είναι το αλατοπίπερο στην ελληνική τηλεόραση που αναπτύσσεται πιο ραγδαία κι απ' ό,τι η τουρκική οικονομία τα τελευταία χρόνια. Ο κόσμος γνωρίζει τους παρουσιαστές, τους θεωρεί φίλους του και οι αιτήσεις για συμμετοχή είναι κοσμοϊστορικά πολλές.
Ακόμα και η δικαιοσύνη ήταν μια έννοια αμόλυντη στα της τηλεόρασης την εποχή της Mega Banca. Να, με το που ξεκινάει το κλιπ, βγαίνει η κάρτα και μας ενημερώνει ότι δεν βρέθηκαν νικητές(!) στον τελευταίο διαγωνισμό του παιχνιδιού με τους τηλεθεατές. Έτσι είναι φίλε μου, τίποτα δεν ήταν δεδομένο back then.
Στους τίτλους της αρχής, το έπος της Mega Banca αρχίζει να αχνοφαίνεται από τη στιγμή που το χελωνάκι ανεβαίνει σε ένα αεροπλάνο και πέφτει με αλεξίπτωτο (γραφικά πιο 1994 δεν γίνεται).
Δεν ξέρω πώς μύριζε το στούντιο εκείνη την Παρασκευή του Απριλίου του 1994, αλλά ακόμη και ο τρόπος με τον οποίον μπαίνει ο Γιώργος Πολυχρονίου στο στούντιο μυρίζει φρεσκάδα να το πω, υγεία να το πω, πολύ βαθύ τηλεοπτικό μέλλον, το λέω.
Η δε Ελένη Μενεγάκη καστανή έως καστανόξανθη ακόμα βγαίνει στο πλευρό του G-Poly με αέρα αόρατων 20 χρόνων στην τηλεόραση κι εξηγεί πώς παίζεται το παιχνίδι της Mega Banca από το σπίτι. Τίποτα το φοβερό, αλλά η ουσία δεν είναι εκεί. Η χαρά βρίσκεται στο παιχνίδι.
Ειλικρινά, ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ, όμως, ποιος δεν θα καθόταν με τις ώρες να δει σε επανάληψη τη Mega Banca, τον Τροχό της Τύχης ή ακόμη κι εκείνο το ιστορικό τηλεπαιχνίδι στον ΑΝΤ1 με παρουσιαστή τον Άλκη Στέα; Εμείς που βαρεθήκαμε το "Κωνσταντίνου κι Ελένης", σίγουρα.