«Το όραμα για μια ενωμένη Ευρώπη συνετρίβη στον απόηχο του 2008, όταν αποκαλύφθηκε η θεμελιακή αστάθεια της Ευρωπαϊκού πειράματος. Αυτό το όραμα χτίστηκε γύρω από τη Γερμανία, τον δεύτερο μεγαλύτερο παγκόσμιο εξαγωγέα, αλλά η περιφέρεια της Ευρώπης παρέμεινε πολύ αδύναμη για να αντιμετωπίσει την κρίση. Και δεν ήταν τόσο πολύ η συγκεκριμένη κρίση. Η Ευρώπη δεν είχε δομηθεί για να αντέξει σε οποιαδήποτε οικονομική κρίση. Αργά ή γρήγορα κάποια κρίση θα ερχόταν και η ενότητα της Ευρώπης θα δοκιμαζόταν σοβαρά, καθώς κάθε έθνος, μέσα από τις διαφορετικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες του, θα εκινείτο προς το δικό του συμφέρον και όχι προς το συμφέρον της Ευρώπης»...
Και συνεχίζει: «Υπάρχει σε κάποιους η προσδοκία ότι η Ευρώπη, σε εύθετο χρόνο, θα επιστρέψει στην κατάσταση, που ήταν πριν από τον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά αυτό είναι απίθανο. Οι βασικές αντιφάσεις του Ευρωπαϊκού εγχειρήματος τώρα αποκαλύπτονται και ενώ κάποιας μορφής Ευρωπαϊκή οντότητα είναι πιθανό να επιβιώσει, το πιθανότερο είναι να μη μοιάζει με την Ευρώπη που οραματίστηκε η συμφωνία του Μάαστριχτ, πόσο μάλλον με το μεγαλειώδες όραμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Έτσι, η μόνη δυνατότητα να εμφανιστεί ένα αντίβαρο προς τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα εμφανιστεί σε αυτή τη γενιά.»
Ο Friedman με απλό, περιεκτικό και περιληπτικό τρόπο περιγράφει το συστημικό πρόβλημα και το αδιέξοδό του, που σήμερα έχει ξεσπάσει και τυραννά τους λαούς της Ευρώπης και ιδιαίτερα τους αδύναμους του Νότου. Κοιτάζοντας μπροστά, πιστεύει ότι σε αυτές τις συνθήκες ο κατακερματισμός της Ευρώπης είναι αναπόφευκτος και το ερώτημα που θα τίθεται πλέον για την Ευρώπη θα είναι σχετικό με το μέλλον της Γερμανίας και των σχέσεών της με τη Ρωσία και τις άλλες χώρες. Ο Friedman μπορεί να αναλύει με σκοπό τη συνειδητοποίηση και την κινητοποίηση από την πλευρά των αμερικανικών συμφερόντων, αλλά η ανάλυσή του συνοψίζει την άποψη πολλών αναλυτών κύρους σε όλον τον κόσμο. Επιπλέον τονίζει ότι σήμερα καμία μεγάλη δύναμη δεν έχει σχέδιο και στρατηγική για το ξεπέρασμα της παγκόσμιας κρίσης.
Και το ειρωνικό είναι ότι όπως ακριβώς αυτό το όραμα «χτίστηκε γύρω από τη Γερμανία», σήμερα φαίνεται να αποδομείται από έναν πυρήνα χωρών των οποίων ηγείται και πάλι η Γερμανία, λες και η Ευρωπαϊκή ιδέα να ήταν εξαρχής μόνο δική της υπόθεση. Άλλωστε, υποστηρίζεται και η άποψη, ότι αυτή η ίδια η πρωτοβουλία για μια ενωμένη Ευρώπη είχε σκοπό και την «τιθάσευση», τη μετατροπή μιας επιθετικής και ρεβανσιστικής Γερμανίας σε μια Γερμανία ειρηνική και συνεργατική, σε μια Ευρωπαϊκή Γερμανία. Αλλά αντ' αυτού και με πυροκροτητή την κρίση του 2008, υπογράφεται και ενισχύεται καθημερινά μια Γερμανική Ευρώπη με φυγόκεντρες και διαλυτικές τάσεις.
Ωστόσο, οι προβλέψεις του Friedman μπορεί να μη δικαιωθούν. Ήδη οι Βρετανοί έχουν πάρει τις αποστάσεις τους από τον αδιέξοδο Γερμανικό δρόμο. Υπάρχουν και διαφορετικές φωνές μέσα στην ίδια τη Γερμανία. Τα αποτελέσματα των Γαλλικών εκλογών μπορεί να μεγαλώσουν τη μοναξιά του συντηρητικού Γερμανικού Βορρά. Οι δικές μας εκλογές έχουν επίσης τη δυναμική να εκφράσουν τις διεθνείς κι εγχώριες ενστάσεις και αρνήσεις και να αποτρέψουν την εδραίωση μιας μετα-δημοκρατικής εξαρτημένης κυβέρνησης της οποίας τα μέλη, προερχόμενα από τη γνωστή διεφθαρμένη δικομματική οικογένεια, θα λειτουργούν όχι μόνον ως όργανα του σημερινού Βερολίνου αλλά και ως άλλοθι της κηδεμονίας της χώρας από αυτό – με τις γνωστές προκλητικές κρυφές και φανερές τους συμπεριφορές, που το Βερολίνο εξονυχιστικά γνωρίζει.
Όπως, όμως, μπορεί να μη δικαιωθούν οι πρόσφατες προβλέψεις του Friedman, άλλο τόσο φαίνεται ότι δεν θα εκπληρωθούν κάποιες άλλες παλαιότερες προβλέψεις του Goebbels, που γίνονταν ακριβώς σα σήμερα πριν 67 χρόνια, στις 25 Φεβρουαρίου του 1945, σε άρθρο του με τίτλο «Das Jahr 2000», στο οποίο οραματιζόταν πως θα ήταν ο κόσμος δυο γενιές μετά τη Γερμανική νίκη – που μέχρι τέλους την περίμενε. Το κείμενό του κατέληγε:
«Χάσαμε πολλά σε αυτόν τον πόλεμο. Πάνω από όλα χάσαμε τις στρατιωτικές μας δυνάμεις και τα ιδανικά μας. Αλλά αυτά δεν μπορούμε να τα παρατήσουμε. Αυτά είναι τα θεμέλια της ύπαρξής μας και της εκπλήρωσης των ιστορικών μας υποχρεώσεων. Είναι σκληρό και τρομερό, αλλά επίσης τιμητικό. Μας δόθηκε το καθήκον μας επειδή μόνον εμείς έχουμε την απαραίτητη σταθερότητα και τον χαρακτήρα. Κάθε άλλος λαός θα είχε καταρρεύσει. Αλλά εμείς, όπως ο Άτλας, φέρουμε στους ώμους το βάρος του κόσμου και δεν λιγοψυχούμε. Η Γερμανία, το 2000, δεν θα βρίσκεται υπό την κατοχή των εχθρών της. Το Γερμανικό έθνος θα είναι ο πνευματικός ηγέτης της πολιτισμένης ανθρωπότητας… Οι ελπίδες μας θα γίνουν πραγματικότητα στον κόσμο των παιδιών μας και των δικών τους παιδιών, και τα ιδανικά μας θα είναι πραγματικότητα. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι, οι καταιγίδες αυτής της άγριας εποχής θα αντανακλώνται στα μάτια των παιδιών μας. Ας δράσουμε έτσι ώστε να κερδίσουμε τις αιώνιες ευλογίες και όχι τις κατάρες τους.»
Όταν κοιτώ τις ευθείες και λοξές ματιές κάποιων Γερμανών, που «κρατώντας» κάποιους δικούς μας πιστεύουν ότι θα καθορίζουν στο εξής τις ζωές μας, είναι σα να βλέπω μέσα τους να αντανακλώνται οι άγριες εικόνες που ανέφερε ο Goebbels. Κι αυτό με κάνει να πιστεύω ότι αυτή η Γερμανία, με αυτήν την πολιτική, οδεύει προς την τρίτη μεγάλη της ήττα μέσα σε έναν αιώνα. Με διαχρονικούς οδηγούς το σύμπλεγμα ανωτερότητας και τη στρεβλή αίσθηση του «σωτήρα» και του «χρέους».