Ξέρουμε το πώς και γιατί γινότανε. Οι στρατεύσιμοι που αναγκαζόντουσαν να παραμείνουν στα στρατόπεδα, αεροδρόμια, καράβια, Ναυστάθμους, μέρες που ήταν για να αλλάξει κάτι στη καθημερινότητα τους οργάνωναν μεταξύ τους μια παραδοσιακή γιορτή για το καλό της ημέρας.
Σε αυτή συμμετείχαν και οι μόνιμοι που βρισκόντουσαν εκείνη την ημέρα υπηρεσία και όσοι άλλοι από τους υπηρετούντες στην Μονάδα, επιθυμούσαν, με τις οικογένειές τους μια και λόγω των συχνών μεταθέσεων βρισκόντουσαν σε μέρη που δεν προλάβαιναν να ενσωματωθούν στην τοπική κοινωνία.
Μάλιστα οι εκτός υπηρεσίας που συμμετείχαν στο γλέντι της μονάδος ανάλογα και με τα μέλη της οικογένειας τους ή και τους προσκεκλημένους κατάβαλαν και το αντίτιμο της τροφής και γενικά συμμετείχαν στα όλα έξοδα.
Ως συνήθως, ιδιαίτερα τις εποχές εκείνες, στα στρατόπεδα το φαγητό πάντοτε περίσευε, έτσι μια και ήταν ημέρα γιορτής τα Στρατόπεδα άνοιγαν τις πύλες τους σε οποιονδήποτε ΄΄ηθελε να πάει να γλεντήσει με τους στρατεύσιμους και να φάει. Εκεί κατέφευγαν την ημέρα αυτή άνθρωπου που δεν είχαν την δυνατότητα να έχουν ένα λαμπριάτικο τραπέζι ή και μια ζεστή συντροφιά. Αυτοί ήταν καλοδεχούμενοι στις μονάδες.
Με τα χρόνια αυτό εξελίχθηκε ακολουθώντας την «ελληνική κουλτούρα». Θυμόσαστε κάποτε που στα μνημόσυνα και στις κηδείες κάποτε γινόντουσαν τα τραπέζια «ανοιχτά» στις τοπικές κοινωνίες για να πάνε οι μη έχοντες να φάνε και να συγχωρέσουν «τα πεθαμένα» των οικοδεσποτών; Σήμερα πλέον αν πάει κάποιος ρακένδυτος, πεινασμένος για να βρεί ένα πιάτο φαγητό σε τραπέζι μνημοσύνου οι συγγενείς θα τον πετάξουν έξω και δεν θα τον αφήσουν ούτε να πλησιάσει.
Έτσι λοιπόν με τα χρόνια για να πάς σε Μονάδα που γιόρταζε το Πάσχα έπρεπε να είχες πρόσκληση για να μπορείς να περάσεις. Επι πλέον το προσωπικό που εκείνη την ημέρα βρισκόταν υπηρεσία ήταν το μόνο που δεν γιόρταζε καθ΄ όσον είχε τρελλαθεί στις αγγαρείες, προετοιμασίες κλπ για να έρθουν οι «επίσημοι» να γιορτάσουν και να κάνουν τις δηλώσεις τους «on camera», η χαρά των ρεπόρτερς μια και τέτοια μέρα δεν υπάρχουν ειδήσεις! ΄
Και όλα αυτά βέβαια ΔΩΡΕΑΝ πλέον μια και γίναμε μια χώρα πολύ large!
Μετά ήρθαν και οι καλλιτέχνες. Στην αρχή τότε που δεν είχαμε ΔΝΤ και τέτοια,τα πρώτα ονόματα. Ο Αντώνης Ρέμος ας πούμε ήταν από τους τραγουδιστές που είχαν τραγουδήσει .Τους χορούς έσερναν πρώτοι,πρώτοι οι υπουργοί,οι οποίοι έβγαζαν και μία φωτογραφία δίπλα στη “ντάνα” με τ΄ αρνιά που σουβλίζονταν στις μονάδες.
Μετά άρχισαν να “σφίγγουν” τα πράγματα και έπεσε λίγο η “ποιότητα” που ΄λεγε και ο Σημίτης. Αλλάξαμε κατηγορία κι έτσι είδαμε σε στρατιωτικές μονάδες και σχολές ,όπως η Ναυτικών Δοκίμων και η Ικάρων Γωγώ Μαστροκώστα ,Σ.Μπεζεντάκου κ.λ.π. Και όπως βλέπετε και ιαπό τις φωτογραφίες οι καλλιτέχνες είχαν και τα μπαλέτα τους!
Και μετά ήρθε το ΔΝΤ! Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έδωσε το πρώτο χτύπημα στο έλλειμμα κόβοντας…τ΄ αρνάκια από τις μονάδες. Δυστυχώς η κίνηση τομή δεν είχε αποτέλεσμα. Ο Στρος-Κάαν και η παρέα του ήρθαν στην Ελλάδα. Τουλάχιστον γλιτώσαμε τις "κιτς" εμφανίσεις και οι στρατιώτες τις αγγαρείες. Χρόνια πολλά.
