Η συμφωνία για την κατασκευή του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη ήταν ίσως ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της κυβέρνησης Καραμανλή. Βέβαια, την ίδια ώρα αποτέλεσε και την πραγματική αιτία του πρόωρου τέλους της, αφού οι στενές σχέσεις που ανέπτυξε η Ελλάδα με τη Ρωσία κινητοποίησαν κάθε είδους μηχανισμό διαπλοκής, τόσο σε εθνικό, αλλά κυρίως σε διεθνές επίπεδο.
Αν και ο αγωγός δεν ήταν παρά μία παρακαμπτήριος του Βοσπόρου, για την Ελλάδα ήταν διττής σημασίας: πρώτον και αυτονόητο, διότι τα οικονομικά οφέλη από την κατασκευή του θα ήταν τεράστια, δεύτερον και κυριότερο, διότι η Θράκη θα εντασσόταν στο διεθνή ενεργειακό χάρτη με ότι αυτό συνεπάγεται για τα σχέδια του Τούρκων στην περιοχή.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου με το που ανέλαβε, έβαλε στο ψυγείο τη συμφωνία, προκαλώντας ισχυρό πλήγμα όχι μόνο στις διμερείς σχέσεις με την Ρωσία αλλά κυρίως στα εθνικά συμφέροντα. Καθόλου τυχαία κίνηση, αφού, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από τα Wikileaks, ο Παπανδρέου είχε χαρακτηριστεί από τα διεθνή κέντρα εξουσίας ως πολύ πιο… φιλικός.
Και φτάνουμε στο σήμερα: Ο πανηγυρικός τόνος, με τον οποίο ανακοινώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα η τριμερής συμφωνία Ελλάδας – Αλβανίας – Ιταλίας, ήταν απλά μια προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει εντυπώσεις, μετά το «ναυάγιο» του αγωγού Τουρκίας – Ελλάδας – Ιταλίας (ITGI).
Η υπόθεση με τους αγωγούς είναι πρωτίστως γεωστρατηγικής σημασίας, προσδίδει γόητρο και αναβαθμίζει τη θέση περιφερειακών χωρών.
Είναι όμως ένα παιχνίδι που για να κερδίσεις πρέπει να ξέρεις από παζάρια, όπως η Τουρκία και φυσικά να βάζεις το εθνικό συμφέρον πάνω από τα αλλότρια.
Τα οφέλη από τη νέα συμφωνία είναι απειροελάχιστα σε σχέση με την προηγούμενη. Ωστόσο, είναι υπό την εποπτεία και την έγκριση των Αμερικανών, οι οποίοι υπενθυμίζεται ότι είχαν αντιταχθεί λυσσαλέα στη συμφωνία Καραμανλή, και αυτό από μόνο του φτάνει…για αυτούς που την αποφάσισαν.