Πέρασαν 72 χρόνια από τότε που ο Ελληνικός Στρατός με απαράμιλλο ηρωισμό και αυτοθυσία, έγραψε αθάνατες σελίδες δόξας στα "αλβανικά βουνά", εναντίον των φασιστικών στρατιών του υπερφίαλου Μουσολίνι και των συμμάχων του Αλβανών. Για δύο ολόκληρα χρόνια, κάτω από μεγάλες δυσκολίες, η κινηματογραφική κάμερα κατάφερε να καταγράψει για πρώτη φορά το Έπος του΄40, στη γειτονική μας χώρα, την Αλβανία.
Η σκηνοθέτης Μαρία Μαυρίκου και το συνεργείο της, κινδύνευσαν αρκετές φορές στην προσπάθειά τους να φθάσουν μέχρι τα πιο απόμακρα χωριά και τις πιο απομακρυσμένες πλαγιές, εκεί που δόθηκαν οι σκληρές, αλλά αποφασιστικής σημασίας, μάχες του ολιγάριθμου, αλλά ηρωικού ελληνικού στρατού με τις αναρίθμητες στρατιές της Ιταλίας.
Ο φακός αναζήτησε επίμονα τα ξεχασμένα από την επίσημη πολιτεία ιερά λείψανα των πεσόντων μας, που θάφτηκαν πρόχειρα μέσα στο χιόνι στο Αργυρόκαστρο, την Κλεισούρα, το Πόγραδετς, την Κορυτσά, την Πρεμετή, την Χειμάρρα, τους Άγιους Σαράντα Η ταινία καταγράφει επίσης, με λυρισμό και ευαισθησία, τον ζωντανό -ακόμη και σήμερα- θρύλο που άφησε στο πέρασμά του ο νικηφόρος στρατός μας, στα χωριά και τις πόλεις της Βορείου Ηπείρου. Άντρες και γυναίκες που ζουν εκεί, αναπολούν με δάκρυα στα μάτια το θριαμβευτικό πέρασμα του στρατού μας, τη φιλοξενία που του πρόσφεραν, αλλά και το φοβερό ψύχος που άφησε εκατοντάδες νεκρούς και ανάπηρους από τα κρυοπαγήματα.
Ο φακός κατέγραψε, επίσης, τους χώρους που περιγράφει στην «Πορεία προς το μέτωπο» ο Οδυσσέας Ελύτης: Άγιοι Σαράντα, Χειμάρρα, Τσούκα (εκεί που έπεσε ο πρώτος Έλληνας στρατιώτης)... Ο ηρωισμός του Ελληνικού Στρατού έγινε ποίημα και τραγούδι στο στόμα του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου, που τραγουδιέται μέχρι σήμερα και το οποίο ακούγεται στην ταινία.
Επίσης, ο μεγαλύτερος κλαρινίστας της Αλβανίας, Λαβέρ Μπαρίου, από την Πρεμετή, συνέθεσε ειδικά για το ντοκιμαντέρ και τους πεσόντες, ένα μοιρολόι, που το έπαιξε με πολύ ευλάβεια και συγκίνηση μπροστά στον ξύλινο σταυρό, στην Κλεισούρα, στον τόπο θυσίας πέντε χιλιάδων παλικαριών.