Οι καλοκαιρινές διακοπές και η συμβίωση με τον σύντροφό σας, 24 ώρες το 24ωρο, τετ α τετ και μάλιστα στον περιορισμένο χώρο του νησιού –και τους 4 τοίχους του δωματίου που αποτελεί την καλοκαιρινή φωλίτσα σας- στο οποίο καταλήξατε (με αρχικό σκοπό να απολαύσετε τον έρωτά σας) μπορεί να αποβούν μοιραίες για την σχέση σας.
Ακόμα και αν στην πόλη συγκατοικείτε/ συμβιώνετε με τον αγαπημένο σας και (νομίζετε πως) ξέρετε όλες τις συνήθειές του και τα χούγια του (και τον αγαπάτε -και- για αυτά) οι διακοπές είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Και, όσο πιθανό σενάριο είναι το να αναζωπυρωθεί ο έρωτάς σας, άλλο τόσο πιθανό είναι να βρεθείτε κρεμασμένοι από τα έντερά σας στην κεντρική πλατεία του νησιού (πόσο πιο splatter να το κάνουμε για να δώσουμε την απαιτούμενη έμφαση) ή το έτερον ήμισυ αποκεφαλισμένο με το κρανίο του να κατρακυλάει στο βραχάκι που οδηγεί στην πλησιέστερη παραλία. Μπορεί, φυσικά, να μην συμβεί και τίποτα από αυτά τα μακάβρια και να καταλήξετε, απλώς, να ψάχνετε για εισιτήρια να φύγετε άρον άρον από το νησί (με ξεχωριστά καράβια) και περίπτερο που να πουλάει την Χρυσή Ευκαιρία για να αρχίσετε να ψάχνετε για σπίτι στην περίπτωση που μένετε μαζί και ο χωρισμός σημαίνει και μετακόμιση.
Και αυτό γιατί στην πόλη, όσο και να το κάνεις τις 24 ώρες που διαθέτει το 24ωρο δεν τις μοιράζεστε. Ο καθένας έχει τις υποχρεώσεις του και αφιερώνει και ένα κομμάτι στην δική του κοινωνική ζωή και όλο και κάπως αποφεύγονται ή, έστω, λειαίνονται οι προστριβές αφού έχετε την ευκαιρία να ξεσκάσετε συγχρωτιζόμενοι και με άλλους ανθρώπους. Αν, δε, δεν μένετε και μαζί δεν έχετε ιδέα για το τι κάνει το πρωί όταν ξυπνάει, το αν θέλει μόνο χυμό βερύκοκο (και άντε να τον βρεις στην Σχοινούσα) και το γεύμα του σερβιρισμένο στις 4.14 μ.μ. ακριβώς, αν πετάει τα εσώρουχα και τις κάλτσες του όπου βρει (και περιμένει από το μαγικό δουλικό να κουνήσει το μαγικό ραβδί και να μαζευτούν) και άλλες πολλές καθημερινές συνήθειες για τις οποίες δεν είχατε ιδέα και ξαφνικά χρωματίζουν με μελανά χρώματα την εικόνα του πρίγκιπά σας.
Και αν καταλήξετε να τραβολογάτε τα ενωμένα μονά κρεβάτια του ενοικιαζόμενου δωματίου στο οποίο διαμένετε όσο πιο μακριά γίνεται, μην απορήσετε, δεν είστε ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι. Και ούτε σημαίνει πως όλη αυτή η κούραση της διαρκούς συνύπαρξης και οι τσακωμοί που προκαλούνται εξ αιτίας της θα οδηγήσουν απαραίτητα σε δακρύβρεχτους (ή μη) αποχωρισμούς. Ίσως το μόνο που θα χρειαστεί είναι ένα μικρό διάλειμμα, εποικοδομητικός διάλογος σχετικά με τις ανάγκες και τις επιθυμίες έκαστου εξ υμών και ένας σχετικός επαναπροσδιορισμός της σχέσης σας σε περίπτωση που επιθυμείτε να κρατήσει...
Και κυρίως: μην αισθάνεστε μόνοι. Παρότι είστε (πλέον).
Σε όλους μας έχει κάπου, κάπως, κάποτε συμβεί.
Αλήθεια!
