Πρόκειται για επτά επιστολές που απευθύνονται στην επιτροπή των Ψαριανών προσφύγων της Αίγινας, μια επιστολή προς τη Διοίκηση της Ελλάδος και μια προς τον Άγγλο στρατηγό Ρίτσαρντ Τσέρτς.
Σε μια από τις επιστολές προς τους Ψαριανούς ο Καραϊσκάκης περιγράφει τη μάχη της Αράχωβας που μόλις είχε ολοκληρωθεί με νικηφόρα για τους Έλληνες έκβαση (24 Νοεμβρίου 1826), γράφοντας μια από τις πιο ένδοξες σελίδες της Ελληνικής Επανάστασης: «... εις τας 18 του παρόντος εφθάσαμεν ενταύθα, επολεμήσαμεν την αυτήν ημέραν, περίπου 5 ώρες, και αφού εφονεύσαμεν αρκετούς, τους περιωρίσαμεν εις ένα τσουγκρί (βραχώδη πλαγιά), χωρίς ψωμί, χωρίς νερόν, και χωρίς να έχουν κανένα φυσέκι, ούτω λοιπόν έμειναν πολιορκημένοι επτά ημέρας, και σήμερον προς τας 10 ώρας της ημέρας έκαμαν γιουρούσι. Όθεν αφού επιάσαμεν τας προσδιορισμένας θέσεις εφονεύσαμεν περίπου χιλίους τριακοσίους, εφονεύσαμεν τον Κιαχαγιάμπεην, τον Μουστάμπεην, τον Καργιοφίλμπεην, τον αδελφόν του Μπανούση Σέβρανη, καθώς με δεύτερον κατόπιν θέλω σας στείλει τα κεφάλια τους, επιάσαμεν και ζωντανούς μερικούς σημαντικούς. Εθησαύρισαν όλοι εξίσου οι Έλληνες από λάφυρα, χρήματα, ασημένια άρματα, χρυσά φορέματα και περίπου χίλια άλογα...».
Στην επιστολή προς τη Διοίκηση διαφαίνεται η πικρία του ήρωα για τον παραμερισμό του (4 Μαρτίου 1826), ενώ η επιστολή προς τον Τσέρτς είναι μια από τις τελευταίες που έστειλε (18 Απριλίου 1827), αφού 5 μέρες αργότερα θα πέθαινε μετά από τραυματισμό του στο πεδίο της μάχης.
Ας σημειωθεί ότι οι επιστολές του Καραϊσκάκη είναι εξαιρετικά σπάνιες, ελάχιστες δε έχουν βγει μέχρι σήμερα σε δημοπρασία.