Το πρόγραμμα αυτό εφαρμόζεται στο κρατίδιο Μαχαράστρα της κεντροδυτικής Ινδίας και έχει δυο στόχους: να καθυστερήσει τη δημογραφική ανάπτυξη και να βελτιώσει την υγεία των γυναικών.
Η Ρατζία Σαγιάντ ήταν 20 ετών όταν παντρεύτηκε τον Σακίλ, το 2007.
Το ζευγάρι ζει μαζί με τους γονείς του άνδρα στο χωριό Σεντουργιάνε, 250χλμ από το Μουμπάι, πρωτεύουσα του Μαχαράστρα.
Το σπίτι είναι απλό και τα έσοδα όχι σταθερά. Η Ρατζία δεν εργάζεται και ο Σακίλ είναι μουσικός και μπορεί να κερδίσει από 200 ως 2.500 ρουπίες (3 ως 38 ευρώ) το μήνα. Ο πατέρας του κερδίζει 3.000 ρουπίες πουλώντας φρούτα.
Το ζευγάρι εντάχθηκε στο πρόγραμμα αυτό λίγο μετά το γάμο του. "Δε θέλαμε ν΄ αποκτήσουμε παιδί αμέσως. Η οικονομική μας κατάσταση δεν ήταν καλή. Αλλά και εγώ δεν ήμουν σε καλή φυσική κατάσταση και δεν ήθελα αυτό να έχει επιπτώσεις στο παιδί", λέει η Ρατζία Σαγιάντ.
Η Ρατζία θα λάβει 5.000 ρουπίες εάν δεν αποκτήσει παιδί για μια περίοδο δυο ετών μετά το γάμο και επιπλέον 2.500 ρουπίες εάν δε μείνει έγκυος για έναν ακόμα χρόνο.
Το πρόγραμμα εφαρμόζεται σε εθελοντική βάση. Τα ζευγάρια πρέπει ν΄ αποδείξουν ότι παντρεύτηκαν χωρίς να εξαναγκαστούν και επίσης πρέπει να παρακολουθούν ανά τρίμηνο κάποια μαθήματα, όπως για παράδειγμα μαθήματα οικογενειακού προγραμματισμού. Τα προφυλακτικά και τα αντισυλληπτικά χάπια διανέμονται δωρεάν, ενώ επιτρέπονται και οι αμβλώσεις.
Δεύτερη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο μετά την Κίνα, η Ινδία απέκτησε επιπλέον 181 εκατομμύρια κατοίκους τα τελευταία δέκα χρόνια και ο πληθυσμός της υπολογίζεται στα 1,21 δισεκατομμύρια το 2011, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή.
Η οικογένεια παραμένει ο μοχλός της ινδικής κοινωνίας, κυρίως στις αγροτικές περιοχές, όπου τα παιδιά θεωρούνται μια μελλοντική πηγή εσόδων, στη χώρα αυτή που στερείται κοινωνικής βοήθειας.
Στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, ο Σαντζάι Γκάντι, γιός της πρωθυπουργού της εποχής Ίντιρα Γκάντι, έθεσε σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα αναγκαστικής στείρωσης των ανδρών που είχαν ήδη δυο παιδιά. Το πρόγραμμα αυτό είχε προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις. Κανένα άλλο σχέδιο αυτού του τύπου δεν έχει εφαρμοσθεί από τότε.
Ο άλλος στόχος του προγράμματος στη Μαχαράστρα είναι η υγεία των γυναικών. Στο κρατίδιο αυτό, τέσσερις στις δέκα γυναίκες που παντρεύονται είναι κάτω των 18 ετών, ηλικία η οποία είναι ωστόσο νόμιμη για γάμο στην Ινδία, σύμφωνα με τις ιατρικές αρχές της πόλης Πουν, μιας μεγάλης πόλης στην περιοχή.
Σύμφωνα με το γιατρό Πρακάς Ντόουκ, τα προγράμματα που ενθαρρύνουν τις νεαρές γυναίκες να καθυστερήσουν ν΄ αποκτήσουν το πρώτο τους παιδί, είναι σημαντικά για την υγεία τους. Κατά τον Ντόουκ, τα ποσοστά θνησιμότητας των γυναικών κατά των τοκετό ή των νεογέννητων, είναι σαφώς υψηλότερα όταν οι μητέρες είναι ηλικίας κάτω των 18 ή των 20 ετών.
Στην Ινδία, οι θάνατοι που συνδέονται με την κύηση ή τον τοκετό ήταν 254 για 100.000 γεννήσεις το 2008 (έναντι 10 στη Γαλλία για παράδειγμα), σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2010 από την ιατρική επιθεώρηση The Lancet.
"Όμως, η νοοτροπία είναι δύσκολο ν΄ αλλάξει", υπογραμμίζει η Ρατναμάλα Τζαγκανάτ Σελάρ, μαμή στην περιοχή.
"Η οικογένεια του άνδρα δε σκέφτεται καθόλου ότι η νύφη είναι πολύ μικρή και ότι το σώμα της δεν έχει ακόμα πλήρως σχηματισθεί. Είναι κατά των προγραμμάτων αυτών γιατί θέλει ένα παιδί", τονίζει.
Περίπου 4.300 ζευγάρια έχουν παρόλα αυτά αποφασίσει να πάνε κόντρα στην παράδοση και να ενταχθούν στο πρόγραμμα "μπόνους για το μήνα του μέλιτος", το οποίο εφαρμόζεται από το 2007. Περίπου 1.200 ζευγάρια το ολοκλήρωσαν και 150 το εγκατέλειψαν σχεδόν από την αρχή.
Τρεις ακόμα περιοχές του κρατιδίου Μαχαράστρα, αλλά και γειτονικά κρατίδια εξετάζουν το ενδεχόμενο να εφαρμόσουν παρόμοια προγράμματα.
Όσο για τη Ρατζία και τον Σαλίλ, αυτοί θέλουν ν΄ αποκτήσουν παιδιά αργότερα. "Ενα αγόρι και ένα κορίτσι", ελπίζουν. Όμως, την κατάλληλη στιγμή "Όταν αποκτά κανείς ένα παιδί πρέπει να μπορεί και να το φροντίσει, έτσι δεν είναι;", τονίζει η νεαρή γυναίκα.