Η μπουγάτσα κυριάρχησε στην Ελλάδα μετά την Μικρασιατική καταστροφή και «καθιερώθηκε» ως Σερραία, καθώς στη Βόρεια Ελλάδα στεγάστηκε μεγάλος αριθμός προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Μετά το 1922, η διάδοση της μπουγάτσας στον ελλαδικό χώρο επιταχύνεται και η τέχνη της εξελίσσεται.
Ετυμολογικά, η μπουγάτσα ή μπογάτσα είναι παραφθορά της οθωμανικής λέξης “πογάτσα” που σημαίνει πίτα με γέμιση από κρέμα, περιχυμένη με άχνη ζάχαρη ή πίτα με γέμιση τυρί.
Οι πολίτισσες και σμυρνιές νοικοκυρές φτιάχναν μπουγάτσα και μπουγατσάκια με διάφορα γεμίσματα για το πρωινό και το απογευματινό κολατσιό της οικογένειας και κυρίως των παιδιών πριν και μετά το σχολείο.
Η ιδέα της παρασκευής μπουγάτσας ανήκει στην εποχή του Βυζαντίου και συγκεκριμένα στην Κωνσταντινούπολη το 1453μΧ όπου υπάρχει μεγάλη παράδοση στις πίτες και τα γλυκά ταψιού.
Σε κάθε περίπτωση το μυστικό στην μπουγάτσα είναι το λεπτό φύλλο.