριν ο Κύνας (ο Σείριος), εμφανιζόταν στον ανατολικό ορίζοντα την αυγή. Μια φορά κάθε 365 μέρες και μερικές ώρες ο Κύνας ανέτειλε στον ουρανό μαζί με τον Ήλιο. Λίγες μέρες μετά φουσκώνανε τα νερά του Νείλου. Η επιθυμία για ελεύθερη σκέψη και έρευνα τον τρίτο αιώνα π.Χ. στεγάστηκε στην Αλεξάνδρεια, που οικοδομήθηκε στο Δέλτα του Νείλου από τον Μέγα Αλέξανδρο. Εκεί σπούδασε και ο Ερατοσθένης, ο οποίος υπολόγισε την περίμετρο της γης. Ήταν το κέντρο του δυτικού πολιτισμού εκείνη την εποχή, και είχε εξελιχθεί στην σημαντικότερη μητρόπολη. Στα μεγάλα δημόσια κτίρια συγκαταλέγεται και η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του κόσμου, όπου οι λόγιοι είχαν στην διάθεσή τους γύρω στα εφτακόσιες χιλιάδες χειρόγραφα. Ένας από τους ονομαστούς σοφούς του οποίου οι εργασίες βρήκαν τον δρόμο της μεγάλης βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας ήταν ο Αρίσταρχος ο Σάμιος, ο οποίος πίστευε στην παρατραβηγμένη για τότε θεωρία, ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο. Μάλιστα την επέκτεινε αναφέροντας ότι γυρίζει και γύρω από τον άξονά της (ιδιοπεριστροφή), προκαλώντας έτσι την ημέρα και την νύχτα. Όμως κανείς δεν του έδωσε μεγάλη σημασία. Ο Ίππαρχος από την Νίκαια, πρώτος αντελήφθη ότι καθημερινά γεννιούνται και πεθαίνουν άστρα. Αυτό το κατάλαβε όταν μια νύχτα είδε στον ουρανό ένα άστρο που την προηγούμενη δεν υπήρχε. Είχε πέσει στην περίπτωση ενός nova αστέρα. Μετά από αυτό ανέλαβε την χαρτογράφηση των ουρανών. Ο κατάλογος που συντάχθηκε περί το 127 π.Χ. περιελάμβανε τους 1039 λαμπρότερους αστέρες. Επίσης για τον καθορισμό μιας γεωγραφικής θέσης, πρότεινε το σύστημα των μεσημβρινών και του γεωγραφικού πλάτους. Είχε ανακαλύψει ότι ο ζωδιακός σε σχέση με τις εποχές, γλιστρούσε πολύ λίγο προς τα πίσω κάθε χρόνο. Την εποχή των Σουμέριων, περίπου δύο χιλιάδες χρόνια πριν, ο Ταύρος ανέτειλε κατά την εαρινή ισημερία. Την εποχή του Ίππαρχου ήταν ο Κριός. Το σφάλμα αυτό γνωστό σαν μετάπτωση των ισημερινών, συμβαίνει λόγω μιας αργής αλλά σταθερής απόκλισης του άξονα της Γης. Ανέπτυξε μαθηματικά μοντέλα για την κίνηση του Ηλίου και της Σελήνης, από παρατηρήσεις αιώνων αρχίζοντας από τους Χαλδαίους της Μεσοποταμίας. Υπήρξε επίσης ο πρώτος που συνέταξε τριγωνομετρικό πίνακα, πράγμα που του επέτρεπε να επιλύει οποιοδήποτε τυχαίο τρίγωνο. Από τον 2ο αιώνα π.Χ. υπολόγισε πως το ηλιακό ή τροπικό έτος είναι 365,242 ημέρες, όταν σήμερα τα σύγχρονα ατομικά ρολόγια τον επιβεβαιώνουν υπολογίζοντάς το σε 365,242199 ημέρες! Επινόησε την κλίμακα των μεγεθών των αστέρων από τη μέτρηση της φωτεινότητάς των, που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα από όλους τους αστρονόμους του κόσμου. διόπτρα Ο Ίππαρχος είναι ο εφευρέτης του Αστρολάβου, (όργανο με τη βοήθεια του οποίου μέτρησε τις συντεταγμένες των αστέρων). Τελειοποίησε τη διόπτρα, (όργανο που του επέτρεψε την εκτίμηση της φαινόμενης διαμέτρου Ηλίου και Σελήνης, την απόσταση και το πραγματικό μέγεθός τους). Επίσης τελειοποίησε παλαιότερα όργανα όπως ήταν ο Γνώμων, το Ηλιοτρόπιο ή «Σκιάθηρον», το Ηλιωρολόγιο, το Καθετίον, την Κλεψύδρα, τους "Κρίκους", τη Στερεά σφαίρα και το Υδρολόγιο. Και ενώ θεωρείται ο πρώτος που διαίρεσε τους κύκλους των παραπάνω αστρονομικών αυτών οργάνων σε 360 μοίρες είναι ο πρώτος που κατασκεύασε Υδρόγειο σφαίρα. γνώμων Ο γνώμονας μετράει ανισόχρονου διάρκειας ώρες. Τη χρονική διάρκεια από την ανατολή έως την δύση του ήλιου την διαιρούσαν σε 12 ίσα μέρη - ώρες. Έτσι οι ώρες αυτές κατά την θερινή ισημερία είχαν την μέγιστη διάρκεια και κατά την χειμερινή ισημερία είχαν την ελάχιστη, Τέτοια ηλιακά ρολόγια χρησιμοποίησαν πολλοί αρχαίοι λαοί. πλίνθις Καθώς Έλληνες και Αιγύπτιοι αστρολόγοι εκλέπτυναν την τέχνη τους, το κέντρο δύναμης του κόσμου άρχισε να μετακινείται προς δυσμάς, στην νεαρή, επιθετική και αυτοκρατορική Ρώμη. Οι πρώτοι Ρωμαίοι δεν είχαν σπουδαίο πνευματικό πολιτισμό, έτσι αποδέχθηκαν πρόθυμα την αρχαία σοφία των λαών που κατακτούσαν. Αρχαίων εφευρέσεις Έχει καλλιεργηθεί η άποψη ότι οι τεχνολογικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων ήταν ελάχιστες και υπολείποντο κατά πολύ των επιστημονικών τους θεωριών. Όμως ένα πλήθος ιστορικών και αρχαιολογικών μαρτυριών, που συστηματικά αποσιωπώνται, καταδεικνύουν το εντελώς αντίθετο. • Το σπήλαιο Φράχθι στην Κοιλάδα Αργολίδας παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον όχι μόνο λόγω της διαρκούς κατοικήσεως του για μεγάλη περίοδο (πριν το 30.000 π.Χ. μέχρι το 3.000 π.Χ. περίπου), αλλά και από τα πολύ σημαντικά ευρήματα που βρέθηκαν και αποκαλύπτουν σημαντικές άγνωστες πτυχές της ιστορίας μας. Μία από τις σημαντικότερες διαπιστώσεις που προέκυψε από την μελέτη των ευρημάτων του σπηλαίου, είναι αποδεδειγμένα η αρχαιότερη ναυσιπλοΐα. Πρόκειται για μία διαπίστωση που επιβεβαίωσε τις ενδείξεις που είχαμε για τις σημαντικότατες ναυτικές ικανότητες των προγόνων μας (π.χ. τα λίθινα αγγεία του 6.000 π.Χ. που βρέθηκαν στην Νέα Μάκρη και είναι όμοια με αυτά της Χοιροκοιτίας Κύπρου). Στο σπήλαιο βρέθηκαν μεγάλες ποσότητες οψιανού (ή οψιδιανού) ενός ηφαιστειακού πτερώματος από την Μήλο (η Μήλος απέχει περίπου 150 χιλιόμετρα από το σπήλαιο). Αυτό το εύρημα σε συνδυασμό με τα οστά μεγάλων ψαριών (πιθανότατα τόνου, βάρους πολλών δεκάδων κιλών), αποδεικνύει την ικανότητα ναυσιπλοΐας και αλιείας σε ανοιχτές θάλασσες (μεγάλα βάθη), γιατί ψάρια αυτού του μεγέθους και βάρους δεν ψαρεύονται σε ρηχά νερά. και σίγουρα η αλιεία τους δεν θα μπορούσε να γίνει πάνω σε κορμούς δέντρων και απλές σχεδίες. Είναι η απόδειξη ότι οι πρόγονοί μας, ήδη από την δεύτερη φάση της Μεσολιθικής Περιόδου (8.300-6.000 π.Χ.) έπλεαν με άνεση στο Αιγαίο, αλλά και ψάρευαν σε ανοιχτές θάλασσες. Δυστυχώς η ιδιομορφία του Αιγιακού χώρου σε συνδυασμό με την ανύψωση των υδάτων μεταξύ του 14.000 και 6.000 π.Χ. σίγουρα έφερε πολλούς παρόμοιους χώρους κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Σπήλαια που παλαιότερα ήταν σε κάποια απόσταση από την θάλασσα λόγω της υψομετρικής διαφοράς, βρέθηκαν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το σπήλαιο Φράχθι εγκαταλείπεται οριστικά περί το 3.000 π.Χ., όταν πλέον η στάθμη της θάλασσας είναι πολύ κοντά στο στόμιο του σπηλαίου. • Ένα εύρημα από τις Αρχάνες Κρήτης ανατρέπει τα όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα για το επίπεδο της Ιατρικής στην αρχαία Ελλάδα. Πρόκειται για ένα Μινωικό κρανίο με επουλωμένα σημάδια εξόστωσης. Το γεγονός ότι τα σημάδια έχουν επουλωθεί αποδεικνύει ότι ο ασθενής επέζησε της εγχειρήσεως. Αυτό το εύρημα ήρθε να επιβεβαιώσει όσους πίστευαν ότι στην αρχαία Ελλάδα η Ιατρική και η χειρουργική επιστήμη ήταν ανεπτυγμένη σε πολύ μεγάλο βαθμό. • Το παλαιότερο εύρημα της τεχνολογίας των Ελλήνων ένας μηχανισμός από σύνολο 30 διαφορετικών γραναζιών ένα αστρονομικό όργανο μεγάλης αξίας όπου έδινε πληροφορίες για τις κινήσεις του Ήλιου, της Σελήνης και των πλανητών στο ζωδιακό. Πρόκειται για το Μηχανισμό των Αντικυθήρων, τον πρώτο υπολογιστή στην παγκόσμια ιστορία, αξιοθαύμαστη μαρτυρία μιας μεγάλης τεχνολογικής και μηχανικής εξέλιξης που κορυφώθηκε το 80 π.Χ. με την κατασκευή του. Η κατασκευή του μηχανισμού βασίζεται στο 19ετή κύκλο του Μέτωνα, ο οποίος παρατήρησε το 433 π.Χ., ότι 19 ηλιακά έτη (365,25*19 = 6.939,60 ημέρες) είναι ίσης διάρκειας με 235 σεληνιακούς συνοδικούς μήνες (29,53*235 = 6.939.69 ημέρες), έτσι που κάθε 19 έτη επαναλαμβάνονται ακριβώς οι ίδιες φάσεις της Σελήνης τις ίδιες ημερομηνίες. Η πιο εντυπωσιακή ίσως πλευρά του μηχανισμού είναι το ότι περιέχει το πολύ περίπλοκο σύστημα ενός διαφορικού γραναζιού που δέχεται δύο διαφορετικές περιστροφές έτσι ώστε είτε προσθέτει τις περιστροφές του ήλιου (19) με εκείνες των συνοδικών φαινομένων (235), οπότε δίνει σαν έξοδο τις περιστροφές της σελήνης (235+19=254), είτε αφαιρεί τις περιστροφές του ήλιου από εκείνες της σελήνης οπότε δίνει σαν έξοδο τους κύκλους των συνοδικών μηνών (254-19=235). Ακόμη σε τμήμα του που διασώθηκε υπάρχει ημερολόγιο βασισμένο στους χρόνους ανατολής και δύσης λαμπρών άστρων, είτε αστερισμών του ζωδιακού κύκλου, είτε ακόμη χαρακτηριστικών αστρικών ομάδων. Τέλος, το όργανο αυτό δεν ήταν απλά ένας αστρολάβος, αλλά ένας μηχανισμός υπολογισμού των εκλείψεων και των θέσεων των πλανητών, ανάλογα με τα χρονολογικά δεδομένα που του εδίδοντο (input) και γι αυτό δίκαια θεωρείται ο πρώτος "υπολογιστής". Ίσως να κατασκευάστηκε από μηχανικό που να είχε κάποια σχέση με τη σχολή του Ποσειδώνιου στη νήσο Ρόδο. Το σχέδιο του μηχανισμού μοιάζει ν' ακολουθεί ακριβώς την παράδοση που είχε ξεκινήσει ο Αρχιμήδης στην κατασκευή των πλανηταρίων. Η παράδοση αυτή συνεχίστηκε στη σχολή της Ρόδου, μεταδόθηκε στο Ισλάμ, όπου κατασκευάστηκαν παρόμοια μηχανήματα με οδοντωτούς τροχούς και τελικά άνθησε στον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα, με την παράδοση των μεγάλων αστρονομικών ρολογιών και συναφών μηχανικών οργάνων, που υπήρξαν ζωτικά για τη μεταγενέστερη επιστημονική και βιομηχανική επανάσταση. Η μεγάλη ακρίβεια στην κοπή των γραναζιών, δείχνει τις υψηλές δυνατότητες της μεταλλοτεχνίας του 1ου αι. π.Χ. • Λίγο έξω απ’ τη Βαγδάτη βρέθηκε κάτι που συντάραξε και πάλι τα λιμνάζοντα ύδατα της συμβατικής ιστορίας. Μια μπαταρία φτιαγμένη τον 1ου αι. π.Χ. από πηλό με μόνωση από άσφαλτο. Εκτίθεται στο μουσείο του Καΐρου και χρησιμοποιούνταν για γαλβανισμό μετάλλων. Μέσα της υπάρχει ένα σιδερένιο ηλεκτρόδιο που περικλείεται από ένα χάλκινο κύλινδρο και όταν γεμίσει με ξύδι ή οποιονδήποτε άλλο ηλεκτρολύτη, δίνει τάση 1,1Volt. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, ποιο αρχαίο κείμενο μιλά για χρήση ηλεκτρικού ρεύματος; Κανένα από τα γνωστά. Που βρίσκεται το 98% των αρχαίων Ελληνικών χειρογράφων; Ποια είναι η αληθινή ιστορία που μας αποκρύπτεται; • Ο δίσκος της Φαιστού (το πρώτο έντυπο στην παγκόσμια ιστορία, 17ος αι. π.Χ.) με την αποτυπωμένη του γραφή, μαζί με την επιγραφή σε χαλκό από το Ιδάλιον της Κύπρου, αποτελούν σπουδαιότατα ευρήματα για την ανθρωπότητα. Αυτά σε συνδυασμό με την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β' από τον "ερασιτέχνη" Μ. Βεντρίς (αρχιτέκτονας στο επάγγελμα) την 1/6/52 που έδωσε ένα ηχηρό ράπισμα σε όλους τους «επιστήμονες» που ήταν απόλυτα σίγουροι πως η Γραμμική Β' δεν είναι Ελληνική γλώσσα (αφού σύμφωνα με την θεωρία περί ινδοευρωπαίων οι Έλληνες δεν υπήρχαν τότε!) απέδειξαν την αρχαιότητα της Ελληνικής γλώσσας. • Τα αποστραγγιστικά έργα της Κωπαΐδας (3η χιλιετία π.Χ.), κολοσσιαία από την άποψη της έκτασης όσο και της τεχνολογίας, ήσαν τα ευρείας κλίμακας αρδευτικά και αποξηραντικά έργα που εκτέλεσαν οι Μινύες του Ορχομενού. Ήταν τόσο σημαντικά τα έργα αυτά ώστε οι Γερμανοί ερευνητές που τα μελετούν από το 1980 τα χαρακτήρισαν σαν τα «μεγαλύτερα αρδευτικά έργα της αρχαίας Ευρώπης». Συμπληρωματικό έργο μεγάλης αξίας ήταν η τεχνητή καταβόθρα που έσκαψαν οι Μινύες για να ενισχύσουν την απορρόφηση των υδάτων, επειδή οι φυσικές καταβόθρες δεν επαρκούσαν. Η τεχνητή καταβόθρα, μία υπόγεια επικλινής σήραγγα, σκαμμένη στο βράχο, είχε μήκος 2230 μ. ύψος 1,80 μ. και πλάτος 1,50 μ. Διέθετε 16 κάθετα ανοίγματα (φρεάτια), που ανοίχτηκαν πρώτα και μέσω των οποίων σκάφτηκε η σήραγγα μέσα στον βράχο και στην συνέχεια δι' αυτών εσυντηρείτο. • Το Ευπαλίνειο όρυγμα αποτελεί ένα μηχανικό έργο αξεπέραστο στην ιστορία της μηχανικής τεχνολογίας και τεκμήριο του υψηλού επίπεδου τεχνογνωσίας των Ελλήνων μηχανικών και των ολοκληρωμένων γνώσεών τους στην εφαρμογή της Γεωμετρίας, της Τοπογραφίας, της Γεωδαισίας και της Οπτικής στην αρχαία Ελλάδα πολύ πριν από τον 6ο αιώνα π.Χ. Ο Μεγαρεύς μηχανικός Ευπαλίνος κατόρθωσε να διανοίξει έναν αγωγό ύδρευσης διαμέσου του όρους Άμπελος (σημ. Κάστρο), για την υδροδότηση της πρωτεύουσας της Σάμου (σημερινό Πυθαγόρειο). Το υδραυλικό έργο που ανέλαβε ο Ευπαλίνος είχε συνολικό μήκος 1800 μέτρα και αποτελούνταν από δύο τμήματα: α) το επιφανειακό που ξεκινούσε από την πηγή (που σήμερα είναι ενσωματωμένη στην εκκλησία Αγιάδες) και με ένα σύστημα αγωγού και καθέτων ορυγμάτων για τον καθαρισμό του νερού, οδηγούσε προς την βόρειο είσοδο της σήραγγας. β) την κυρίως σήραγγα, μήκους 1036 μέτρων που διανοίχτηκε μέσα από το όρος Άμπελος που ήταν και το σημαντικότερο τμήμα του αγωγού. Είχε διαστάσεις 1,80 μ.x1,80 μ. περίπου. Η εκσκαφή της ξεκίνησε ταυτόχρονα από τις δύο μεριές του βουνού και οι δύο ομάδες εργατών χρειάστηκαν περίπου 10 χρόνια για να ολοκληρώσουν το δύσκολο έργο τους για να συναντηθούν στο κέντρο με ελάχιστη απόκλιση, παρόλο που η μία από τις δύο ομάδες (η βόρεια) υποχρεώθηκε να αποκλίνει από την ευθεία γραμμή, λόγω της σαθρότητας των πετρωμάτων σ’ εκείνο το σημείο και συνέχισε διαγράφοντας τεθλασμένη γραμμή, όπου με την επιστροφή στην νοητή ευθεία συναντήθηκε με την νότια ομάδα στην μέση της διαδρομής με απόκλιση μόλις 0,6 μέτρων. • Από τους πιο γνωστούς μηχανικούς και μαθηματικούς της Ελληνιστικής περιόδου ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς. Διετέλεσε διευθυντής του Μουσείου της Αλεξάνδρειας (Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας). Έμεινε γνωστός για τις περίφημες κατασκευές του, οι οποίες τον κατατάσσουν ανάμεσα στις μεγαλύτερες μορφές της επιστήμης της αρχαιότητας. Δίκαια θεωρείται ο πνευματικός πατέρας του Λεονάρντο Ντα Βίντσι ο οποίος φαίνεται να έχει διαβάσει γραπτά που αφορούν το έργο του όπως και του Αρχιμήδη. Στο έργο του «Περί Διόπτρας»παρουσιάζει ένα πλήθος ευφυών μεθόδων επίλυσης τεχνικών προβλημάτων (π.χ. η διάνοιξη μιας σήραγγας σ’ ένα βουνό, η μέτρηση της απόστασης δύο απρόσιτων σημείων κτλ), στις οποίες γίνεται ευρεία χρήση της έννοιας της ομοιότητας. Στη γεωμετρία, διατύπωσε και απέδειξε έναν τύπο, γνωστό ως ο τύπος του Ήρωνα, για τον υπολογισμό του εμβαδού ενός τριγώνου σε σχέση με τις πλευρές του. Επίσης σκέφτηκε μια επαναληπτική διαδικασία για τον υπολογισμό της τετραγωνικής ρίζας κάποιου αριθμού. Στα "Μηχανικά" περιγράφονται πέντε βασικά τεχνικά εργαλεία: βαρούλκο, μοχλός, πολύσπαστο (τροχαλίες), σφήνα, ατέρμων κοχλίας. Τα "Αυτόματα" είναι το αρχαιότερο γνωστό κείμενο με περιγραφές αυτόματων μηχανικών συστημάτων, ικανών να κάνουν προγραμματισμένες κινήσεις. Συνδυάζοντας άριστα την θεωρία με την πράξη κατασκεύασε ένα πλήθος μηχανισμών φυσικής, αυτοματισμούς, αυτόματα μηχανήματα για θέατρα και ναούς (π.χ. την περίφημη ΚΡΗΝΗ ΤΟΥ ΗΡΩΝΟΣ), υδραυλικά ρολόγια και μεταξύ άλλων εφεύρε την Αιολόσφαιρα "ΑΙΟΛΟΥ ΠΥΛΗ", την πρώτη μηχανή που κινούταν με ατμό (ατμομηχανή). Σχέδιο του ατμοστρόβιλου που επινόησε ο αρχαίος έλληνας εφευρέτης Ήρων (Αλεξάνδρεια, 1ος αιώνας μ.Χ.). Το δοχείο είναι κλειστό και επικοινωνεί με τη σφαίρα με τους δύο κατακόρυφους σωλήνες. Με βρασμό νερού παράγεται ατμός στο δοχείο που εισέρχεται από τους σωλήνες στη σφαίρα και εξέρχεται με μεγάλη ταχύτητα από τα δύο ακροφύσια θέτοντας σε περιστροφή τη σφαίρα. Η γεωδαιτική διόπτρα του Ήρωνος είναι ένα φορητό εργαλείο που επιτρέπει ακριβείς γεωδαιτικές μετρήσεις επί της επιφάνειας της γης. Μετρά αζιμούθια, ύψη, μήκη και γωνιακές αποστάσεις. Χωροβάτης, αξιόλογο αρχιτεκτονικό και τοπογραφικό όργανο, πρόγονος του σημερινού αλφαδιού, χρησιμοποιούμενο στη μέτρηση των κλίσεων διαφόρων επιφανειών, σε τοπογραφικές σκοπεύσεις κ.ά. το όργανο περιγράφεται από το Ήρωνα στο έργο του Περί Διόπτρας. χωροβάτης • Ο πόθος "της πτήσης" είναι έντονος στην αρχαιότητα, και μάλιστα στην Ελλάδα, όπου κυρίως οι θεοί, αλλά και διάφοροι ημίθεοι ή μυθικά όντα, διαθέτουν την ικανότητα της πτήσης. Όμως από το μύθο ως την πραγματικότητα υπάρχει τεράστια απόσταση που, όπως είναι γνωστό, εν μέρει κάλυψε ο Δαίδαλος με την περίφημη πτήση του από την Κρήτη. Όμως αν η πτήση του Δαίδαλου και Ίκαρου είναι περίπου μυθική, το κατόρθωμα του Αρχύτα είναι ανατρεπτικό. Στα 425 π.Χ., ο Αρχύτας ο Ταραντίνος, μαθηματικός και φιλόσοφος, φίλος του Πλάτωνα, κατασκεύασε την πρώτη ιπτάμενη μηχανή στην ιστορία του κόσμου. Την ονόμασε περιστερά ή πετομηχανή, λειτουργούσε με ένα σύστημα αεροπροώθησης και σε σχετικό πείραμα "πέταξε" σε μια απόσταση 200 μέτρα. Πιστεύεται πως επρόκειτο για το πρώτο αεριωθούμενο αεροπλάνο, που πετούσε με κάποιο μηχανισμό συμπίεσης του αέρα. • Οι περισσότεροι και σήμερα δέχονται, ότι η Χημεία έχει τις ρίζες της στην Αίγυπτο, που διέσωσαν οι Άραβες αλχημιστές και κατόπιν οι αλχημιστές του Μεσαίωνα. Η Ελληνική συμβολή δεν ήταν καθόλου γνωστή παλαιότερα, αλλά και σήμερα δεν προβάλλεται επαρκώς. Εκείνος που ανέδειξε την καταλυτική συνεισφορά των Ελλήνων στην γένεση αυτής της επιστήμης ήταν ο Γάλλος χημικός Marcelin Berthelot γύρω στα 1888. Ο Μπερτελώ μελέτησε αρχαία κείμενα καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι χημικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων ήταν μεγάλες και πέρασαν στην Αλεξάνδρεια της Ελληνιστικής εποχής. Στον λόφο όπου εντοπίζεται η ακρόπολη της αρχαίας Καμίρου στην Ρόδο, πλησίον του ναού της Αθηνάς Καμιράδος, βρίσκεται αρχαιότατη δεξαμενή χωρητικότητας 600 περίπου κυβικών μέτρων. Η δεξαμενή αυτή, το κτίσιμο της οποίας χρονολογείται κατά προσέγγιση στο 900 π.Χ., είναι κατασκευασμένη από ένα υλικό σκληρό και αδιάβροχο, η παρουσία του οποίου προέτρεψε προ πολλών ετών τον επίτιμο διευθυντή του Υπουργείου Δημοσίων Έργων κ. Ευστάθιο Ευσταθιάδη, που βρισκόταν για επαγγελματικούς λόγους στην Ρόδο, να λάβει δείγματα του υλικού αυτού και να προχωρήσει σε χημική ανάλυσή τους. Όπως τελικά διαπίστωσε, πρόκειται για ένα μείγμα αδρανούς υλικού, το οποίο συνιστά έναν τύπο σκυροδέρματος, που ελάχιστα διαφέρει από το εν χρήσει σημερινό (τύπου Portland). Γιατί δεν υπάρχουν στα αρχαία κείμενα οι λέξεις χυμευτική και χυμευτής; Το 323 στην Αίγυπτο οι Ελληνομεμφίτες είχαν αποκτήσει τεράστιο πλούτο, λόγω της ικανότητάς τους να μετατρέπουν διάφορα μέταλλα σε χρυσό, τα οποία πούλαγαν σε υψηλές τιμές, και έτσι αποτέλεσαν απειλή για την οικονομία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ουσιαστικά πρόκειται για επιχρυσώσεις. Τις γνώσεις αυτές τις είχαν πάρει από τους Έλληνες χυμευτές, που με τον Μ. Αλέξανδρο έφτασαν εκεί. Έτσι ο Διοκλητιανός διατάζει, όλα τα βιβλία που περιείχαν τις λέξεις “Χυμεία” και “Χυμευτική” να καούν, όπως και έγινε. Οι στρατιώτες έμπαιναν ακόμη και σε σπίτια, όπου είχαν πληροφορίες ότι υπήρχαν τέτοια βιβλία. Και ξέρετε πως σώθηκαν μερικά; Κάποιοι χυμευτές πέθαναν πριν τον διωγμό, ήταν Αιγύπτιοι με Ελληνική μόρφωση. Όπως ξέρετε μέσα στην μούμια έβαζαν και τα αγαπημένα αντικείμενα του νεκρού. Έτσι στις Θήβες της Αιγύπτου τον 19ο αιώνα βρέθηκαν δύο μούμιες, που περιείχαν χειρόγραφα Χυμευτικής, τα οποία μεταφέρθηκαν στο μουσείο Λέυντεν της Ολλανδίας, που αναφέρουν εκπληκτικά πράγματα: παρασκευή χρωμάτων, γυαλιών, τεχνητών πολύτιμων λίθων, επιχρυσώσεις, όπως ακριβώς κάνουν σήμερα, και ονομασίες στοιχείων όπως π.χ. η σημερινή σόδα ήταν το “νίτρον” των αρχαίων Ελλήνων. Αυτά διάβασε ο Μπερτελώ και πείσθηκε, πως η σημερινή επιστήμη της Χημείας προέρχεται απ’ τους αρχαίους Έλληνες. • Το μυστικό των Σπαρτιατών που ανακάλυψε ο Δρ. Λαιλ Μπόρστ καθηγητής μεταλλουργίας το 1961 ήταν πως τα σπαθιά τους ήτανε ατσάλινα την εποχή που όλα τα όπλα ήταν από ορείχαλκο ή μαλακού σιδήρου. Το ατσάλι που βρέθηκε ήταν ένα ισχυρό κράμα σιδήρου με άνθρακα περιεκτικότητας 0,2 έως 0,8%. Αυτό ισοδυναμούσε με πυρηνική τεχνολογία για την εποχή. Τα σπαθιά «μηχανή του κιμά» διαπερνούσαν κάθε πανοπλία και ασπίδα. Έμενε λοιπόν ένας γρίφος να λυθεί. Πως μπόρεσαν να κατασκευάσουν χάλυβα; Η εξήγηση του Ηροδότου ήταν η εξής: «Την εποχή του Κρίσου, οι Σπαρτιάτες ηττήθηκαν από τους Αρκάδες και κατέφυγαν στο Μαντείο των Δελφών. Η Πυθία τους είπε: “Στον κάμπο της Αρκαδίας, στην Τεγέα, φυσούν και ξεφυσούν δύο άνεμοι, εκεί όπου ακούγεται χτύπος στον χτύπο και άθλιος σωριάζεται πάνω στον άθλιο. Εκεί η μάνα γη κρατάει τον γιο του Αγαμέμνονα. Πάρτε τον και αφέντες της Τεγέας θα γίνεται”. Αμέσως οι Σπαρτιάτες έστειλαν έναν κατάσκοπο, τον Λίχα στην Τεγέα. Τριγυρνώντας αυτός εντόπισε ένα σιδεράδικο με ήχο βαρύ. Μπήκε και είδε δυο φυσούνες, τη μια απέναντι της άλλης, να ανταριάζουν τη φωτιά και το σιδερά να χτυπάει ανελέητα ένα κομμάτι σίδερο επάνω στο αμόνι. Ο σιδεράς είδε πως τον παρατηρούσε ο Λίχας και πάνω στην κουβέντα του αποκάλυψε πως είχε βρει ένα πιθάρι σκάβοντας για πηγάδι πίσω απ’ το εργαστήριο με το σκελετό ενός άνδρα μέσα σ’ αυτό. Ο Λίχας κατάλαβε πως ήταν ο Ορέστης του χρησμού, πλήρωσε αδρά και μετέφερε τα οστά στη Σπάρτη. Από τότε η Σπάρτη όχι μόνο νίκησε τους Αρκάδες, αλλά υπέταξε όλη την Πελοπόννησο». Η εξήγηση του Ηροδότου θα έμενε μια όμορφη αλληγορία για το πώς οι Λάκωνες πήραν τα μεταλλουργικά μυστικά των Αρκάδων, αν ο Λίβιο Στεκίνι (History of Measures), δεν έβρισκε τη σχέση ανάμεσα στα οστά και το σίδερο, σε ένα κείμενο του 1722 μ.Χ. Ο Ρεομίρ σε μια πραγματεία για την παρασκευή ατσαλιού έγραφε πως το κατόρθωσε θερμαίνοντας σίδερο με κονιορτοποιημένα οστά. άθλιος σωριάζεται πάνω στον άθλιο • Ένα σύνολο από μηχανισμούς που υπήρχαν στην αίθουσα της εθιμοτυπίας του βυζαντινού παλατιού, έμειναν ανάμεσα στα θρυλικά επιτεύγματα των Βυζαντινών. Ο απεσταλμένος, ο πρέσβης, ο επισκέπτης του αυτοκράτορα έβλεπε αυτό το σύνολο να κινείται: ένας χρυσός πλάτανος με πουλιά που κελαηδούσαν, δύο λιοντάρια που μούγκριζαν στρέφοντας τους λαιμούς τους, γύπες που άνοιγαν τα φτερά τους, διάφορα άγρια ζώα που περιέβαλαν το θρόνο βρυχώνταν επίσης. Όλα αυτά τα αυτόματα έμπαιναν σε λειτουργία μόνο και μόνο για εντυπωσιασμό και μπορεί κανείς να φανταστεί την έκπληξη των ξένων από όλο αυτό το μηχανικό συγκρότημα, για το οποίο δεν υπάρχει καμία περιγραφή από τους βυζαντινούς χρονογράφους και ιστορικούς. Υπάρχουν πολύ λίγες πληροφορίες, εντελώς αποσπασματικές, που αποδίδουν την εντολή κατασκευής των μηχανισμών από τον αυτοκράτορα Θεόφιλο (βασίλευε από το 829 ως το 842), ο οποίος παράγγειλε τα αντικείμενα αυτά στον "άρχοντα του χρυσοχοείου", ένα συγγενή του πατριάρχη Αντωνίου Κασσιματά. • Ο Αρχιμήδης (287 π.Χ.-212 π.Χ.) ήταν ένας από τους μεγάλους μαθηματικούς μηχανικούς και φυσικούς του αρχαίου Ελληνικού χώρου και μία από τις μεγαλύτερες μαθηματικές ευφυΐες του κόσμου. Γεννήθηκε, έζησε και πέθανε στις Συρακούσες, την μεγάλη Ελληνική αποικία της Σικελίας. Το έργο του Αρχιμήδη υπήρξε τεράστιο, τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά και η ερευνητική ματιά του κάλυψε πολλούς τομείς: γεωμετρία, οπτική (κατοπτρική), υδραυλική, μηχανική, αρχιτεκτονική και την πολιορκητική. Στον χώρο της εφαρμοσμένης μηχανικής ο Αρχιμήδης επινόησε ιδιοφυείς μηχανές κάθε είδους. Εφηύρε τον ρωμαϊκό ζυγό (καντάρι), το τρίσπαστο (ανυψωτική τριπλή τροχαλία) και τον ατέρμονα κοχλία "έλιξ του Αρχιμήδους", μηχανή άντλησης νερού από ποταμούς και φρέατα (η οποία χρησιμοποιείται ακόμα και στις μέρες μας σε περιοχές της βόρειας Αφρικής). Κατασκεύασε ένα υδραυλικό ρολόι το οποίο υπολόγιζε με μεγάλη ακρίβεια τις ώρες (και ειδοποιούσε για την αλλαγή της ώρας). οδόμετρο Το λεγόμενο οδόμετρο του Ήρωνα είναι κατά πάσα πιθανότητα εφεύρεση του Αρχιμήδη και ο πρώτος που κάνει αναφορά σε αυτό είναι ο Βιτρούβιος. Πλήρης περιγραφή του οργάνου αυτού βρίσκεται στο βιβλίο του Ήρωνα περί Διόπτρας. Η λειτουργία του μηχανισμού στηρίζεται σε ένα σύστημα γραναζιών τα οποία εμπλέκονται με ατέρμονες κοχλίες, και ο σκοπός του οργάνου είναι να καταγράφει σε εμφανές μέρος την απόσταση που έχει διανυθεί. Είχαν οι αρχαίοι πυροβολικό; «Μα τον Ηρακλή, αυτό είναι το τέλος της πολεμικής ανδρείας». Ήταν η αντίδραση του βασιλιά Αρχίδαμου της Σπάρτης, όταν πρωταντίκρισε καταπέλτη, το 330 π.Χ., σύμφωνα με τον Πλούταρχο. Όλοι γνωρίζουμε ότι τα ταξίδια στη Σελήνη οφείλονται στην εξέλιξη της βλητικής και στο πέρασμα από τα πυροβόλα στους πυραύλους. Όμως, πόσοι γνωρίζουν πότε πρωτοεμφανίστηκε το πυροβολικό; γαστραφέτης Το 397 π.Χ. οι Συρακούσες στη Σικελία, έβλεπαν με ανησυχία το στόλο της Καρχηδόνας να μεγαλώνει υπέρμετρα. Ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος, συγκέντρωσε στο παλάτι του, τους καλύτερους οπλουργούς του νησιού, και τους ζήτησε να του σχεδιάσουν νέα όπλα που θα μπορούσαν να κρατήσουν τον εχθρικό στόλο μακριά από τα τείχη του. Έτσι σχεδιάστηκαν ο γαστραφέτης και ο οξυβελής καταπέλτης τα οποία δοκιμάστηκαν με επιτυχία στην αποικία των Καρχηδονίων Μότυα, στη δυτική Σικελία. οξυβελής καταπέλτης Μεθυσμένος από την επιτυχία του ο Διόνυσος διεύρυνε το προσκλητήριό του καλώντας πλέον τους γνωστότερους μηχανικούς και οπλουργούς από όλο τον Ελληνικό κόσμο. Έτσι σχεδιάστηκε το παλίντονο όπου πολλαπλασιάστηκε η ισχύς ρίψης βάσει στρέψης κι όχι βάσει κάμψης που ίσχυε στο ευθύτονον. Καθώς επίσης για να μπορούνε να σκοπεύουν είχαν ένα γυροσκοπικό σύνδεσμο στη βάση του! (Στο σχολείο μαθαίνουμε ότι τον ανακάλυψε ο Τζιρόλαμο Καρντάνο, μέσα 16ου αι. μ.Χ.) Ενόσω τώρα οι μηχανικοί σχεδίαζαν για το Διόνυσο πλοία μεγαλύτερα της τριήρης (τετρήρη και παντήρη), που θα μπορούσαν να μεταφέρουν και καταπέλτες, αυτός συνέχιζε να προσκαλεί και άλλους φωστήρες του πνεύματος. Ο επιφανέστερος από τους δελεασθέντες ήταν ο Πλάτωνας, που μόλις είχε εντάξει στους μαθητές του και τον Αριστοτέλη, ο οποίος συνέχισε την καριέρα του στην αυλή του Φιλίππου της Μακεδονίας και ανέλαβε την μόρφωση του Αλεξάνδρου. Δεν ξέρουμε πόσα μετάγγισε στους Μακεδόνες από τις Συρακούσες ο Αριστοτέλης, αλλά οι μηχανικοί του Φιλίππου εισήγαγαν καινοτομίες, όπως τη μετατροπή των μηχανών σε φορητές πάνω σε τροχούς ή τη δυνατότητα ρίψης και λίθων (οι επονομαζόμενες βαλλίστρες) εκτός από δόρατα. Τη δοκιμή των όπλων αυτών έκανε ο Φίλιππος στα δέκα χρόνια που αιματοκύλισε τις ανεξάρτητες Ελληνικές πόλεις, μέχρι να αποσπάσει την αναγνώριση της ηγεμονίας του. Εξοπλισμένος με τις μηχανές αυτές ο Αλέξανδρος την δεκαετία του 330 π.Χ. κατέλαβε κάστρα απόρθητα για την εποχή του, και ξεκίνησε την εκστρατεία κατά των Περσών. Τους δύο τελευταίους προχριστιανικούς αιώνες με κέντρα ανάπτυξης τις Συρακούσες, την Αλεξάνδρεια και τη Ρόδο, υλοποιούνταν μηχανές και τεχνουργήματα απίστευτης τελειότητας, τέτοια που ο πολιτισμός άλλων λαών θα έκανε αιώνες να τα αναπτύξει. βαλίστρα Δείγματα αυτού του πολιτισμικού οργασμού ήταν τα θαύματα αρχιτεκτονικής όπως ο Φάρος της Αλεξάνδρειας, ο Κολοσσός της Ρόδου, ο Βωμός της Περγάμου, ο Ναός της Εφέσου, το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού ή πνευματικά ιδρύματα όπως η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Την περίοδο εκείνη μια πλειάδα μηχανικών, κυρίως από τις πόλεις την Ιωνίας, πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους σε όποιον πλήρωνε καλύτερα. Γνωστότεροι είναι ο Αγησίστρατος, ο Αρχύτας, ο Ηγήτωρ, ο Επίμαχος, οι Αλεξανδρινοί Ήρων, Κτησίβιος και Διονύσιος και ο Αθηναίος Μηχανικός (που ταυτίζεται με τον περιπατητικό φιλόσοφο Αθηναίο από τη Σελεύκεια). επαναληπτικός καταπέλτης Οι αμυνόμενοι Ρόδιοι χρησιμοποιούσαν το πολυβόλον, τον επαναληπτικό καταπέλτη που σχεδίασε γι’ αυτούς ο Διονύσιος της Αλεξάνδρειας. Εκτός από τον πρωτόφαντο μοχλό όπλισης, εισήγαγε στην παγκόσμια ιστορία και την επίπεδη αλυσίδα μετάδοσης κίνησης. Ένα τόσο περίτεχνο κατασκεύασμα με τόση ακρίβεια και αξιοπιστία στις βολές του που οι λαοί της δυτικής Ευρώπης κατόρθωσαν να το κατασκευάσουν μόλις τον 16ο αι. μ.Χ. Παράλληλα στις απειλούμενες Συρακούσες από τους Ρωμαίους, ο σπουδαγμένος στην Αλεξάνδρεια Αρχιμήδης δημιούργησε μηχανές που σκορπούσαν τον τρόμο στους εχθρούς. Πέρα από τις υποβρύχιες αρπάγες, τους γερανούς πάνω από τα τείχη, τα κοίλα κάτοπτρα τηλεμπρησμού των πλοίων, τους σκορπιούς (μικρούς καταπέλτες μέσα σε κόγχες του τείχους), ο μέγας μηχανικός κατασκεύασε το μεγαλύτερο καταπέλτη που γνώρισε ο αρχαίος κόσμος. Ακόμη και αυτή η αρχή των κανονιών, των ρουκετών και των πυραύλων φαίνεται ότι ήταν κάτι που ανακάλυψε ο πολυμήχανος Έλληνας των Συρακουσών. Σε κείμενο του Κικέρωνα που εντόπισε ο Πετράρχης στις αρχές του 13ου αι. και το παρέδωσε στο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Αρχιμήδης είχε σχεδιάσει τηλεβόλο που αντλούσε τη βλητική του ενέργεια από ατμό (αρχιτρόνιτο). Αλίμονο όμως, ότι απέτρεψε η άμυνα με τις μηχανές του Αρχιμήδη, το επέτρεψε η προδοσία και το 212 π.Χ. οι Ρωμαίοι εισβάλουν στην πόλη. Παρά την εντολή τους να συλληφθεί ο σοφός χωρίς να τον πειράξει κανείς, ένας στρατιώτης σκότωσε τον γέρο ενώ αυτός ήταν προσηλωμένος σε κάποιο γεωμετρικό πρόβλημα. "Μη μου τους κύκλους τάραττε" πρόλαβε να πει. Το ελεύθερο πνεύμα της Ελληνικής επιστήμης ήτανε νεκρό. Έτσι ξεκίνησε η θριαμβευτική εξάπλωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Κάνοντας κτήμα τους οι Ρωμαίοι τα όπλα των Ελλήνων, ξεχύθηκαν στις σπαρασσόμενες επαρχίες της πρώην αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου, στις κτήσεις της Καρχηδόνας και στα εδάφη των Κελτών. Χρησιμοποιούσαν τις μηχανές αυτούσιες, χωρίς αλλαγές στο μηχανισμό, αλλά μεγαλύτερες. Γύρω στο 100 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Τραϊανός, εν όψει της εισβολής του στη Δακία (σημερινή Ρουμανία), ζήτησε από τον Έλληνα αρχιμηχανικό του, τον Απολλόδωρο, να του επανασχεδιάσει βλητικές μηχανές. Εκείνος του σχεδίασε ελαφρύτερους και ισχυρότερους καταπέλτες, με σιδερένιο πλαίσιο των σπειρών, καθώς επίσης ένα μεταφερόμενο τύπο πάνω σε άμαξα, την καροβαλλίστρα. Από τον 4ο αι. μ.Χ. οι Ρωμαίοι άλλαξαν τις ορολογίες σε ballistae για τις μηχανές εκτόξευσης βελών και catapultae για εκείνες των λίθων. Έπαψαν να ενσωματώνουν τις μηχανές αυτές στις λεγεώνες, και σχημάτισαν δικό τους σώμα στρατού, πρόδρομο του σημερινού σώματος πυροβολικού. Το 587 μ.Χ. το λεφούσι των Αβάρων του Χαγάνου πέρασε το Δούναβη και εμφανίστηκε στα περίχωρα της οχυρωμένης πόλης Αππαιάρειας στη Θράκη. Λίγο πριν της επιτεθούν συνέλαβαν ένα στρατιώτη, ονόματι Μπούσας. Βλέποντας ότι θα τον σκοτώσουν τους υποσχέθηκε να τους βοηθήσει στην πολιορκία, φτιάχνοντας έναν καταπέλτη που δεν είχαν ματαδεί. Έτσι γκρέμισαν τα τείχη και κατέλαβαν την πόλη. Στη συνέχεια όρμησαν και σε άλλες βαλκανικές πόλεις. Το 597 μ.Χ. οι Άβαροι επιτέθηκαν στη Θεσσαλονίκη, ενωμένοι με τους υποτελείς τους Σλάβους. βρικόλακες Κατά τον Βυζαντινό ιστορικό Θεοφύλακτο Σιμοκάττα ήταν καταπέλτες τετράγωνοι με μεγαλύτερες βάσεις και αντίβαρα μεγάλους κυλίνδρους όπου κρέμονταν στο πίσω μέρος σφεντόνες και εξαπέλυαν πέτρες με μεγάλο θόρυβο (λεγόταν βρικόλακες). Η πρόσφατη αποκάλυψη του κειμένου αυτού έπεσε σαν βόμβα στους μελετητές στρατιωτικής τεχνολογίας στη δύση, γιατί πίστευαν ότι τα περιστρεφόμενα αυτά θηρία ήρθαν από την Κίνα τον 11ο αι μ.Χ. όπου τα πρωτοσυνάντησαν οι Σταυροφόροι στην πολιορκία της Ιερουσαλήμ (λέγονταν τραμπούκοι). Ήταν μια εξέλιξη που τάραξε συθέμελα τις οχυρωμένες πόλεις μιας και είχαν τη δυνατότητα ρίψης βράχου βάρους ακόμη και ενάμιση τόνου. Η μόνη οχύρωση που τους αντιστάθηκε ήταν της Κωνσταντινούπολης αλλά και αυτή έπεσε όταν εμφανίστηκε η βομβάρδα του Μωάμεθ του Πολιορκητή, κατασκευή του Τρανσιλβανού μισθοφόρου Ουρβανού και ήταν το μεγαλύτερο από 70 παρόμοια κανόνια και ονομάστηκε Βασιλική, παρά τα όσα λέμε για κερκόπορτες. Η Βασιλική ήταν το ορόσημο για το πέρασμα στη νέα εποχή του κυριολεκτικού πυροβολικού και των μετέπειτα πυραύλων. Ήταν η κατάληξη μιας ιστορίας που ξεκινά το 200 π.Χ. όταν οι Κινέζοι ανάμειξαν θειάφι, νιτρική ποτάσα και κάρβουνο φτιάχνοντας την πυρίτιδα. Ως το 600 μ.Χ. δεν είχαν κάνει τίποτα ιδιαίτερο παρά πυροτεχνήματα. Τον 10ο αι. μ.Χ. διαδόθηκε στους Άραβες και σύντομα όλοι οι Ασιάτες πειραματίζονταν με την εκρηκτική της δύναμη. Μπορεί η πτώση της Πόλης να έφερε μαυρίλα και οπισθοδρόμηση στον τότε πολιτισμένο κόσμο, αλλά έδωσε την ευκαιρία στη Δύση να βγει σταδιακά απ’ το Μεσαίωνά της. Αυτό έγινε με το μπόλιασμά της με τους Έλληνες λόγιους και καλλιτέχνες που ξέφυγαν από τον Οθωμανικό ζυγό και έζησαν στη Δύση. Έτσι η βάρβαρη Δύση υπετάγη για μια ακόμη φορά στην ανάταση του πνεύματος που υποχρεωτικά η ενασχόληση με τις Ελληνικές αξίες επιφέρει. Αναγκαστικά λοιπόν ήρθε η Αναγέννηση των τεχνών και των γραμμάτων. Παράλληλα από τον 5ο αι. π.Χ. οι Βιωτοί στη μάχη των Πλαταιών χρησιμοποιούσαν φλογοβόλους φυσητούς σωλήνες που είχαν εξελιχθεί από τον Απολλόδωρο. Το φλεγόμενο υλικό ήταν νάφθα ή πετρέλαιο αναμεμειγμένα με κάρβουνο και θειάφι. Το 679 μ.Χ. το Βυζαντινό ναυτικό πολιορκούνταν από το πολυάριθμο των Αράβων. Τότε ένας ναυπηγός ονόματι Καλλίνικος από την Ηλιούπολη της νότιας Συρίας (την παλιά Μααλπέκ των Φοινίκων), εκμυστηρεύτηκε στον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Δ’ Πωγωνάτο ότι κατείχε τη συνταγή ενός εύφλεκτου ζελατινώδους υγρού που έκαιγε ακόμη και μέσα στο νερό. Το 680 μ.Χ. στη ναυμαχία της Κυζίκου οι δρόμωνες (πολεμικά πλοία των Βυζαντινών), εκτόξευσαν το εν λόγω υγρό στα Αραβικά πλοία. Οι Άραβες κατατρομαγμένοι υπέγραψαν τριακονταετή ειρήνη. Το 718 όταν ο Χαλίφης Σουλεϊμάν πολιόρκησε την Κωνσταντινούπολη, η αρμάδα του πυρπολήθηκε και αναγκάστηκε να λύσει την πολιορκία άρον άρον. Το 941 όταν οι Βάραγγοι του βασιλιά Ιγκόρ του Κιέβου κατέβηκαν με χιλιάδες ντρακάρ στον Εύξεινο Πόντο και έζωσαν την βασιλεύουσα, ενώ ο λαός στην Αγιά Σοφιά έψελνε το «Τη Υπερμάχω…» οι πυροφόροι δρόμωνες έκαναν στάχτη τα σκάφη των Σουηδο-Ρωσο-Ουκρανών Βίκινγκ. Ο χρονικογράφος του βασιλιά τους κατέγραψε: «Οι Έλληνες κατέχουν κάτι σαν τον κεραυνό των ουρανών που το ξαμολάνε και μας καίει. Γι’ αυτό το λόγο δεν καταφέραμε να τους κατακτήσουμε». Για τελευταία φορά η Κωνσταντινούπολη κατέφυγε στο υγρό πυρ κατά των Βενετών στην διάρκεια της Δ’ Σταυροφορίας. Μετά φαίνεται ότι το μυστικό και ο φορέας του χάθηκαν για πάντα… Πάντως κάτι μας έμεινε για να το θυμόμαστε, οι φυσούνες που χρησιμοποιούσαν οι Βυζαντινοί ναύτες για να σπρώχνουν τη φωτιά μακρύτερα, τα επονομαζόμενα μυαλά. Από τότε έμεινε το κοινώς λεγόμενο «Πήραν τα μυαλά του αέρα!». Τα εφτά θαύματα του αρχαίου κόσμου Η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας Η γιγάντια αυτή πυραμίδα είναι το πιο παλιό από τα εφτά θαύματα του Αρχαίου Κόσμου, αλλά και το μόνο που διατηρείται μέχρι σήμερα. Τότε που έγινε ήταν η πιο ψηλή κατασκευή που υπήρχε στη γη και διατήρησε αυτήν την πρωτιά για 4.000 χρόνια. Η μεγάλη πυραμίδα κατασκευάστηκε για να γίνει ο τάφος του Χούφου, που εμείς τον ξέρουμε ως "Χέοπα". Ήταν ένας από τους φαραώ, τους βασιλιάδες δηλαδή της αρχαίας Αιγύπτου. Ο τάφος ολοκληρώθηκε γύρω στο 2580 π.Χ. Αργότερα κατασκευάστηκαν στην Γκίζα κι άλλες δυο πυραμίδες, η μια για το γιο και η άλλη για τον εγγονό του Χέοπα, καθώς και μικρότερες για τις βασίλισσες γυναίκες τους. Νεώτερες μελέτες έδειξαν ότι στην πραγματικότητα ανακατασκευάστηκε τότε. Η πραγματική χρονολόγηση της πυραμίδας ανάγεται στην προκατακλυσμιαία εποχή, προ του 10.000 π.Χ. Οι πυραμίδες βρίσκονται στο αρχαίο νεκροταφείο της Γκίζας, στην απέναντι όχθη του Νείλου από το Κάιρο. Οι αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι για την κατασκευή της μεγάλης πυραμίδας του Χέοπα, χρειάστηκαν 20 χρόνια και εργάστηκαν κάπου 100.000 άνθρωποι. χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 2 εκατομμύρια ογκόλιθοι, βάρους 2,5 τόνων ο καθένας. Ο εργάτες τους μετέφεραν χρησιμοποιώντας κεκλιμένα επίπεδα, μοχλούς,, κυλίνδρους και στη συνέχεια τους προσάρμοζαν χωρίς να χρησιμοποιούν κονίαμα. Όταν τελείωσε το κύριο μέρος της πυραμίδας έμοιαζε με σκάλα. Στη συνέχεια αυτά τα σκαλοπάτια τα κάλυψαν με κύβους από άσπρο ασβεστόλιθο, που κόπηκαν έτσι που να σχηματίζουν μια γυαλιστερή επιφάνεια. Ταίριαξαν τόσο καλά που δε χωρούσε ανάμεσά τους να μπει μια λάμα μαχαιριού. Το τελικό ύψος της οικοδομής έφτασε τα 147 μέτρα. Κάθε πλευρά της βάσης της Μεγάλης Πυραμίδας έχει 230 μέτρα! Καλύπτει μια έκταση πιο μεγάλη από 9 γήπεδα ποδοσφαίρου. Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι μετά το θάνατο όφειλαν να φροντίζουν το σώμα του νεκρού, ώστε το πνεύμα του να επιβιώσει. Αφαιρούσαν τα εσωτερικά όργανα, κάλυπταν το υπόλοιπο σώμα με άλατα και το τύλιγαν με γάζες. Το σώμα γινόταν μια μούμια. Μετά έθαβαν τη μούμια μαζί με ρούχα, τρόφιμα, κοσμήματα και άλλα χρήσιμα πράγματα για τη μεταθανάτια ζωή. Η μούμια του Χέοπα τοποθετήθηκε σε έναν ταφικό θάλαμο μέσα στην πυραμίδα. Οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας Οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας ήταν το πλέον ξακουστό αξιοθέατο αυτής της πόλης. Οι αρχαιολόγοι εντόπισαν ευρήματα που ίσως ήταν μέρος των Κήπων, αλλά υπάρχουν επιφυλάξεις. Την ύπαρξη τους τη γνωρίζουμε από περιγραφές ανθρώπων που τους είχαν δει την αρχαία εποχή. Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς περιγράφουν ότι οι Κήποι κατασκευάστηκαν γύρω στο 600 π.Χ. με διαταγή του Ναβουχοδονόσορα του Β'. Η Βαβυλώνα ήταν κτισμένη στις όχθες του Ευφράτη, στα νότια της Βαγδάτης, της σημερινής πρωτεύουσας του Ιράκ. Λέγεται ότι ο βασιλιάς έδωσε εντολή να γίνουν οι κρεμαστοί κήποι γιατί η νεαρή βασίλισσα Άμυτις, που καταγόταν από την ορεινή Περσία, νοσταλγούσε την πατρίδα της. Οι Κρεμαστοί Κήποι κατασκευάστηκαν μάλλον κοντά στον ποταμό Ευφράτη. Αποτελούνταν από διαδοχικές αναβαθμίδες, όπου η ψηλότερη πρέπει να είχε 40 μέτρα ύψος. Εκεί φύτρωνε κάθε είδος δέντρου και φυτού, που μεταφέρθηκαν με βοϊδάμαξες από κάθε περιοχή της αυτοκρατορίας. Ανάμεσά τους υπήρχαν συκιές, αμυγδαλιές, καστανιές, ροδιές, τριανταφυλλιές, νούφαρα, και αρωματικοί θάμνοι. Υπήρχε ένα πολύ καλό υδρευτικό σύστημα που τροφοδοτούσε συνεχώς τα φυτά με νερό από τον Ευφράτη. Το νερό του συστήματος το αντλούσαν και το ανέβαζαν με δοχεία όπου στη συνέχεια κατέβαινε στις πιο χαμηλές αναβαθμίδες από αυλάκια και τεχνικούς καταρράκτες, διατηρώντας το έδαφος πάντα υγρό. Ο Ναός της Άρτεμης στην Έφεσο Ο Κροίσος ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Λυδίας, μιας περιοχής της Μικράς Ασίας. Ήταν γνωστός για τα πολλά πλούτη του. Το 560 π.Χ. πρόσταξε να χτίσουν έναν μεγαλοπρεπή ναό στην Έφεσο. Λέγεται πως την ελληνική αυτή πόλη την έχτισαν οι Αμαζόνες. Ο Κροίσος αποφάσισε να χτίσει το ναό προς τιμήν της Θεάς Άρτεμης, που ήταν η Θεά της Σελήνης και προστάτιδα των άγριων ζώων και των κοριτσιών. Ο ναός κτίστηκε από μάρμαρο και ασβεστόλιθο, υλικά που μεταφέρθηκαν από γειτονικούς λόφους. Κάπου 120 μαρμάρινοι κίονες υποστήριζαν το κύριο τμήμα του ναού. Κάθε κίονας είχε ύψος 20 μέτρα. Οι τεράστιοι ογκόλιθοι μεταφέρθηκαν εκεί με τροχαλίες και συνδέθηκαν με μεταλλικούς πείρους. Μετά την ολοκλήρωση της οροφής καλλιτέχνες διακόσμησαν το κτίριο με υπέροχες γλυπτές παραστάσεις. Στη μέση του ναού υπήρχε το μαρμάρινο άγαλμα της Άρτεμης. Ο ναός υπήρξε από τους μεγαλύτερους του κλασικού κόσμου, πολύ μεγαλύτερος από τον Παρθενώνα που χτίστηκε αργότερα στην Αθήνα. Η βάση των θεμελίων του είχε μήκος 131 μέτρα και πλάτος 79 μ. Διακόσια χρόνια αργότερα, το 356 π.Χ. ο ναός καταστράφηκε από πυρκαγιά. Τη φωτιά την έβαλε κάποιος Ηρόστρατος, που θέλησε με τον τρόπο αυτό να γίνει διάσημος. Κατά σύμπτωση, την ημέρα της καταστροφής του ναού, γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος. Αργότερα, ο Αλέξανδρος επισκέφτηκε την Έφεσο και έδωσε διαταγής να οικοδομηθεί και πάλι ο ναός, στην ίδια θέση. Ο ναός του Αλέξανδρου επέζησε μέχρι τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Με το πέρασμα του χρόνου η λάσπη κατέκλυσε το λιμάνι της Εφέσου και η πόλη κατάντησε ασήμαντη! Οι Γότθοι λεηλάτησαν στη συνέχεια το ναό και οι πλημμύρες ολοκλήρωσαν την καταστροφή Σήμερα ό,τι απομένει από το ναό στη Έφεσο είναι λίγοι ογκόλιθοι των θεμελίων και ένας μόνο αναστηλωμένος κίονας! Το Άγαλμα του Δία στην Ολυμπία Πριν από 3000 χρόνια η Ολυμπία αποτελούσε ένα πολύ σημαντικό θρησκευτικό κέντρο στη νοτιοδυτική Ελλάδα. Οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν το Δια, τον βασιλιά των θεών, και τον τιμούσαν εδώ σε τακτά χρονικά διαστήματα με πολλές λατρευτικές εκδηλώσεις. Οι τελευταίες περιλάμβαναν και αθλητικούς αγώνες. Οι πρώτοι ολυμπιακοί αγώνες οργανώθηκαν το 776 π.Χ. από τότε και επί 1100 χρόνια, οι αγώνες γινόταν κάθε 4 χρόνια. Στη διάρκειά τους σταματούσαν οι πόλεμοι. Κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα οι πολίτες της Ολυμπίας αποφάσισαν να οικοδομήσουν έναν ναό για να τιμήσουν το Δία. Το μεγαλόπρεπο οικοδόμημα χτίστηκε ανάμεσα στα 466 και 456 π.Χ. Κατασκευάστηκε από λίθινους ογκόλιθους και συμπαγείς κίονες. Για λίγα χρόνια μετά την ολοκλήρωσή του δεν υπήρχε άγαλμα του Δία, ώσπου αποφασίστηκε να γίνει κι αυτό. Ανατέθηκε στον περίφημο Αθηναίο γλύπτη Φειδία. Η γλύπτης Φειδίας, ήδη είχε φτιάξει άλλα δύο υπέροχα αγάλματα στην Αθήνα, της θεάς Αθηνάς. Στην Ολυμπία ο Φειδίας με τους συνεργάτες του αρχικά έφτιαξε μια ξύλινο κατασκευή προκειμένου να λειτουργήσει ως σκελετός του αγάλματος. Στη συνέχεια το κάλυψαν με πλάκες από ελεφαντόδοντο για να απεικονίσουν τη γυμνή επιδερμίδα του θεού και φύλλα χρυσού για τα ενδύματά του. Οι τεχνίτες κάλυψαν τις συνδέσεις τόσο καλά ώστε τα άγαλμα να δείχνει ενιαίο. Το άγαλμα ήταν τοποθετημένο πάνω σε θρόνο με ένθετες διακοσμήσεις από έβενο και πολύτιμους λίθους. Όταν ολοκληρώθηκε το ύψος του ήταν 13 μέτρα και το κεφάλι του έφτανε σχεδόν στην οροφή του ναού. Έδινε την εντύπωση πως αν σηκωνόταν ο Ζευς όρθιος θα σάρωνε την οροφή! Στους τοίχους του ναού κατασκευάστηκαν εξέδρες προκειμένου οι επισκέπτες να θαυμάζουν από κοντά το πρόσωπο του θεού. Μετά την ολοκλήρωσή του, το 435 π.Χ. το άγαλμα αποτέλεσε τα επόμενα 800 χρόνια ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα του κόσμου. Γύρω στο 40 μ.Χ. ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Καλιγούλας, πρόσταξε να μεταφερθεί το άγαλμα στη Ρώμη. Όμως, σύμφωνα με την παράδοση, όταν έφτασαν οι εργάτες για να το διαλύσουν, το άγαλμα έβγαλε ένα τόσο τρανταχτό γέλιο, ώστε σκόρπισαν από το φόβο τους. Αργότερα, το 391 μ.Χ. με την άνοδο του χριστιανισμού, οι Ρωμαίοι απαγόρευσαν τους Ολυμπιακούς αγώνες κι έκλεισαν τους ελληνικούς ναούς. Στη συνέχεια το άγαλμα του Δία μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Το 462 μ.Χ. μια πυρκαγιά κατάστρεψε το ανάκτορο, όπου βρισκόταν το άγαλμα, με αποτέλεσμα να χαθεί οριστικά. Κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα η περιοχή της Ολυμπίας συγκλονίστηκε από σεισμούς. Ο ναός και το στάδιο καταστράφηκαν από κατολισθήσεις και πλημμύρες, ενώ η λάσπη κάλυψε ό,τι απέμεινε. Κάτω από τη λάσπη διατηρήθηκαν τα υπολείμματα, τα οποία ανακάλυψαν στην εποχή μας οι αρχαιολόγοι. Σήμερα, οι επισκέπτες μπορούν να επισκεφτούν τα ερείπια του ναού και τη θέση όπου βρισκόταν το άγαλμα. Το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού Ο Μαύσωλος υπήρξε ηγεμόνας της Καρίας, υποτελής στην Περσική αυτοκρατορία, από το 377 μέχρι το 353 π.Χ. Πρωτεύουσα είχε την ελληνική πόλη της Ιωνίας, την Αλικαρνασσό. Διαδέχτηκε τον πατέρα του στο θρόνο, αλλά κατάφερε να αποτινάξει τον περσικό ζυγό. Ο Μαύσωλος, παντρεύτηκε την αδερφή του, την Αρτεμισία. Όταν απέκτησε πλούτο και δύναμη σχεδίασε έναν τάφο για τον ίδιο και τη βασίλισσα. Έναν τάφο τόσο μεγαλόπρεπο που θα θύμιζε ανά τους αιώνες, τη δόξα του. Ωστόσο, ο Μαύσωλος πέθανε πριν τελειώσει το έργο του, το οποίο ολοκλήρωσε η Αρτεμισία γύρω στο 350 π.Χ. Το όνομα Μαυσωλείο το πήρε από το ίδιο το όνομα του βασιλιά και το ίδιο έχει επικρατήσει να λέγεται ακόμη και σήμερα για κάθε κρατικό μεγαλόπρεπο τάφο. Οι στάχτες του βασιλικού ζεύγους τοποθετήθηκαν μέσα σε χρυσά αγγεία στον ταφικό θάλαμο στη βάση του οικοδομήματος. Πέτρινοι λέοντες ανέλαβαν τη φύλαξη του θαλάμου. Επάνω από την ισχυρή πέτρινη βάση υψώθηκε ένα κτίσμα, όμοιο με αρχαίο ελληνικό ναό, περιζωμένο από κίονες και αγάλματα. Στην κορυφή του κτιρίου υπήρχε μια κλιμακωτή πυραμίδα και επάνω σ' αυτήν, σε ύψος 43 μέτρων από το έδαφος, στήθηκε το άγαλμα ενός άρματος, που το έσερναν άλογα. Μέσα στο άρμα υπήρχαν ίσως τα αγάλματα του βασιλιά και της βασίλισσας. Δεκαοχτώ αιώνας αργότερα ένας φοβερός σεισμός κατάστρεψε το Μαυσωλείο. Το 1489, χριστιανοί Ιππότες του Αγίου Ιωάννου, πήραν τα υλικά προκειμένου να οικοδομήσουν το γειτονικό φρούριο. Ορισμένα τείχη του φρουρίου χτίστηκαν από πράσινους ογκόλιθους που κάποτε πλαισίωναν το κύριο τμήμα του Μαυσωλείου. Μερικά χρόνια αργότερα οι Ιππότες ανακάλυψαν τον ταφικό θάλαμο του Μαύσωλου και της Αρτεμισίας. Αλλά μια νύχτα τον άφησαν αφύλαχτο, με αποτέλεσμα να τον λεηλατήσουν οι πειρατές και να αρπάξουν όσα χρυσά και άλλα πολύτιμα αντικείμενα υπήρχαν. Πέρασαν άλλα 300 χρόνια μέχρι να ερευνήσουν την περιοχή οι αρχαιολόγοι. Ανεσκάψανε τμήμα των θεμελίων του Μαυσωλείου και βρήκαν αγάλματα και άλλα γλυπτά που διατηρήθηκαν ανέπαφα. Ανάμεσά τους εντόπισαν και μεγάλα αγάλματα, τα οποία ίσως παρίσταναν το βασιλέα και τη βασίλισσα. Το 1857 τα μετέφεραν στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου κι εκεί βρίσκονται ακόμη. Τα τελευταία χρόνια έγιναν κι άλλες ανασκαφές κι έτσι σήμερα λίγες πέτρες θυμίζουν τη δόξα του Μαυσωλείου της Αρχαίας Αλικαρνασσού. Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας Κατά τον τρίτο π.Χ. αιώνα κατασκευάστηκε ένας φάρος προκειμένου να καθοδηγεί τα πλοία με ασφάλεια στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Κατά τη διάρκεια της νύχτας αντανακλούσε τη λάμψη μιας μεγάλης φωτιάς ενώ την ημέρα ύψωνε στον ουρανό μια μεγάλη στήλη καπνού. Αυτός ήταν ο πρώτος φάρος στον κόσμο και παρέμεινε στη θέση του για 1500 χρόνια. Το οικοδόμημα χτίστηκε πάνω σ’ ένα νησάκι που λεγόταν Φάρος, εμπρός από τη Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Την περίφημη αυτή πόλη έχτισε ο Μέγας Αλέξανδρος, σε σχέδιο του αρχιτέκτονα Δεινοκράτη, όταν κατέλαβε την Αίγυπτο. Το οικοδόμημα πήρε το όνομα του νησιού. Χρειάστηκαν μάλλον 20 χρόνια ώσπου να χτιστεί και ολοκληρώθηκε γύρω στο 280 π.Χ. επί βασιλείας του Πτολεμαίου του Β’. Το κτίριο του φάρου ήταν έργο του αρχιτέκτονα Σωστράτη. Το φάρο τον αποτελούσαν τρεις μαρμάρινοι πύργοι, χτισμένοι επάνω σε ένα θεμέλιο από πέτρινους ογκόλιθους. Ο πρώτος πύργος ήταν τετράπλευρος και περιείχε διαμερίσματα για τους εργάτες και τους στρατιώτες. Από επάνω υπήρχε ένας δεύτερος οκταγωνικός με σπειροειδές κεκλιμένο επίπεδο που οδηγούσε στον τελευταίο πύργο. Ο τελευταίος Πύργος είχε σχήμα κυλίνδρου και στο εσωτερικό του έκαιγε η φωτιά που οδηγούσε τα πλοία με ασφάλεια στο λιμάνι. Από επάνω του υπήρχε το άγαλμα του Διός Σωτήρος. Το συνολικό ύψος του φάρου ήταν 117 μέτρα. Για τη συντήρηση της φωτιάς χρειάζονταν τεράστιες ποσότητες καυσίμων. Την τροφοδοτούσαν με ξύλα, που μετέφεραν χάρη στο σπειροειδές κεκλιμένο επίπεδο άλογα και μουλάρια. Πίσω από τη φωτιά υπήρχαν φύλλα ορείχαλκου που αντανακλούσαν τη λάμψη προς τη θάλασσα. Τα πλοία μπορούσαν να τη διακρίνουν από 50 χιλιόμετρα μακριά. Κατά το δωδέκατο αιώνα το λιμάνι της Αλεξάνδρειας γέμισε από λάσπη και τα πλοία έπαψαν να το χρησιμοποιούν. Ο φάρος έπεσε σε αχρηστία. Ενδεχομένως τα φύλλα του ορειχάλκινου κάτοπτρου αποσπάστηκαν κι έγιναν νομίσματα. Κατά το δέκατο τέταρτο αιώνα ένας σεισμός κατάστρεψε το φάρο. Μερικά χρόνια αργότερα οι Μουσουλμάνοι χρησιμοποίησαν τα υλικά του για την κατασκευή ενός οχυρού. Το οχυρό αυτό ανακατασκευάστηκε και παραμένει ακόμη στη θέση του πρώτου φάρου στον κόσμο. Ο Κολοσσός της Ρόδου Ο Κολοσσός υπήρξε ένα γιγάντιο άγαλμα στημένο στο λιμάνι της Ρόδου. Κατά την αρχαιότητα οι Ρόδιοι επιδίωκαν μόνιμα να διαφυλάσσουν την ανεξαρτησία τους, να ασκούν το εμπόριο και να μη συμμετέχουν στους πολέμους των άλλων ελληνικών πόλεων. Παρόλα αυτά κατακτήθηκαν αρκετές φορές. Κατά τα τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα σι Ρόδιοι γιόρτασαν μια μεγάλη νίκη. Ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, αφού πολιόρκησε επί ένα χρόνο την πόλη τους, τελικά αναγκάστηκε να φύγει και να αφήσει πίσω του ένα μεγάλο μέρος από τον εξοπλισμό του. Οι Ρόδιοι αποφάσισαν να πουλήσουν τον εξοπλισμό του Δημήτριου και με τα χρήματα να στήσουν ένα υπέροχο άγαλμα προς τιμή του θεού Ήλιου που τους προστάτευε. Δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς ήταν το άγαλμα ούτε σε ποιο σημείο το έστησαν. Ξέρουμε πάντως ότι κατασκευάστηκε από ορείχαλκο και είχε ύψος 33 μέτρα. Το σχεδίασε ο Αρχιτέκτονας Χάρης και χρειάστηκε 12 ολόκληρα χρόνια για την ολοκλήρωσή του. Το ορειχάλκινο περίβλημα στερεώθηκε επάνω σε ένα σιδερένιο σκελετό. Το άγαλμα ήταν κούφιο στο εσωτερικό και καθώς προχωρούσε η κατασκευή του οι εργάτες γέμιζαν τα κενά με βαριές πέτρες προκειμένου να διασφαλίσουν τη σταθερότητά του. Ο Κολοσσός ολοκληρώθηκε γύρω στο 280 π.Χ. Στεκόταν επάνω από την είσοδο του λιμανιού της Ρόδου με τα πόδια ανοιχτά. Γύρω στο 226 π.Χ., δηλαδή λιγότερο από πενήντα χρόνια μετά την ολοκλήρωσή του, ο Κολοσσός έπεσε. Τον συγκλόνισε ένας σεισμός και τον έκοψε από τα γόνατα. Ένας χρησμός συμβούλεψε τους Ρόδιους να μην τον ξαναστήσουν κι έτσι τον άφησαν πεσμένο στο έδαφος Παρέμεινε στη θέση αυτή για 900 χρόνια και πολλοί επισκέπτες έβλεπαν το πεσμένο άγαλμα του θεού Ήλιου. Το 654 μ.Χ. ένας Σύριος πρίγκιπας κατέλαβε τη Ρόδο και απογύμνωσε το άγαλμα από τις ορειχάλκινες πλάκες. Λέγεται ότι τις μετέφερε στη Συρία χρησιμοποιώντας 900 καμήλες. Ο ορείχαλκος πουλήθηκε στους εμπόρους που μάλλον τον έλιωσαν και τον έκοψαν σε νομίσματα. Η Ελληνική θρησκεία Η διαχρονική μας Θρησκεία είναι μία, ανέκαθεν Ελληνική. Απλώς αλλάζουν κατά μεγάλες χρονικές περιόδους τα πρόσωπα της Λατρείας, ενώ η ουσία της Θρησκείας μας παραμένει η ίδια. Η εποχή μετά την τήξη των τελευταίων παγετώνων (κατακλυσμός του Ωγύγου 12.500 π.Χ.) έχει να επιδείξει μια Ελληνική οικουμενική πολιτική και πολιτιστική κατάσταση, ιδίως μετά την Τιτανομαχία και πριν τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Παγκοσμίως ονομαστό Βασιλέα αναφέρουμε κατ’ αρχήν τον Ουρανό, με τον οικουμενικό του πολιτισμό που διέδωσε σε όλη τη Γη και τον οποίο λάτρεψαν όλοι οι λαοί στις Μυθολογίες τους. Κατόπιν ο Άτλας και ο Κρόνος, τα τέκνα του Ουρανού, μοίρασαν το Βασίλειό του. Ακολουθεί η Τιτανομαχία και η ανάληψη της εξουσίας του Κρόνου από τον Δία, ο οποίος εισήγαγε την Δικαιοσύνη και την ηθική. Τόσο ωφέλησε τους ανθρώπους, «παρεχόμενος εαυτόν πάσιν επιεική και φιλάνθρωπον, ώστε υπό του πλήθους Πατέρα προσαγορευθήναι» (Διόδωρου Σικελιώτη Γ,61,4). Όλες οι γενιές της Οικουμένης τον τίμησαν και μετά θάνατον τον αποθέωσαν. Ένας ακόμη πολύ σπουδαίος ανήρ της προκατακλυσμιαίας εποχής είναι ο Ερμής ο Τρισμέγιστος. Ήτανε γραμματέας του Κρόνου, συμμάχησε όμως στην Τιτανομαχία με τον Δία, του οποίου θεωρείται Αγγελιοφόρος, μαρτυρία που επιβεβαιώνεται και στην "Ευαγγελική προπαρασκευή" του Ευσέβιου. Στην Ερμητική Θεολογία κυριαρχεί ο Μονοθεϊσμός, όπως ακριβώς εκφράστηκε από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο τον Ορφέα, κ.λ.π. Αξίζει να παρατηρηθεί ότι όλοι οι υγιείς ψαλμοί της βίβλου είναι σχεδόν εντελώς πιστή αντιγραφή από τα Ερμητικά και τα Ορφικά. Ο Στοβαίος γράφει ότι ο Ερμής έγραψε 42 βιβλία, ο δε Μανέθων λέει ότι από εκεί αντέγραψε ο Μωυσής κι έπειτα δια της πυρράς εξαφάνισε τα πρωτότυπα ώστε να μείνουν μόνο τα δικά του. (Μπράβο τους που αποφάσισαν να καταστρέψουν γνώσεις χιλιάδων ετών). Κατά την Ερμητική θεολογία, η αποκάλυψη της δημιουργίας ξεκινάει από τον πρώτο Νου, τον Πατέρα και την εμφάνιση του φωτός και του σκότους. Από το φως εμφανίζεται ο λόγος, δηλαδή ο γιος του Θεού. Στη συνέχεια το φως οργανώνεται σε ένα κόσμο αμέτρητων διαστάσεων. Δημιουργείται ο άνθρωπος, αρχέτυπο του πρωταρχικού Νου, κατ' εικόνα του Πατέρα, και στη συνέχεια ο ίδιος ο άνθρωπος με τη θέληση του Πατέρα αρχίζει και αυτός να δημιουργεί. Ο θάνατος είναι μια φυσική διαδικασία για την μελλοντική ζωή της ψυχής, όπου η μεν μορφή διαλύεται στα στοιχεία που την αποτελούσαν και τα οποία επανέρχονται στη προηγούμενη κατάστασή τους, του αδρανοποιημένου και του θνητού χαρακτήρα, η δε ψυχή απελευθερωμένη διέρχεται από τις 7 σφαίρες της κάθαρσης για να φτάσει προ των πυλών της αιωνιότητας. Εκεί θα περάσει από την θύρα που οδηγεί στους κόσμους των αμέτρητων διαστάσεων. Ο Ερμής συνέγραψε πρώτος Κοσμογονία και Ζωογονία καθώς αναφέρει ο Φίλων ο Βύβλιος. Έχουν διασωθεί τα λεγόμενα Ερμητικά Κείμενα, εκ των οποίων αξίζει να αναφέρουμε αποσπάσματα από τον Ιερόν Λόγο. «Δόξα πάντων ο Θεός… αρχή των όντων ο Θεός… Αδιορίστων δε όντων απάντων και ακατασκευάστων… Ην γαρ σκότος άπειρον εν αβύσσω και ύδωρ και πνεύμα λεπτόν νοερόν, δυνάμει θεία όντα εν χάει. Ανείθη δη φως άγιον και επάγη υφ’ άμμω εξ υγράς ουσίας στοιχεία… Και ώφθη ουρανός εν κύκλοις επτά… και θεοί ταις εν άστρων ιδέαις οπτανόμενοι… Και εγένετο θηρία τετράποδα και ερπετά και ένυδρα και πτηνά και πάσα σπορά ένσπορος και χόρτος και άνθους παντός χλόη… Τας τε γενέσεις ανθρώπων εις έργων θείων γνώσιν… Και πλήθος ανθρώπον… εις το αυξάνεσθαι εν αυξήσει και πληθύνεσθαι εν πλήθει». Αποσπάσματα από την Γένεση της Βίβλου. «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος. καὶ εἶπεν ὁ θεός Γενηθήτω φῶς. καὶ ἐγένετο φῶς… Καὶ εἶπεν ὁ θεός Γενηθήτω στερέωμα ἐν μέσῳ τοῦ ὕδατος… Γενηθήτω φωστῆρες ἐν τῷ στερεώματι τοῦ οὐρανοῦ… Καὶ εἶπεν ὁ θεός Συναχθήτω τὸ ὕδωρ τὸ ὑποκάτω τοῦ οὐρανοῦ εἰς συναγωγὴν μίαν, καὶ ὀφθήτω ἡ ξηρά… Βλαστησάτω ἡ γῆ βοτάνην χόρτου, σπεῖρον σπέρμα… Καὶ εἶπεν ὁ θεός Ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα ἑρπετὰ ψυχῶν ζωσῶν καὶ πετεινὰ πετόμενα ἐπὶ τῆς γῆς κατὰ τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ. καὶ ἐγένετο οὕτως. καὶ ἐποίησεν ὁ θεὸς τὰ κήτη τὰ μεγάλα καὶ πᾶσαν ψυχὴν ζῴων ἑρπετῶν, ἃ ἐξήγαγεν τὰ ὕδατα κατὰ γένη αὐτῶν, καὶ πᾶν πετεινὸν πτερωτὸν κατὰ γένος… Καὶ εἶπεν ὁ θεός Ἐξαγαγέτω ἡ γῆ ψυχὴν ζῶσαν κατὰ γένος, τετράποδα καὶ ἑρπετὰ καὶ θηρία τῆς γῆς κατὰ γένος… καὶ εἶπεν ὁ θεός Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ’ ὁμοίωσιν… καὶ ηὐλόγησεν αὐτοὺς ὁ θεὸς λέγων Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς καὶ ἄρχετε τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ πάσης τῆς γῆς καὶ πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπὶ τῆς γῆς…». ΔΑ, η αρχαιότερη Ελληνική αυτή πρωτολέξη για τη Θήλεια Αρχή, την Θεά Γη, που παραπέμπει σε χρόνους μητριαρχίας προ του Ολυμπιακού Πανθέου (μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος 9.500 π.Χ.). Δάειρα, η πρώτη Ελευσίνια γυναίκα, κόρη του Τιτάνος Ωκεανού, σύζυγος του Ερμού και μητέρα του Ελευσίνος. «Ελευσίνα δε ήρωα, αφ’ ού την πόλιν ονομάζουσιν, οι μεν Ερμού παίδα είναι και Δαείρας Ωκεανού θυγατρός λέγουσι…» (Παυσανίου Αττικά 38,7). Στο πρόσωπό της βέβαια λάτρευαν την ίδια την Μεγάλη Μητέρα. Το διαλαλούν στην επιγραφή του ετερόστομου Αμφορέως της Ελευσίνος, που θαμμένος επέζησε μετά την εγκαθίδρυση της νέας Ολυμπιακής λατρείας (της Δήμητρας του Κελεού που ήλθε από τον Όλυμπο), η οποία αντικατέστησε την παλαιά της Δαείρας! Είναι όμως συγκλονιστικό ότι Δά-ειρα = Δα + ερα, όπου Δα είναι το όνομα της Γης ως θεάς και έρα η χθων η φυσική ορατή ΓΗ, το «σώμα» της, ο πλανήτης. Το πανάρχαιο αυτό Όνομα-αριστούργημα της Ελληνικής Γλώσσης, ΔΑΕΙΡΑ, υπάρχει αναγεγραμμένο με συλλαβική-γραμμική γραφή επί του εν λόγω αμφορέως. Η Δάειρα ελατρεύετο στην Ελευσίνα πριν από την Δήμητρα. Η εποχή της Δάειρας ανάγεται στον Δευκαλίωνα. Τότε έζησε ο Κέκροψ και ο Κραναός στην Αττική. Την απώτατη εκείνη περίοδο λατρευτικοί τόποι ήσαν τα σπήλαια. Το πρώτο αξιοθέατο που αντικρίζει ο επισκέπτης του Ιερού της Ελευσίνας, είναι το σπήλαιον που βρίσκεται στους πρόποδες του βραχώδους λόφου, στα βορειοανατολικά, και το παρατηρούμε από την Ιερά Οδό. Ο λόφος όλος απεκλήθη αργότερα «Αγέλαστος Πέτρα», δια την θλίψη της καθημένης επ’ αυτού θεάς Δήμητρας. Μετά τον Μεγάλο Κατακλυσμό (του 9.500 π.Χ.) η Ανθρωπότης επιστρέφει στην εποχή του Λίθου. Στο σπήλαιον Φράγχθι της Αργολίδος, σε στρώμα της ογδόης χιλιετίας π.Χ., βρέθηκαν εργαλεία από οψιανό, πέτρωμα που μοναδικά υπάρχει στην νήσο Μήλο, καθώς και χονδρά κόκκαλα πελαγίσιων ψαριών, που πιστοποιούν Ναυσιπλοΐα στο Αιγαίο. Ο πολιτισμός αναπτύσσεται σιγά-σιγά και πάλι. Στην Νέα Νικομήδεια της Μακεδονίας έχουμε οικισμό της εβδόμης π.Χ. χιλιετίας με αγροτική καλλιέργεια σιτηρών. Στο Δισπηλιό Καστοριάς σε λιμναίο οικισμό της έκτης π.Χ. χιλιετίας ανεκαλύφθησαν μουσικά οστέινα όργανα και πινακίδα ξύλινη (από βάρκα απολιθωμένη) με Γραμμική Γραφή! Ο πολιτισμός του Σέσκλου και του Διμηνίου Θεσσαλίας της πέμπτης π.Χ. χιλιετίας έχει όλα τα χαρακτηριστικά ανεπτυγμένης κεραμικής τέχνης με γραμμικές Ελληνικές παραστάσεις. Μετά τη ΔΑ και τη ΔΑΕΙΡΑ λοιπόν στην Ελευσίνα (μετά τον κατακλυσμό του Δαρδάνου 3.400 π.Χ.) λατρεύεται μια νέα προσωποποίησης της Γης, η ΔΑ μάτερ ΔΗ μήτηρ (Γη μητέρα) Δήμητρα. Δαμάτερ ονομαζόταν με την Δωρική (αρχαιότερη) γραμματική, ενώ Δημήτηρ με την Ιωνική (νεότερη) γραμματική. Σημειωτέον το Η προστέθηκε εκ των υστέρων ως φωνήεν. Η έλευση της Δήμητρας στην Ελευσίνα, στην πόλη που έμελλε να στηρίξει το Κλασικό Ελληνικό Πνευματικό οικοδόμημα, δημιουργεί στους ερευνητές της απαρχής των Ελευσίνιων Μυστηρίων πλείστα ερωτηματικά: Γιατί ήρθε στην Ελευσίνα η Δήμητρα κατά την αναζήτηση της κόρης της Περσεφόνης, μετά από εννέα ημέρες περιπλανήσεων (υπόμνησις των εννέα ημερών του Δευκαλίωνος), όπως μας λέγει ο Ομηρικός ύμνος εις Δήμητρα; Γιατί υπήρξε τότε η ανάγκη διδασκαλίας της Γεωργικής τέχνης, δια του Τριπτολέμου; Πότε συνέβησαν αυτά τα γεγονότα και τι συμβολίζουν τα ονόματα που πρωταγωνιστούν; Δήμητρα, Περσεφόνη και Τριπτόλεμος Μετά από την καταστροφή γεννήθηκε ο Δάρδανος, ο οποίος αργότερα διεπεραιώθη στην απέναντι Μικρασιατική ακτή, έκτισε δε πόλη, η οποία ονομάστηκε Τροία από τον εγγονό του, τον Τρώα. «….εκ Διός και μιάς των Ατλαντίδων Ηλέκτρας γενέσθαι Δάρδανόν τε και Ιασίωνα και Αρμονίαν. Ών τον μεν Δάρδανον πρώτον εις την Ασίαν επί σχεδίας διαπεραιωθέντα, το μεν πρώτον κτίσαι Δάρδανον πόλιν και το βασίλειον το περί την ύστερον κληθείσαν Τροίαν συστήσασθαι» (Διόδ. Σικελ. Ε,48,5). Ο Τριπτόλεμος με το φτερωτό άρμα της Δήμητρας ξεκινά για την διάδοση της γεωργικής τέχνης. Η παρουσία της Δήμητρας στην Σαμοθράκη, στον Γάμο της Αρμονίας (αποκαταστάσεως της φυσικής Ζωής), μετά την αναζήτηση της Ευρώπης (Ελλάδος) από τον Κάδμο, που χάθηκε εξ αιτίας του Διός (Κατακλυσμού), καθώς και ο ερχομός της Δήμητρας (Μητέρας Γης) στην Ελευσίνα, μετά την αναζήτηση της Κόρης της Περσεφόνης (έδαφος), που την απήγαγε (εις βάθος) ο Πλούτων με την συναίνεση του Διός (Κατακλυσμού), δεν αφήνουν αμφιβολία για τον αποσυμβολισμό τους. Αξίζει τώρα, στην απαρχή της ιδρύσεως των Ελληνικών Μυστηρίων, μετά τον Κατακλυσμό του Δαρδάνου, να δώσουμε μια εικόνα τους: «Τα μεν κατά μέρος της τελετής εν απορρήτοις τηρούμενα, μόνοις παραδίδοται τοις μυηθείσι. Διαβεβόηται δ’ η τούτων των θεών επιφάνεια και παράδοξος εν τοις κινδύνοις βοήθεια, τοις επικαλεσαμένοις των μυηθέντων». Δηλαδή μόνο στους μυημένους εξηγούνται οι απόρρητοι συμβολισμοί των τελετών των Μυστηρίων, και οι θεοί αυτοί φανερώνονται και προσφέρουν απρόσμενη βοήθεια σε όσους εκ των μυημένων επικαλούνται την βοήθειά των. «Γίνεσθαι δε φασί και ευσεβεστέρους και δικαιοτέρους και κατά πάν βελτίονας εαυτών τους των Μυστηρίων κοινωνήσαντας». Ο ΔΕΥΣ (γενική του Διός), ο Οικουμενικός βασιλεύς της προκατακλυσμιαίας εποχής, έδωσε όνομα στον Θεό όλων των Μεσογειακών Ευρωπαίων. DEUS προσφώνησαν τον Θεό οι Λατίνοι, DIEU οι Γάλλοι, DIOS οι Ισπανοί, DIO οι Ιταλοί. Σήμερα είναι Χριστιανοί, αλλά εξακολουθούν να ονομάζουν τον Θεό με το αυθεντικό του όνομα ΔΙΑ! Και είναι τούτο φυσικόν, διότι στη νέα μορφή θρησκείας των Ελλήνων, και κατά συνέπεια των Ευρωπαίων, δεν αλλάζει ο Πατήρ αλλά… ο Υιός (Διόνυσος – Ιησούς, Ίακχος – Χριστός). Με την ανάπτυξη της Ελληνικής θεολογίας της πατρογαμικής μορφής από τον Ορφέα, τον θεολόγο των Ελλήνων, το όνομα του Θεού Διός, που ταυτίστηκε με τον Δία της προκατακλυσμιαίας εποχής, έγινε ΖΕΥΣ (γενική του Ζηνός) που δηλώνει Ζωήν. Ο Ορφεύς διδάσκων τα μυστήρια έως την Ελληνική Αίγυπτο δίδαξε συμβολικός εκ παραδόσεως να τεμαχίζεται το σώμα του Διονύσου (Υιός του Διός – Θεάνθρωπος) και να διανέμεται (παραβάλατε το λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου). Μας διασώζεται από τα Ελευσίνια μυστήρια επίσης η νηστεία (προετοιμασία σώματος και ψυχής), καθώς επίσης η Θεία Κοινωνία: «ενηστεύσα, έπιον τον κυκεώνα, έλαβον εκ κίστης εγγευσάμενος…» Η Ορφική Θεολογία, η Πλατωνική φιλοσοφία και η Ορθοδοξία, πέραν από δογματισμούς, οδεύουν στην Ελληνική γραμμή περί Θεού, «Εγώ ειμί η Ζωή». Άλλωστε μόνον οι Έλληνες αποκαλούσαν τον Θεό Πατέρα «Ζευ Πάτερ» στις προσευχές τους. Από εκεί προέκυψε το Λατινικό Ju-piter. Δίκαια ο Δίας ονομάστηκε πατέρας των θεών και των ανθρώπων. Πραγματικά, πολλοί Ολύμπιοι αλλά και μικρότερες θεότητες, όπως επίσης και ένα πλήθος από επώνυμους ήρωες διαφόρων πόλεων ήταν παιδιά του. Επίσης θεωρείται αιώνιος και άφθαρτος, αυτός που προϋπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει. Αυτό φαίνεται από τον ύμνο που έψελναν οι ιερείς του στην Δωδώνη: «Zευς ην, Zευς εστίν, Zευς έσσεται, ω μεγάλε Zευ». Σ' έναν Oρφικό Ύμνο αναφέρεται ως αρχή και κέντρο του παντός, σαν η πρώτη ύλη από την οποία παρήχθησαν τα πάντα: Zευς πρώτος γένετο, Zευς ύστατος αργικέραυνος Zευς κεφαλή, Zευς μέσσα, Διός δ' εκ πάντα τελείται Zευς πυθμήν γαίης τε και ουρανού αστερόεντος Zευς άρσην γένετο, Zευς άμβροτος έπλετο νύμφη Zευς πνοιή πάντων, Zευς ακαμάτου πυρός ορμή. Zευς πόντου ρίζα, Zευς ήλιος ηδέ σελήνη Zευς βασιλεύς, Zευς αρχός πάντων αργικέραυνος. O Aισχύλος τον κατονομάζει με επίθετα καθολικότητας: παντοκράτη, παναίτιον, πανεργέτην. Aυτήν την καθολικότητα και την μοναδικότητά του, την αναγνωρίζουν και οι Στωικοί: Κύδιστ' αθανάτων, πολυώνυμε και παγκρατές αεί, Zευς φύσεως αρχηγέ, νόμου μετά πάντων κυβερνών Xαίρε Ο ποιητής Αρχίλογος μέσα 7ου αι. π.Χ. εξάρει τον λόγο του Διός ως επόπτη της ηθικής τάξης λέγοντας: «Ω Ζευ, πάτερ Ζευ, σον μεν ουρανού κράτος, συ δ’ έργ’ επ’ ανθρώπων οράς, λεωργά και θεμιστά, σοι δε θηρίων ύβρις τε και δίκη μέλλει». Στην Φοινικική ιστορία διασώζεται η εξής παραφθαρμένη Ελληνική παράδοση: «Ουρανός άγεται προς γάμον την αδελφήν Γην, και ποιείται εξ αυτής παίδας τέσσαρας: Κρόνον, Βαίτυλον, Δαγών και Άτλαντα … Οι δε σύμμαχοι του Κρόνου, Ελοείμ απεκλήθησαν, ως αν Κρόνιοι ούτοι ήσαν … Ο δε Δαγών, επειδή εύρε σίτον και άροτρον, εκλήθη Ζευς αρότριος …». Ο Δαγών επομένως (ή Ζευς αρότριος) είναι και Σίτων (αρσενικό της Σιτούς, της Δήμητρας). Ενώ η λατρεία του Κρόνου (μια προγενεστέρα τυραννική τάξη πραγμάτων) εκφράζει αντίθεσιν προς τον Δία, και μάλιστα οι Τιτάνες σύμμαχοι του Κρόνου καλούνται παρά Σημίταις Ελοείμ. Περαιτέρω συναντάμε Ελοχείμ παρά Εβραίοις, Ελάχ παρά Χαλδαίοις, και Αλλάχ στους Άραβες. Οι Σημιτικοί λαοί τιμούν την έβδομη ημέρα της εβδομάδος, το Σάββατο (Satur(n)day = ημέρα του Κρόνου) προς χάριν του Κρόνου (ο οποίος τρώει τα παιδιά του) και τον ονομάζουν Βάαλ. Οι Φοίνικες μάλιστα θυσίαζαν σ’ αυτόν τα πρωτότοκα παιδιά τους. Όλα λοιπόν εμφανίζουν την καταγωγή τους και το αληθινό τους περιεχόμενό αναγόμενα στην προκατακλυσμιαία εποχή του Κρόνου και του Διός, με την διαμάχη και επικράτηση τότε της Διός Πολιτείας έναντι της Κρονίας τάξεως πραγμάτων. Μελετώντας τα αρχαία κείμενα, όσα απέμειναν από την καταστροφή δια την απόκρυψη της αληθείας και την επιβολή μιας νέας τάξης πραγμάτων ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αληθινή ιστορία. Οι Σημίτες (Άραβες και Εβραίοι) κρατούν την παράδοση του Κρόνου και των Τιτάνων (Αλλάχ – Ελοχείμ). Εμείς είμαστε τέκνα του Διός – Ζηνός και της Δημοκρατικής του Πολιτείας. Όμως σήμερα οι «Τιτάνες» μονοπωλούν και πάλι την Γη… Θέλω εγώ πρώτος να μεταφέρω την ελπίδα και την αισιοδοξία, ότι οι εξουσιαστές δεν είναι αήττητοι, αρκεί να μην ησυχάσουμε με το εξουθενωτικό εκείνο «Κύριε ελέησόν με» αλλά να ενεργήσουμε σαν Έλληνες «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», και να πάρουμε για μια ακόμη φορά την παγκόσμια υπόθεση στους ώμους μας. Ο Απόστολος Παύλος κηρύσσει στην Αθήνα Την Παναγία συνεχώς επικαλούμεθα ως Μάνα, που στοργικά αλλά και δυναμικά θα μας προασπίσει όποτε νοιώσουμε φόβο, αδυναμία, δυσκολία ή δέος. Ως υπέρμαχο στρατηγό προσευχόμεθα στο Όνομά της, να υπερασπίσει εμάς και το Έθνος (ως άλλη Πρόμαχος Παρθένος Αθηνά). Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός όταν τον επισκέφτηκαν Έλληνες ξεστόμισε: «Ελλάς γαρ μόνη ανθρωπογεννεί, φυτόν ουράνιον και βλάστημα Θείον ηκριβωμένον. Λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην». Οι φράσεις αυτές φέρονται ως αποκοπείσες εκ Ευαγγελίου, υπάρχουν όμως σε αντίγραφο του Ευσεβίου Καισαρείας, σωζόμενο στο Βατικανό, 3ος αι. μ.Χ. Ακολουθούν μετά την γνωστή φράση του Χριστού: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου». Ο Ιησούς είναι, χωρίς αμφιβολία, το πρόσωπο για το οποίο έχει χυθεί το περισσότερο μελάνι στον κόσμο. Είναι η προσωπικότητα με το μεγαλύτερο αντίκτυπο στην Ιστορία των τελευταίων είκοσι αιώνων έχει επηρεάσει βαθιά τη ζωή, την τέχνη, τον πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμα και τις συνειδήσεις χιλίων και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων που πιστεύουν σ' Αυτόν. Υπήρξε ριζοσπάστης, αντικομφορμιστής, επαναστάτης. Περιβαλλόταν από φτωχούς, πόρνες και περιθωριακούς. Έσπασε το κατεστημένο, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε πριν από 2.000 χρόνια περίπου. Χωρίς τον Ιησού και την Εκκλησία του ποια μουσική θα είχε συνθέσει ο Μπαχ; Τι θα είχαν ζωγραφίσει ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Ραφαήλ, ο Τζότο ή ο Ελ Γκρέκο; Πώς θα ήταν η ανθρωπότητα χωρίς την ύπαρξη του Ιησού; Μια προσωπικότητα μπροστά στην οποία η Ιστορία δεν μπόρεσε ποτέ να μείνει αδιάφορη. Ο Ιησούς κήρυξε στον κόσμο της υπαίθρου, στους ναούς και στις πόλεις και μίλησε για την εμπιστοσύνη που πρέπει να έχει άνθρωπος στο Θεό, δίδαξε τη συγχώρεση, και την υιοθέτηση μιας στάσης ζωής που να αγκαλιάζει με αγάπη τον συνάνθρωπο. Επίσης δίδαξε την ύπαρξη της αιώνιας ζωής που συνεχίζεται και μετά τον φυσικό θάνατο. Μια ζωή μέσα στην "Βασιλεία του Θεού". Η διδασκαλία του Ιησού, είναι διατυπωμένη στη γλώσσα, το μορφωτικό επίπεδο και την προσληπτική ικανότητα των ανθρώπων της εποχής εκείνης. Ο Ιησούς δεν απευθύνθηκε ως Διδάσκαλος σ' έναν κόσμο λογίων και μορφωμένων ανθρώπων, άλλα επικοινώνησε με το λαό της εποχής εκείνης, που ουσιαστικά δεν διέθετε σχεδόν καμιά μόρφωση και πνευματική καλλιέργεια. Γι’ αυτό απέφευγε συστηματικά τις ιδεολογικές και συνθετικές ομιλίες, καθώς και λόγους με προτάσεις και εκφράσεις θεωρητικού περιεχομένου. Ήταν μάλλον πρακτικός και πολύ αναλυτικός και διαμόρφωνε το λόγο του με παραδείγματα παρμένα από την καθημερινή ζωή κάνοντας χρήση των «Παραβολών». Η παραβολή ήταν, από τα βασικά δομικά στοιχεία της διδασκαλίας του Ιησού. Χρησιμοποιούσε πάντοτε εικόνες από τον γύρω κόσμο και συχνά παρατηρείται μέσα στις εκφράσεις του ή υπερβολή ή και το απίθανο ακόμη, ώστε να δημιουργήσει αίσθηση ή να προκαλέσει έντονο ενδιαφέρον. Ενδεικτικό παράδειγμα μας δίνουν τα Ευαγγέλια με το χωρίο: «ευκολώτερον εστί κάμηλον διά τρυπήματος ραφίδος διελθείν ή πλούσιον εις την βασιλείαν τού Θεού εισελθείν». Καθώς οι Παραβολές βρίσκονται στο κέντρο των «λόγων» του Ιησού, τα θαύματα, αποτελούν το κέντρο των «έργων» του. Ο Ιησούς, κατ' αντίθεση προς τους Ζηλωτές επαναστάτες του καιρού του, δεν οργανώνει επαναστατικό κίνημα ούτε προβαίνει σε πράξεις βίας εναντίον της Ρώμης. Γνωστή η ρήση του «τα του καισαρος τω καίσαρι και τα του θεού τω θεώ». Υπάρχουν αρχαία κείμενα που ιστορούν υπερφυσικούς άθλους και κατορθώματα μυστών, χάρη στα οποία έμειναν γνωστοί στην ιστορία του κόσμου. Ο Απολλώνιος γεννήθηκε το 4 π.Χ. όπως και ο Χριστός (κατά το Ματθαίον Ευαγγέλιο). Έζησε μεταξύ μυστών, σοφών και φιλοσόφων της εποχής του, όπως μαρτυρούν τα υπάρχοντα ιστορικά κείμενα. Η μαρτυρική γνώση και η ακτινοβόλος προσωπικότητα του Απολλώνιου του Τυανέα, δημιούργησε ένα τεράστιο πνευματικό ρεύμα για την εποχή του. Από μικρή ηλικία φανερώθηκαν τα πλούσια χαρίσματά του. Είχε μεγάλη ευφυΐα, πολύ δυνατή μνήμη και έκφραζε ό,τι διάβαζε με πολύ μεγάλη ευφράδεια. Ο πατέρας του τον έστειλε σε ηλικία 14 χρόνων στην Ταρσό της Κιλικίας, δίπλα στον μεγάλο ρήτορα Ευθύδημο από τη Φοινίκη, για να τον διαπαιδαγωγήσει. Αργότερα πήγε στις Αιγές των Τυάνων, όπου μυήθηκε στη φιλοσοφία του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Χρύσιππου, του Επίκουρου και άλλων φιλοσόφων. Δήλωνε θαυμαστής του Πυθαγόρα και έζησε σύμφωνα με τα πρότυπα του Πυθαγορισμού. Δώρισε την έπαυλή του στον τότε Δάσκαλο της Πυθαγόρειας σχολής Εύξενο και από 16 χρονών άρχισε να ζει πολύ πειθαρχημένα. Δεν έτρωγε κρέας παρά μόνο χόρτα και καρπούς. Έπινε μόνο νερό και απέφευγε οτιδήποτε προερχόταν από ζώα. Μόνιμη κατοικία του ήταν τα Ιερά. Ο Απολλώνιος ο Τυανέας ήταν ένας πραγματικός φιλόσοφος. Αυτό φαίνεται όχι μόνο από τις Διδασκαλίες που διέδωσε, άλλα κυρίως από τον τρόπο που τις εφάρμοζε. Ήταν ένας πρακτικός φιλόσοφος και για κάθε διδασκαλία του έβρισκε ένα πεδίο εφαρμογής μέσα στην κοινωνία. Πάνω απ' όλα όμως, αυτό που χαρακτήρισε τον Απολλώνιο ήταν, ότι σε όλη του την ζωή τον συνόδεψε η Αρετή. Ο Απολλώνιος ασχολήθηκε με την αναγέννηση και την διατήρηση σε υψηλά επίπεδα, των Ιερατείων τα οποία βρίσκονταν γύρω από τη Μεσόγειο. Ταξίδεψε στην Κύπρο, την Έφεσο, τη Χίο, τη Ρόδο, την Κρήτη, την Αθήνα και τη Σπάρτη. Αργότερα επισκέφτηκε την Αίγυπτο, την Ιταλία και την Ισπανία. Η θέλησή του για την αυστηρή εφαρμογή των Διδασκαλιών με στόχο το κοινό Καλό, τον έφερε σε σύγκρουση με το κατεστημένο, κι έτσι φυλακίστηκε και εκδιώχθηκε από τον Δομιτιανό. Θεράπευσε πάρα πολλούς ανθρώπους από ανίατες ασθένειες, εμφανιζόταν σε πολλά και διαφορετικά μέρη ταυτόχρονα, έκανε προγνώσεις για το άμεσο μέλλον που σε λίγες μέρες επαληθεύονταν, καταλάβαινε όλες τις γλώσσες χωρίς ποτέ ο ίδιος να τις έχει διδαχθεί και τέλος του αποδίδονται ακόμα και αναστάσεις νεκρών. Ο Απολλώνιος έκανε τα θαύματα με τη βοήθεια του σατανά, ενώ ο Χριστός με τη βοήθεια του Θεού, μας λέει το Χριστιανικό ιερατείο θέλοντας να αποτρέψει κάθε σύγκριση των δύο αυτών προσωπικοτήτων, εκ των οποίων, μόνο αυτή του Τυανέως είναι βεβαιωμένη ιστορικά. Είναι αλήθεια ότι παρόλο που ο ίδιος ο Απολλώνιος δεν επεδίωξε ποτέ να λατρευτεί για τίποτε περισσότερο παρά μόνο για την ανθρωπιά του, σε πολλές περιοχές του Ελληνικού χώρου λατρεύτηκε σαν θεός, όπου του έκτισαν ναούς και του αφιέρωσαν εικόνες, ακόμη και νομίσματα. Ο ίδιος δεν έκανε επίδειξη των δυνάμεών του, άλλα βοηθούσε ανθρώπους και λαούς που είχαν άμεση ανάγκη, με στόχο την επαναφορά των ανθρώπων στο σωστό δρόμο. Έτσι προκάλεσε το θαυμασμό και την αποδοχή χιλιάδων ανθρώπων άλλα και τη συκοφαντία και τη διαστρέβλωση των ενεργειών του από άλλους. Ο Απολλώνιος συνελήφθη με εντολή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Δομιτιανού και ενώ μεταφερόταν σιδεροδέσμιος, καθ’ οδόν απαλλάχτηκε απ’ τα δεσμά του, προς κατάπληξη των δεσμοφυλάκων του. Όταν δικαζόταν μέσα στο δεσμωτήριο, απάντησε στην πρόκληση του Ρωμαίου αυτοκράτορα Δομιτιανού, και μεταβλήθηκε σε πηγή φωτός και έφυγε απ’ το παράθυρο του δεσμωτηρίου και υλοποιήθηκε την ίδια στιγμή σε μια απόσταση πάνω από 150 χιλιόμετρα μπροστά στους φίλους του Δάμη και Δημήτριο. Πως πέθανε ο Απολλώνιος; Κανείς δεν τον είδε να πεθαίνει. Πήγε στην Κρήτη, στο ιερό της Δικτύννης Αρτέμιδας. Όταν πλησίασε στο ναό, τα ιερά σκυλιά, φύλακες του ναού, όχι μόνο δεν του γάβγισαν, αλλά τον υποδέχτηκαν χαρούμενα σαν να τον γνώριζαν. Οι ιερείς τον συνέλαβαν γιατί τον θεώρησαν ληστή και τον έβαλαν δεμένο στο δεσμωτήριο. Τα μεσάνυχτα λύθηκε απ’ τα δεσμά του και έτρεξε προς το ναό. Οι ιερείς που τον είδαν τον ακολούθησαν και είδαν τις πύλες μόνες τους να ανοίγουν και αφού μπήκε μέσα μόνες τους έκλεισαν ξανά. Τότε οι ιερείς άκουσαν ψαλμούς των ιερών παρθένων του ναού που έλεγαν «Στείχε γας, στείχ’ ες ουρανόν, Στείχε» (φύγε από τη γη, φύγε στον ουρανό, φύγε). Από τότε κανείς δεν είδε τον Απολλώνιο τον Τυανέα. Δυο αιώνες μετά τον Δομιτιανό ο αρχιδολοφόνος, μα για την εκκλησία «Μέγας» Κωνσταντίνος, κάθισε στον θρόνο της Ρώμης. Όλοι σχεδόν οι προηγούμενοι αυτοκράτορες μισούσαν τον Απολλώνιο για τις επαναστατικές και «κομμουνιστικές» του ιδέες. Ο Κωνσταντίνος επιπλέον τον μισούσε για τις Πυθαγόρειες γνώσεις του και την ασύγκριτη ηθική του. Από την μία ένας Απολλώνιος φυτοφάγος, μακριά από οινοπνευματώδη ποτά και απαράμιλλος σε εγκράτεια, και από την άλλη ένας αυτοκράτορας που μπορούσε μετά από διακόσια περίπου χρόνια να επιβληθεί με την βία της εξουσίας στην ακόμα ακμάζουσα μέχρι εκείνη την εποχή διδασκαλία του Απολλώνιου, ζώντας ο ίδιος έκλυτο βίο μέσα στον εκφυλισμό και την ακολασία. Το 325 ο Κωνσταντίνος και οι γύρω από αυτόν αποφάσισαν στην Νίκαια να εκμεταλλευθούν την μεγάλη φήμη του Απολλώνιου του Τυανέα και παραχαράσσοντας τις βασικές διδασκαλίες του Έλληνα σοφού, να τον υποκαταστήσει μαζί με τον Πυθαγορισμό του με κάποιες δήθεν θεϊκές διδασκαλίες ενός υπερφυσικού Μεσσία, οι όποιες θα ήταν λιγότερο ριζοσπαστικές και περισσότερο συμφέρουσες για την άρχουσα τάξη από ότι αυτές του Απολλώνιου. Έτσι εκεί που μέχρι τότε κυριαρχούσε ο Απολλώνιος εγκατέστησαν το νεοδημιουργημένο Σωτήρα τους, δίνοντας του το όνομα Ιησούς, ο όποιος τότε και εκεί άρχισε να προϋπάρχει σαν ιδέα μέσα στα μυαλά του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου, πού αργότερα έγινε γνωστό σαν «Πατέρες της Εκκλησίας της Νικαίας». Από την στιγμή που ο Χριστός πήρε την θέση του Απολλώνιου ο στόχος του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου ήταν να καταστρέψει όλα τα ντοκουμέντα τα οποία είχαν σχέση με τον Απολλώνιο όπως και με την Εσσαϊκή πρωτοχριστιανική κοινότητα την οποία ο Απολλώνιος είχε επηρεάσει πολύ σ’ αυτούς τους τρεις αιώνες μέχρι την αυτοκρατορία του Κωνσταντίνου. Έτσι κατάφεραν να κρατήσουν στο σκοτάδι την αλήθεια και με μία άνευ προηγουμένου κολοσσιαία απάτη έκαναν τον κόσμο να πιστέψει ότι ο Ιησούς και η χριστιανική θρησκεία είχαν ξεκινήσει με τον Χριστό και τους 12 Αποστόλους του, ενώ ή αλήθεια είναι ότι όλα ξεκίνησαν τον 4ο αιώνα μ.Χ. Αυτή ήταν η βασική αιτία που η Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη μετά από την πρώτη καταστροφή της από τον Ιούλιο Καίσαρα, ξανακάηκε, και μαζί με αυτήν και άλλες βιβλιοθήκες ώστε να εξαφανισθούν τα βιβλία πού θα αναφέρονταν σ’ αυτούς τους τρεις πρώτους μ.Χ. αιώνες. Τόση ήταν η επιτυχία αυτού τού σκοτεινού Ιερατείου που κατάφερε σχεδόν για 2000 χρόνια να κράτηση στο μαύρο σκοτάδι όλες τις αποδείξεις σχετικά με τον βίο και την διδασκαλία του Απολλώνιου Τυανέα. Ευτυχώς όμως για την επιστήμη της Ιστορίας, το πιο απαγορευμένο βιβλίο από όλα διεσώθη. Το βιβλίο ήταν «ο βίος του Απολλώνιου του Τυανέως» από τον βιογράφο του Φιλόστρατο. Το βιβλίο κρατήθηκε και φυλάχτηκε μυστικά στην Μ. Ανατολή περισσότερο από 1000 χρόνια από μυημένους Άραβες κόντρα στις προσπάθειες των σταυροφόρων να το ανακαλύψουν και να το καταστρέψουν για λογαριασμό του χριστιανοπαπισμού…» Ένας άλλος μεγάλος μύστης της αρχαιότητας ήταν ο Ιάμβλιχος, γεννήθηκε γύρω στο 250 μ.Χ. στη Χαλκίδα της Κοίλης Συρίας Σε ώρες προσευχής μπορούσε να μετεωρίζεται στον αέρα, σύμφωνα με μαρτυρίες των μαθητών του, το πρόσωπό του έλαμπε σαν ήλιος και τα ρούχα του άστραφταν σαν χρυσά. Η διδασκαλία του Ιάμβλιχου θεμελιώνεται πάνω στην αρχή «τα πάντα είναι μέσα στα πάντα, αλλά σε καθένα σύμφωνα με τη φύση του» και στο ερμητικό αξίωμα «όπως επάνω, έτσι κάτω», δηλαδή στο αντικαθρέφτισμα των πανομοιότυπων δομών του Μακρόκοσμου στον Μικρόκοσμο. Τα «άφατα σύμβολα, που είναι νοητά μόνο στους θεούς» είναι οι αριθμοί, που αποκαλύπτουν και περιέχουν το κλειδί για την κατανόηση του σύμπαντος. Η αριθμολογία των Πυθαγορείων είναι ουσιαστικό μέρος της διδασκαλίας του Ιάμβλιχου, που την επεξεργάστηκε και τη συστηματοποίησε, χαρτογραφώντας με λεπτομέρεια την εκδήλωση του δημιουργημένου κόσμου, μέσα από διαδοχικά επίπεδα, από το Ένα στα Πολλά. Ο ηθικός βίος θεωρείται εξίσου σημαντικός με την καλλιέργεια της ψυχής. Ο Ιάμβλιχος δεν απορρίπτει τον υλικό κόσμο, ούτε το φυσικό σώμα, όπως ο Πλάτωνας που το θεωρούσε «τάφο της ψυχής». Για εκείνον το πνεύμα, η ψυχή, το σώμα και η ύλη είναι μια αδιαίρετη αλληλουχία, βαθμιαίες συμπυκνώσεις της εκδήλωσης από την «άρρητον Αρχήν» μέχρι το φυσικό κόσμο. Για αυτό η ηθική στάση και η εσωτερική ποιότητα, η συνειδησιακή κατάσταση, του ατόμου είναι ουσιαστικό να εναρμονίζονται με τους συμπαντικούς νόμους. Ο ίδιος ο Ιάμβλιχος κέρδισε με τον εγκρατή και ισορροπημένο τρόπο ζωής του το προσωνύμιο του δίκαιου, ενώ οι μαθητές του τον αποκαλούσαν «θείο» και του απέδιδαν υπερφυσικές δυνάμεις. Γύρω μας κυλάνε αναρίθμητα πνευματικά ποτάμια, τα οποία μπορούν να ξεπλύνουν τον ρύπο της αγνοίας μας αν πέσουμε μέσα σ’ αυτά. Έχει επικρατήσει η άποψη, ότι η ανακάλυψη της ασυνείδητης νοητικής δραστηριότητας, οφείλεται στην ψυχιατρική έρευνα του 19ου αιώνα. Οι αρχαίοι έλληνες φιλόσοφοι και οι ασκητές του Ορθόδοξου Χριστιανικού μυστικισμού, γνώριζαν στην εντέλεια τους μηχανισμούς των ασυνείδητων λειτουργιών. Ο Πλάτων αποδίδει την δημιουργία των ονείρων, στις ασυνείδητες επιθυμίες που βρίσκουν διέξοδο στην συνείδηση κατά την διάρκεια του ύπνου. Όταν γαληνεύει το λογικό και ήρεμο που κυβερνάει όταν ήμαστε ξύπνιοι, σκιρτά για ικανοποίηση των ορέξεών του το κτηνώδες και άγριο αφού κορεστεί από φαγητό ή από μέθη. Μετά τον Πλάτωνα ο φιλόσοφος Πλωτίνος 204-270 μ.Χ. είπε: «Άλλο είναι η σκέψη και άλλο η αντίληψη της σκέψης, και σκεπτόμαστε με πάντοτε, αντιλαμβανόμαστε δε όχι πάντοτε» (Εννεάδες, IV 3,30). Ο Ιωάννης Σιναΐτης 525-600 μ.Χ. είπε: «…μία άλλη έννοια, λεπτότερη από τις προηγούμενες, η οποία σύμφωνα με ορισμένους αποκαλείται παραρριπισμός του νοός. Αυτή η έννοια παρευθύς, χωρίς να μεσολαβήσει χρόνος ή λόγος ή εικόνα, παρουσιάζει με περισσότερη οξύτητα το πάθος στον άνθρωπο. Εάν δε κάποιος, μπόρεσε δια μέσω του πένθους να κατανοήσει την λεπτότητα αυτού του πνεύματος, αυτός μπορεί να μας διδάξει πως γίνεται με μόνη την όραση, με ένα ανεπαίσθητο βλέμμα και άγγιγμα χεριού και άκουσμα μελωδίας, χωρίς καμιά έννοια και σκέψη να πορευθεί εμπαθώς η ψυχή» (Κλίμαξ, Λόγος ΙΕ΄, 73). Οι έρευνες των ψυχιάτρων E. Kretschmer (1921), Naccarati (1921) και Sheldon (1936) απέδειξαν την αλήθεια του τετραδικού διαχωρισμού των ψυχοσωματικών δομών που ανακάλυψε ο Ιπποκράτης και τελειοποίησε αργότερα ο Γαληνός. Οι ίδιοι ερευνητές απέδειξαν και την αντιστοιχία που υπάρχει μεταξύ των σωματικών χαρακτηριστικών και της ψυχικής δομής, θέμα με το οποίο είχε ασχοληθεί ο Αριστοτέλης στο χαμένο βιβλίο του «Φυσιογνωμικόν». Υπάρχει όμως και η ανώτερη ψυχολογία, αυτή που ερευνά την πνευματική υπόσταση του ανθρώπου και ρίχνει φως στις πιο μυστηριώδεις πτυχές των ψυχικών καταστάσεων. Είναι η ψυχολογία του Ορθόδοξου Χριστιανικού Μυστικισμού. Ο άνθρωπος από τη φύση του, κρύβει μέσα του υπερφυσικές δυνάμεις που δεν τις γνωρίζει, οι οποίες εκδηλώνονται πολλές φορές μόνες τους, ή μετά από άσκηση και κατάλληλη γνώση. Αν μπορέσουμε να επιτύχουμε, τον συντονισμό και τον έλεγχο της σκέψης, της ψυχής και του σώματος, τότε έχουμε πολλές πιθανότητες να επιτύχουμε αυτά τα οποία με τα σημερινά δεδομένα θεωρούμε αδύνατα και απίστευτα. Ο διαλογισμός είναι μια μέθοδος για να γνωρίσετε το πνεύμα σας και να το εξελίξετε. Πρώτα μαθαίνετε πώς να αναγνωρίζετε τις αρνητικές και τις θετικές καταστάσεις του πνεύματός σας και κατόπιν με την εφαρμογή πολλαπλών μεθόδων μπορείτε να εξαφανίσετε τις αρνητικές και να καλλιεργήσετε τις θετικές. Ο διαλογιζόμενος πρέπει να ξέρει ότι τη στιγμή του διαλογισμού, το πνεύμα αντιμάχεται την ύλη στην οποία είναι πολωμένος ο άνθρωπος και προσπαθεί να απαλλαγεί απ’ τα δεσμά της. Η διακαής επιθυμία πρέπει να είναι η αποκατάσταση επικοινωνίας με το υπερβατικό και το Θείο. Αυτή την ιερή στιγμή ο άνθρωπος ψάχνει να μιλήσει με την ψυχή του και τον Θεό ταυτόχρονα. Η άσκηση πρέπει να είναι καθημερινή. Πρέπει να γίνεται σε απόλυτη ησυχία και ήρεμο περιβάλλον και με πολύ μεγάλη άνεση του σώματος. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ψυχική και πνευματική ηρεμία. Ουδέποτε επιχειρείται αυτοσυγκέντρωση αν δεν είναι γαληνεμένη η ψυχή του ανθρώπου. Η οργή, το μίσος, ο θυμός, η κακία, η ταραχή, το κλάμα, η ζήλια, η εκδίκηση, οι φωνές, οι θόρυβοι, η υπερβολική χαρά, τα οικογενειακά και επαγγελματικά προβλήματα δεν επιτρέπουν στον άνθρωπο να αυτοσυγκεντρωθεί. Αν υπάρχει κούραση ή γίνεται σαν αγγαρεία, τότε καλό είναι να αποφεύγεται κάθε προσπάθεια αυτοσυγκέντρωσης. • Καθίστε σε μια άνετη στάση με τον κορμό του σώματός σας ευθυγραμμισμένο αλλά χωρίς ένταση. • Κλείστε τα μάτια σας, επικεντρώστε την προσοχή σας στην αναπνοή σας και αισθανθείτε την. • Αναπνεύστε κανονικά, ήρεμα χωρίς να σκέφτεστε τώρα αναπνέω με έναν διαφορετικό τρόπο. • Προσπαθήστε να νοιώσετε μόνο την αναπνοή σας στην άκρη της μύτης σας. • Αισθανθείτε την αναπνοή σας και ξεχάστε κάθε σκέψη. Κάθε στιγμή που το πνεύμα σας περισπάται φέρτε το πίσω στην αναπνοή σας. • Βαθμιαία θα νιώσετε να εξαφανίζεται το στρες από το σώμα σας και το πνεύμα σας. Θα βιώσετε μια βαθιά εσωτερική ηρεμία και γαλήνη. • Μείνετε σε αυτή την γαλήνια ηρεμία για όσο πιο πολύ μπορείτε. • Κατά την διάρκεια της ημέρας προσπαθήστε να θυμηθείτε αυτήν την γαλήνια ηρεμία που νιώσατε στο διαλογισμό. Το σίγουρο είναι ότι μετά από μια τέτοια απλή άσκηση θα έχετε καλύτερη υγεία, καλύτερη συγκέντρωση και θα νιώθετε πνευματική και σωματική ευεξία. Ο δρόμος για μια πραγματική αναγέννηση της ψυχολογίας είναι ο συνδυασμός της αρχαίας Ελληνικής σοφίας, με την σοφία της Ορθοδόξου παραδόσεως. Η δύναμη του νου Ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονοι ερευνητές παραφυσικών φαινομένων, είναι να εξηγήσουν τι είδους δυνάμεις είναι υπεύθυνες για την ψυχοκίνηση (τηλεκίνηση). Είναι δυνατόν ο ανθρώπινος εγκέφαλος να αλληλεπιδρά άμεσα με το περιβάλλον του; Κάποιοι παραψυχολόγοι, έχουν στραφεί στις περίπλοκες αρχές της κβαντομηχανικής, για να εξηγήσουν την επίδραση του μυαλού στην ύλη. Ίσως με ειδικές ψυχικές δυνάμεις, κύματα του εγκεφάλου να κατευθύνονται προς πράγματα του υλικού κόσμου και να τα επηρεάζουν. Οι τέσσερις βασικοί τύποι εγκεφαλικών κυμάτων, όπως καταγράφονται από ένα ηλεκτροεγκεφαλογράφημα φαίνονται στην παρακάτω εικόνα. ΒΗΤΑ: κύματα με μικρές πυκνές κορυφές που εμφανίζονται συνήθως, όταν το άτομο βρίσκεται σε διέγερση. ΑΛΦΑ: κατάσταση του εγκεφάλου που συνδέεται με τα φαινόμενα της ψυχοκίνησης. Συνεχείς και διατηρούμενες επί μακρόν εκπομπές άλφα κυμάτων επιτυγχάνονται σε ήρεμη κατάσταση κατά την οποία ο εγκέφαλος βρίσκεται σε εγρήγορση. ΘΗΤΑ: κατάσταση βαθιάς έκστασης στην οποία ορισμένοι μυστικιστές μπορούν να εισέρχονται κατά βούληση. ΔΕΛΤΑ: τα πιο αργά κύματα τα οποία παράγονται συνήθως κατά την διάρκεια του ύπνου. Σήμερα Ο σύγχρονος άνθρωπος, 2000 χρόνια και πλέον, τυφλώθηκε από το πνευματικό σκοτάδι των Εβραϊκών παραμυθιών που οικειοποιείται την Ελληνική διανόηση. Τα όνειρα και οι ελπίδες του βάλτωσαν μέσα στη θρησκευτική πλάνη και κυριεύτηκε από απελπισία. Δεν έχει πλέον εμπιστοσύνη στη βοήθεια του Θεού. Οι ιερείς επιδόθηκαν με ζήλο στον ξεριζωμό του Ελληνισμού, στην προσπάθειά τους να καταστρέψουν τη γοητεία της αιωνιότητας και την ομορφιά της ζωής, και διαβιούν σαν τον Κροίσο σε πολυτελή ανάκτορα και φανταχτερές θαλαμηγούς. Χαρακτηριστικώς ομολογεί ο Ραβίνος Marcus Eli Ravage: «Έχουμε γκρεμίσει τα πρότυπά σας, έχουμε παραμερίσει την εθνική σας κληρονομιά, και τα έχουμε αντικαταστήσει με τον δικό μας Θεό. Καμία κατάκτηση στην ιστορία δεν μπορεί να συγκριθεί με την απόλυτο σάρωση των ιδανικών που σας επιβάλαμε» The true origin of Christianity περιοδικό Century τεύχος Ιανουαρίου 1928, αναδημοσίευση περιοδικό Τετρακτύς Αείγνητος, Άνοιξη του 2001. Το εγώ τους είναι τόσο τεράστιο που δεν αφήνει θέση στην ψυχή τους για Θεό και αγάπη. Αντιστέκονται με πρωτοφανές πείσμα σε κάθε πρωτοπορία που απειλεί τις ψευδαισθήσεις τους, τις οποίες με τόσα ποτάμια αίματος εδραίωσαν στο τελευταίο διάστημα των 2000 ετών. Ο Ραβίνος Marcus Eli Ravage το 1928 έγραφε χαρακτηριστικά: «Σας κάναμε πρόθυμους και ασυνείδητους φορείς της αποστολής μας σε ολόκληρο τον κόσμο. Χωρίς να καταλαβαίνεται τι σας κάνουμε, γίνατε ενεργοί πράκτορες της φυλετικής μας παραδόσεως μεταφέροντας το ευαγγέλιό μας στα πέρατα του κόσμου… Η μικρή αρχαία μας χώρα, είναι ο Άγιος τόπος σας. Η εθνική μας λογοτεχνία, είναι το Ιερό σας βιβλίο…». Απόσπασμα της Παλαιάς Διαθήκης: «Την ημέραν εκείνην έκαμε διαθήκην ο Κύριος προς Αβραάμ, λέγων, εις το σπέρμα σου έδωκα την γην ταύτην, από του ποταμού Αιγύπτου έως του ποταμου του μεγάλου, Ευφράτου» Γένεσις ιε΄ 18. Δηλαδή οι επιθυμίες τους για περιοχές των γειτόνων τους λαών, τις κάνανε διαθήκη του Ιαχβέ που παραδίδει όλη τη Μέση Ανατολή στους απογόνους του Αβραάμ. Οι Ιερείς έχουν ξεφύγει τόσο από τον λόγο του Θεού όπως μας ενσαρκώθηκε με τον Χριστό, που κάνουν περικοπές κατά βούληση, όπως τους συμφέρει από αυτά που μας έχει διδάξει. Έτσι βλέπουμε τη συμμετοχή τους στην πολιτική, και τους ίδιους μέρος της κοσμικής εξουσίας, εμφανιζόμενοι με το κοσμηματοπωλείο της γειτονιάς στο στήθος τους απάνω. Συμπληρώθηκαν 2.000 χρόνια χριστιανισμού και ο κόσμος έγινε χειρότερος. Επικράτησε το μίσος αντί της αγάπης, η ανισότητα αντί της ισότητας, οι πόλεμοι στους οποίους προστέθηκαν και οι θρησκευτικοί, αντί της ειρήνης. Μπορεί σήμερα, ο ναός της θρηνούσας μητέρας Δήμητρας στην Ελευσίνα, να εξαφανίστηκε από τα εργοστάσια τσιμέντου, μπορεί να μην υπάρχει τίποτε που να θυμίζει την ιερότητα του χώρου, μπορεί οι ιεροφάντες να μην ακούγονται πια, μπορεί οι Έλληνες να εκβαρβαρίστηκαν με τον εβραιοχριστιανισμό, αυτό όμως δεν θα μας εμποδίσει να αναστηλώσουμε τα ιερά των προγόνων μας στην ψυχή και την καρδιά μας. Οι λατρευόμενες μορφές στην Ελλάδα αλλάζουν, όταν ο Διόνυσος υιός του Δία (Θεού) και της θνητής Σεμέλης, αντικαθίστανται από τον Ιησού υιό του Θεού και της θνητής Μαρίας, ο οποίος ενσαρκώνει τον Λόγο, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Ύμνος του Πρόκλου εις Αθηνά: «υπ’ αρρήτοισι βουλήσιν τοκήος εκ Σεμέλης περί κόσμου αναβήση νέος Διόνυσος», όπερ εστί, κατά τις άρρητες βουλές του Πατρός, θα γεννηθεί στον κόσμο εκ Σεμέλης νέος Διόνυσος. Οι μορφές της θρησκείας μας είναι που αλλάζουν και όχι η θεολογία μας. Ο εορτασμός του τρίτου προσώπου της Τριαδικής μας θρησκείας, του Αγίου Πνεύματος, τον μήνα Ιούνιο (Σκιροφοριώντα) συμπίπτει με τον εορτασμό κατά το θερινό ηλιοστάσιο, μέγιστη μέρα του έτους, του Ήλιου που μας φωτίζει. Οι Ολύμπιοι, θεοί των αρχαίων Ελλήνων, οι ουράνιοι πατέρες και πρόγονοί μας, βρίσκονται κοντά μας. Το παρελθόν μας είναι Ελληνικό. Το μέλλον δεν μπορεί να είναι Εβραϊκό. Μας αλλάξανε τα Ονόματα. Η ουσία όμως της Θρησκείας μας παραμένει η ίδια. Ας εξωπετάξουμε τα Εβραϊκά σκηνώματα και τα Ιεχωβίτικα δόγματα το γρηγορότερο, εισάγοντας τα πάτρια, τιμημένα, τα ιερά της φυλής και του γένους. Να προβάλει στον αιθέρα η Ιαχή (Ίακχος αιθέρα τέμνων): ΖΕΥΣ - ΣΩΤΗΡ - ΝΙΚΗ Ας κατανοήσουμε λοιπόν όλοι οι Έλληνες, κληρικοί και λαϊκοί, ότι η ΘΡΗΣΚΕΙΑ μας είναι μία. Παραμένει ίδια ανά τους αιώνες. Οι μορφές της λατρείας αλλάζουν, αναλόγως με τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες που επικρατούν, αλλά ο λαός μας το ίδιο αισθάνεται όταν λατρεύει την Μεγάλη Μητέρα, είτε Δα την λέγει, είτε Δάειρα, είτε Δήμητρα, είτε Παναγία Δέσποινα. Όπως δε η λατρεία της Δήμητρας ήρθε σε σύγκρουση με την προηγουμένη λατρεία της Δάειρας, έτσι και η λατρεία του Ιησού ήρθε σε σύγκρουση με την λατρεία του Διονύσου, ενώ πρόκειται για όμοια θρησκευτικά περιεχόμενα. Η ουσία δεν αλλάζει. Ο Πατήρ ημών παραμένει ένας, με τις ιδιότητές Του ίδιες και απαράλλαχτες πριν από χιλιετίες. Είναι ο ΖΕΥΣ! Διωγμοί στο όνομα του Κυρίου Ο αυτοκράτορας Flavius Theodosius ή Θεοδόσιος Α' (Ισπανία 346 – Μιλάνο 395), ο αποκαλούμενος «Μέγας», κάθισε στο θρόνο από το 379 έως το 395, καταγόταν από ρωμαϊκή οικογένεια της ιβηρικής χερσονήσου. Στις 27 Φεβρουαρίου του 380 αναγνώρισε τον Χριστιανισμό ως την επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας δηλώνοντας «επιθυμούμε όλα τα διάφορα υπήκοα έθνη να ακολουθούν την Θρησκεία που παραδόθηκε στους Ρωμαίους από τον άγιο απόστολο Πέτρο» και στις 8 Νοεμβρίου του 392 έθεσε εκτός νόμου τις αρχαίες θρησκείες. Στις 21 Δεκεμβρίου του 382 απαγόρευσε με ποινή θανάτου και δήμευση της περιουσίας των ενόχων Εθνικών κάθε μορφή θυσίας, μαντικής, ψαλμωδιών προς τιμή των Θεών ή τις απλές επισκέψεις σε αρχαίους Ναούς. Το 384 διέταξε την κατεδάφιση ή το σφράγισμα Εθνικών Ιερών. «Κανείς δεν θα μολυνθεί με θυσίες και σφάγια, κανείς δεν θα πλησιάσει ή θα εισέλθει σε Ναούς, ούτε θα σηκώσει τα μάτια σε εικόνες φτιαγμένες από ανθρώπινο χέρι, διαφορετικά θα είναι ένοχος μπροστά στους ανθρώπινους και τους θεϊκούς νόμους». Ως συνέπεια το 392 καταστράφηκε ο μεγάλος ναός του Σέραπι στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Αυξήθηκε η οχλοκρατική βία εναντίον των παγανιστικών ναών και ομοιωμάτων με την υποκίνηση των μοναχών. «Απαγορεύουμε σε εκείνους που έχουν μιαρές ειδωλολατρικές πεποιθήσεις να προσφέρουν τις καταραμένες τους θυσίες και να ασκούν όλες τις άλλες καταδικαστέες πρακτικές τους. Διατάσσουμε δε όλα τα Ιερά και οι Ναοί τους που στέκουν ακόμη, να καταστραφούν με πρωτοβουλία των τοπικών διοικητών λέγοντας χαρακτηριστικά “λίθος επί λίθου” και να εξαγνισθούν τα απομεινάρια τους με την ύψωση του σημείου της σεβαστής χριστιανικής θρησκείας. Όλοι ας γνωρίζουν ότι αν παραβάτης του παρόντος νόμου παραπεμφθεί με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον δικαστού, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου». (Θεοδοσιανός Κώδιξ). Ένα τραγικό παράδειγμα στην ιστορία της φιλοσοφίας ήταν η Υπατεία, που έζησε μέσα στην ταραχή των συγκρούσεων των Χριστιανών και των "εθνικών", κατά τις οποίες ομάδες φανατικών χριστιανών, ανάμεσα σε άλλα, κατέστρεφαν με σφυριά τις παραστάσεις των Αιγυπτιακών ναών, πιστεύοντας ότι εκτελούσαν "θεάρεστο" έργο. Εκεί την κομμάτιασαν ζωντανή σε μικρά κομμάτια με κοχύλια, την έκαψαν και σκόρπισαν τη στάχτη. Μέσα σ' ένα πανδαιμόνιο εγκληματικής ατμόσφαιρας εξόρκιζαν το "σατανά" που προσωποποιούσε και ενσάρκωνε η φιλοσοφία. Η Υπατεία ήταν ο τελευταίος μάρτυρας της φιλοσοφίας στην Αλεξάνδρεια. Τα έργα της χάθηκαν και το όνομά της παραμελήθηκε για αιώνες. Δεν παύει όμως να ανήκει στους μάρτυρες της ελεύθερης σκέψης και στα θύματα της μισαλλοδοξίας και του θρησκευτικού φανατισμού. «Στο επίπεδο του λαού, οι πιο άσπονδοι εχθροί του παγανισμού ήταν οι μοναχοί. Οι μοναχοί είχαν ενεργή συμμετοχή στις διαμάχες σχετικά με τα ορθά χριστιανικά δόγματα. Οι μοναχοί δεν έδειχναν κανένα έλεος στους παγανιστές. Όταν οι όχλοι κατέστρεφαν παγανιστικούς ναούς, οι μοναχοί ήταν συνήθως στον πυρήνα τους». (James Allan Evans). Για πολλούς αιώνες, προσκυνητές από όλο τον αρχαίο κόσμο, έρχονταν στο Μαντείο των Δελφών να συμβουλευτούν τον Θεό Απόλλωνα για όλα τα μεγάλα θέματα της ζωής. Ο Θεός μιλούσε μέσω της Πυθίας, η οποία σε κατάσταση έκστασης έδινε χρησμούς. Ο Θεός Απόλλωνας ίδρυσε το μαντείο αποσπώντας το Ιερό των Δελφών από την θεά Γαία. Η πρώτη ονομασία του ιερού τόπου των Δελφών ήταν Πυθώς, ένα δηλαδή από τα τρία ονόματα της γης: Πυθώ, Γαία, Χθων. Το γνωστό φίδι Πύθων, έλαβε το όνομά του από εκεί. Ήταν ένα τεράστιο φίδι που είχε την φωλιά του κοντά στην Κασταλία πηγή. Ο Όμηρος αναφέρεται σε σχετικό ύμνο στον Απόλλωνα τον «Πύθιο» και λέει ότι ο χώρος των Δελφών ήταν έρημος λόγω του Πύθωνος, μέχρι που ο θεός Απόλλων σκότωσε με τα βέλη του το τέρας και κυριάρχησε στο μαντείο. Από τότε σταμάτησε να λατρεύεται η Γαία και ο σύζυγός της Ποσειδών, που ήταν χθόνιος θεός, και έγινε ιερό του Απόλλωνος που ήταν Ολύμπιος θεός. Όταν εδραιώθηκε το Μαντείο, απέκτησε τεράστια πολιτική επιρροή. Κανένας στρατηγός δεν τολμούσε να εκστρατεύσει για πόλεμο πριν ζητήσει την συμβουλή του Μαντείου, και καμιά πόλη-κράτος δεν θέσπιζε νέους νόμους χωρίς πρώτα να εξασφαλίσει την έγκριση του Θεού Απόλλωνα. Ακόμα και πολίτες από οπουδήποτε, κατέφευγαν στο Μαντείο ζητώντας χρησμούς για κάθε είδους ζητήματα, μέχρι και την ερωτική ζωή. Μια εναλλασσόμενη σειρά από Ιέρειες, που είχαν επιλεγεί μεταξύ των νέων ανύπαντρων κοριτσιών της περιοχής, έπαιρναν το τελετουργικό όνομα «Πυθία» και εκφωνούσαν την απάντηση του Θεού. Όσοι έρχονταν να συμβουλευτούν τον Θεό, αφού πλήρωναν και θυσίαζαν π.χ. μια γίδα, έπαιρναν την άδεια να υποβάλουν το ερώτημά τους στους Ιερείς του ναού, οι οποίοι το μετέφεραν στην Πυθία κατ’ ιδίαν. Η Πυθία, πριν ξεκινήσει, έπινε νερό από την ιερή πηγή Κασσοτίδα, για να έρθει στη συνέχεια σε επαφή με τον Απόλλωνα με τη βοήθεια των φύλλων της δάφνης, του ιερού δέντρου του Θεού, τα οποία ή τα μασούσε ή τα έκαιγε σαν θυμίαμα. Στη συνέχεια αποσυρόταν στον Ιερό θάλαμο, καθόταν στον τρίποδα και περίμενε την φωνή του Θεού. Τότε άρχιζε να μιλάει, πότε σε κατάσταση ήρεμης ύπνωσης και πότε εκστασιασμένη ή με μανία. Στο πλευρό της έστεκαν αρκετοί Ιερείς, που ερμήνευαν τα ακατάληπτα λόγια της. Ο συμβουλευόμενος δεν παρευρισκόταν ποτέ στην ιεροτελεστία, οι Ιερείς του ανακοίνωναν την απάντηση αργότερα. Ανάμεσα στους πιο γνωστούς χρησμούς είναι αυτός για την προδιαγεγραμμένη μοίρα του Οιδίποδα. Παρ’ όλο που ο Οιδίποδας έκανε τα πάντα για να αποφύγει τη μοίρα του, κάθε προσπάθεια ήταν μάταιη. Τελικά σκότωσε τον πατέρα του σε αυτοάμυνα και παντρεύτηκε τη μητέρα του, τη χήρα βασίλισσα της Θήβας. Πολλά γνωστά ιστορικά πρόσωπα έχουν επισκεφτεί το Μαντείο. Για παράδειγμα το 546 π.Χ., ο Κροίσος, ο πάμπλουτος βασιλιάς της Λυδίας, έμαθε ότι ο βασιλιάς της Περσίας Κύρος γινόταν μέρα με τη μέρα όλο και πιο ισχυρός. Αυτό τον ανησύχησε κι άρχισε να αναρωτιέται αν έπρεπε να επιτεθεί προτού γίνει ισχυρότερος. Αποφάσισε λοιπόν να συμβουλευτεί κάποιο μαντείο. Την εποχή εκείνη, το μαντείο των Δελφών, δεν ήταν το πιο φημισμένο στην Ελλάδα, ήταν απλώς ένα από τα πολλά. Για να εντοπίσει ο Κροίσος το πιο αξιόπιστο, έστειλε απεσταλμένους από τις Σάρδεις στο καθένα από αυτά, με εντολή να περιμένουν να φτάσει η εκατοστή μέρα από την αναχώρησή τους. Ακριβώς εκείνη τη μέρα ο κάθε απεσταλμένος θα ρωτούσε το αντίστοιχο μαντείο τι έκανε εκείνη τη στιγμή ο Κροίσος. Μόλις μπήκε ο απεσταλμένος του βασιλιά στο άδυτο του μαντείου των Δελφών, προτού καν θέσει το ερώτημά του, η μάντισσα απήγγειλε σε τέλειο εξάμετρο στοίχο: Κάθε σπυρί της αμμουδιάς, της θάλασσας το τέρμα και του μουγκού το μίλημα και τ’ άλαλου η κουβέντα για με δεν είναι μυστικά, τα νοιώθω και τα ξέρω. Φτάνει ως εμένα η μυρωδιά σκληρόδερμης χελώνας, που βράζει μέσα σε χαλκό μαζί μ’ αρνίσιο κρέας και που ‘χει για στρωμνή χαλκό και που χαλκό φοράει Όλοι οι απεσταλμένοι γύρισαν με τις απαντήσεις των μαντείων και ο Κροίσος άρχισε να τις διαβάζει, αλλά με το που έφτασε στην απάντηση των Δελφών, έμεινε σχεδόν άφωνος και απέρριψε κάθε άλλη. Τι είχε συμβεί; Όταν οι απεσταλμένοι του έφυγαν από τις Σάρδεις, έστυψε το μυαλό του να σκεφτεί κάτι απίθανο που κανένας θνητός θα μπορούσε να μαντέψει από τύχη. Έτσι την εκατοστή μέρα πήρε μια χελώνα κι ένα αρνί, τα τεμάχισε με τα ίδια του τα χέρια και τα έβρασε σε χάλκινη χύτρα με χάλκινο καπάκι. Η μάντισσα το είχε περιγράψει τέλεια. Στη συνέχεια ο Κροίσος κατέκλυσε με δώρα τους Δελφούς και θυσίασε χιλιάδες ζώα, επέβαλε μάλιστα βαρύ φόρο στο λαό του, μετατρέποντας όλα τα χρήματα που μάζεψε σε ατόφιους ράβδους χρυσού. Έπειτα ρώτησε την Πυθία αν έπρεπε να κηρύξει πόλεμο κατά των Περσών. Η απάντηση της μάντισσας ήταν: «αν κάνεις πόλεμο κατά των Περσών, θα καταστρέψεις μια μεγάλη δύναμη». Ο Κροίσος καταχάρηκε μόλις άκουσε το χρησμό και διέσχισε με τον στρατό του τον συνοριακό ποταμό Άλυ όπου τα στρατεύματά του κατατροπώθηκαν. Καταδιωκόμενος από τον Κύρο υποχώρησε στις Σάρδεις και ύστερα από πολύμηνη πολιορκία έπεσε στα χέρια των Περσών. Όλη την υπόλοιπη ζωή του παραπονιόταν ότι εξαπατήθηκε από το μαντείο που τον έκανε να πιστέψει ότι μπορούσε να διεξάγει πόλεμο εναντίον των Περσών. Παρόλα αυτά η μάντισσα είχε δίκιο. Είπε ότι θα κατέστρεφε μια μεγάλη δύναμη, και αυτό έκανε, μόνο που ήτανε η δική του. Αν ήταν σώφρων, θα έπρεπε να ρωτήσει ποια δύναμη εννοούσε. Παρ’ όλο που κατά την αρχαιότητα οι περισσότεροι Έλληνες ήταν πεπεισμένοι ότι ο παντογνώστης Απόλλωνας μιλούσε με θεϊκό τρόπο μέσω της Πυθίας, κυκλοφορούσε ήδη μια πιο ορθολογική εξήγηση για την έκσταση της Ιέρειας, ότι την προκαλούσαν τα φύλα δάφνης που μασούσε. Ωστόσο, η θεωρία αυτή έχει πλέον καταρριφθεί μετά από κατανάλωση πολλών φύλων σε κανένα είδους μέθη δεν έφτασε κανείς. Ο Πλούταρχος, ο οποίος υπήρξε μέλος του ιερατείου του Απόλλωνα από το 95 μ.Χ., ήταν πεπεισμένος ότι η έκσταση της Πυθίας οφειλόταν σε κάποιες γλυκερές, αρωματικές αναθυμιάσεις που έβγαιναν από ρωγμές του εδάφους στο δάπεδο του ιερού και κατάκλυζαν το άδυτο της Πυθίας. Ο Πλούταρχος υπέθετε ότι οι ατμοί είχαν σχέση με τη σεισμική δραστηριότητα της περιοχής. Από τα τέλη του 19ου αι. πολλοί επιστήμονες μελέτησαν το χώρο του ιερού, προκειμένου να λύσουν το αίνιγμα των αναθυμιάσεων. Το 1981, ο Ολανδοαμερικανός γεωλόγος, Jelle Zeilinga de Boer, ανακάλυψε ένα ρήγμα στον φλοιό της γης που περνούσε ακριβώς κάτω από τον ναό του Απόλλωνα και τον χώρο όπου χρησμοδοτούσε η Πυθία. Το 1995, πιο εμπεριστατωμένη μελέτη έδειξε, πως το ρήγμα της Κερνάς, όπως ονομάστηκε, και το ρήγμα των Δελφών, τέμνονται ακριβώς κάτω από το ιερό του Απόλλωνα και αναθυμιάσεις φυσικού αερίου διαπερνούν το πορώδες ασβεστολιθικό έδαφος και εισέρχονται στο ναό. Οι χημικές αναλύσεις έδειξαν ότι τα ασβεστολιθικά στρώματα καθώς επίσης το νερό μιας πηγής κοντά στο ναό, περιέχουν μεθάνιο και αιθάνιο, αέρια με ψυχοτρόπο δράση, καθώς επίσης αιθυλένιο, αέριο με γλυκερή οσμή, όπου επηρεάζει το κεντρικό νευρικό σύστημα. Σε μικρές δόσεις το αιθυλένιο προκαλεί ευφορία, όσο μεγαλύτερες ποσότητες όμως εισπνέει κανείς, τόσο περισσότερο επηρεάζεται, μέχρι που σε μεγάλες δόσεις είναι θανατηφόρο. Η Πυθία έπινε πρώτα νερό από την πηγή που κατά πάσα πιθανότητα περιείχε αιθυλένιο, κι έπειτα κλεινόταν στο θάλαμο, ακριβώς πάνω από τη ρωγμή του βράχου, που ανέδιδε αυτά τα αέρια. Ο Πλούταρχος περιγράφει ένα περιστατικό, κατά το οποίο η Πυθία δίστασε πολύ, πριν πέσει σε έκσταση. Κατά την διάρκεια της μέθεξης, έδειχνε να την έχει καταλάβει ένα «ανόητο και κακό πνεύμα». Στο τέλος έβγαλε μια φωνή και έτρεξε προς την έξοδο, αλλά σκόνταψε και έπεσε. Οι Ιερείς πανικόβλητοι τράπηκαν σε φυγή, και όταν επέστρεψαν η Πυθία είχε πεθάνει. Η Πυθία μετέφερε τα μηνύματα του Απόλλωνα για 1200 χρόνια περίπου. Όμως το 392 μ.Χ. με διάταγμα του αυτοκράτορα Θεοδόσιου, το Μαντείο σφράγισε οριστικά τις πύλες του. Έτσι, η φωνή της Πυθίας σίγησε για πάντα... Το Μάρτιο του 2000, ο εκλιπών Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ ζήτησε συγνώμη εκ μέρους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας για σφάλματα του παρελθόντος, όπως οι μαζικές διώξεις μαγισσών και αιρετικών από την Ιερά Εξέταση. Το «ιερό» αυτό δικαστήριο ευθύνεται για την θανάτωση και το βασανισμό πολλών χιλιάδων ανθρώπων. Οι συστηματικές διώξεις της Ιεράς Εξέτασης βάσει ανώνυμων καταγγελιών δεν επέτρεπαν σε κανέναν να νιώθει ασφαλής. Ακόμα και μικροδιαφωνίες μεταξύ γειτόνων, μπορούσαν να έχουν μοιραία κατάληξη, αν ο κατήγορος λύγιζε κατά την διάρκεια των βασανιστηρίων και δήλωνε ένοχος. Κατά τον Μεσαίωνα η Εκκλησία διεκδικούσε τα αποκλειστικά δικαιώματα στην αλήθεια, και κήρυττε μεταξύ άλλων ότι ο Θεός είχε τοποθετήσει τη Γη στο κέντρο του σύμπαντος. Πασίγνωστο παράδειγμα η δίκη του αστρονόμου Γαλιλαίου, ο οποίος διατύπωσε την «αιρετική» κατά την Εκκλησία άποψη ότι ο Ήλιος είναι στο κέντρο του ηλιακού συστήματος και η Γη είναι αυτή που γυρίζει γύρω του. Για να αποφύγει την θανατική ποινή, αναγκάστηκε να αναιρέσει υπό την απειλή βασανιστηρίων. Κάτι που δεν συνέβη με τον αστρονόμο Giordano Bruno, που παραδόθηκε στην πυρά επειδή δεν αποκήρυξε την άποψη ότι το σύμπαν είναι άπειρο. Και όλα αυτά γιατί ο πολιτισμός δε χρειάζεται μόνο τη θρησκεία ή την τεχνολογία. Πρέπει να βασίζεται στην αρμονική συνύπαρξη Θρησκείας, Επιστήμης, Τέχνης, Φιλοσοφίας. Τότε δεν θα παρατηρούμε φαινόμενα "αφορισμού" όπως του Νίκου Καζαντζάκη, που τα έργα του έχουν μεταφραστεί στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου και παντού στις σελίδες του "ψάχνει να βρει το θεό", ή όπως του Θεόφιλου Καϊρη, ο οποίος δίδασκε τη "Θεοσέβεια", με αποτέλεσμα να φυλακιστεί, να πεθάνει από τις κακουχίες και το σώμα του να το γεμίσουν ασβέστη, να το κάψουν και να σκορπίσουν τη στάχτη του στους τέσσερις ανέμους, γιατί ήταν "αιρετικός". Σήμερα όμως έχει στηθεί το άγαλμά του και η προτομή του και πολλοί δρόμοι έχουν το όνομά του. Εκ των υστέρων αναγνώριση. Δε θα έπρεπε να μας προβληματίσουν όλα αυτά; Η μήπως η εποχή μας είναι καλύτερη; Οι εθνικισμοί και οι θρησκευτικοί φανατισμοί ξαναγεννιούνται από τις στάχτες τους και το κυνήγι μάγων και μαγισσών ξαναζωντανεύει. Μυθολογία Μέσα στο αρχέγονο Χάος των απείρων δυνατοτήτων, των απείρων γεννώμενων Κόσμων (Δημόκριτος, "πληθωριστική θεωρία πολλαπλών συμπάντων") μια τοπική κβαντική διακύμανση υπήρξε το σπέρμα, το Κοσμικόν Ωόν (Ορφεύς) από το οποίο εγεννήθη το τοπικό μας σύμπαν "θεωρία του Big Bang". Από την αρχική πηγή, το Εν, το Όντως Ον, τον Θεό, το Αγαθόν, το Αείζωον Πυρ (Ηράκλειτος) εκπορεύονται τα πάντα, τα 4 ριζώματα της ύλης: γη, ύδωρ, αήρ, πυρ (Εμπεδοκλής). Σήμερα τα ονομάζουμε καταστάσεις της ύλης: στερεά, υγρή, αέρια και πλάσμα. Εκτός από τα 4 ριζώματα, υπάρχει και η πέμπτη, η θεία, ουσία, το "Ε" το εν Δελφοίς, ο θεϊκός αιθήρ που διαπνέει και συνέχει τα πάντα. Ο μαθητής του Ορφέως, Μουσαίος, έλεγε "Φάναι τε εξ ενός τα πάντα γίγνεσθαι και εις ταυτόν αναλύεσθαι". Ο Ηράκλειτος "Εκ των πάντων εν και εξ ενός τα πάντα". Μονοθεϊσμός; Ατομική Θεωρία; Μεγάλη Ενοποιημένη Θεωρία; Ή όλα μαζί; Μέσα στο σύμπαν αιώνες στροβιλιζόταν η Γαία, η οποία έσμιξε ερωτικά με τον πρωτότοκο γιο της, τον Ουρανό, που τον είχε γεννήσει χωρίς να μεσολαβήσει αρσενικό στοιχείο. Στ’ αλήθεια, ο Ουρανός ήταν ο μόνος στα μέτρα της, αφού την περικύκλωνε ολόκληρη και ήταν προορισμένος να γίνει η κατοικία των θεών. Έτσι λοιπόν οι δυο τους αποτέλεσαν το πρώτο θεϊκό ζευγάρι. Και κάθε φορά που η Νύχτα διαδεχόταν την Ημέρα, ο Ουρανός έσμιγε με την ίδια του τη Μάνα. Δισεκατομμύρια χρόνια περνούν και η Γαία κυοφορεί στα σπλάχνα της, γονιμοποιούμενη από τον Ουρανό, τα παιδιά της. Έτσι ξεχύθηκε από τα βαθιά έγκατα της Γης ο Τιτάνας Ωκεανός. Από το φόβο του ο Ουρανός μην του αρπάξουν την εξουσία μέσα από τα χέρια του τα νεογέννητα παιδιά του, τα πέταξε μέσα στα Τάρταρα. Ο Κρόνος, ο νεότερος απ' όλους τους Τιτάνες, με το ατσάλινο δρεπάνι του έκοψε τα Ουράνια μέλη. Ο Ουρανός βογκώντας από τους πόνους έχοντας χάσει τη θεϊκή του δύναμη, απομακρύνθηκε ψηλά στον ουράνιο θόλο όπου έμεινε για πάντα. Πριν φύγει όμως είπε στον Κρόνο ότι και αυτός θα πάθαινε το ίδιο από κάποιο παιδί του. Έτσι περνάμε στη δεύτερη γενιά των αθανάτων θεών όπου βασιλεύει ο Κρόνος με σύζυγό του τη Ρέα. Ο Δίας ήταν ο τελευταίος γιος του Κρόνου και της Ρέας. Η σεμνή Ρέα αγανακτισμένη από το σκληρόκαρδο σύζυγό της που έτρεμε για το θρόνο του και καταβρόχθιζε τα παιδιά του, αμέσως μετά τη γέννα κατάφερε, με τη βοήθεια του Ουρανού και της Γης, να τον ξεγελάσει. Για το λόγο αυτόν ταξίδεψε στην Κρήτη, εκεί με τη βοήθεια του βασιλιά Μελισσέα και με παραστάτριες τις κόρες του, τη Μέλισσα και την Αδράστεια, γέννησε τον Δία σε μια σπηλιά του όρους Δίκτη, που ονομαζόταν Δικταίο άντρο (η ιστορία επαναλαμβάνεται με την γέννηση του Ιησού σε σπηλιά στην φάτνη). Στη συνέχεια εμπιστεύτηκε το βρέφος στις Νύμφες του βουνού. Κατόπιν επέστρεψε στο παλάτι του Κρόνου και του έδωσε τυλιγμένη στα σπάργανα μια πέτρα για να την καταπιεί. Οι Νύμφες τοποθέτησαν τον νεογέννητο θεό σε μια ολόχρυση κούνια, που την κρέμασαν ανάμεσα στις φυλλωσιές μιας τεράστιας βελανιδιάς, έτσι ώστε να αιωρείται ανάμεσα στη γη και τον ουρανό και ο Κρόνος να μην μπορεί να τον βρει. Οι Κουρήτες κάνουν θόρυβο με τα όπλα τους για να μην ακούει ο Κρόνος το κλάμα του μικρού Δία ενώ τον θηλάζει η νύμφη Αμάλθεια. Το κλάμα όμως του θεϊκού βρέφους ήταν πολύ δυνατό. Οι νεαρές κοπέλες, για να αποφύγουν κάποια ανεπιθύμητη επίσκεψη του Κρόνου εξαιτίας όλης αυτής της φασαρίας, κάλεσαν τους φίλους τους, τους Κουρήτες. Αυτοί ήταν δαιμονικά ξωτικά του δάσους με παράξενη μορφή. Κάθε φορά που ο Δίας έκλαιγε, άρχιζαν να χορεύουν έναν άγριο πολεμικό χορό, τον πυρρίχιο, και να τραγουδούν βγάζοντας πολεμικές ιαχές και χτυπώντας τα δόρατα και τα ακόντια πάνω στη γη, που τρανταζόταν ολόκληρη. Έτσι ο Κρόνος δεν μπορούσε να ακούσει το κλάμα του μωρού. Η αγαπημένη Νύμφη του Δία, η Αμάλθεια, άρμεγε το γάλα μιας κατσίκας σε ένα κέρατο και τάιζε το θεϊκό βρέφος, που με μεγάλη λαιμαργία καταβρόχθιζε την τροφή του. Από τότε έμεινε γνωστό ως "κέρας της Αμάλθειας" ή "κέρας της Αφθονίας". Η κατσίκα αυτή, που την αποκαλούσαν Αίγα, καταγόταν από τον Ήλιο. Ήταν τεράστια και τρομερή στη μορφή. Οι Τιτάνες δεν άντεχαν να τη βλέπουν, γι' αυτό η Γαία την έκλεισε σε μια σπηλιά της Ίδης. Ο Δίας όμως δε φοβόταν καθόλου το πλάσμα αυτό, που βοήθησε στην ανατροφή του. Πολλές φορές δεν περίμενε να τον ταΐσουν, καθόταν κάτω από την κατσίκα και αρμέγοντάς την έπινε κατευθείαν το γάλα της. Όταν η κατσίκα γέρασε και πέθανε, ο Δίας λυπήθηκε πολύ. Από το δέρμα της έφτιαξε την ασπίδα του αιγίδα, που ήταν το πιο σημαντικό του όπλο στην Τιτανομαχία. Περιτριγυρισμένος από τόση αγάπη και στοργή ο Δίας έγινε ένας πανέμορφος έφηβος, γεροδεμένος, με αρμονικά μέλη και εξαιρετική όψη. Τότε οι Νύμφες κατάλαβαν πως ήρθε η ώρα να του αποκαλύψουν τα πάντα. Έτσι, έμαθε για το σκληρόκαρδο πατέρα του και για όλες τις περιπέτειες που πέρασε η μητέρα του και ο ίδιος μέχρι να φτάσει σ' αυτή την ηλικία. Με τις πολύτιμες συμβουλές, τις ευχές και τα μαγικά βότανα των Νυμφών και ιδιαίτερα της Μήτιδας, έφτασε μπροστά στον Κρόνο του αποκάλυψε την ταυτότητά του και ζήτησε το θρόνο του. Αυτός αρνήθηκε, αλλά ο Δίας μετά από μακροχρόνια πάλη κατάφερε να τον ακινητοποιήσει. Στη συνέχεια του έδωσε ένα βοτάνι και αμέσως ο Κρόνος ξέρασε τα υπόλοιπα παιδιά του, την Ήρα, την Εστία, τη Δήμητρα, τον Ποσειδώνα και τον Πλούτωνα. Ο Δίας πέρασε πάρα πολλές περιπέτειες μέχρι να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος. Δε χρειάζεται παρά να θυμίσουμε τη φοβερή Τιτανομαχία που κράτησε δέκα ολόκληρα χρόνια την αναμέτρηση δηλαδή των Ολυμπίων με τα αδέρφια του Κρόνου, που δεν παραδέχονταν με κανένα τρόπο ως ανώτερό τους έναν νεότερο θεό. Τελικά, με τη συμβουλή της Γαίας, ο Δίας ελευθέρωσε τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες, που οι Τιτάνες τους είχαν φυλακίσει στα Τάρταρα. Αυτοί για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους χάρισαν στα τρία αδέρφια φοβερά όπλα. Έτσι, οι Ολύμπιοι μετά από μακροχρόνιο πόλεμο κατάφεραν να συντρίψουν οριστικά τους Τιτάνες. Ο Δίας, πατέρας των θεών και των ανθρώπων, συμβόλιζε για τους αρχαίους Έλληνες την παντοδυναμία και την απόλυτη εξουσία. Είχε τη διακυβέρνηση του σύμπαντος. Μπορούσε να ελέγχει τα πάντα, αφού όλοι οι άλλοι θεοί που κατείχαν κάποιο τομέα ευθύνης, ήταν απλώς οι βοηθοί του. Πάντα όμως του έμενε χρόνος ώστε να ξελογιάζει κάποια θεά ή κάποια όμορφη βασιλοπούλα και να προκαλεί έτσι τη ζήλια της νόμιμης γυναίκας του, της Ήρας. Επίσης, ο Δίας με την προσωνυμία Ξένιος ήταν προστάτης της φιλοξενίας, για την οποία και στις μέρες μας ακόμη φημίζονται οι Έλληνες. Ακόμη, προστάτευε τους ικέτες και τους φυγάδες (Ζευς Ικέσιος και Φύξιος). Επιπλέον, ήταν προστάτης του όρκου (Ζευς Όρκιος) και η οργή του ήταν τρομερή όταν κάποιος θεός ή θνητός τον παρέβαινε. Πρώτη σύζυγός του θεωρείται η Μήτιδα, η Νύμφη που του έδωσε το μαγικό βοτάνι για να νικήσει τον Κρόνο. Όμως ένας χρησμός που του έδωσε ο Προμηθέας, έλεγε ότι ο γιος που θα αποκτούσε θα ήταν πιο δυνατός από τον πατέρα του και θα τον ανέτρεπε από τον θρόνο. Γι' αυτό αποφάσισε να καταπιεί τη γυναίκα του. Με τον τρόπο αυτόν απομάκρυνε τον κίνδυνο για εκθρόνιση και παράλληλα απέκτησε όλη τη σοφία του κόσμου. Μετά από εννιά μήνες χρειάστηκε να κάνει ο ίδιος μια ιδιόμορφη καισαρική τομή. Τον βασάνιζε ένας φοβερός πονοκέφαλος και το κεφάλι του άρχισε να μεγαλώνει. Έτσι, ο Ήφαιστος, παρά τις αρχικές του αντιρρήσεις, κατάφερε ένα γερό χτύπημα με το σφυρί του στο θεϊκό κεφάλι από όπου ξεπήδησε πάνοπλη η Αθηνά. Στη συνέχεια παντρεύεται την Ήρα. Μια βροχερή, χειμωνιάτικη μέρα, καθώς η θεά περπατούσε στο δάσος, ο Δίας μεταμορφώθηκε σε κούκο, που έπεσε στα πόδια της ανυποψίαστης Ήρας. Η θεά λυπήθηκε το μισοπαγωμένο πλασματάκι. Έσκυψε, το πήρε στην αγκαλιά της, το χάιδεψε με τα τρυφερά της χέρια και το ζέστανε στους παρθενικούς της κόρφους. Τότε ο βασιλιάς των θεών πήρε την πραγματική του μορφή. Μεγαλόπρεπος, επιβλητικός, πανίσχυρος και ακαταμάχητος, εξουδετέρωσε και τις τελευταίες ικμάδες αντίστασης της θεάς. Η Ήρα νικήθηκε, υποτάχτηκε, έγινε για πάντα δική του, αφού πρώτα εξασφάλισε "υπόσχεση γάμου". Ο γάμος τους έγινε με θεϊκή λαμπρότητα. Η ζωή τους όμως δεν ήταν πάντοτε ευτυχισμένη. Αντίθετα, ήταν τρικυμιώδης και πολυτάραχη, όπως, άλλωστε, θυελλώδης υπήρξε και ο έρωτάς τους. Η παράφορη ζήλια της Ήρας δεν μπορούσε ν' αντέξει τις συνεχείς ερωτικές περιπέτειες του άντρα της. Μια από αυτές ήταν και η Ιώ κόρη του Ίναχου, βασιλιά του Άργους. Η Ιώ ήταν εξαιρετικά όμορφη και ο Δίας την ερωτεύτηκε. Αυτή του όμως η απιστία έγινε γνωστή στην Ήρα, που καθώς δεν μπορούσε να βλάψει τον παντοδύναμο σύζυγό της, καταδίωξε μ' όλες τις δυνάμεις της την ερωμένη του. Ο Δίας για να τη σώσει τη μεταμόρφωσε σε λευκή αγελάδα. Τότε η ζηλόφθονη σύζυγος έστειλε ένα σιχαμερό και ενοχλητικό έντομο, τον οίστρο (αλογόμυγα), που κεντούσε διαρκώς την Ιώ. Αυτή για να αποφύγει τα τσιμπήματα άρχισε έξαλλη να τρέχει. Διέσχισε τη θάλασσα που πήρε το όνομά της, Ιόνιο Πέλαγος, και έφτασε μετά από πολλές περιπέτειες στην Αίγυπτο. Εκεί ο Δίας τη λυπήθηκε για τα τόσα βάσανά της και της ξαναέδωσε την ανθρώπινη μορφή της. Τότε η Ιώ γέννησε τον υιό του Δία, τον Έπαφο, που κυβέρνησε όσους τόπους ποτίζει ο Νείλος και έγινε προπάτορας όλων εκείνων που ίδρυσαν τα μεγάλα βασίλεια στην Ασία, την Αφρική και την Αργολίδα. Απόγονος του Επάφου η βασίλισσα του Σαβά ονόματι Μακέδα μετέβει στο Σολομώντα με τον οποίο απέκτησε ένα γιο τον Μενελίκ Εμπνά Χακίμ δηλαδή «γιο του Σοφού». Απόγονός του ο Ιησούς, η λατρεία του οποίου ανέτρεψε την μέχρι τότε, του Δία. Έτσι ο χρησμός που έδωσε ο Προμηθέας στον Δία, βγήκε αληθινός. Γενάρχες οι πανάρχαιοι Τιτάνες και οι θεοί. Ιαπετός και Προμηθεύς πλάθουν τον άνθρωπο από χώμα και η Αθηνά τού δίδει το θείον πυρ, την ψυχή. Δηλαδή, Γαία και Ουρανός. Η Γαία τίκτει τον Εριχθόνιο, από το σπέρμα του Ηφαίστου, με την φροντίδα της Αθηνάς. Η Αθηνά μάζεψε με μια τούφα μαλλί (έριον) το σπέρμα του Ηφαίστου, ο οποίος είχε εκσπερματώσει στον μηρό της, και το έθεσε εντός της Γαίας (χθων), η οποία έτεξεν τον Εριχθόνιο. Συνεπώς η Αθηνά είναι η Παρθένος Μήτηρ και Πρόμαχος των Ελλήνων (πρβλ. με την Παναγία μας). Σύμφωνα με τον Ησίοδο με εντολή του Δία ο Ήφαιστος πλάθει με χώμα και νερό την Πανδώρα, την πρώτη γυναίκα. Η Αφροδίτη και οι Χάριτες τη στολίζουν με χάρη, η Αθηνά της διδάσκει τις τέχνες και τέλος ο Ερμής της φυτεύει μέσα στα στήθη της τα ψέματα και τα πλάνα λόγια που μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη συμφορά. Η Πανδώρα άνοιξε το καπάκι από το κουτί που περιείχε όλα τα κακά του κόσμου κι έτσι "μύρια πάθη στους ανθρώπους σκόρπισαν". Ο Προμηθέας ενώνεται με την πρώτη γυναίκα την Πανδώρα, που γεννά το Δευκαλίωνα και την Πύρρα και γίνεται ο γενάρχης των ανθρώπων γενικά και των Ελλήνων ειδικά. Ο Προμηθέας δίδαξε στους ανθρώπους τις τέχνες και τις επιστήμες με τις οποίες επιβίωσαν. Βέβαια γι’ αυτήν του την πράξη που χάρισε στους ανθρώπους την φωτιά τιμωρήθηκε από τον Δία όπου τον σταύρωσε στον Καύκασο και ένας αετός του έτρωγε το συκώτι το οποίο κάθε μέρα αναγεννιόταν. Στον Πίνδαρο και στον Απολλόδωρο συναντάμε μετακατακλυσμιαίες ανθρωπογονίες. Τα πολύ παλιά χρόνια επειδή οι άνθρωποι είχαν γίνει κακοί ο Δίας αποφάσισε να τους εξαφανίσει με κατακλυσμό (Χάλκινο Γένος). Ο Προμηθέας ενημερώνει τον γιο του Δευκαλίωνα, βασιλιά της Φθίας, για τις βουλές του Δία και τον προτρέπει να φτιάξει μια λάρνακα (κιβωτό), να την γεμίσει με εφόδια και ζώα και να μείνει μέσα μαζί με την γυναίκα του Πύρρα, και την κόρη του Επιμηθέα. Όταν τα νερά του κατακλυσμού σκέπασαν τα πάντα, η λάρνακα του Δευκαλίωνα που ταξίδευε εννιά μέρες προσάραξε σε μια βουνοκορφή, στον Παρνασσό (ή στην Όρθρη ή στον Άθω ή στη Δωδώνη). Όταν η βροχή σταμάτησε και τα νερά αποτραβήχτηκαν ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα βγήκαν από τη λάρνακα και αφού ευχαρίστησαν το Δία που τους έσωσε του ζήτησαν να δημιουργήσει εκ νέου ανθρώπους. Ακολουθώντας τις οδηγίες του θεού, ο Δευκαλίων και η Πύρρα σκέπασαν τα πρόσωπά τους και στη συνέχεια έπαιρναν πέτρες από τη γη και τις έριχναν πίσω από την πλάτη τους χωρίς να κοιτάζουν. Από τα λιθάρια που έριξε ο Δευκαλίωνας γεννήθηκαν οι άνδρες, ενώ από τα λιθάρια που έριξε η Πύρρα γεννήθηκαν οι γυναίκες. Οι άνθρωποι που δημιουργήθηκαν από τις πέτρες ονομάστηκαν λαός, δηλαδή οι άνθρωποι που γεννήθηκαν από τις πέτρες, επειδή στα αρχαία Ελληνικά η πέτρα ονομάζεται λας. Από το Δευκαλίωνα και την Πύρρα γεννήθηκε και ο Έλληνας, από τον οποίο έλκουμε το όνομά μας. Γένος των Ηρώων (Τέταρτο Γένος). Αποσυμβολισμοί Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Φλάβιος - Κλαύδιος Ιουλιανός (331 μ.Χ. - 363 μ.Χ.) στο έργο του «Προς Ηράκλειον κυνικόν περί του πως κυνιστέον και ει πρέπει τω κύνι μύθους πλάττειν» υποστηρίζει ότι «το απίθανο στοιχείο που υπάρχει στους μύθους είναι εκείνο που ανοίγει το δρόμο προς την αλήθεια». Στη θέση αυτή είχε οδηγηθεί προκειμένου να δικαιολογήσει τους μύθους που παρουσίαζαν τους θεούς του Ολύμπου, να έχουν ανθρώπινες αδυναμίες και πάθη. Σύμφωνα με τον ίδιο, όσο πιο παράδοξος είναι ο μύθος, τόσο λιγότερο γίνεται πιστευτός και για το λόγο αυτό οι άνθρωποι υποχρεώνονται να ερευνήσουν όσα υπονοεί και δε σταματούν την έρευνα παρά μόνο όταν τελειοποιήσουν το νου τους και φωτιστούν. Όταν οι μύθοι που αφορούν τους θεούς φαίνονται απίθανοι, είναι σαν να φωνάζουν και να ειδοποιούν ότι δεν πρέπει να γίνονται πιστευτοί κατά γράμμα, αλλά ότι χρειάζεται έρευνα για να αποκαλυφθεί το κρυμμένο τους νόημα. Και καταλήγει στο συμπέρασμα πως «οι μύθοι χρησιμοποιούνται σαν μέσο θρησκευτικής εκπαίδευσης και απευθύνονται σε αυτούς που η πνευματική τους ικανότητα δεν τους επιτρέπει να αντικρίσουν την αλήθεια χωρίς εξωτερική βοήθεια». Η μητέρα Γαία γεννά τον Ουρανό (όχι το αντίστροφο, αφού, γνώστες όπως φαίνεται της Γενικής Σχετικότητας οι αρχαίοι μύστες, παρουσιάζουν τον χώρο να διαμορφώνεται από την ύλη "καμπύλωση του χωροχρόνου". Δισεκατομμύρια χρόνια περνούν και η Γαία κυοφορεί στα σπλάχνα της, γονιμοποιούμενη από τον Ουρανό, τα παιδιά της. Τα έμβρυα προστατεύονται στην μήτρα και αναπτύσσονται στο αμνιακό υγρό, στο ζωογόνο ύδωρ του Ωκεανού στην περίπτωσή μας, του αρχαιότερου, σεβάσμιου Τιτάνος. Ο Ωκεανός, "πατήρ άφθιτος, αθανάτων τε θεών γένεσις θνητών τ' ανθρώπων" (Ορφ. Ύμν.) (ο Θαλής ο Μιλήσιος επίσης θα υποστηρίξει ότι η ζωή ξεκίνησε από το ύδωρ, κάτι που θα επιβεβαιώσει η παλαιοντολογία 2500 χρόνια μετά). Κατά τον Ορφέα οι άνθρωποι πλάθονται από την στάχτη των κεραυνοβοληθέντων από τον Δία Τιτάνων (τιτανική, γήινη φύσις), οι οποίοι είχαν κατασπαράξει και φάγει τον Διόνυσο (θεία, ουράνια φύσις). Ο μύθος επαναλαμβάνεται στον Μυστικό Δείπνο και στην Θεία Ευχαριστία "φάγετε και πίετε σώμα και αίμα Κυρίου". Αλλά και ο Δευκαλίων (γενάρχης των μετακατακλυσμιαίων Ελλήνων, 9.564 π.Χ.) φέρεται ως υιός του Προμηθέως, υιού του Τιτάνος Ιαπετού (γενάρχες των προκατακλυσμιαίων Ελλήνων). Τιτάνες - Διόνυσος - κεραυνός Διός, Γαία - Ιαπετός - Προμηθεύς - Αθηνά - Πυρ, Γαία - Ήφαιστος - Αθηνά - Εριχθόνιος (εξέλιξις φιδομόρφων Κεκροπιδών;), Δευκαλίων - λίθοι - Ολύμπιον Φως Ίσως πρόκειται για διαδοχικά στάδια εξελίξεως και ανελίξεως του ανθρωπίνου είδους, από τις χθόνιες πρωταρχικές μορφές ζωής, στον φθαρτό, θνητό, βρωτό ό(ά)νθρωπο, μέροπα, αγαθό και ευγενή άνθρωπο, Έλ-ληνα θεό. Σε όλες τις παραλλαγές του μύθου, το νόημα είναι το αυτό: "Γης παις ειμί και Ουρανού αστερόεντος, αυτάρ εμοί γένος ουράνιον", όπως λέγει ο Ορφεύς (αποσπ. 17, 11-12). Πολλοί το "ουράνιον" στις διάφορες παραλλαγές του μύθου, το ερμηνεύουν ως εξωγήινη επέμβαση στο DNA των γήινων πιθηκοειδών, αλλά προσωπικώς δεν νομίζω ότι έχουμε ανάγκη αυτή την εξήγηση (χωρίς να αποκλείεται τίποτα φυσικά), εκτός που αποτελεί υποβιβασμό του θείου το να θεωρούμε τους θεούς, τις υπέρτατες δυνάμεις της Φύσεως και τον Συμπαντικό Νου, ...εξωγήινους αστροναύτες. • φθαρτός, θνητός, βρωτός: όνθρωποι (γήινα-χωμάτινα πλαστουργήματα, διφυείς άνδρες), • μέροπας: έμψυχον διφυές ον, • αγαθός, ευγενής: άνθρωποι (άρρενες και θήλεα, εκ προτέρου σπέρματος), • Έλ-λην: θεός "Ως ωμόθεν γεγάασι θεοί θνητοί τ' άνθρωποι" (κοινή την καταγωγή είχανε οι αθάνατοι θεοί και οι θνητοί άνθρωποι) μάς λέγει ο Ησίοδος ("Έργα και Ημέραι", 108). Γιατί να προτιμούμε τα UFO από τους Θεούς; Οι πρώτοι άνθρωποι λοιπόν, ήσαν οι Έλλοπες της Πίνδου (Ελλοπίας), τουλάχιστον 50.000 χρόνια πριν. Ήσαν κυνηγοί, ντύνονταν με δέρματα και αρχικώς δεν διέθεταν έναρθρο λόγο. Η γλώσσα διεμορφώθη βαθμιαίως από την ίδια την φύση. Από το θρ-θρ, είπαν θρόισμα τον ήχο των φύλλων που σαλεύει ο άνεμος, τον οποίον είπαν ούριον από το ουρ που παράγει πνέοντας (και βορέα τον βόρειο άνεμο με την βουερή βοή) και επειδή έρχεται από τα βουνά, είπαν αυτά όρη. Τον άνω των ορέων ουρανό είπαν ουρ-ανό. Ο ήχος που παράγει το κύμα στην ακρογιαλιά ονομάστηκε παφλ-ασμός και η θάλασσα αλς, από τον ήχο της αναπηδήσεως του κύματος. Έτσι σιγά-σιγά διεμορφώθη η Ελληνική γλώσσα, γλώσσα πρωτογενής, καθώς οι λέξεις της έχουν εγγενές νόημα. Οι Έλλοπες κάποτε εξημέρωσαν διάφορα ζώα και από θηρευτές έγιναν κτηνοτρόφοι. Έκτιζαν κυκλικές στάνες, εξ ου και Κύκλωπες (υπάρχει και η ερμηνεία Κύκλωψ = κυκλική όψις). Οι Κύκλωπες εξελίχθηκαν τεχνολογικώς, Έτσι ο Βρόντης, ο Αστερόπης και ο Άργης, δίνουν στον Δία τον κεραυνό, στον Ποσειδώνα την τρίαινα και στον Πλούτωνα την κυνέην, το κράνος που έκανε αόρατο όποιον το φορούσε. Οι Κύκλωπες της Οδύσσειας δεν έχουν σχέση βεβαίως με τίποτε από αυτά. Πρόκειται για κανίβαλους ιθαγενείς της Αφρικής. Η πρόοδος συνεχίζεται. Εφευρίσκεται η γεωργία. Ο Ιξίων εφευρίσκει τον άξονα και ο Περίθους (περί-θέω) τον τροχό. Οι άνθρωποι λέγονται τώρα μέροπες, πολλαπλασιάζονται και εξαπλώνονται, κτίζουν πόλεις και οχυρά. Ο πολιτισμός εξελίσσεται και φθάνουμε πλέον στην χρυσή εποχή των Ουρανιώνων, τον παγκόσμιο πολιτισμό του παμβασιλέως Ουρανού. Ακόμα πιο ενδιαφέρουσες είναι οι αρχαίες παραδόσεις για τους Γίγαντες. Αναφέρονται ακόμα και στην Βίβλο. Τι ήταν; Πολυποίκιλες οι απόψεις. Αστρονομικά φαινόμενα και κοσμικές καταστροφές; Οι Νεάντερταλ (και η σύγκρουσή τους με τον homo sapiens); Ίσως όμως οι Νεάντερταλ αφανίστηκαν από τους παγετώνες και όχι τον homo sapiens. Αποτελέσματα ολέθριων πειραμάτων γενετικής; (Βλ. Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, και Βιβλίο του Ενώχ για την συνεύρεση των Νεφιλίμ με τις "γυναίκες των ανθρώπων"). Ο Πολιτισμός εξελίσσεται, φθάνει σε μεγάλα ύψη και εξαπλώνεται στα πέρατα του κόσμου. Ζούμε στην χρυσή εποχή των Ουρανιώνων. Ο παμβασιλεύς Ουρανός (θεοποιηθείς μετακατακλυσμιαίως) γίνεται ο πρώτος βασιλεύς της οικουμένης. Ο Κρόνος, με την βοήθεια και της Γαίας, ευνουχίζει και εκθρονίζει τον Ουρανό, μάς λέγει ο μύθος. Και κυβερνά με σκληρότητα, καταπίνοντας τα παιδιά του. Η διαφθορά της εξουσίας εμόλυνε και αυτό το Χρύσεον Γένος και έχουμε κατάχρηση της εξουσίας από τους τοπικούς βασιλείς τους Τιτάνες. Συγκρούονται με τον παμβασιλέα Ουρανό και ο Κρόνος εκμεταλλεύεται την κατάσταση. Είναι πλέον κυρίαρχος (κραντήρ) και βασιλεύει (κράντωρ) επί πάντων με απεριόριστη εξουσία (κράτος). Ο Ζευς, αργότερα, συμμαχεί με τους εκ των Τιτάνων πιστούς στις παλαιές αρχές του Ουρανού, Ωκεανό, Ιαπετό, Θέμιδα, Μνημοσύνη, και με την βοήθεια και των Εκατογχείρων τεχνοκρατών επικρατεί επί των Κρονιδών Τιτάνων. Ο Κρόνος εξορίζεται πέρα από τον Ατλαντικό, στην Αμερική, και τον Β. Παγωμένο Ωκεανό (Κρόνιος Ωκεανός). Στην μακρινή Δύση βασιλεύει λοιπόν ο Κρόνος, εκεί όπου βρίσκονται όχι μόνο σκοτεινές και θυελλώδεις αχανείς ήπειροι και φρικτά τέρατα, οι Πύλες του σκοτεινού και παγερού Άδου. Φαίνεται το τέλος της εποχής του Κρόνου, έρχεται με τον πρώτο μεγάλο κατακλυσμό, τον του Ωγύγου, και τον καταποντισμό της Αιγηίδος. Όμως από αυτόν τον κατακλυσμό ο πολιτισμός θα διασωθεί και θα φτάσει σε ακόμα μεγαλύτερα ύψη κατά την εποχή του Διός, των Διογενών Ελλήνων, από κατακλυσμόν Ωγύγου (20.000-13.000 π.Χ.) έως κατακλυσμόν Δευκαλίωνος (9.564 π.Χ.). Άραγε η θεοποίηση του Χρυσού Γένους στις παραδόσεις οφείλεται μόνο στις μνήμες για το υψηλότατο επίπεδο πολιτισμού στο οποίο είχε φτάσει ο προκατακλυσμιαίος πολιτισμός; Ή μήπως ο πολιτισμός αυτός είχε φτάσει σε τέτοιο πνευματικό ύψος ώστε τα μέλη του ανήλθαν όντως σε ανώτερο επίπεδο υπάρξεως; Ή και τα δύο; Το εκτυφλωτικό ύψος του Πολιτισμού του Διός εκφράζεται στον Μύθο. Ο Ζευς έρχεται εις γάμον με τις Ωκεανίδες Μήτιν και Ευρυνόμη και με τις Τιτανίδες Θέμιδα και Μνημοσύνη. Κατά σειρά: Από την Μήτιν, την οποία καταπίνει (έχει μέσα του), γεννά από την κεφαλή του την Αθηνά. Από την Θέμιδα γεννά τις Μοίρες (Κλωθώ, Λάχεσις, Άτροπος) και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη). Από την Ευρυνόμη γεννά τις Χάριτες (Αγλαΐα, Ευφροσύνη, Θαλία). Από την Μνημοσύνη (συνευρισκόμενος επί 9 νύχτες συνεχώς στην ιερή κατοικία τους) γεννά τις Μούσες (Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Ερατώ, Πολύμνια, Ουρανία, Καλλιόπη). Από την Δήμητρα γεννά την Περσεφόνη. Από την Λητώ γεννά τον Απόλλωνα και την Αρτέμιδα. Από την Μαία τον Ερμή. Από την Ήρα τον Άρη. (Ο Άρης από την Αφροδίτη γεννά τον Φόβο, τον Δείμο και την Αρμονία). Και μετά τον του Δευκαλίωνος κατακλυσμό: Από την Σεμέλη γεννά τον Διόνυσο. Από την Δανάη τον Περσέα. Από την Αλκμήνη τον Ηρακλή. Από την Λήδα την Ελένη, την Κλυταιμνήστρα, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη. Κατά τινες, από την Ολυμπιάδα τον Αλέξανδρο τον Μέγα. Και ίσως δεν σταμάτησε εκεί. Εάν δεν εθεωρείτο ασεβές, θα έλεγα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η τελευταία ενσάρκωσις του Διονύσου, υιός του Διός και της Παναγίας. Ο Ζευς είχε λάβει την μορφήν κρίνου, πράγμα όχι παράδοξον, με την Δανάη είχε μεταμορφωθεί σε χρυσή βροχή, με την Λήδα σε κύκνο, με την Ευρώπη σε ταύρο. Ο παμβασιλεύς Ζευς κυβερνά την οικουμενική αυτοκρατορία με κέντρο την Πυθώ, μετονομασθείσα αργότερα σε Δελφούς, στον Παρνασσό. Και κυβερνά με: Μήτις: Σοφία. Θέμις: Θεσμοί, γραπτός νόμος, κοσμική ηθική τάξις, δίκαιον, μαντική. Ευρυνόμη: Ευρεία αντίληψη δικαιοσύνης, οικουμενικότης. Μνημοσύνη: Μνήμη, παράδοσις, άγραφος νόμος. Καρπός της Μήτιδος η Αθηνά (ετυμολογικά Θεά (ή Ήθος)-Νους, Σοφία, Νους, Επιστήμη). Καρποί της Θέμιδος είναι ο Παγκόσμιος Φυσικός Νόμος(Μοίρες) και στο επίπεδο της Πολιτείας οι Ώρες: Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη. Τελευταία σύζυγος η Ήρα (Τάξις, οικογένεια). Μόνον οι Έλληνες έφτασαν σε αυτό το θείο ύψος διανοητικής συλλήψεως και πολιτιστικής, πολιτικής, ιστορικής πραγματώσεως και βιώσεως αξιών. Και αυτός ο Πολιτισμός είναι όχι μόνον θεωρητικός αλλά επραγματώθη. Κατακλυσμός Δευκαλίωνος - Αστεροειδής Φαέθων - Καταποντισμός Ατλαντίδος ανατροπή πόλων της Γης (9.564 π.Χ.). Καταβαράθρωσις του πολιτισμού. ΧΑΛΚΕΟΝ ΓΕΝΟΣ: Σταδιακή ανόρθωσις πολιτισμού, τη βοηθεία λίγων διασωθέντων: Δευκαλίων, Ακτίς Ηλιάδης Ρόδου (Τελχίνες) Λινός, Ορφεύς, Μουσαίος, Μουσεία και Μαντεία. ΓΕΝΟΣ ΗΡΩΩΝ: (4.000-1.200 π.Χ.) Πελασγική Αυτοκρατορία, Μινωική Αυτοκρατορία, Εκστρατείες Περσέως, Διονύσου, Αργοναυτών, Ηρακλέους, Εποικισμοί Αιγύπτου, Παλαιστίνης, Φοινίκης (Ιώ, Έπαφος, Δαναός, Αίγυπτος, Αγήνωρ, Κάδμος, Ευρώπη), Βορείου Ευρώπης (Αργοναύτες, Υπερβόρειοι, Δαναοί κ.λπ.). Μυκηναϊκή Αυτοκρατορία. Έκρηξις ηφαιστείου Θήρας (1.644 π.Χ). Τρωικός Πόλεμος (~1.200 π.Χ.) Οδυσσεύς (τελευταία υπερπόντια εξόρμησις). ΣΙΔΗΡΕΟΝ ΓΕΝΟΣ: Κατάρρευσις Μυκηναϊκών βασιλείων(εμφύλιες ταραχές, φυσικές καταστροφές, μεταναστεύσεις). ΠΛΑΣΤΙΚΟΝ ΓΕΝΟΣ: Βιομηχανική εποχή, "Νέα Τάξη Πραγμάτων", σήμερα. Μόνο στους μυημένους των μυστηρίων εξηγούνταν οι απόρρητοι συμβολισμοί. Η Δάφυρα συμβολίζει την γη που χάνεται από το υγρό στοιχείο. Περσεφόνη εκ του πέρσις (άλωσις) και φόνος, δηλαδή αυτή που φονεύεται, η γη που χάνεται. Πιθανότατα αυτά τους αποκαλυπτόταν κατά την δεύτερη μύηση, την Εποπτεία. Η κοινοποίηση απαγορευόταν με ποινή θανάτου, διότι ο αμύητος θα περιγελούσε τους συμβολισμούς της Μητρός και της Κόρης, οπότε θα κατέρρεε το σοφό Θρησκευτικό οικοδόμημα των Ελευσινίων Μυστηρίων, που σκοπό είχαν να διδάξουν την Ουσία της Ζωής, και να διαφυλάξουν την αρτιότητα της γης που ακούραστα χιλιάδες χρόνια μας θρέφει. Περαιτέρω σημαίνει την κάθοδο μετά θάνατον της Ψυχής στον Άδη (φόνος του σώματος – Περσεφόνη), και την επάνοδο της Ψυχής στη Ζωή με νέο σώμα ως Φερσέφασα (φύρσω και φαίνω). Αυτή η διδασκαλία έπρεπε να κρατηθεί μακριά των ανόητων σχολίων των αμύητων. Να σταματήσουμε την κακοποίηση και την μόλυνση του πλανήτη, να αποκτήσουμε την συνείδηση της ιερότητας της Μητρός Γαίας. Αναμένεται λοιπόν Κελεός να κελεύσει και πάλι το σωτήριο του πλανήτη άγγελμα: «Να επιστρέψουμε την Περσεφόνη στην Μητέρα, στην Δήμητρα της Ελευσίνας, για να γεννήσει ως Δάειρα και πάλι Ελευσίνες στην Ελλάδα και σ’ όλη την Γη». Ὕμνος εἰς τὸν Δία Χαίρε συ, ο ενδοξότερος των αθανάτων, πολυώνυμε Ζεύ, εσαεί παντοδύναμε, Φύσεως γεννήτωρ, ο τα πάντα κυβερνών συμφώνως το Νόμω! Σε που είναι δίκαιον, οι θνητοί να σου απευθύνουν αίνους. Εκ σου αληθώς εγεννήθημεν και μόνον ημείς, μεταξύ όλων των θνητών όντων, που ζουν και έρπουν επί της γης, μόνοι ημείς απεκτήσαμε το χάρισμα να μιμούμεθα τον ήχον του λόγου σου. Θα σε υμνήσω λοιπόν και δεν θα παύσω να υμνώ την κυρίαρχόν σου δύναμιν. Εις σε πράγματι πας ο γύρω ελισσόμενος κόσμος υπακούει και βαδίζει όπου εσύ τον οδηγείς, και εκών αφήνεται να κυβερνάται υπό σου. Εκείνο που κρατάς εις τα αήττητους χείρας σου το αμφίστομον πύρινο ξίφος είναι ο αείζωος κεραυνός. Διότι τα πάντα εις την φύσιν κατεργάζονται υπ' αυτού, δι' αυτού κατευθύνεις τον κοινόν λόγον ο οποίος κυκλοφορεί δια των πάντων αναμιγνυόμενος τόσον με τας μικράς, όσον και με τας μεγάλας φλόγας. Διότι είσαι ο ύπατος βασιλεύς ολόκληρου του παντός. Ουδέν επιτελείται επί της Γης, ώ Δαίμων, χωρίς εσένα ουδέν εις τον αιθέριον θείον ουρανόν, ουδέν εις την θάλασσαν όλα πλην εκείνων που πράττουν oί μοχθηροί αλλά Σύ, γνωρίζεις πώς νά ανάγης εις το μέτρον κάθε υπερβολήν, να επιβάλλεις την τάξιν εις κάθε τι το άτακτον και να καθιστάς φίλα όσα δεν διάκεινται φιλικώς προς άλληλα. Συνήρμοσες πραγματικά αγαθά με τα κακά εις μίαν αρμονικήν ενότητα εις τρόπον ώστε μια μόνη και αιωνίως υφιστάμενη λογική επικρατί των πάντων, αυτήν δε την αρμονικήν λογικήν, όσοι εκ των θνητών είναι κακοί αποφεύγουν, οι δύσμοιροι ποθούντες συνεχώς την απόκτησιν αγαθών, ούτε βλέπουν, ούτε ακούουν τον κοινόν θείον Νόμον. Εάν δε υπήκουον εις τον Νόμος αυτόν με κατανόησιν, θα τους ωδήγει εις βίο ευδαίμονα. Αλλά αντί τούτου όρμωσιν ως παράφρονες, από το ένα κακόν εις το άλλο. Οι μεν επιδίδονται με σπουδήν εις την δόξαν, που τους προξενεί λυπηράς έριδας οι άλλοι επιδίδονται υπέρ παν μέτρον προς το κέρδος άλλοι τέλος εις την άνεσιν και τας ειδονάς του σώματος, αποκτώντες τελικώς το άκρως αντίθετον εκείνου που επιζητούν. Αλλά Συ, Ζευ, που παρέχεις όλα τα δώρα, θεέ των σκοτεινών νεφών και κυρίαρχε του κεραυνού, σώσε τους ανθρώπους από την θλιβερήν άγνοιαν των, σκέδασον, Πάτερ, αυτήν από τας ψυχάς των και κάμε αυτούς να καταλάβουν και να ακολουθούν την οδό με την οποίαν Συ, με δικαιοσύνην, κυβερνάς. Όταν δε ημείς τιμηθώμεν, θα σε τιμήσωμεν με την τιμή που σου ανήκει, υμνούντες εις το διηνεκές τα έργα σου, όπως επιβάλλεται εις τους θνητούς, διότι δεν υπάρχει, ούτε διά τους ανθρώπους, ούτε και διά τους θεούς, ανώτερον προνόμιον από του να δύναται να υμνούν πρεπόντως και αιωνίως, τον κοινόν εις όλους Νόμον. ΤΟ CΥΜΒΟλΟΝ ΤΗC ΠΙCΤΕΩC Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα παντοκράτορα, ποιητήν οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων. Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα, πρὸ πάντων τῶν αἰώνων. Φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι’ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο. Τὸν δι’ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα. Σταυρωθέντα τε ὑπέρ ἡμῶν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου καὶ παθόντα καὶ ταφέντα. Καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, κατὰ τὰς Γραφάς. Καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός. Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος. Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον, τὸ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν. Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν. Ὁμολογῶ ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν. Καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν. Ενδεικτική βιβλιογραφία • TIME LIFE BOOKS Τα μυστήρια του αγνώστου, εκδόσεις ΑΛΚΥΩΝ • TIME LIFE BOOKS Ταξίδι στο Σύμπαν, εκδόσεις Κ. Καπόπουλος • Ευκλείδεια Γεωμετρία Α΄ και Β΄ Ενιαίου Λυκείου, Ο.Ε.Δ.Β. εκδόσεις ΖΗΤΗ, ομάδα συγγραφής: Θωμαΐδης Γιάννης, Ξένος Θανάσης, Παντελίδης Γεώργιος, Πούλος Ανδρέας και Στάμου Γεώργιος • Ο μυστικός κώδικας του Πυθαγόρα και η αποκρυπτογράφησις της διδασκαλίας του, του Ιπποκράτη Δάκογλου, εκδόσεις ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ • Ιστορία των Ελλήνων, εκδόσεις ΔΟΜΗ • Ιερά Έλευσις Η Αληθινή Ιστορία, του Αναστασίου Στάμου, εκδόσεις ΚΑΔΜΟΣ • New York Times, Ιανουάριος 2004 • Christian Science Monitor, Δεκέμβριος 2001 • Εφημερίδα ΒΗΜΑ Αρ. Φύλλου 14767, άρθρο του Χ. Βάρβογλη. • el.wikipedia.org/wiki • mythologia.8m.com/sokratis.html • www2.forthnet.gr/presocratics • filosofia.gr/aristotelis.html • www.geotop.gr/artman • users.forthnet.gr/ath/deleps/ Unknown_Hellenic_History • www.physics4u.gr/news/2003 /scnews1123a.html • www.apologitis.com/gr/ancient/aireseis. htm • stigmes-istorias.blogspot.com • hellasgr.com/apollonios_o_tyaneas.html • The History Channel.com • www.greek-language.gr/greekLang • www.atlanteans.gr • www.buddhism.gr/meditation.htm • diaelefsis.pblogs.gr/2008/02/kolymphthra-toy-silwam-kai-to-paradeigma-toy-anablepsantos.html • www.britannica.com • www.nea-acropoli.gr • www.hellenicreligion.gr • dim-sapon.rod.sch.gr/diafora/7thaymata/ arxaia.htm • http://www.theogonia.gr/theoi/theoid/Dias.htm#top Αντί επιλόγου, «Μάνα είναι αυτή που γεννά, αλλά και αυτή που μεγαλώνει τα παιδιά της». Περιεχόμενα • Πρόλογος 3 • Ο Ελλαδικός χώρος 4 • Κατακλυσμός ή κατακλυσμοί; 5 • Ελλάς και Έλληνες 7 • Κατακλυσμός επί Ωγύγου 9 • Κατακλυσμός επί Δευκαλίωνος 10 • Κατακλυσμός επί Δαρδάνου 12 • Κατακλυσμός του Νώε 14 • Το ηφαίστειο της Θήρας 18 • Με άλλων λόγια 21 • Προκατακλυσμιαίες μνήμες 22 • Ατλαντίδα «ο χαμένος παράδεισος» 28 • Ενδείξεις αποδείξεις 37 • Η Ελληνική γλώσσα 44 • Η Ελληνική Γραφή 51 • Περί αγωγής παίδων 62 • Νόμοι κατά της παιδεραστίας 68 • Φιλοσοφία 71 • Αρχαίων εφευρέσεις 129 • Είχαν οι αρχαίοι πυροβολικό; 149 • Τα θαύματα του αρχαίου κόσμου 162 • Η Ελληνική θρησκεία 180 • Η δύναμη του νου 210 • Σήμερα 212 • Διωγμοί στο όνομα του Κυρίου 216 • Μυθολογία 228 • Αποσυμβολισμοί 240 • Ύμνος εἰς τον Δία 251 • Το σύμβολον της πίστεως 253 • Ενδεικτική βιβλιογραφία 255 • Αντί επιλόγου 257 • Περιεχόμενα 258
 του Ευάγγελου Καμβίσιου