Ήδη από την αυγή του ανθρώπινου πολιτισμού, οι άνθρωποι παθιάστηκαν με το να βρουν τους ιδανικότερους τρόπους για να ξεφορτωθούν τους αντιπάλους τους και να κερδίζουν τις μάχες των φυλών.
Κι όμως, η ανθρώπινη βία δεν περιορίστηκε μόνο σε πολεμικούς σκοπούς.
Οι ανθρωποθυσίες έγιναν σημαντικό τμήμα της τελετουργικής καθημερινότητας πολλών ιστορικών πολιτισμών, με τους λόγους για την αποτρόπαιη αυτή πρακτική να ποικίλουν από κοινωνία σε κοινωνία.
Κι ενώ οι περισσότερες εκτελούνταν για χάρη θρησκευτικών σκοπών, η αγριότητα και η αιμοβορία κάποιων πρακτικών δεν θα μπορούσε να αποδοθεί μόνο στον εξευμενισμό των θεών.
Ας δούμε μια σειρά από βάρβαρες μεθόδους ανθρωποθυσιών που σκαρφίστηκε ο άνθρωπος στην πορεία του στη Γη...
Ταφή ζωντανών ανθρώπων
Στους πρώιμους φαραωνικούς πολιτισμούς, οι νεκροί φαραώ θάβονταν με όλα τα υπάρχοντά τους, άψυχα και έμψυχα. Οι ζωντανοί υπηρέτες του βασιλιά ενταφιάζονταν με τον νεκρό κύρη τους, εξαιτίας της πεποίθησης ότι θα μπορούσαν έτσι να τον υπηρετούν και στον άλλο κόσμο. Αρχαιολογικά ευρήματα υποδεικνύουν ότι οι υπηρέτες που επρόκειτο να ενταφιαστούν ζωντανοί περιέρχονταν σε μια κατάσταση νάρκωσης, με τις ουσίες που χρησιμοποιούνταν για τον ζοφερό αυτό σκοπό να ποικίλουν...
Ανταλλαγή δώρων και αποκεφαλισμός
Κάθε χρόνο στην περιοχή της Δυτικής Αφρικής που είναι σήμερα γνωστή ως Γκάνα συνέβαινε μια μεγάλη μάζωξη των τοπικών αρχηγών, που περιλάμβανε ανταλλαγή πλούσιων δώρων και, εντελώς συμπτωματικά, μαζικές ανθρωποθυσίες. Οι νεκροί βασιλιάδες-πρόγονοι των φυλών απαιτούσαν ανθρωποθυσίες προς τιμήν τους, με τις κοινότητες να προσφέρουν αθρόα ικανοποίηση στα κελεύσματά τους: δούλοι, αιχμάλωτοι πολέμου και κακοποιοί θυσιάζονταν σε μεγάλους αριθμούς, με την κοινή πρακτική να υποδεικνύει θάνατο με αποκεφαλισμό. Η πρακτική του αποκεφαλισμού ήταν μάλιστα τόσο διαδεδομένη στο πανηγυρικό κλίμα της μάζωξης, που το ίδιο το όνομα της ετήσιας αυτής διοργάνωσης «Xwetanu» να μεταφράζεται κυριολεκτικά ως «ετήσια δουλειά κεφαλιών»!
Οι αντεροβγάλτες με τα μαντίλια
Η περίφημη φανατική θρησκευτική σέχτα της Ινδίας έγινε ιδιαιτέρως γνωστή για τις τελετουργικές ανθρωποκτονίες, στις οποίες επιδιδόταν στο όνομα της ινδουιστικής θεότητας Κάλι. Οι περιπλανώμενοι αυτοί φονιάδες ταξίδευαν σε ομάδες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ινδίας για εκατοντάδες χρόνια, εκτελώντας τις δολοφονικές ιεροτελεστίες τους ως τρόπο να υμνήσουν την Κάλι. Στην προσπάθειά τους να αναζητήσουν θύματα για τις θυσίες τους, τα μέλη της σέχτας προσχωρούσαν σε καραβάνια και νομαδικές φυλές και κέρδιζαν την εμπιστοσύνη τους, πριν την προδώσουν αναπάντεχα μέσα στη νύχτα στραγγαλίζοντας τα θύματά τους με μαντίλια. Τα κουφάρια «απαλλοτριώνονταν» κατόπιν από τα πολύτιμα αντικείμενα και θάβονταν με τελετουργικό τρόπο...
Το άλμα της πίστης (ή μήπως τους έσπρωχναν οι Μάγια;)
Ο πολιτισμός των Μάγια υποτασσόταν ευλαβικά στη θεϊκή δύναμη, η οποία ζούσε βαθιά στις ασβεστολιθικές καταβόθρες της περιοχής. Οι υπόγειοι αυτοί φυσικοί αγωγοί πιστευόταν ότι ήταν θύρες που οδηγούσαν στον κάτω κόσμο, γι' αυτό και οι Μάγια έριχναν τους δικούς τους ανθρώπους στις τρύπες: σύμφωνα με τα διδάγματά τους, όποιος έπεφτε στην καταβόθρα θα παρέμενε αθάνατος (αν και, φυσικά, το πρόσωπο δεν θα το ξανάβλεπε ποτέ κανείς!). Πρόσφατες ωστόσο αρχαιολογικές ανακαλύψεις στα εδάφη των Μάγια υποδεικνύουν μια ελαφρώς διαφορετική εκδοχή της πρακτικής από αυτή που θέλησαν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι Μάγια: κατεστραμμένοι σκελετοί και θρυμματισμένα οστά νέων και γέρων της εποχής, που βρέθηκαν μέσα στις «πύλες» του κάτω κόσμου, δεν συνάδουν με την πεποίθηση της πεφωτισμένης θρησκευτικής εξύψωσης στο καθεστώς της αθανασίας...
Στο όνομα της αρχιτεκτονικής
Παρά το γεγονός ότι οι ανθρωποθυσίες λάμβαναν χώρα προς τιμή των προγονικών θεοτήτων του κινεζικού πολιτισμού, υπήρχαν και άλλα κίνητρα για τέτοιες φρικιαστικές πρακτικές. Μια από τις πλέον περίφημες του καιρού ήταν το «χτίσιμο» ανθρώπων στα θεμέλια κτιρίων για ενδυνάμωση της κατασκευής. Ο πρίγκιπας Ts’ai, για παράδειγμα, πιάστηκε αιχμάλωτος στη μάχη, γεγονός που έφερε την καταστροφή στο βασίλειό του, γι' αυτό και θυσιάστηκε εντοιχίζοντάς τον ζωντανό στα θεμέλια ενός φράγματος...
Ανθρωποθυσίες από τους δρυΐδες των Κελτών
Υπάρχουν πλήθος πειστηρίων για την εκτεταμένη πρακτική των ανθρωποθυσιών στις οποίες επιδίδονταν οι δρυΐδες των Κελτών, την ίδια στιγμή που οι πρώτοι ρωμαίοι αυτοκράτορες απαιτούσαν οι σκλάβοι και οι υπηρέτες των υψηλόβαθμων Γαλατών να καίγονται ζωντανοί, παρέα με το νεκρό σώμα του κυρίου τους. Οι τύποι ανθρωποθυσίας που εκτελούσαν οι Κέλτες ποίκιλαν σύμφωνα με τη θεότητα που επιδίωκαν να τιμήσουν: απαγχονισμός προς τιμή κάποιου θεού, πνιγμός για να τιμήσουν έναν άλλο. Η γνωστότερη πάντως τεχνική ανθρωποθυσίας των δρυΐδων ήταν το ανθρώπινο σκιάχτρο: ένα τεράστιο ανθρώπινο ομοίωμα στηνόταν όρθιο, καμωμένο από ξύλα, και μια σειρά ζωντανών ανθρώπων στοιβάζονταν μέσα του. Η κατασκευή παραδιδόταν κατόπιν στις φλόγες, παίρνοντας μαζί της τις ζωές των άτυχων θυμάτων...
Τα «κλαψιάρικα» αγόρια να γδέρνονται ζωντανά
Οι Αζτέκοι είναι διαβόητοι για τις πολυάριθμες τελετουργικές ανθρωποθυσίες που εκτελούσαν στην ακμή του πολιτισμού τους. Μια από τις πλέον διαδεδομένες θυσίες περιλάμβανε την αφαίρεση της καρδιάς ζωντανού ανθρώπου ως τρόπο δοξολογίας του κορυφαίου θεού Ηλίου. Οι περισσότερες μάλιστα θεότητες των Αζτέκων απαιτούσαν αίμα προς τιμή τους, απαίτηση που οι Αζτέκοι ικανοποιούσαν πρόθυμα! Η θεότητα Tlaloc, για παράδειγμα, πρόσταζε τα «κλαψιάρικα» αγόρια να δολοφονούνται ιεροτελεστικά, την ώρα που οι ανθρωποθυσίες στον θεό Xipe Totec περιλάμβαναν το δέσιμο της «προσφοράς» σε έναν πάσσαλο και τον «βομβαρδισμό» της με καταιγισμό βελών, πριν ο ιερέας γδάρει το δέρμα του θύματος, όσο αυτό ήταν βέβαια ζωντανό. Η Μητέρα της Γης Teteoinnan απαιτούσε γδαρμένες γυναίκες, με όλες τις πρακτικές λατρείας των Αζτέκων να καταλήγουν στο άδοξο και φρικιαστικό τέλος αμέτρητων «εκλεκτών»...
Στραγγαλισμοί χηρών
Τη στιγμή που θα έμενε χήρα μια γυναίκα στα νησιά Φίτζι, η μοίρα της ήταν σφραγισμένη: ήταν καταδικασμένη σε στραγγαλισμό. Η βάναυση τελετουργική ανθρωποθυσία βασιζόταν στον ισχυρισμό ότι ο αποθανών σύζυγος θα έπρεπε να ταφεί με τη συμβία του, ενώ σε περιπτώσεις μεγάλων αρχηγών, ο θάνατός τους επέφερε αυτόματα τον χαμό με ασφυξία όλων των «νεαρών γυναικών» του, με τα νεκρά σώματά τους να παίζουν διακοσμητικό ρόλο στον τάφο του πολέμαρχου. Και σαν να μην έφταναν αυτά, ήταν υποχρέωση του αδερφού της γυναίκας να προβεί στην τελετουργική της δολοφονία (ή τουλάχιστον όφειλε να την επιβλέπει)...
Οι τελετουργικές αυτοκτονίες της Ιαπωνίας
Η γνωστή τελετουργική αυτοκτονία «Σεπούκου» λάμβανε χώρα για πολλούς αιώνες στην Ιαπωνία και θεωρούταν μια από τις πλέον διαπρεπείς πρακτικές του κώδικα Μπουσίντο, του τρόπου ζωής των σαμουράι δηλαδή. Περιλάμβανε ένα τελετουργικό στο οποίο ο σαμουράι έπρεπε να κόψει την κοιλιά του, με τους λόγους να ποικίλουν, αλλά να έχουν πάντα να κάνουν με την τιμή που είχε χάσει ο μαχητής. Ήταν μάλιστα ο μόνος τρόπος για να αποκατασταθεί το όνομα του ντροπιασμένου σαμουράι και να μην περάσει το όνειδος σε ολόκληρο το γενεαλογικό του δέντρο. Πώς γινόταν: ο σαμουράι έπαιρνε το λουτρό του, ντυνόταν τελετουργικά στα λευκά και απολάμβανε το τελευταίο του γεύμα. Το όπλο του αυτοχειριασμού παρουσιαζόταν μπροστά του (ένα ειδικό μαχαίρι ή ένα κοντό σπαθί) μέσα σε έναν δίσκο, με τον σαμουράι να απαγγέλλει το νεκρο-ποίημά του. Κατόπιν άνοιγε τη ρόμπα του και ξεκοιλιαζόταν, με τον εκλεκτό του μαθητή ή τον επιστήθιο φίλο του να του παίρνει το κεφάλι με μια ακριβή «κοψιά» στον λαιμό...
Θυσίες παιδιών στην Καρχηδόνα
Δεν ήταν ασυνήθιστο στις φοινικικές φυλές και τους πολιτισμούς της Καρχηδόνας οι άνθρωποι να επιδίδονται σε θυσίες παιδιών, αν και αυτός ο τύπος ανθρωποθυσίας λογιζόταν ως ο πλέον ακραίος, γι' αυτό και ήταν τραγικά κατάλληλος για να κρατείται η κοινότητα τιθασευμένη. Οι βωμοί των θυσιών των Φοινίκων έκαιγαν συνεχώς, με τις θυσίες να αφιερώνονται σε βασιλιάδες και θεούς. Σύμφωνα μάλιστα με τον Διόδωρο τον Σικελιώτη (ή Σικελό), η πόλη της Καρχηδόνας διέθετε ένα τεράστιο μπρούτζινο άγαλμα του Κρόνου, με τα χέρια του να εκτείνονται και τις παλάμες του πολύ κοντά στο έδαφος. Κάθε παιδί που επρόκειτο να θυσιαστεί τοποθετούταν μέσα στην παλάμη, από την οποία και γλιστρούσε μέσα σε έναν φλεγόμενο λάκκο...