Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα και από την συνέντευξη που έδωσε στην «Καθημερινή της Κυριακής» όπου χωρίς αιδώ, αναφέρει πως το Καστελλόριζο ανήκει στον γεωγραφικό χώρο της Μεσογείου και όχι του Αιγαίου, σαν νέος «Πίρι Ρέις» που επανασχεδιάζει χάρτες.
Φυσικά αυτή η άποψη εκ μέρους του Αχμεντ Νταβούντογλου, μας προϊδέασε για το τι θα φέρει στις αποσκευές του στην Αθήνα και τι «περιμένει» τους έλληνες συνομιλητές του, οι οποίοι δηλώνουν «έκπληκτοι» από τα λεγόμενα του τούρκου Υπουργού Εξωτερικών. Εμείς μάλλον θα λέγαμε-επιεικώς-απροετοίμαστοι…
«Επιχείρηση ΑΟΖ»
Η Άγκυρα θα θέσει ξεκάθαρα το δίλημμα στην Ελλάδα αναφορικά με την προσέγγισή της με το Ισραήλ: «Ή με εμάς ή με τους Ισραηλινούς». Και βέβαια δεν είναι τυχαίο όλο αυτό. Η Τουρκία έχοντας την έπαρση μιας χώρας που αναβαθμίζεται οικονομικά και στρατιωτικά, με την οικονομία της να παρουσιάζει ένα ξέφρενο ράλι ανόδου, τις ένοπλες δυνάμεις της να εξοπλίζονται σαν «αστακός» και το προφίλ της «όασης» μέσα στην αναταραχή που επικρατεί στο μουσουλμανικό κόσμο έχει «ανοίξει την όρεξή της» διεκδικώντας προκλητικά ότι συμπεριλαμβάνεται στον στρατηγικό σχεδιασμό της για την ανάδειξή της ως «μουσουλμανική υπερδύναμη».
Έχοντας λοιπόν τον ιστορικό αντίπαλό της-την Ελλάδα-να βρίσκεται σε κατάσταση «αποσύνθεσης» εκδηλώνει με όλα τα μέσα και τις τακτικές «επίθεση» για να κερδίσει περισσότερα και να γίνει ισχυρότερη.
Το ζήτημα του Καστελόριζου που έθιξε ο Αχμεντ Ναταβούντογλου δεν είναι τυχαίο. Εχει άμεση σχέση με την περίφημη «Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη» (ΑΟΖ) και προσπαθεί ουσιαστικά να εμποδίσει την Ελλάδα να τη δημιουργήσει ώστε να ενωθεί με την Κύπρο όπου η Κύπρος με τη σειρά της έχει ενώσει την ΑΟΖ της με αυτή του Ισραήλ. Εν ολίγοις να εμποδίσει τα σχέδια της μεταφοράς φυσικού αερίου και πετρελαίου από τα τεράστια κοιτάσματα που έχουν ανακαλυφθεί σε Κύπρο και Ισραήλ στην Ευρώπη. Και βέβαια να μην επιτραπεί στην Ελλάδα να κάνει έρευνες και εξόρυξη στην ΑΟΖ της στην Ανατολική Μεσόγειο, χωρίς η Αγκυρα να πάρει το… «μερτικό της» ή επί του διπλωματικότερου «συνδιαχείρηση» στον ελληνικό πλούτο.
Οι μορφές πίεσης
Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, θα επισκεφτεί και την μουσουλμανική μειονότητα στην Θράκη, την οποία πολλάκις έχει χαρακτηρίσει ως «τουρκική» παραβιάζοντας την Συνθήκη της Λωζάνης, η οποία κακά τα ψέματα είναι «ενεργή» μόνο για την Ελλάδα. Στον τουρκικό στρατηγικό σχεδιασμό η εν λόγω Συνθήκη είναι «νεκρή» και αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι όσοι ασχολούνται με την χάραξη και εκτέλεση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Η υποδοχή που ετοιμάζει ομάδα που θεωρεί εαυτόν «τουρκική μεινότητα», με την αμέριστη αρωγή του τουρκικού προξενείου στην Θράκη, θα είναι το λιγότερο προκλητική. Το «hoşgeldin» (καλωσόρισμα) προς τον Αχμεντ Νταβούντογλου θα παραπέμπει περισσότερο σε επίσκεψη του τούρκου υπουργού σε τουρκική επαρχία, παρά σε ξένο έδαφος. Και αυτό θα είναι ουσιαστικά το «έναυσμα» για αρνητικές εξελίξεις σε ό,τι αφορά τα ελληνικά συμφέροντα και κυρίως την σταθερότητα εδαφικού τμήματος της ελληνικής επικράτειας.
Είναι πλέον ξεκάθαρο, πως το ζήτημα της Δυτικής Θράκης το οποίο μεσοπρόθεσμα θα μετατραπεί σε «ωρολογιακή βόμβα» αντίστοιχη με αυτή του Κοσόβου, όπου οι Σέρβοι έχασαν την νότια επαρχία τους. Η Τουρκία έχει κυριολεκτικά εξαπολύσει έναν άγνωστο πόλεμο, κατά της εθνικής μας κυριαρχίας, ειδικά στη Δυτική Θράκη. Το εκεί προξενείο έχοντας στη διάθεσή του έναν πακτωλό χρημάτων, χρηματοδοτεί οργανώσεις, αγοράζει συνειδήσεις, εδάφη, οργανώνει ταξίδια στη «μητέρα πατρίδα» και σταδιακά αλλάζει την εθνική συνείδηση των πομάκων. Τους μετατρέπει σε τούρκους πολίτες.
Παράλληλα έχει εξαπολύσει μια εκστρατεία άνευ προηγουμένου στο εξωτερικό και στα διεθνή φόρα, μέσω της οργάνωσης των Τούρκων της Δυτικής Θράκης, ζητώντας δικαιώματα μειονότητας, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια και το μέλλον ενός τμήματος της ελληνικής επικράτειας.
Η δεύτερη μορφή πίεσης είναι ο «πατροπαράδοτος» τρόπος της στρατιωτικής πίεσης. Με τα ελληνικά αντανακλαστικά στις τουρκικές στρατιωτικές προκλήσεις να έχουν μειωθεί λόγω της ύφεσης (sic), το τουρκικό πολεμικό ναυτικό και αεροπορία, κάνουν «αβλαβείς διελεύσεις» στον θαλάσσιο και εναέριο ελληνικό χώρο με σκοπό να δημιουργήσουν νέες «γκρίζες ζώνες» ώστε σε λίγο καιρό να έχουν «σαλαμοποιήσει» το Αιγαίο, επιφέροντας μια στρατηγική νίκη υπέρ των τουρκικών συμφερόντων με έμμεση προσέγγιση, αφού η ελληνική κυβέρνηση δείχνει «αδύνατη» να αντιδράσει ή δεν θέλει να αντιδράσει.
Και μη βιαστεί κανείς να μιλήσει για «εμφύλιο» μεταξύ «νέο-οθωμανών» και «κεμαλικών». Αναφορικά με το στρατηγικό σχέδιο και τα συμφέροντα της Τουρκίας δεν υπάρχει καμία σύγκρουση, αλλά αντίθετα επικρατεί απόλυτη σύμπνοια.
Και αυτό ορισμένοι «φωστήρες» εντός του… FIR Αθηνών, πρέπει να το καταλάβουν ή ακόμη χειρότερα να μην το κρύβουν στους πολιτικούς προϊσταμένους τους.
Η τρίτη μορφή πίεσης αφορά την οικονομική διείσδυση. Τούρκοι επιχειρηματίες-επιδοτούμενοι από το κράτος-θα προσπαθήσουν να διεισδύσουν επιθετικά στην ελληνική αγορά, στοχεύοντας στην εξαγορά ή δημιουργία ξενοδοχειακών μονάδων, την αγορά μετοχών σε τράπεζες, την είσοδό τους σε κατασκευαστικές κοινοπραξίες, σε επικοινωνιακές και σε πλήθος άλλων δραστηριοτήτων. Επιδερμικά, αυτό θα γίνει για να βοηθηθεί η «φίλη Ελλάδα σε μια δύσκολη συγκυρία». Μακροοικονομικά όμως σημαίνει τον έλεγχο της ελληνικής οικονομίας, τον έλεγχο δηλαδή με έμμεσο τρόπο του ίδιου του ελληνικού κράτους. Και αυτή η τακτική της τουρκικής «οικονομικής διείσδυσης» έχει και ιστορικό προηγούμενο, με την περίπτωση του Αζερμπαϊτζάν, της Αρμενίας, της Γεωργίας και της Βουλγαρίας.
Είναι ξεκάθαρο πως η Αθήνα πρέπει να ξεκαθαρίσει που ανήκει, γιατί ανήκει και το τι θέλει να κάνει.
Όσο μας λογίζουν οι αντίπαλοί μας ως ένα «σάκο του μποξ» τόσο θα μας «βαρούν». Πρέπει να δείξουμε πως παρά τα προβλήματά μας, παραμένουμε αμετακίνητοι στην προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων και της εδαφικής μας ακεραιότητας. Γιατί αργά ή γρήγορα η οικονομική κρίση για την Ελλάδα θα αποτελεί παρελθόν. Απώλεια όμως της εθνικής μας κυριαρχίας επί ελληνικού εδάφους ή μια «τουρκοποιημένη» κυβέρνηση δεν θα αποτελέσουν ποτέ παρελθόν, προσθέτοντας άλλη μια «μαύρη σελίδα» στην ιστορία του Ελληνικού Εθνους, εξαιτίας της αδυναμίας όχι ενός λαού αλλά των πολιτικών.
Πηγή: newscode.gr