Λαμπερή όπως πάντα, μου μίλησε για την παράσταση και όχι μόνο… Ενώ ως νέα και σέξι μανούλα με αφορμή και την σημερινή γιορτή της μητέρας ,απάντησε στις ερωτήσεις μας για τον πεντάχρονο γιο της, για τις ανησυχίες της, την μεταξύ τους σχέση καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τις απορίες του σε σχέση με τον έρωτα…
Ξεκινώντας την κουβέντα μας, θα ήθελα να μου πείτε δύο λόγια για την παράσταση.
Είναι η δεσποινίς Τζούλι, του Μπάρμπερ πρόκειται για την διασκευή του κλασσικού έργου του Στρίντµπεργκ. Η διαφορά είναι ότι ο Στρίνμπεργκ το έγραψε γύρω στο 1890 ενώ ο Μάρμπερ το έχει τοποθετήσει το 1945, την βραδιά που βγαίνει με σαρωτική νίκη στην Αμερική το κόμμα των Εργατών.
Όλα συμβαίνουν σε ένα βράδυ, σ’ ένα πάρτι που γίνεται στο σπίτι από τους υπηρέτες μέσα σ’ ένα κλίμα χαράς. Η δεσποινίς Τζούλι, αποφασίζει να φλερτάρει τον Τζον, που είναι ο σοφέρ του πατέρα της, βλέποντας το σαν ένα παιχνίδι, έναν τρόπο να περάσει την ώρα της. Νιώθει επιπλέον και απογοητευμένη από τον πρόσφατο χωρισμό της γεγονός που την καταβάλει ψυχολογικά.
Στην πορεία όμως χάνει τον έλεγχο του παιχνιδιού ,τουμπάρουν οι ισορροπίες και έρχονται τα πάνω κάτω…
Αν είχατε την ευκαιρία να μεταφέρετε εσείς σ’ άλλη χρονική περίοδο και σ’ άλλο μέρος το έργο του Στρίνμπεργκ, ποια περίοδο θα επιλέγατε;
Νομίζω ότι η εποχή του Σαίξπηρ εμένα με καλύπτει και το σκηνικό του Εμπόρου της Βενετίας επίσης.
Υπάρχει κάποια φράση του ρόλου σας ή του έργου, που σας εκπροσωπεί ή σας αγγίζει ιδιαίτερα;
Δεν με εκπροσωπεί κάτι ως Μαρία, αλλά μου αρέσουν πολύ, πολλές ατάκες. Ο Τζον έχει τις καλύτερες, γιατί έχει τις ατάκες- μαχαίρι ας πούμε. Μου αρέσει ένας διάλογος, που συνοψίζει όλο το έργο και λέει: « Παίζεται με την φωτιά Δεσποινίς Τζούλι» και απαντάω εγώ ως Τζούλι: «Είμαι ασφαλισμένη, δεν κινδυνεύω από τίποτα, ένα αθώο παιχνίδι είναι.» Μ’ αυτό τον τρόπο φανερώνει στον θεατή πόσο διαφορετικά βλέπει όλη αυτή την κατάσταση μεταξύ τους και πως αυτό θα την οδηγήσει στην καταστροφή στο τέλος.
Έχει άγνοια κινδύνου, δεν σκέφτεται τι θα ακολουθήσει μετά αν οι δύο τους καταλήξουν στο κρεβάτι, εκείνη την εποχή τι γίνεται; Ακόμα και τώρα θα ήταν δύσκολο κάτι τέτοιο πόσο μάλλον εκείνη την εποχή.
Αν με ρωτούσες εμένα τι θα μπορούσε να γίνει, θα σου έλεγα πολλά, αλλά προφανώς η Τζούλι είναι ένας άνθρωπος, που δεν πατάει καλά στα πόδια του….
Νομίζω ότι είναι εμφανές πως δεν έχει ψυχική ισορροπία…
Καμιά ισορροπία…
Και φαντάζομαι πως και ερμηνευτικά βασιστήκατε σ’ αυτό…
Ναι, βέβαια! Και υπάρχει και στο DNA της το μεγάλο χάσμα, το ταξικό που είχαν και οι γονείς της. Η μητέρα της ήταν πολύ μπροστά για την εποχή της και είχε φιλελεύθερες ιδέες, το έχει και η Τζούλι αυτό μέσα της, αλλά δεν μπορεί να το ισορροπήσει μπαλαντάρει ανάμεσα στην συμπεριφορά του πατέρα και της μάνας της.
Γενικότερα, έχετε μια έντονη προσωπικότητα και μιλάτε ανοιχτά για πολλά ζητήματα της προσωπικής σας ζωής. Πιστεύετε ότι μια μερίδα του κόσμου και της showbiz, το εκμεταλλεύεται αυτό και δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην προσωπική σας ζωή, παρά στην καλλιτεχνική σας πορεία;
Βέβαια!
Αυτό σας ενοχλεί; Κάνετε κάτι για να αλλάξει;
Μ΄ ενοχλεί πάρα πολύ να ακούγονται περισσότερο οι απόψεις μου – γεγονός που δεν είναι κακό να συμβαίνει- αλλά μέχρι ενός σημείου. Δηλαδή σαφέστατα, όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια προσωπικότητα που είτε δείχνουμε περισσότερο, είτε λιγότερο προς τα έξω.
Στην δική μου περίπτωση το γεγονός ότι πλασάρεται περισσότερο αυτό, είναι από μια πλευρά κολακευτικό γιατί δείχνει πως είμαι μια ηθοποιός με προσωπικότητα από την άλλη όμως δεν συζητιέται πάντα θετικά, συζητιέται και αρνητικά και πλέον έχει γίνει καραμέλα ότι οι απόψεις μου είναι υπερβολικές και άλλα τέτοια σχετικά…
Σας ενοχλεί που σας ρωτάνε συνέχεια, αν θα παντρευτείτε ή αν θα κάνετε δεύτερο παιδί;
Ναι, πάρα πολύ! Έχω κουραστεί να με ρωτάνε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, δεν είναι μόνο αυτές οι απόψεις μου έχω άλλες εκατό χιλιάδες απόψεις… Τα είπα αυτά βαρέθηκα! Να πω κάτι άλλο, αν χρειάζεται, αν όχι, να μιλήσω μόνο για την δουλειά μου!
Όταν έρθει η ώρα, να μιλήσετε στον γιό σας για τον έρωτα. Τι θα του πείτε;
Μην νομίζετε ότι δεν του έχουμε ήδη μιλήσει, τα παιδιά είναι πολύ εξελιγμένα πλέον. Οπότε και εγώ και ο πατέρας του, ήδη του έχουμε πει μερικά πράγματα… Όταν λέτε για τον έρωτα εννοείτε τον έρωτα σαν πράξη;
Και τα δύο και ως συναίσθημα…
Σαν πράξη το έχουμε ήδη αναλύσει έχω να σου πω. Γιατί είναι η ερώτηση που δεν ξέρω από που προκύπτει: «Πως γίνονται τα παιδιά;» και εκεί πρέπει να πεις κάτι και σίγουρα, όχι τον πελαργό….
Τώρα για τα συναισθήματα και όλα αυτά, νομίζω πως θα τον αφήσω να τα ανακαλύψει μόνος του ή εκτός και αν έχει κάποια απορία και με ρωτήσει. Πιστεύω πως δεν είναι κάτι που μαθαίνεται…
Όντας νέα μητέρα, μέσα στην γενικότερη κρίση που βιώνουμε αυτή την εποχή – και δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική-στην χώρα μας. Τι σας φοβίζει περισσότερο για το μέλλον του γιού σας;
Πέρα από την οικονομική κρίση που έρχεται και παρέρχεται μ’ απασχολούν άλλα πράγματα αυτά που κυρίως απασχολούν τις περισσότερες μαμάδες, ναρκωτικά, μηχανές τέτοια πράγματα.
Θέλω το παιδί μου, να είναι καλό παιδί, να έχει σωστές βάσεις. Η κοινωνία μας πλέον δεν είναι όπως παλιά που μπορούσες να αφήσεις το παιδί άφοβα στην αλάνα να παίζει.
Μιας και αναφερθήκατε στα ναρκωτικά, έχετε δηλώσει πως τα έχετε δοκιμάσει πολλά πράγματα και μέσα σ’ αυτά και ναρκωτικές ουσίες. Αν λοιπόν, αύριο σας πει το παιδί σας: «Εσύ δήλωνες είκοσι χρόνια πριν πως έπαιρνες, εγώ στην εποχή μου πώς να μην πάρω;» τι θα του πείτε;
Δεν αντιλέγω σ’ αυτό. Από την στιγμή που θα μπορώ να τον εμπιστευτώ σε μερικά πράγματα δεν θα φοβάμαι. Γι’ αυτό προσπαθώ από τώρα να τον κάνω να μου μιλάει. Δεν πιστεύω πως οι γονείς με τα παιδιά μπορούν να έχουν φιλική σχέση. Πιστεύω πως μεταξύ τους όμως πρέπει να δημιουργείται ένα είδος συμμαχίας.
Αν ξέρω ότι το παιδί μου έχει πάρει τις σωστές βάσεις που θέλω να του δώσω και είναι ειλικρινής, δεν έχω πρόβλημα. Δηλαδή όπως εγώ ήμουν σίγουρη για τον εαυτό μου, σ΄ αρκετά πράγματα, βέβαια ποτέ δεν ξέρεις…
Όλες οι τρέλες που κάνεις στην εφηβεία κάπως ξεπερνιούνται. Είναι αυτό που λέω πως τα παιδιά έχουν φύλακες- Αγγέλους, δεν γίνεται να ζουν τα μωρά μ’ όλα αυτά που παθαίνουν κατά την διάρκεια του μεγαλώματος τους, είναι θαύμα που ζουν! Πέφτουν, χτυπάνε συνέχεια, μοιάζει με σύμπτωση που ζουν, είναι θέμα τύχης όλο αυτό.
Νομίζω ότι αν ξέρει τι του γίνεται μέσα του, δεν με πειράζει να δοκιμάσει πέντε πράγματα, αρκεί να ξέρω ότι είναι δυνατός χαρακτήρας. Εξάλλου και να με ένοιαζε δεν νομίζω ότι θα αποφύγω μερικά πράγματα. Αν δηλαδή του απαγορεύσω να πάρει μηχανή, δεν θα οδηγήσει του φίλου του;
Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, ας πούμε θέλω να ξέρει πως το θέμα δεν είναι πόσο θα τρέξει αυτός, αλλά πόσο θα τον προσέξουν οι άλλοι στο δρόμο.
Ας υποθέσουμε ότι έχετε στα χέρια σας ένα μαγικό ραβδάκι και αύριο το πρωί μπορείτε να αλλάξετε ο,τι θέλετε στην Ελλάδα. Τι θα επιλέγατε να αλλάξετε άμεσα;
Στην Ελλάδα, θα άλλαζα όλα τα κτίρια, να γινόμασταν όπως στην Βαρκελώνη που παντού βλέπεις αναπαλαιωμένα κτίρια. Είναι κρίμα, που είχαμε τόσα υπέροχα οικοδομήματα και ξαφνικά μετά το 1970 με τις πολυκατοικίες- τέρατα όλα άλλαξαν προς το χειρότερο. Δεν ξέρω γιατί αλλά εμένα μου αρέσουν πολύ τα παλιά και ψηλοτάβανα σπίτια.
Θα ήθελα να αλλάξω αυτό και να κάνω την Αθήνα πεζόδρομο!
Λένε ότι θα γίνει η Πανεπιστημίου…
Μακάρι! Δεν ξέρεις πόσο το εύχομαι!
Αν χρησιμοποιούσατε το ίδιο ραβδάκι για να αλλάξετε κάτι στον χώρο της δουλειάς σας;
Την νοοτροπία των πραγμάτων ακόμα και πριν την κρίση, όταν πηγαίνεις για δουλειά και έρχεται η ώρα να μιλήσεις για το οικονομικό θα σου πουν: «Καταλαβαίνεις, πως δεν υπάρχουν λεφτά» και λέω που πάνε όλα αυτά τα λεφτά;
Αυτοί που είναι λιγότερο πληρωμένοι είναι οι ηθοποιοί, δηλαδή αν μπορούσα και έβγαζα από την τσέπη μου να δώσω λεφτά σ’ έναν παραγωγό θα τα έπαιρνε!
Και γενικότερα η όλη νοοτροπία των πραγμάτων, υπάρχουν πάρα πολλοί ηθοποιοί και πάρα πολλές κλίκες, όπως τις καταλαβαίνω εγώ.
Να κάνω λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου και να σας ρωτήσω, δεν είναι λίγο περίεργο να μιλάτε εσείς για κλίκες; Θέλω να πω έχετε κάποιο παράπονο; Υπάρχει κάποιος χώρος, που δεν μπορείτε να δουλέψετε;
Λέγοντας κλίκες, δεν εννοώ κάποια ομερτά, που δεν μπορείς να μπεις. Εμένα μου την δίνουν πάρα πολύ οι μόνιμες συνεργασίες, δεν μου αρέσουν. Πιστεύω πως όλοι πρέπει να δουλεύουν μ’ όλους και επειδή υπάρχουν πάρα πολλοί ηθοποιοί, που είναι παρεξηγημένοι – δεν αναφέρομαι σ’ εμένα, γενικά μιλάω- και εύκολα μπαίνουν ταμπέλες και κατηγοριοποιούνται οι ηθοποιοί.
Στο εξωτερικό τα πράγματα δεν είναι έτσι…
Ας πούμε μετά τους Singles, φαντάζομαι είχατε προτάσεις να παίξετε τον ίδιο χαρακτήρα….
Ναι! Ακόμα έχω! Θέλω να πω, πως στο εξωτερικό μπορείς να δεις ηθοποιούς να κάνουν μια μπούρδα κομεντί και την επόμενη χρονιά να παίρνουν Όσκαρ, δεν καταλαβαίνω γιατί εδώ δεν μπορεί να γίνει το ίδιο!
Γιατί να μην δικαιούσαι να κάνεις μια πατάτα και μια μεγάλη επιτυχία και στο χρεώνουν λίγο περίεργα. Δεν μιλάω για εμένα, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν μου έχει τύχει τεράστιο χάσμα. Θα ήθελα όμως να μπορώ να κάνω τηλεόραση Singles και θέατρο «Δεσποινίς Τζούλι» σ΄ ένα θέατρο συνοικιακό και να μη λένε: «Ε, δεν πάμε να την δούμε, θα την δούμε στην τηλεόραση» ή «Η Σολωμού δεν κάνει γι’ αυτά τα έργα»
Η Μαρία Σολωμού πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Δεσποινίς Τζούλι» του Πάτρικ Μάρμπερ
Σκηνοθεσία- Μετάφραση- Σκηνικό- Μουσική επιλογή: Μ. Αδαμάκη
Ερμηνεύουν: Μ. Σολωμού. -Μ. Μουμούρης και Τζ. Παλαιοθόδωρου.
Κοστούμια: Μ. Πανάγου
Φωτισμοί: Κ. Μαραγκουδάκη
Τόπος Αλλού, Κεφαλληνίας 17 & Κυκλάδων, Κυψέλη
Παραστάσεις: Απόγ: Σάβ. 7 μ.μ. Βραδ: Πέμ.-Σάβ. 9.30 μ.μ., Τετ., Κυρ. 8 μ.μ. Μέχρι 5/6 Εισ.: € 20, φοιτ.: € 15.
Διάρκεια: 75'
cosmos.gr