Μια νέα μελέτη αποκαλύπτει πως το χαλαρό τζόγγινγκ είναι λιγότερο κουραστικό – και καλύτερο για τους μυς – απ’ ό,τι το περπάτημα με γρήγορο βήμα.
Αυτό οφείλεται στο ότι όταν τρέχει κανείς με αργό ρυθμό, γυμνάζονται πιο αποδοτικά οι μύες στις γάμπες του απ’ όσο όταν κάνει βάδην. Αυτή η αποδοτικότερη κίνηση βοηθά τους μυς να απελευθερώνουν πιο ομαλά την ενέργειά τους, με αποτέλεσμα να αυξάνονται τα επίπεδα αντοχής.
Τα ευρήματα αυτά προέρχονται από αμερικανική μελέτη, στην οποία υπερηχογραφήματα κατέγραφαν τις αντιδράσεις των μέσων γαστροκνημίων μυών ομάδας εθελοντών, οι οποίοι άλλοτε περπατούσαν σε κυλιόμενο διάδρομο και άλλοτε έτρεχαν.
Όπως γράφουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences» (PNAS), οι υπέρηχοι έδειξαν ότι οι μύες αυτοί δρουν όπως ο συμπλέκτης του αυτοκινήτου: επιτρέπουν στον ασκούμενο να αλλάζει την ταχύτητά του.
Ο μέσος γαστροκνήμιος μυς είναι ενωμένος με τον αχίλλειο τένοντα. Όταν αρχίζουμε να κινούμαστε, ο μυς αυτός τεντώνεται, αφ’ ενός για να στηρίξει τον τένοντα, αφ’ ετέρου για να του μεταδώσει την ενέργεια του σώματος και να τον τεντώσει.
Σε δεύτερο χρόνο – σύμφωνα με τη νέα μελέτη - ενεργοποιείται και ο αχίλλειος τένοντας, για να απελευθερώσει σταδιακά την ενέργεια που έχει δεχτεί και να μας βοηθήσει να συνεχίσουμε την κίνηση.
Η ενεργοποίησή του είναι διαφορετική όταν περπατάμε απ’ ό,τι όταν τρέχουμε με αργό ρυθμό. Σύμφωνα με τη μελέτη, με το περπάτημα ο γαστροκνήμιος μυς τεντώνεται απότομα και σκληρά, αλλά παρέχει λιγότερη ενέργεια στον αχίλλειο τένοντα, με συνέπεια να μειώνεται η αντοχή του.
Αντιθέτως, το αργό τζόγγινγκ διαπιστώθηκε ότι τεντώνει πολύ πιο «ευγενικά» τον γαστροκνήμιο μυ, με αποτέλεσμα αυτός να τροφοδοτεί με περισσότερη ενέργεια τον αχίλλειο τένοντα.
Όπως εξήγησε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Γκρέγκορι Σαβίκι, από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Βορείου Καρολίνας, τα ευρήματα αυτά εξηγούν γιατί το «δυναμικό περπάτημα» έχει τόσο λίγους οπαδούς, ενώ το τζόγγινγκ τόσο πολλούς.
«Οι μύες λειτουργούν ανεπαρκώς κατά το δυναμικό περπάτημα και έτσι ο οργανισμός στρέφεται στο αργό τρέξιμο για να αυξήσει την αποδοτικότητα και την άνεσή του, και για να συντηρήσει την ενέργειά του», είπε.
«Είναι θέμα βιολογίας: όταν προσπαθείς να περπατήσεις ολοένα πιο γρήγορα, ο γαστροκνήμιος μυς δουλεύει ολοένα πιο σκληρά, αλλά αδυνατεί να προλάβει τον βηματισμό και εξαντλείται.
»Όταν όμως ο βηματισμός αλλάξει και μετατραπεί σε τροχάδην, ο ίδιος μυς γίνεται σχεδόν στατικός και δεν αλλάζει ιδιαίτερα η συμπεριφορά του, όσο κι αν αυξήσουμε την ταχύτητά μας».
ΤΑ ΝΕΑ
Αν σας άρεσε το θέμα κάντε ένα "Like" και κοινοποιήστε το στους Φίλους σας...!
