να επιτρέψει στους επιστήμονες να διαχειριστούν την ατομική αίσθηση του χρόνου.
Σύμφωνα με μία νέα επιστημονική έρευνα, η χρονομέτρηση στον εγκέφαλο είναι αποκεντρωμένη, με τα διαφορετικά νευρωνικά κυκλώματα να έχουν τους δικούς τους μηχανισμούς χρονισμού για συγκεκριμένες δραστηριότητες.
Η διαπίστωση αυτή, όχι μόνο αυξάνει την πιθανότητα του τεχνητού χειρισμού της αντίληψης του χρόνου, αλλά θα μπορούσε, επίσης, να εξηγήσει γιατί η αίσθηση του χρόνου που έχουμε αλλάζει υπό διαφορετικές συνθήκες – όπως, για παράδειγμα, όταν περνάμε καλά ή βρισκόμαστε υπό πίεση.
Για τις ανάγκες της μελέτης, δύο ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, στη Μινεάπολη, εκπαίδευσαν μακάκους ρέζους (είδος πιθήκων) να εκτελούν εργασίες, οι οποίες απαιτούσαν να κινούν τα μάτια τους μεταξύ δύο κουκκίδων σε τακτά διαστήματα του ενός δευτερολέπτου.
Τα αποτελέσματα του πειράματός τους υποδεικνύουν ότι, μια μέρα, οι επιστήμονες μπορεί να είναι σε θέση να χειριστούν την υποκειμενική εμπειρία του περάσματος του χρόνου, πειραματιζόμενοι με τις νευρικές συνδέσεις στον εγκέφαλό μας που δείχνουν το πέρασμά του.
Επιπλέον, παρέχουν, μία εξήγηση ως προς το γιατί, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, η υποκειμενική αίσθηση του πόσος χρόνος έχει περάσει, αλλάζει. Για παράδειγμα, όταν ένα άτομο βρίσκεται υπό πίεση, επηρεάζεται το ποσό των χημικών ουσιών, όπως η αδρεναλίνη, στον εγκέφαλο.
Οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι η αδρεναλίνη, με τη σειρά της, επηρεάζει το ποσοστό της νευρωνικής δραστηριότητας. Σύμφωνα, μάλιστα, με τον Τζέφρι Γκόουζ, επικεφαλής ερευνητή της μελέτης, οποιαδήποτε αλλαγή στον ρυθμό της δραστηριότητας αυτής, αρκεί για να έχουμε μια διαφορετική αίσθηση της ώρας και του χρόνου γενικότερα.