Γράφει ο πρεσβύτερος Διονύσιος Ταμπάκης. Πολλοί «καλοδιάθετοι» και ενοχλημένοι από την απήχηση και εκτίμηση που τρέφει ο απλός λάος στον Γέροντα Παίσιο βγήκαν να ρίψουνε λάσπη και να καθυβρίσουν την Οσιακή μορφή του. «Αντικείμενοι καὶ ὑπεραιρόμενοι ἐπὶ πάντα λεγόμενον θεὸν ἢ σέβασμα.»..
(Παρλβ. Β΄Θεσς. Β,4)
Από διάφορες γνωστές και αλήστου μνήμης προελεύσεις βγήκαν με προθυμία να ρίψουν πέτρες σε ένα ευλογημένο δέντρο που με τόσους αγαθούς καρπούς έχει θρέψει τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους της γενιάς μας.
Δεν θα κάνουμε απέναντί τους διαλεκτικό αγώνα,ούτε θα αντιπαρατεθούμε.Άλλωστε ο καλύτερος κριτής είναι ο χρόνος και αυτός έχει κρίνει επί 20 σχεδόν χρόνια το έργο και τον λόγο του γέροντος Παϊσίου.
Τα θαύματα αμέτρητα που και εν ζωή αλλά και τώρα από τον Ουρανό επιτελεί με την χάρη Του Χριστού μας.Έχουν εκδοθεί αμέτρητα βιβλία που με επώνυμες μαρτυρίες ευαγγελίζονται την ανόθευτη αγιότητα του Πατρός.
Θέλω να μείνουμε όμως σε ένα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ που επί τόσες δεκαετίες επιτελείται με ανεξήγητο ανθρωπίνως τρόπο.
Και ερωτώ μετά απορίας:
Πώς ένα αγράμματο γεροντάκι σόφιζε και δίδασκε τους σοφούς του αιώνος τούτου;.Πώς τόσοι έγκριτοι επιστήμονες και Καθηγητές Πανεπιστημίων προσέτρεχαν με βεβαιότητα στην αλάνθαστη συμβουλή του ?
Πώς ένα πάμφτωχο Γεροντάκι που είχε για πιάτο ένα σκουριασμένο κονσερβοκούτι πλούτιζε με Ουράνια χάρη και Χαρά τόσους φτωχούς ψυχικά ανθρώπους;
Πώς ένας άσημος άνθρωπος, ορφανός από κάθε ανθρώπινη παρηγοριά κια βεβαιότητα, γέμιζε με τόση ελπίδα και σιγουριά τα χιλιάδες πλήθη που έτρεχαν στο Άγιον Ορος ή στην Ι.Μονή Σουρωτής για να μιλήσουν μαζί του;
Πώς ένας άνθρωπος με μισό πνεύμονα έκανε να ανασαίνουν καλύτερα τόσοι πονεμένοι και συντετριμμένοι από τις θλίψεις Χριστιανοί;
Πώς ένα κατατρεγμένο προσφυγάκι(40 ημερών διώχτηκε από την Καππαδοκία μαζί με τον Άγιο Αρσένιο) επαναπάτρισε Στην ζεστασιά του Παραδείσου τόσους παραστρατημένους και ζαλισμένους ανθρώπους;
Πώς ένας εγκαταλελειμένος Μοναχός στην μέση του δάσους, μόνος μαζί με τα φίδια και τα πετεινά του ουρανού, γλύκαινε την ζωή σε τόσες εγκαταλελειμένες και μοναχικές ψυχές;
Πώς ένας αδύναμος και άρρωστος Καλόγερος με πάνω από δέκα σοβαρές αρρώστιες συντροφιά του , του οποίου του έλειπαν τα μισά δόντια ,μπορούσε να γιατρεύει θαυματουργικά ακόμη και τώρα τις φανερές και κρυφές πληγές τόσων δυστυχισμένων ανθρώπων;
Πως ένα ταπεινό και περιφρονημένο γεροντάκι άλλαξε και αλλάζει την ζωή ριζικά, σε χιλιάδες ανθρώπους φέρνοντάς τους σε μετάνοια;
Ως Ιερείς ξέρουμε πολύ καλά, πόσα νέα παιδιά, μέσα στην αμαρτία και την πλάνη βουτηγμένα, διαβάζοντας μόνο μία σελίδα από τα βιβλία του επιστρέφουν στην αγνή και πεντακάθαρη ζωή.
Πως ένα απέριτττο μνήμα λοιπόν ενός απέριττου καλόγερου μαγνητίζει εκατομύρια πιστούς και πονεμένους από την Ελλάδα, την Ρωσία,Ευρώπη αμερική Αυστραλία και όλη την Οικουμένη
Με λίγα λόγια ο Γέροντας Παϊσιος ανήκει σε εκείνα τα Θεϊκά λόγια που είπε ο Χριστός μας «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κακεῖνος ποιήσει καὶ μείζονα τούτων ποιήσει»( ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ 14:12)
Είχε την Χάρη του Αγίου Πνεύματος κάτοικο της ψυχής του γι’αυτό και όσο κρυβόταν τόσο ο Θεός τον φανέρωνε και τον φανερώνει στον κόσμο και τον δοξάζει.
Αυτός ήταν ο Γέροντας Παϊσιος και αυτά τα θαύματά του!
Μόνος μικρός,με μόνη του Θεού την προστασία.
Μόνος, μεγάλος,δοσμένος μόνο στον Θεό και στην εικόνα Του.
Μόνος, στο τέλος της ζωής του με τον Θεό μόνον.
Ένα λαμπρό αστέρι που βασίλεψε τον 20ο αιώνα για να φωτίσει τον 21ο και τις γενιές που θά’ρθουνε!
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΜΠΑΚΗΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΝΑΥΠΛΙΟΥ.