ή «Αντόνιο, ο σύντροφος της Γκρίφιθ», ή έστω «Αντόνιο, ο πρωταγωνιστής του Αλμοδόβαρ», αλλά «Ελληνα». Και όχι έναν τυχαίο Ελληνα, αλλά τον Ζορμπά! Συναντήσαμε τον αγαπημένο Ισπανό του Χόλιγουντ τόσο στο Φεστιβάλ των Καννών όσο και σ’ εκείνο του Τορόντο αργότερα, αφού η κινηματογραφική επιστροφή του γίνεται με διπλό «χτύπημα»: την ταινία «La piel que habito» (σ.σ.: «Το δέρμα που κατοικώ») του αιώνιου συνεργάτη του Πέδρο Αλμοδόβαρ, αλλά και με τον «Παπουτσωμένο γάτο», τον ήρωα που αγαπήσαμε στον «Σρεκ», στον οποίο ο Μπαντέρας χαρίζει με στυλ τη φωνή του.
Στη συνάντησή μας, ο -δεν τον λες και πρώτο μπόι- Λατίνος ηθοποιός απάντησε στις περισσότερες ερωτήσεις μας με κέφι, σε ορισμένες με κάποια ενόχληση και σε κάποιες άλλες με θυμό - κυρίως εκείνες που αφορούσαν την πολιτική και οικονομική κατάσταση που βιώνουν οι Ισπανοί αλλά και οι Ελληνες.
Δίπλα στη συμπρωταγωνίστρια και νέα μούσα του Αλμοδόβαρ, Ελενα Ανάγια -επίσης μικροσκοπική-, δείχνει τουλάχιστον αστραφτερός και ενθουσιώδης συγχρόνως. «Γύρισα σπίτι μου!», φωνάζει στην καναδέζικη Πολιτιστική Πρωτεύουσα και δεν εννοεί φυσικά το Τορόντο, αλλά το αλμοδοβαρικό του σπίτι... μια οικογένεια που εγκατέλειψε αλλά ποτέ δεν τον ξέχασε.
-Τα πρώτα σου κινηματογραφικά βήματα έγιναν στο πλευρό του Πέδρο. Πώς αισθάνεσαι που η επιστροφή σου στα πάτρια εδάφη μετά τις σκηνοθετικές σου προσπάθειες έγιναν πάλι στο πλευρό του;
Πληρότητα. Απλώς πληρότητα, ίσως και μια επιβεβαίωση ότι όλα αυτά που έχω κάνει και ό,τι με κρατάει δυνατό στη θέση που είμαι βασίζονται στις ρίζες και το παρελθόν. Με αυτή την ταινία πήγα πίσω στο σπίτι, στις ρίζες μου, στην οικογένειά μου.
-Για αρκετά χρόνια υπήρχε ένταση ανάμεσα σ' εσάς και τον Πέδρο και η συνεργασία σας είχε σταματήσει...
Δεν υπήρχε ένταση. Με τον Πέδρο είχαμε φιλικές σχέσεις όλα αυτά τα χρόνια. Τον ξέρω 30 τόσα χρόνια και ακόμα κάνουμε ταινίες. Αυτό δεν θα έπρεπε να σε προβληματίζει...
-Επειτα από τόσα χρόνια και πάλι μαζί. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, οι αλλαγές και των δυο σας ήταν για το καλύτερο;
Σίγουρα και οι δυο μας εξελιχθήκαμε. Αν τώρα ήταν για κάτι καλύτερο ή κάτι χειρότερο, αυτό θα το κρίνει η πιθανή μας επόμενη συνεργασία.
-Σας έχει κάνει πρόταση;
Ο Πέδρο είναι όλο ιδέες. Ξυπνάει ένα πρωί, αγνοεί ότι είσαι στην άλλη άκρη του κόσμου, σε παίρνει τηλέφωνο και σου λέει: «Λοιπόν, θα κάνεις αυτό». Σε αιφνιδιάζει, αλλά είναι τόσο σίγουρος γι’ αυτό που σου προτείνει, οπότε συμφωνείς...
-Η ταινία «Το δέρμα που κατοικώ» είναι μια μελέτη σχετικά με το πώς η εξωτερική εμφάνιση μπορεί να επηρεάσει τον ψυχικό κόσμο. Μελετά σε βάθος τη ματαιοδοξία των ανθρώπων και την ύβρη στις προσπάθειές τους να υπερβούν τις δυνάμεις τους;
Μελετά την ανθρώπινη διαστροφή για τελειότητα και τις συνέπειες που έχει συνολικά σε αυτόν που πράττει και σε αυτόν που θα τις υποστεί.
-Ηθικά σάς θίγουν οι πράξεις του ήρωά σας;
Δεν έχω κανένα ηθικό πρόβλημα με τη συμπεριφορά του ήρωά μου. Σε καμία περίπτωση η ταινία δεν μελετά τη θέση της κοινωνίας. Είναι ένα προσωπικό δράμα που αφορά 3-4 ανθρώπους, αλλά απευθύνεται σε όλους εμάς που έχουμε σκεφτεί να χρησιμοποιήσουμε βία ή να δεχτούμε ταπείνωση. Οι άνθρωποι δεν είναι καλοί και κακοί για ακόμα μία φορά σε αυτή την ταινία του Πέδρο. Είναι διαφορετικής αντίληψης από τον μέσο άνθρωπο.
(Ο Αντόνιο έχει καταλάβει πού το πάω και δεν «πολυγουστάρει». Η ακόλουθη ερώτηση τον ενόχλησε ελαφρώς, αλλά πέρα από έναν τόνο πιο έντονης φωνής, τίποτ’ άλλο δεν πρόδιδε το εσωτερικό σιχτίρισμα που μου έριξε. Το θέμα της ταινίας, όμως, με προκαλεί. Δεν είναι δυνατόν να πρωταγωνιστείς σε μια ταινία που υποδύεται έναν πλαστικό χειρουργό την ίδια στιγμή που οι επεμβάσεις ήταν ένα οικογενειακό του «πρόβλημα» για αρκετά χρόνια, αφού η Μέλανι Γκρίφιθ είχε εθιστεί στη νάρκωση και το νυστέρι. Ο ίδιος μάλιστα είχε πει στο παρελθόν ότι έκανε ομηρικούς καβγάδες για να την πείσει πως δεν τις χρειάζεται. Τα ίδια λέει και σ’ εμάς, αλλά χρωματίζει τα πρόσωπα χωρίς να τα κατονομάζει):
-Το θέμα της πλαστικής χειρουργικής σάς έχει απασχολήσει και στην προσωπική σας ζωή...
Εμένα προσωπικά καθόλου. Θέλω να γερνάω όπως είμαι, να δω τις αλλαγές μου, να κοιταχτώ μια μέρα στον καθρέφτη και να πω «έγινες παππούς». Να δω τα χέρια μου να ζαρώνουν και τα μάτια μου να αποκτούν την καρτερική καλοσύνη που μόνο ένας άνθρωπος που έζησε με πληρότητα μπορεί να αισθανθεί. Οσο για εκείνους που μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία, προσπαθώ να καταλάβω τους λόγους που τους ώθησαν. Οταν κατανοήσουν ότι κάθε αλλαγή που κάνουν στην εμφάνισή τους είναι αποτέλεσμα μιας ανασφάλειας και τους δείξεις ότι δεν χρειάζεται να είναι ανασφαλείς για τίποτα, θα δεις ότι θα αλλάξει το πρόσωπό τους και θα ομορφύνει. Θα γίνει νεότερο χωρίς να χρειαστεί να βάλουν νυστέρι.
Οσο όμως το ποντίκι θα βρίσκεται στο ιατρικό τραπέζι, μια άλλη γάτα θα κάνει τα παρθενικά της βήματα σε ρόλο πρωταγωνιστή. Ο «Παπουτσωμένος γάτος» που όλοι αγαπήσαμε στον «Σρεκ», αποκτά τη δική του ταινία και ο Μπαντέρας του χαρίζει με άνεση και στυλ τη φωνή του.
-Πώς αισθάνεστε που ο «Γάτος Σπιρουνάτος» θα αποκτήσει τη δική του ταινία;
Είμαι ενθουσιασμένος. Το περίμενα από την πρώτη στιγμή που κάναμε τον δεύτερο «Σρεκ». Ο ήρωας ήταν υπέροχος, έξυπνος και με την πονηριά που μόνο ένας γάτος μπορεί να έχει. Γλιτώνει από τα δύσκολα όχι τόσο με την ανδρεία του ή το θράσος και την πονηριά του, αλλά με κινήσεις που μόνο μια γάτα θα μπορούσε να κάνει.
-Τελειώνοντας, τι είναι αυτό που σήμερα σας ενώνει με τους Ελληνες;
Η οικονομική κρίση και η ικανότητα και των δύο λαών να ξεπερνάμε με ανορθόδοξο τρόπο τις δυσκολίες.
protothema
