Ο αντισυνταγματάρχης Ερνάν Τετζλάφ, ο αρχηγός της οικογένειας, αφηγούνταν στρατιωτικές επιχειρήσεις στις οποίες είχε συμμετάσχει και κατά τις οποίες «ανατρεπτικοί» είχαν υποβληθεί σε βασανιστήρια ή σκοτωθεί. Οι συζητήσεις συχνά κατέληγαν με τον αντισυνταγματάρχη «να χτυπάει το όπλο του στο τραπέζι».
Χρειάστηκαν μια επίμονη αναζήτηση από μια οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ένα τεστ DNA και σχεδόν μία δεκαετία ώστε η 35χρονη Μοντενέγκρο να ξεπεράσει την άρνηση και να συνειδητοποιήσει πως ο Τετζλάφ δεν ήταν στην πραγματικότητα ο πατέρας της ούτε ο ήρωας που έλεγε πως είναι. Ηταν αντίθετα ο υπεύθυνος για τον φόνο των πραγματικών γονιών της και για το γεγονός ότι την εμφάνισε ως δικό του παιδί. Το 2000 της εξομολογήθηκε ο ίδιος αυτά που έκανε, λέει η Μοντενέγκρο. Κατάφερε ωστόσο να αντιμετωπίσει το παρελθόν της μόνο όταν κατέθεσε φέτος την άνοιξη στο Μπουένος Αϊρες σε μια δίκη, εγκαταλείποντας μια για πάντα το όνομα Μαρία Σολ που της είχαν δώσει ο αντισυνταγματάρχης Τετζλάφ και η σύζυγός του αφού πλαστογράφησαν το πιστοποιητικό της γέννησής της.
Η δίκη, η οποία βρίσκεται στην τελευταία φάση των καταθέσεων των μαρτύρων, μπορεί να αποδείξει για πρώτη φορά πως οι κορυφαίοι στρατιωτικοί ηγέτες της Αργεντινής συμμετείχαν σ' ένα συστηματικό σχέδιο κλοπής μωρών από ανθρώπους που θεωρούσαν εχθρούς του καθεστώτος. Ο Χόρχε Ραφαέλ Βιντέλα, ο οποίος ηγήθηκε της στρατιωτικής χούντας στη διάρκεια της δικτατορίας, κατηγορείται ότι έδωσε την εντολή για τις αρπαγές μωρών από τις μητέρες τους σε μυστικά κέντρα κράτησης, για να τα δώσει στη συνέχεια σε αξιωματούχους του στρατού ή των δυνάμεων ασφαλείας ή ακόμη και σε τρίτα μέρη, με τον όρο οι νέοι γονείς να κρύψουν την πραγματική ταυτότητα των παιδιών. Ο Βιντέλα είναι ένας από τους 11 αξιωματούχους που δικάζονται για 35 αρπαγές ανηλίκων. Στη δίκη αποκαλύπτεται επίσης η συμμετοχή μη στρατιωτικών, ανάμεσα στους οποίους δικαστές και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της Αργεντινής.
ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΑ ΠΑΙΔΙΑ. Η αναζήτηση των κλεμμένων μωρών, που υπολογίζονται σε 500, είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα κεφάλαια της στρατιωτικής δικτατορίας που κυβέρνησε την Αργεντινή από το 1976 ώς το 1983. Η προσπάθεια μητέρων και γιαγιάδων να εντοπίσουν τα χαμένα παιδιά τους δεν σταμάτησε ποτέ. Ηταν το μοναδικό θέμα για το οποίο οι πρόεδροι που εξελέγησαν μετά το 1983 δεν συγχώρησαν τον στρατό, ακόμη κι αν χορήγησαν στους στρατιωτικούς αμνηστία για άλλα εγκλήματα του «βρώμικου πολέμου». «Ακόμη και οι πολλοί πολίτες που θεωρούσαν την αμνηστία αναγκαίο κακό, δεν ήθελαν να συγχωρήσουν τους στρατιωτικούς γι' αυτό το έγκλημα», λέει ο Χοσέ Μιγκέλ Βιβάνκο, διευθυντής του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αρμόδιος για τη Βόρεια και τη Νότια Αμερική.
ΤΑ ΝΕΑ
Αν σας άρεσε το θέμα κάντε ένα "Like" και κοινοποιήστε το στους Φίλους σας...!
