Πρόκειται για δύο δημοσιονομικές λογικές, που πραγματικά προέρχονται από δύο διαφορετικούς κόσμους, με την καγκελάριο Μέρκελ να εκπροσωπεί με αυστηρότητα τα συμφέροντα των «Βορείων» και την συνομοσπονδία των «Νοτίων» να προσπαθεί να διαπραγματευτεί, βγάζοντας μπροστά πολλούς «στρατηγούς».
«Στρατηγός Λη» βέβαια δεν είναι άλλος από τον πρόεδρο Ν. Σαρκοζί, ο οποίος σήμερα θα προσπαθήσει να πείσει για άλλη μια φορά την Α. Μέρκελ ότι η συνταγή της επιβίωσης θέλει γερές δόσεις θάρρους και μακροπρόθεσμο πολιτικό υπολογισμό. Μέρκελ και Σαρκοζί συμφωνούν, όχι όμως απόλυτα, ότι το βασικό συστατικό της συνταγής επιβίωσης είναι η αυστηρή λιτότητα. Μόνον έτσι οι αγορές -που είτε το θέλουμε είτε όχι λειτουργούν κοντόφθαλμα και ψυχαναγκαστικά- θα διατηρήσουν την εμπιστοσύνη τους στο κοινό νόμισμα και οι Ευρωπαίοι πολίτες την ευημερία που πηγάζει από αυτό.
Στην πράξη, σε αυτή τη συνταγή δεν έχουν ιδιαίτερη αντίρρηση ούτε οι κύριοι Μπερλουσκόνι, Θαπατέρο, Κοέλιο, Κένι και Παπανδρέου. Όλοι τους, μάλιστα, έχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δεσμευτεί σε πολιτικές που έχουν τις ευλογίες της κ. Μέρκελ. Ωστόσο, οι 5 κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, λέγοντας ουσιαστικά ότι «δεν προλαβαίνουμε να ανταποκριθούμε στις βραχυπρόθεσμες απαιτήσεις των αγορών» και εν τέλει, «ας ολοκληρώσουμε την οικονομική ένωση μια ώρα αρχύτερα».
Το μήνυμα αυτό θα μεταφέρει ο κ. Σαρκοζί στην Α. Μέρκελ που δεν διαφωνεί στο σκέλος της «ολοκλήρωσης», απορρίπτει, όμως, τη βιασύνη, το χρονοδιάγραμμα και τους όρους, που σε πλείστες ευκαιρίες οι 5 και ο κ. Σαρκοζί προκρίνουν για την περίφημη οικονομική διακυβέρνηση.
Οι 5 όλο το χειμώνα, απορρίπτουν τον απαιτητικό αυτοματισμό στις ποινές και τις κυρώσεις, επιθυμούν να μην χάνουν το δικαίωμα ψήφου στο Συμβούλιο για δημοσιονομικές παραβάσεις και σε γενικές γραμμές, προτάσσουν το «πιστέψτε μας θα τα καταφέρουμε με τα ελλείμματα, ας εκδώσουμε ευρωομόλογα για να μείνουμε στον αφρό στο μεσοδιάστημα».
Όπως είναι λογικό, η Μέρκελ, η Γερμανία και ο Βορράς δυσπιστούν. Το παρελθόν δεν δείχνει να συναινεί στην αξιοπιστία των προβληματικών χωρών και επιπλέον, οι Βόρειοι φοβούνται τις πολιτικές αντιδράσεις, αφενός των δικών τους που εύλογα βρίσκονται εκτεθειμένοι σε υποσχετικές, αφετέρου των πολιτών των προβληματικών χωρών που ενδεχομένως θα μπλοκάρουν με κινητοποιήσεις τις μεταρρυθμίσεις.
Όμως, η στρατηγική της Γερμανίας είναι -διαχρονικά- να φέρνει τα πράγματα στα άκρα. Η Μέρκελ κρύβεται πίσω από τις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου και λέει «ας εφαρμόσουμε πρώτα τα συμφωνηθέντα και βλέπουμε τι άλλο χρειάζεται». Στο μείγμα εκείνων των αποφάσεων υπάρχει μια ελάχιστα διαφημισμένη αλλά πολύ ουσιαστική δόση λιτότητας. Η αντίδραση των αγορών στα μέτρα Μπερλουσκόνι, μάλιστα, φαίνεται πως δικαιώνει το σκεπτικό της κ. Μέρκελ.
Συνεπώς, όσο λογικό και αν ακούγεται το αίτημα για κοινό δανεισμό (ευρωομόλογα) άλλο τόσο λογικό ακούγεται και το αίτημα των Γερμανών, «μην προσπαθήσετε να μας εξαπατήσετε». Άρα για μια ακόμη φορά πίσω από τα χαμόγελα, τα φλας και τις δηλώσεις του τύπου «θα κάνουμε τα πάντα για το ευρώ», κυριαρχεί η δυσπιστία. Μία δυσπιστία που προέρχεται από «διαφορετικούς κόσμους». Όπως έλεγε, όμως, στο στίχο του και ο Μάρκ Τζέιμς, με τη φωνή του Έλβις Πρίσλεϊ (που μας άφησε σαν σήμερα το 1977), «we can’t go on together with suspicious minds»...
real.gr
