Η NASA αυτή τη φορά πρωτοτύπησε. Αντί να περιοριστεί σε φωτογραφίες των κρατήρων της, μέτρησε απευθείας τη διάμετρο και το βάθος τους με τη βοήθεια του προηγμένου οργάνου λέιζερ Lunar Orbiter Laser Altimeter (LOLA). Το όργανο βρίσκεται στη διαστημοσυσκευή Lunar Reconnaissance Orbiter, που εκτοξεύτηκε το 2009. Σύμφωνα με τα στοιχεία που συγκέντρωσε, κάποιες περιοχές είναι τόσο καλυμμένες με κρατήρες, ώστε από ένα σημείο και μετά κάθε νέος κρατήρας που δημιουργούσε η πτώση ενός αστεροειδούς «έσβηνε» έναν παλαιότερο. Ετσι, ο συνολικός αριθμός τους παραμένει περίπου σταθερός.
Με τη βοήθεια των δεδομένων που συνέλεξε η LOLA, επιστήμονες κατέγραψαν 5.185 κρατήρες μεγέθους άνω των 20 χιλιομέτρων και από την κατανομή τους στην επιφάνεια της Σελήνης κατάφεραν να προσδιορίσουν τόσο τις αρχαιότερες περιοχές της όσο και τους αρχαιότερους κρατήρες πρόσκρουσης. Αυτό που διαπίστωσαν ήταν ότι οι περιοχές με τους περισσότερους κρατήρες και, κατά συνέπεια, με τη μεγαλύτερη ηλικία (λιγότεροι κρατήρες σε μια συγκεκριμένη περιοχή της Σελήνης σημαίνει ότι η επιφάνειά της πρέπει να αναδιαμορφώθηκε πιο πρόσφατα, για παράδειγμα, μέσα από ροές ηφαιστειακής λάβας) εντοπίζονται στη νότια πλευρά της, που είναι στραμμένη προς τη Γη, και στη βόρεια και κεντρική πλευρά της, που είναι στραμμένη αντίθετα.
© Science Illustrated