Πολλές φορές έχω εντοπίσει στο δρόμο ανθρώπους να κρατιούνται χέρι χέρι αγαπημένοι, μοιάζοντας όμως ο ένας να είναι τελείως διαφορετικός από τον άλλον και έχω σκεφτεί πως ναι, τελικά τα ετερώνυμα έλκονται. Από την άλλη έχω και φίλους ζευγάρια που μοιάζουν σαν αδέρφια τόσο στην εμφάνιση όσο και στην συμπεριφορά και εκεί είναι που μπερδεύομαι και αναρωτιέμαι τι από τα δύο τελικά ισχύει. Το ιδανικό άλλο μου μισό θα μου μοιάζει ή θα διαφέρει όπως το αλάτι από το πιπέρι;
Τελικά η αλήθεια βρίσκεται κάπου ανάμεσα όσον αφορά στο ιδανικό πάντρεμα. Σκεφτείτε τα δύο μέλη ενός ζευγαριού σαν δυο κομμάτια από ένα παζλ, αλλά όχι σαν αυτά που παίζουν τα παιδιά, αλλά αυτά των ενηλίκων με τις πάμπολλες μικρές διαφορές, που για να ταιριάξουν χρειάζεται προσπάθεια και τύχη. Και εδώ, είναι που ο όρος αλληλοσυμπλήρωση μπαίνει στο παιχνίδι, έτσι ώστε να έχουμε μια συνολική εικόνα του επιτυχημένου ζευγαριού, αυτού, δηλαδή, που τα δυο του μέλη έχουν βασικές αναγκαίες ομοιότητες και ουσιώδεις διαφορές.
Σε εμένα για παράδειγμα η κοινή αγάπη για τα ζώα και τα ταξίδια, η κοινή αντίληψη περί αίσθησης του χιούμορ και η αγάπη για την καλή, κατά εμέ, μουσική είναι αναγκαία στοιχεία για να ορθοποδήσει μια σχέση. Για να συμπληρωθεί, όμως, ακριβώς το παζλ μου πρέπει το άλλο μου μισό να θέλει να βάλει τάξη στην ακαταστασία μου, να της αρέσει να σιωπά γιατί είμαι υπερβολικά φλύαρος και, τέλος, να είναι μινιμαλίστρια για να ισορροπήσει ο δικός μου μαξιμαλισμός.