Όσο και αν φαίνεται περίεργο είναι
αλήθεια. Ο Φεβρουάριος έχει τόσο λίγες ημέρες, είναι επειδή είναι ο
τελευταίος μήνας του χρόνου...
Κι έτσι πολύ απλά, σε αυτόν είναι οι υπόλοιπες ημέρες που περισσεύουν από τις 365 ημέρες του χρόνου!
Εδώ
έχουμε να κάνουμε με μια μεγάλη ιστορία καθώς ανεξάρτητα αν για εμάς ο
τελευταίο μήνα είναι ο Δεκέμβριο, στην πραγματικότητα αυτό που είχε
συμβεί παλιά, ήταν το εξής :
Ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος δεν υπήρχαν παλιά.
Ο πρώτος μήνας που ξεκινούσε το έτος ήταν ο Μάρτιος και ο τελευταίος ήταν ο Δεκέμβριος.
Ήταν
οι 10 παραγωγικοί μήνες, αλλά από κει και πέρα, περίσσευαν χειμερινές
ημέρες τις οποίες δεν τις εντάσσανε σε κάποιους μήνες, μιας και ήταν
ημέρες μη παραγωγικές.
Όμως κάποια
στιγμή, αυτό δεν μπορούσε να συνεχίσει κι έτσι δημιούργησαν τον
Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο με τις ημέρες που περίσσευαν.
Γι' αυτό λοιπόν ο μήνας Φεβρουάριος έχει 28 ημέρες.
Επίσης,
όταν το έτος είναι δίσεκτο, τότε αντί για 365 μέρες το έτος, έχουμε συν
μια ημέρα, άρα ο μήνας αυτός, αντί για 28 μέρες έχει 29...
Τόσο
απλά... κάπως έτσι πρέπει να είναι το θέμα με τον Φεβρουάριο. Αν
κάποιος γνωρίζει κάτι άλλο με χαρά περιμένουμε να μας χαρίσει τη γνώση.
Επίπλεον στοιχεία για το θέμα :
Στην
αρχαία Ρώμη πρωτοχρονιά ήταν την 1η Μαρτίου, κι ο Φεβρουάριος ήταν ο
τελευταίος μήνας του έτους, γι αυτό έκαναν καθαρμούς, για να εξαγνίσουν
το χώρο γύρω από το μίασμα του παλιού χρόνου.
Έτσι, ο μήνας αυτός πήρε το όνομά του από το λατινικό ρήμα februo, που σημαίνει καθαίρω, αγνίζω.
Στα
ορεινά μέρη της ηπειρωτικής Ελλάδας προσάρμοσαν το όνομα στο πολύ κρύο
και στους θανάτους που προκαλεί: "Ο Φλεβάρης φλέβες ανοίγει και πόρτες
σφαλνά".
Μάλιστα σχηματίστηκε και το ρήμα φλεβαρίζω, που σημαίνει πως έρχεται ο Φλεβάρης, το τέλος του χειμώνα, η αρχή της άνοιξης.
Επίσης και φλεβίζω, που σήμαινε: κάνω δυνατό κρύο, δίνοντας έτσι και δεύτερη έννοια στη λέξη φλεβίζω: δυναμώνω.
Στην αρχαία Ελλάδα αποκαλείτο Ανθεστηρίων.